Το μέγεθος της πίεσης που
ασκήθηκε στην ομάδα του ΠΑΟΚ για την πρόκριση επί της Σάλκε μπορεί
κανείς να το συνειδητοποιήσει από ένα και μόνο γεγονός: την αποβολή του
Χουμπ Στέφενς στην διάρκεια της ανάπαυλας του ημιχρόνου. Ηταν τέτοια η
πίεση που αισθανόταν ένας προπονητής με 27 χρόνια ζωής σε πάγκους. Διότι
ήταν τέτοια η μέση αντίληψη ανάμεσα στα μέλη της κοινωνίας του ΠΑΟΚ.
Ζούσαν όλοι με την απαίτηση της πρόκρισης. Σαν να ξεχνούσαν ότι ο ΠΑΟΚ
δεν ενισχύθηκε επαρκώς για αυτό το επίπεδο, του Champions League. Σαν να
μην ήθελαν να σκεφτούν τις συνέπειες μιας άδειας Τούμπας, που είχε έως
και περισσότερους Γερμανούς χάρη στην αδιανόητη βλακεία μιας χούφτας
οπαδών (;) του ΠΑΟΚ.
Ναι, μπορεί να τα βάλει με θεούς και δαίμονες, και σίγουρα και με τους διαιτητές ο ΠΑΟΚ, ακόμη και με την τύχη του για το αποτέλεσμα της ρεβάνς με τη Σάλκε. Αν θέλει όμως να προοδεύσει, πρώτα από όλους πρέπει να τα βάλει με τον εαυτό του, δηλαδή με αυτούς που εκτίμησαν ότι δεν υπήρχε νόημα ουσιαστικότερης και ποιοτικότερης ενίσχυσης του ρόστερ του.
Αυτός ο ΠΑΟΚ το φώναξε από τις ημέρες των φιλικών ότι διαθέτει ικανότατο προπονητή, που θα χτίσει ομάδα. Το φώναζε όμως από τότε ότι έχει ανάγκη από ποιοτική ενίσχυση. Κι ενώ στα λόγια μιλούσε για Ροναλντίνιο, τελικώς απέκτησε 1,5 παίκτη (τον Στοχ και τον ανέτοιμο Νέτσιντ) επιπέδου Champions League. Μα πού πας χωρίς αστέρια να κερδίσεις πρόσκληση για την γιορτή των αστέρων;
Δεν δούλεψε λιγότερο ο ΠΑΟΚ από την Σάλκε σε αυτή την διπλή παρτίδα. Δεν δούλεψε λιγότερο ούτε στην Τούμπα. Στη ρεβάνς όμως δεν είχε στο πλευρό του ούτε την τύχη ούτε το 50-50 του διαιτητή. Κι όταν παρ’ όλα αυτά κατάφερε να ισιώσει ένα ματς που του είχε στραβώσει, ο ΠΑΟΚ ήρθε ξανά αντιμέτωπος με τις ελλείψεις του. Δεν είχε έναν ποιοτικό μεσοεπιθετικό για να βοηθήσει στη δημιουργία, και έγινε προβλέψιμος: αρκούσε στους Γερμανούς να βεντουζάρουν τον Στοχ. Δεν είχε έναν κεντρικό χαφ με ισορροπία σε ανασταλτική και δημιουργική δράση, το “οκταροδεκάρι” που ήθελε ο Στέφενς. Δεν είχε ούτε τον “κλάση και εμπειρία και προσωπικότητα” κεντρικό αμυντικό που θα επέτρεπε στον Ολλανδό προπονητή να προωθήσει τον Κατσουράνη στο κέντρο. Ολα αυτά δεν τα είχε ούτε στα ματς με την Μέταλιστ, ούτε στο πρώτο ματς με την Σάλκε, αλλά η μπάλα και η τύχη (στον αποκλεισμό των Ουκρανών) τον ήθελε. Εκείνος όμως δεν ήθελε την τύχη του, ή τουλάχιστον αποφάσισε να μην την προκαλέσει. Δεν πλήρωσε ο Ιβάν για να κάνει τις μεταγραφές που στα λόγια προανήγγειλε. Και ο ΠΑΟΚ το πλήρωσε με τον αποκλεισμό του, στην πιο μεγάλη ευκαιρία που του δόθηκε ποτέ για να βρεθεί στην φάση των ομίλων του Champions League.
Υπάρχει πάντως και κάτι καλό που του αφήνει αυτή η βραδιά του πικρού αποκλεισμού: ο ΠΑΟΚ πάλεψε, τα έδωσε όλα, άφησε την ψυχή του στο τερέν. Ευτυχώς γι’ αυτόν, διότι χάρη σε αυτή την εικόνα θα μπορέσει να ξεπεράσει την “αποτυχία” του να αποκλειστεί από μια γερμανική ομάδα πολλαπλάσιας χρηματιστηριακής αξίας και να ζήσει ανεπηρέαστος από τον αποκλεισμό στο υπόλοιπο της σεζόν. Ευτυχώς γι’ αυτόν, διότι η ομάδα δεν έφταιγε να πληρώσει αυτή την αδικαιολόγητη απαίτηση πρόκρισης, την οποία φορτώθηκε χάρη στο 1-1 του πρώτου ματς και στην “έλα μωρέ” ελληνική ποδοσφαιρική αντίληψη μιας μεγάλης μερίδας Ελλήνων φιλάθλων, ανάμεσα στους οποίους συγκαταλέγονται και αρκετοί οπαδοί της.
Ναι, μπορεί να τα βάλει με θεούς και δαίμονες, και σίγουρα και με τους διαιτητές ο ΠΑΟΚ, ακόμη και με την τύχη του για το αποτέλεσμα της ρεβάνς με τη Σάλκε. Αν θέλει όμως να προοδεύσει, πρώτα από όλους πρέπει να τα βάλει με τον εαυτό του, δηλαδή με αυτούς που εκτίμησαν ότι δεν υπήρχε νόημα ουσιαστικότερης και ποιοτικότερης ενίσχυσης του ρόστερ του.
Αυτός ο ΠΑΟΚ το φώναξε από τις ημέρες των φιλικών ότι διαθέτει ικανότατο προπονητή, που θα χτίσει ομάδα. Το φώναζε όμως από τότε ότι έχει ανάγκη από ποιοτική ενίσχυση. Κι ενώ στα λόγια μιλούσε για Ροναλντίνιο, τελικώς απέκτησε 1,5 παίκτη (τον Στοχ και τον ανέτοιμο Νέτσιντ) επιπέδου Champions League. Μα πού πας χωρίς αστέρια να κερδίσεις πρόσκληση για την γιορτή των αστέρων;
Δεν δούλεψε λιγότερο ο ΠΑΟΚ από την Σάλκε σε αυτή την διπλή παρτίδα. Δεν δούλεψε λιγότερο ούτε στην Τούμπα. Στη ρεβάνς όμως δεν είχε στο πλευρό του ούτε την τύχη ούτε το 50-50 του διαιτητή. Κι όταν παρ’ όλα αυτά κατάφερε να ισιώσει ένα ματς που του είχε στραβώσει, ο ΠΑΟΚ ήρθε ξανά αντιμέτωπος με τις ελλείψεις του. Δεν είχε έναν ποιοτικό μεσοεπιθετικό για να βοηθήσει στη δημιουργία, και έγινε προβλέψιμος: αρκούσε στους Γερμανούς να βεντουζάρουν τον Στοχ. Δεν είχε έναν κεντρικό χαφ με ισορροπία σε ανασταλτική και δημιουργική δράση, το “οκταροδεκάρι” που ήθελε ο Στέφενς. Δεν είχε ούτε τον “κλάση και εμπειρία και προσωπικότητα” κεντρικό αμυντικό που θα επέτρεπε στον Ολλανδό προπονητή να προωθήσει τον Κατσουράνη στο κέντρο. Ολα αυτά δεν τα είχε ούτε στα ματς με την Μέταλιστ, ούτε στο πρώτο ματς με την Σάλκε, αλλά η μπάλα και η τύχη (στον αποκλεισμό των Ουκρανών) τον ήθελε. Εκείνος όμως δεν ήθελε την τύχη του, ή τουλάχιστον αποφάσισε να μην την προκαλέσει. Δεν πλήρωσε ο Ιβάν για να κάνει τις μεταγραφές που στα λόγια προανήγγειλε. Και ο ΠΑΟΚ το πλήρωσε με τον αποκλεισμό του, στην πιο μεγάλη ευκαιρία που του δόθηκε ποτέ για να βρεθεί στην φάση των ομίλων του Champions League.
Υπάρχει πάντως και κάτι καλό που του αφήνει αυτή η βραδιά του πικρού αποκλεισμού: ο ΠΑΟΚ πάλεψε, τα έδωσε όλα, άφησε την ψυχή του στο τερέν. Ευτυχώς γι’ αυτόν, διότι χάρη σε αυτή την εικόνα θα μπορέσει να ξεπεράσει την “αποτυχία” του να αποκλειστεί από μια γερμανική ομάδα πολλαπλάσιας χρηματιστηριακής αξίας και να ζήσει ανεπηρέαστος από τον αποκλεισμό στο υπόλοιπο της σεζόν. Ευτυχώς γι’ αυτόν, διότι η ομάδα δεν έφταιγε να πληρώσει αυτή την αδικαιολόγητη απαίτηση πρόκρισης, την οποία φορτώθηκε χάρη στο 1-1 του πρώτου ματς και στην “έλα μωρέ” ελληνική ποδοσφαιρική αντίληψη μιας μεγάλης μερίδας Ελλήνων φιλάθλων, ανάμεσα στους οποίους συγκαταλέγονται και αρκετοί οπαδοί της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου