Πέρασε πολύς καιρός, αλλά στη Λιουμπλιάνα ήταν η ώρα της ελληνικής εκδίκησης.
«Aficionados» Σπανιόλοι. Εμείς τους τα… δείξαμε και τους τα… κουνήσαμε τα «λευκά μαντίλια», όπως αυτοί συνηθίζουν την χαρακτηριστική κίνηση στις εξέδρες των ισπανικών γηπέδων, όταν ο χρόνος για κάποιον τελειώνει.
Είναι το δικό μας «άντε γεια» και… να μας γράφετε. Η Ισπανία δεν είναι ανίκητη. Δεν είναι «άπαιχτη» για το ελληνικό μπάσκετ. Όπως οι δικοί μας σύλλογοι κονταροχτυπιούνται στα ίσια με τους Ίβηρες, όπως ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός νικούν (συχνά) τις ισπανικές ομάδες όταν τις συναντούν στην Ευρωλίγκα, σαν τους «ερυθρόλευκους» που μόλις πριν μερικούς μήνες έβαλαν στα καλάθια τη Ρεάλ στον τελικό του Λονδίνου, κάποτε θα ερχόταν και η στιγμή που θα πανηγυρίζαμε μια μεγαλειώδη ανατροπή στην 11χρονη «εθνική μοίρα μας»!
Όπως οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τους κανόνες, «νόμος» είναι ότι και οι παραδόσεις γεννιούνται για να σπάνε, να πεθαίνουν. Κάπως έτσι «θανατώθηκε» στη δεύτερη φάση του Eurobasket, στο πιο καίριο χρονικό σημείο, αυτή η περιβόητη ισπανική κατάρα που… κατάτρωγε τις ελληνικές ελπίδες όλα αυτά τα χρόνια.
Η Ισπανία δεν είναι ένα «αλώβητο θεριό» για το ελληνικό μπάσκετ, αλλά πέρα από το πολυετές διάστημα που πέρασε ώσπου να το φωνάξουμε, ζήσαμε κι ένα ματς-θρίλερ, που πέρασε από χίλια κύματα. Ένα σωρό διακυμάνσεις και ανατροπές, δυσάρεστα και αγωνιώδη, αλλά ευτυχώς, ευχάριστα συναισθήματα στο φινάλε.
Η Εθνική μας ξύπνησε, ανέκτησε τον εγωισμό της που είχε πέσει σε λήθαργο και οδηγήθηκε στις δύο διαδοχικές ήττες από Ιταλία και Φινλανδία. Απέβαλε αυτό το άγνωστο πρόσωπο μιας εντελώς ψυχρής παρουσίας και ξανάγινε ΕΛΛΑΔΑ-ΡΑ!
Επιστρατεύοντας τσαγανό, ψυχή, πάθος, αυταπάρνηση, ηρωισμό, αποφασιστικότητα και μαχητικότητα.
Ήταν όλοι τους υπέροχοι
Ο Σπανούλης ήταν ο καθοριστικός «εκτελεστής» των Ισπανών στις κρισιμότερες στιγμές του παιχνιδιού, με φαρμακερά τρίποντα, δίποντα και ελεύθερες βολές. Ήταν όμως πρωτίστως (και πάλι) ο ηγέτης της Ελλάδας που σάλπισε την αντεπίθεση στη δεύτερη και την τέταρτη περίοδο, χρονικά σημεία στα οποία η πλάστιγγα έγειρε προς τη γαλανόλευκη.
Ο Μπουρούσης ήταν συγκλονιστικός κάτω από τα καλάθια. Μόνο… μπουνιές δεν έπαιξε με τον Μαρκ Γκασόλ, αλλά το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο στις προσωπικές μονομαχίες τους, παρότι ο Καρδιτσιώτης «πύργος» υστερεί σημαντικά σε σωματικά προσόντα από τον Ισπανό άσο του ΝΒΑ.
Ο Πρίντεζης ήταν η υπόδειγμα αυταπάρνησης σε άμυνα και επίθεση, διεκδικώντας και παίζοντας μέχρι και τους (φαινομενικά) χαμένους πόντους!
Πίσω από την τριάδα των top φυσιογνωμιών έρχεται σε απόδοση και προσφορά ακόμα ένα απίθανο τρίγωνο ελληνικής παρουσίας στο παρκέ της Λιουμπλιάνα: Καϊμακόγλου, Μπράμος, Σλούκας. Όταν ο Τρινκιέρι (που απορώ και σίγουρα δεν είμαι μόνος γιατί έχει «ξεχάσει» τον Αντώνη Φώτση σ’ αυτή τη διοργάνωση!) φρέσκαρε την πεντάδα του, αυτοί οι τρεις ήταν «λίρα εκατό». Έδιναν λύσεις ψηλά, χαμηλά, έξω από τα 6,75μ., από τη γραμμή των ελεύθερων βολών.
Αλλά και ο Κώστας ο Παπανικολάου σημείωσε καθοριστικούς πόντους και ο Νίκος Ζήσης βοήθησε σημαντικά, αν και δεν έκαναν τα πολύ μεγάλα παιχνίδια τους. Δεν θα μπορούσε άλλωστε να έχει υστερήσει κάποιος ή κάποιοι και οι Ισπανοί να έχουν υποχρεωθεί σε 11 λάθη στο ματς, να έχουν «φάει» τους περισσότερους και να έχουν βάλει και τους λιγότερους πόντους τους από κάθε άλλο ματς στη Σλοβενία…
Πάλι από την αρχή
Το κλειδί σ’ αυτές τις περιπτώσεις μιας επικής ανατροπής μιας τόσο δυσμενούς παράδοσης άλλωστε είναι η άμυνα, κόντρα σε έναν πράγματι πανίσχυρο αντίπαλο ο οποίος διαθέτει παίκτες με πολυετή θητεία και εμπειρίες από τον μαγικό κόσμο της επιτομής του μπάσκετ, του αμερικανικού επαγγελματικού.
Και προφανώς η τεράστια αυτή νίκη ήρθε χάρη στο «αμυντικό απαγορευτικό» που έβγαλαν οι διεθνείς μας στο γρήγορο ρυθμό που επιχείρησαν φυσικά να παίξουν οι Ισπανοί, ενεργοποιώντας το φυσικό όπλο τους και το πλεονέκτημά τους έναντι της γαλανόλευκης.
Είναι προφανές ότι το Eurobasket… μόλις ξανάρχισε για την Ελλάδα η οποία θα πρέπει κάπως να βρει τους τρόπους να συντονιστεί και να «ρυθμιστεί». Να μην έχει τέτοιες διακυμάνσεις στην απόδοση και τις εμφανίσεις της. Σε τόση ένταση αυτά τα «κενά αέρος», τα οποία παρουσιάστηκαν ύστερα από τις τρεις πρώτες νίκες στη διοργάνωση, αλλά και το ίδιο ακριβώς φαινόμενο επαναλήφθηκε και στον αγώνα με την Ισπανία, ανάμεσα στις περιόδους.
Η 1η και η 3η ήταν από μέτρια έως κακή για τα ελληνικά χρώματα. Η 2η και η 4η περίοδος ήταν εκείνες που αντιστάθμισαν εντυπωσιακά τα αρνητικά ποσοστά μας και κατέληξαν σ’ αυτή την ιστορική νίκη και την αναθέρμανση των ελπίδων.
Ο δρόμος είναι ακόμα μακρύς.
Πηγή: sportdog.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου