Θέλεις να γράψεις καλή κουβέντα και δεν σε αφήνουν. Σου την βγάζουν ξυνή και σε γελοιοποιούν πριν προλάβεις να την αρθρώσεις.
Πας να ψιθυρίσεις ένα «μπράβο» για την –τηρουμένων των ελληνικών
δεδομένων- φίλαθλη ατμόσφαιρα των πρώτων τελικών κι έπειτα ακούς για
απειλητική εισβολή με επίσημο μανδύα, στα αποδυτήρια του κομισαρίου.
Πας να επαινέσεις την απόδοση του άξιου νικητή και διαβάζεις ότι ο ηττημένος επιστρέφει στον αστερισμό της μίρλας και της συνωμοσιολογίας.
Πας να μιλήσεις για το υψηλού επιπέδου μπάσκετ που αποδίδουν οι δύο ομάδες –με έμφαση βεβαίως στην τακτική και στην άμυνα- και συνειδητοποιείς ότι οι θεατές του δράματος τσαλαβουτάνε στον βόρβορο και ενδιαφέρονται μόνο για τα πισωκολλητά που θα ρίξουν στους απέναντι.
«Αντε, να τελειώσει, να ησυχάσουμε», καταλήγεις.
Σας μιλάω ειλικρινά, ο Ιούνιος είναι για μένα ο πιο δυσάρεστος μήνας της χρονιάς.
Ενώ θα έπρεπε να συμμετέχω ολόψυχα στη γιορτή του αθλήματος που λατρεύω, αποφεύγω το γήπεδο, αφιερώνω στους τελικούς το απόλυτο μίνιμουμ του χρόνου και της αφοσίωσής μου και ασχολούμαι –στις φίλαθλες στιγμές μου- με ο,τιδήποτε άλλο κυκλοφορεί, αρκεί να μην έχει σχέση με τους τελικούς της Α1.
Μπορώ να σας μιλήσω με λεπτομέρειες για τον πρώτο τελικό Ρεάλ-Μπαρτσελόνα, για τον θρίαμβο της Ναντέρ στη Γαλλία, για τα συναρπαστικά πλέι-οφ της Ιταλίας, για τον Λεμπρόν και τον Πάρκερ, για το Ρολάν Γκαρός, για το ποδοσφαιρικό Κύπελλο Συνομοσπονδιών, για τα προκριματικά του Μουντιάλ, για τη Φόρμουλα 1 που κατά τ’άλλα βαριέμαι αφόρητα, με τους αγώνες της Εθνικής βόλεϊ, για τις προετοιμασίες των Σλοβένων εν όψει Ευρωμπάσκετ, για το δράμα του Ανδρέα Κιλιγκαρίδη, για όλα τα μήκη και πλάτη του αθλητικού φάσματος.
Οι τελικοί της Α1 του μπάσκετ μου προξενούν αποστροφή και αναγούλα, σχεδόν ανάλογη με αυτή των ντέρμπι του ελληνικού ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος.
Ειλικρινά, απορώ με τις αντοχές αθλητών παγκόσμιας κλάσης όπως ο Διαμαντίδης και ο Σπανούλης. Εάν ήμουν στη θέση τους, θα εγκατέλειπα αυτόν τον θλιβερό μικρόκοσμο με ταχύτητα Φέτελ, και θα επέστρεφα στην Ελλάδα μόνο για διακοπές. Ζηλεύω τον Νίκο Ζήση, που ζει δέκα χρόνια στο εξωτερικό…
Κουράστηκα να γράφω κάθε χρόνο το ίδιο κείμενο και δεν σκοπεύω να παίξω για πολύ ακόμη αυτό το παιχνίδι. Εγώ θα είμαι πάντα ο αμετανόητος ρομαντικός γραφικός μαλάκας που θα γράφει για μπάσκετ, για αθλητισμό. Οποιος έχει όρεξη να ακολουθήσει, ας έρθει μαζί. Οι υπόλοιποι, μείνετε να γκρινιάζετε, να καταγγέλλετε, να συνωμοσιολογείτε, να βράζετε στο ζουμί σας.
Κάποτε θα φτάσει η στιγμή της αυτοκριτικής και θα μετανιώσουμε όλοι μαζί. «Είχαμε στα χέρια μας χρυσάφι και το μετατρέψαμε σε σκατά, για να μοιάζει με την καθημερινότητά μας», θα πούμε.
Το μπάσκετ είναι το τελευταίο πράγμα που λειτουργεί σχετικά σωστά σε τούτη τη μισοπεθαμένη χώρα, αλλά βαλθήκαμε να το κατεβάσουμε στο επίπεδό μας, να το καταντήσουμε σαν το ποδόσφαιρο των Μαρινάκηδων. Ποιος άτιμος καταράστηκε όσους αγαπούν στ'αλήθεια τον αθλητισμό σ'αυτόν τον απίθανο τόπο;
Το ελληνικό μπάσκετ και οι φορείς του αξίζουν μία καλύτερη χώρα, καλύτερο κοινό, καλύτερους παράγοντες, καλύτερους φιλάθλους, καλύτερους δημοσιογράφους εάν επιμένετε.
Ξαναδιαβάζω το κείμενο, σκέφτομαι τα πεπραγμένα του 2ου τελικού και συνειδητοποιώ ότι θα έγραφα τελείως διαφορετικό σχόλιο αν δεν μάθαινα ποτέ το ρεπορτάζ των αποδυτηρίων. Θα είχα στρεβλή εικόνα, εάν έπεφτε το ίντερνετ μετά τις 11 το βράδυ.
Ποια είναι, όμως, η πραγματική εικόνα; Η αλήθεια του παρκέ ή η επίπτωση των μετασεισμών;
Ενας αγώνας που κρίθηκε με διαφορά 11 πόντων έβγαλε όχι μία, αλλά δύο ομάδες στα χαρακώματα. Η ηττημένη αποδίδει την ήττα της στη διαιτησία, ενώ η νικήτρια κινδυνεύει με καταστροφή επειδή ο πρόεδρός της (κατηγορείται ότι) χάλασε τον κόσμο στο ημίχρονο.
Τι διάβολο επιστημονική διαιτησία είναι αυτή που προλαβαίνει να χαντακώσει και τις δύο ομάδες σε 40 λεπτά αγώνα; Μήπως να τους καταργήσουμε τελείως τους διαιτητές, να ησυχάσουμε; Πώς γίνεται να φταίει κάθε χρόνο, μα κάθε χρόνο, η διαιτησία στους δύο φιναλίστ;
Από την εποχή του Γκάλη κιόλας, πάντα αυτοί σηκώνουν το τρόπαιο, οι «γκρίζοι», σε πείσμα των τίμιων βιοπαλαιστών του παρκέ. Μόνο τα ονόματα αλλάζουν: κάποτε λέγαμε Κουμπούρης, Κόντης, Ρήγας, Δουβής, Λόρτος, Γιοχαλής, τώρα λέμε Καρακατσούνης, Φούφης, Γκόντας, Αναστόπουλος, Σχινάς και δεν ξέρω ποιος άλλος.
Και όμως, συνεχίζουν. Τέτοιον μαζοχισμό, θα τον ζήλευε και ο Λεοπόλδος Ρίτερ φον Ζάχερ-Μαζόχ.
Ο Παναθηναϊκός προηγείται με 2-0, είναι καταφανώς ανώτερος από τον αντίπαλό του, αλλά κινδυνεύει να τιμωρηθεί και να παίξει σε άδειο γήπεδο το 4ο ματς, εάν υπάρξει τέτοιο. Ποιος θα του φταίει, αν το 2-0 γίνει 2-2 κεκλεισμένων των θυρών και μετά 2-3; Οι συκοφάντες που γράφουν ψέματα στο φύλλο αγώνος, να ποιος.
Ο Ολυμπιακός εμφανίζεται στους τελικούς νερόβραστος, κατώτερος των περιστάσεων, οπότε παραδίδεται αύτανδρος σε έναν αντίπαλο που είδε τον ευρωπαϊκό του θρίαμβο από τον καναπέ. Ποιος θα του φταίει, εάν απωλέσει το τσίγκινο κυπελλάκι του ελληνικού πρωταθλήματος; Οι παλιάνθρωποι οι διαιτητές οι πουλημένοι, να ποιος.
Α, ξέχασα να σας πω. Ο 1ος τελικός της Ισπανίας ολοκληρώθηκε με σκάνδαλο, αφού οι διαιτητές αγνόησαν ολοφάνερο φάουλ του Σέρχι στον Σάδα στην τελευταία φάση, 2 δευτερόλεπτα πριν το τέλος, όταν η Μπαρτσελόνα χρειαζόταν ένα καλάθι για το διπλό ή έναν πόντο για την ισοφάρισαν. Όχι μόνο δεν το σφύριξαν, αλλά έδωσαν και το άουτ ανάποδα, υπέρ της Ρεάλ.
Οι Μαδριλένοι νίκησαν και πέτυχαν το 1-0. Εάν αυτό συνέβαινε στην Ελλάδα, θα είχαμε, σίγουρα, νεκρούς. Δεν ήταν κάποιο ανθυποπταίσμα σαν αυτά των δικών μας διαιτητών, αλλά έγκλημα καθοσιώσεως που έκρινε αποτέλεσμα (και ίσως τίτλο). Ψάξτε το στο διαδίκτυο για να ευθυμήσετε.
Ο σώζων εαυτόν σωθήτω, τις επόμενες μέρες. Θα ζήσουμε –όπως κάθε χρόνο- πολεμικό κλίμα, θα αναπνεύσουμε μπαρούτι, θα περάσουμε από τα γραφεία του αθλητικού δικαστή, θα ασχοληθούμε με τα βιογραφικά των διαιτητών, θα καταγγείλουμε ορατό και αόρατο κατεστημένο, θα ανεχθούμε άναρθρες κραυγές, θα αδικήσουμε το ίδιο μας το μπάσκετ, τον ίδιο μας τον εαυτό. Λίγο ακόμη και θα αρνηθούμε και το Ολοκαύτωμα.
Αλήθεια, σας είπα ότι η 8η της κανονικής περιόδου Ναντέρ κατέκτησε τον τίτλο στο γαλλικό πρωτάθλημα, χωρίς να ανοίξει μύτη; Ότι η Καντού και η Βαρέζε έχασαν μέσα στην έδρα τους το εισιτήριο για τους ιταλικούς τελικούς;
Αλλά ξέχασα, δεν σας ενδιαφέρει τι συμβαίνει στον γαλαξία των ξενέρωτων.
Σας αφήνω λοιπόν. Αρχίζει σε λίγο το ΝΒΑ. Εγώ θα πάω με τους ξενέρωτους.
Πηγή: gazzetta.gr
Πας να επαινέσεις την απόδοση του άξιου νικητή και διαβάζεις ότι ο ηττημένος επιστρέφει στον αστερισμό της μίρλας και της συνωμοσιολογίας.
Πας να μιλήσεις για το υψηλού επιπέδου μπάσκετ που αποδίδουν οι δύο ομάδες –με έμφαση βεβαίως στην τακτική και στην άμυνα- και συνειδητοποιείς ότι οι θεατές του δράματος τσαλαβουτάνε στον βόρβορο και ενδιαφέρονται μόνο για τα πισωκολλητά που θα ρίξουν στους απέναντι.
«Αντε, να τελειώσει, να ησυχάσουμε», καταλήγεις.
Σας μιλάω ειλικρινά, ο Ιούνιος είναι για μένα ο πιο δυσάρεστος μήνας της χρονιάς.
Ενώ θα έπρεπε να συμμετέχω ολόψυχα στη γιορτή του αθλήματος που λατρεύω, αποφεύγω το γήπεδο, αφιερώνω στους τελικούς το απόλυτο μίνιμουμ του χρόνου και της αφοσίωσής μου και ασχολούμαι –στις φίλαθλες στιγμές μου- με ο,τιδήποτε άλλο κυκλοφορεί, αρκεί να μην έχει σχέση με τους τελικούς της Α1.
Μπορώ να σας μιλήσω με λεπτομέρειες για τον πρώτο τελικό Ρεάλ-Μπαρτσελόνα, για τον θρίαμβο της Ναντέρ στη Γαλλία, για τα συναρπαστικά πλέι-οφ της Ιταλίας, για τον Λεμπρόν και τον Πάρκερ, για το Ρολάν Γκαρός, για το ποδοσφαιρικό Κύπελλο Συνομοσπονδιών, για τα προκριματικά του Μουντιάλ, για τη Φόρμουλα 1 που κατά τ’άλλα βαριέμαι αφόρητα, με τους αγώνες της Εθνικής βόλεϊ, για τις προετοιμασίες των Σλοβένων εν όψει Ευρωμπάσκετ, για το δράμα του Ανδρέα Κιλιγκαρίδη, για όλα τα μήκη και πλάτη του αθλητικού φάσματος.
Οι τελικοί της Α1 του μπάσκετ μου προξενούν αποστροφή και αναγούλα, σχεδόν ανάλογη με αυτή των ντέρμπι του ελληνικού ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος.
Ειλικρινά, απορώ με τις αντοχές αθλητών παγκόσμιας κλάσης όπως ο Διαμαντίδης και ο Σπανούλης. Εάν ήμουν στη θέση τους, θα εγκατέλειπα αυτόν τον θλιβερό μικρόκοσμο με ταχύτητα Φέτελ, και θα επέστρεφα στην Ελλάδα μόνο για διακοπές. Ζηλεύω τον Νίκο Ζήση, που ζει δέκα χρόνια στο εξωτερικό…
Κουράστηκα να γράφω κάθε χρόνο το ίδιο κείμενο και δεν σκοπεύω να παίξω για πολύ ακόμη αυτό το παιχνίδι. Εγώ θα είμαι πάντα ο αμετανόητος ρομαντικός γραφικός μαλάκας που θα γράφει για μπάσκετ, για αθλητισμό. Οποιος έχει όρεξη να ακολουθήσει, ας έρθει μαζί. Οι υπόλοιποι, μείνετε να γκρινιάζετε, να καταγγέλλετε, να συνωμοσιολογείτε, να βράζετε στο ζουμί σας.
Κάποτε θα φτάσει η στιγμή της αυτοκριτικής και θα μετανιώσουμε όλοι μαζί. «Είχαμε στα χέρια μας χρυσάφι και το μετατρέψαμε σε σκατά, για να μοιάζει με την καθημερινότητά μας», θα πούμε.
Το μπάσκετ είναι το τελευταίο πράγμα που λειτουργεί σχετικά σωστά σε τούτη τη μισοπεθαμένη χώρα, αλλά βαλθήκαμε να το κατεβάσουμε στο επίπεδό μας, να το καταντήσουμε σαν το ποδόσφαιρο των Μαρινάκηδων. Ποιος άτιμος καταράστηκε όσους αγαπούν στ'αλήθεια τον αθλητισμό σ'αυτόν τον απίθανο τόπο;
Το ελληνικό μπάσκετ και οι φορείς του αξίζουν μία καλύτερη χώρα, καλύτερο κοινό, καλύτερους παράγοντες, καλύτερους φιλάθλους, καλύτερους δημοσιογράφους εάν επιμένετε.
Ξαναδιαβάζω το κείμενο, σκέφτομαι τα πεπραγμένα του 2ου τελικού και συνειδητοποιώ ότι θα έγραφα τελείως διαφορετικό σχόλιο αν δεν μάθαινα ποτέ το ρεπορτάζ των αποδυτηρίων. Θα είχα στρεβλή εικόνα, εάν έπεφτε το ίντερνετ μετά τις 11 το βράδυ.
Ποια είναι, όμως, η πραγματική εικόνα; Η αλήθεια του παρκέ ή η επίπτωση των μετασεισμών;
Ενας αγώνας που κρίθηκε με διαφορά 11 πόντων έβγαλε όχι μία, αλλά δύο ομάδες στα χαρακώματα. Η ηττημένη αποδίδει την ήττα της στη διαιτησία, ενώ η νικήτρια κινδυνεύει με καταστροφή επειδή ο πρόεδρός της (κατηγορείται ότι) χάλασε τον κόσμο στο ημίχρονο.
Τι διάβολο επιστημονική διαιτησία είναι αυτή που προλαβαίνει να χαντακώσει και τις δύο ομάδες σε 40 λεπτά αγώνα; Μήπως να τους καταργήσουμε τελείως τους διαιτητές, να ησυχάσουμε; Πώς γίνεται να φταίει κάθε χρόνο, μα κάθε χρόνο, η διαιτησία στους δύο φιναλίστ;
Από την εποχή του Γκάλη κιόλας, πάντα αυτοί σηκώνουν το τρόπαιο, οι «γκρίζοι», σε πείσμα των τίμιων βιοπαλαιστών του παρκέ. Μόνο τα ονόματα αλλάζουν: κάποτε λέγαμε Κουμπούρης, Κόντης, Ρήγας, Δουβής, Λόρτος, Γιοχαλής, τώρα λέμε Καρακατσούνης, Φούφης, Γκόντας, Αναστόπουλος, Σχινάς και δεν ξέρω ποιος άλλος.
Και όμως, συνεχίζουν. Τέτοιον μαζοχισμό, θα τον ζήλευε και ο Λεοπόλδος Ρίτερ φον Ζάχερ-Μαζόχ.
Ο Παναθηναϊκός προηγείται με 2-0, είναι καταφανώς ανώτερος από τον αντίπαλό του, αλλά κινδυνεύει να τιμωρηθεί και να παίξει σε άδειο γήπεδο το 4ο ματς, εάν υπάρξει τέτοιο. Ποιος θα του φταίει, αν το 2-0 γίνει 2-2 κεκλεισμένων των θυρών και μετά 2-3; Οι συκοφάντες που γράφουν ψέματα στο φύλλο αγώνος, να ποιος.
Ο Ολυμπιακός εμφανίζεται στους τελικούς νερόβραστος, κατώτερος των περιστάσεων, οπότε παραδίδεται αύτανδρος σε έναν αντίπαλο που είδε τον ευρωπαϊκό του θρίαμβο από τον καναπέ. Ποιος θα του φταίει, εάν απωλέσει το τσίγκινο κυπελλάκι του ελληνικού πρωταθλήματος; Οι παλιάνθρωποι οι διαιτητές οι πουλημένοι, να ποιος.
Α, ξέχασα να σας πω. Ο 1ος τελικός της Ισπανίας ολοκληρώθηκε με σκάνδαλο, αφού οι διαιτητές αγνόησαν ολοφάνερο φάουλ του Σέρχι στον Σάδα στην τελευταία φάση, 2 δευτερόλεπτα πριν το τέλος, όταν η Μπαρτσελόνα χρειαζόταν ένα καλάθι για το διπλό ή έναν πόντο για την ισοφάρισαν. Όχι μόνο δεν το σφύριξαν, αλλά έδωσαν και το άουτ ανάποδα, υπέρ της Ρεάλ.
Οι Μαδριλένοι νίκησαν και πέτυχαν το 1-0. Εάν αυτό συνέβαινε στην Ελλάδα, θα είχαμε, σίγουρα, νεκρούς. Δεν ήταν κάποιο ανθυποπταίσμα σαν αυτά των δικών μας διαιτητών, αλλά έγκλημα καθοσιώσεως που έκρινε αποτέλεσμα (και ίσως τίτλο). Ψάξτε το στο διαδίκτυο για να ευθυμήσετε.
Ο σώζων εαυτόν σωθήτω, τις επόμενες μέρες. Θα ζήσουμε –όπως κάθε χρόνο- πολεμικό κλίμα, θα αναπνεύσουμε μπαρούτι, θα περάσουμε από τα γραφεία του αθλητικού δικαστή, θα ασχοληθούμε με τα βιογραφικά των διαιτητών, θα καταγγείλουμε ορατό και αόρατο κατεστημένο, θα ανεχθούμε άναρθρες κραυγές, θα αδικήσουμε το ίδιο μας το μπάσκετ, τον ίδιο μας τον εαυτό. Λίγο ακόμη και θα αρνηθούμε και το Ολοκαύτωμα.
Αλήθεια, σας είπα ότι η 8η της κανονικής περιόδου Ναντέρ κατέκτησε τον τίτλο στο γαλλικό πρωτάθλημα, χωρίς να ανοίξει μύτη; Ότι η Καντού και η Βαρέζε έχασαν μέσα στην έδρα τους το εισιτήριο για τους ιταλικούς τελικούς;
Αλλά ξέχασα, δεν σας ενδιαφέρει τι συμβαίνει στον γαλαξία των ξενέρωτων.
Σας αφήνω λοιπόν. Αρχίζει σε λίγο το ΝΒΑ. Εγώ θα πάω με τους ξενέρωτους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου