Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μην πεις! Γράφει ο Τόλης Κοτζιάς.
H επίσημη αγαπημένη έφερε τα πάνω, κάτω, ρίχνοντας στο καναβάτσο την πανίσχυρη Ισπανία, ο Ιταλός προπονητής έγινε Θεός και οι παίκτες του κάτι ανάλογο. Ετσι, όμως, είναι η πραγματικότητα. Η ελληνική πραγματικότητα: στις νίκες, στις επιτυχίες είσαι Θεός, στα «ναυάγια» τρέχα να κρυφτείς.
Εν πάσει περιπτώσει: η Εθνική έκανε την υπέρβαση απέναντι στους Ισπανούς, γιατί ήταν ξεκάθαρο ότι το ήθελε πιο πολύ. Με «αν» δεν γράφεται η ιστορία, αλλά αν είχαμε κερδίσει τους Φινλανδούς, δύσκολα θα κερδίζαμε και τους Ιβηρες. Χθες, όμως, το πάθος μας είχε φθάσει στο κατακόρυφο (απόρροια της ανάγκης για νίκη), ο Μπουρούσης μέχρι και βουτιά έριξε για να σώσει μία μπάλα, ο Ζήσης τραυματίστηκε μέσα στο ματς, αλλά συνέχισε να παίζει, ο πρωτόπειρος Καββαδάς έκανε ένα φάουλ, που είναι για σεμινάριο. Ασχέτως που οι διαιτητές το χρέωσαν αντιαθλητικό. Δεν ήταν αντιαθλητικό. Η ουσία είναι, ωστόσο, ότι τα φάουλ έτσι πρέπει να είναι. Δυνατά και ανδρικά. Απαγορεύεται το καλάθι και φάουλ. Και ο Νικαιώτης σέντερ του Πανιωνίου το έδειξε με το καλύτερο τρόπο απέναντι στον Μαρκ Γκασόλ. Τον παίκτη, που κόντραρε για αρκετά λεπτά, τον παίκτη, που μέχρι χθες έβλεπε στην τηλεόραση, αγωνιζόμενο με τους Μέμφις Γκρίζλις (αλλά και την εθνική Ισπανίας).
Ετσι πρέπει να παίζει η Εθνική: δίπλα στη μεγάλη της ποιότητα να βάζει το πάθος, την δύναμη, την πολύ καλή άμυνα. Εννοείται ότι κάθε παιχνίδι δεν μπορεί να σου έρχεται όπως το θες ή όπως το έχει σχεδιάσει, αλλά σαν χθες, μπορούμε να ξαναπαίξουμε. Αυτή είναι πάνω, κάτω η πραγματική Εθνική. Σαν το ματς με την Φινλανδία, δεν μπορούμε να ξαναπαίξουμε, γιατί εκείνη η ομάδα ήταν κάτι άλλο. Οχι η επίσημη αγαπημένη. Οπως και να έχει, το παιχνίδι με τους Σκανδιναβούς ήταν ένας εφιάλτης, που πέρασε.
Ακόμη, πάντως, δεν έχει τελειώσει τίποτα για τη πρόκριση, χρειάζεται ανάλογη προσπάθεια στη συνέχεια, αλλά σίγουρα η ψυχολογία είναι πλέον εκεί, που πρέπει να είναι. Και αν θέλετε την άποψή μας, πιο δύσκολο είναι να κερδίσουμε την Κροατία, παρά την Σλοβενία, που παίζει στο «σπίτι» της. Η Κροατία έχει και πιο γεμάτο ρόστερ, ενώ μοιάζει αποφασισμένη όσο ίσως ποτέ τα τελευταία χρόνια για διάκριση. Η Σλοβενία έχει τον Γκόραν Ντράγκιτς, έχει την έδρα, αλλά υπολείπεται σε υλικό. Πάθος έχει, όχι, όμως, και την ανάλογη ποιότητα.
Πηγή:Superbasket.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου