Οι πρώτες αλλαγές του κόουτς!!

Ο Γιάννης Σερέτης γράφει για τις πρώτες διαφοροποιήσεις στη λογική και πρακτική διαχείριση του Γιάννη Αναστασίου, οι οποίες καταγράφηκαν στον χθεσινό αγώνα και δείχνουν πόσο όλοι στον ΠΑΟ διψούν για το αποτέλεσμα… Nα, λοιπόν, το πρώτο εφετινό ματς στο οποίο ο Παναθηναϊκός είχε λιγότερες τελικές προσπάθειες από τον αντίπαλό του (12-8). Το πρώτο ματς στο οποίο «έχτισε» μόνο 5 ολοκληρωμένες επιθέσεις σωστά από την αρχή ως το τέλος και δημιούργησε δύο ευκαιρίες. Αμφότερες από τη δεξιά πτέρυγα, αμφότερες με προώθηση και σέντρα του σταθερότερου παίκτη του σ΄ αυτές τις πρώτες 4 αγωνιστικές, του Νίκου Μαρινάκη. Η πρώτη στο 34’, όταν ο αγνώριστος Ζέκα, στην μοναδική αποτελεσματική ενέργεια- κίνησή του «παρέσυρε» μαζί του παίκτη, πάσαρε σωστά με «1-2» στον Κρητικό ακραίο μπακ που βρισκόταν στο σωστό σημείο τη σωστή στιγμή και σέντραρε… λαχταριστά στο πρώτο δοκάρι. Ο Μπεργκ άργησε μισό δευτερόλεπτο. Ηταν η πρώτη φορά που πατούσαν στην περιοχή τρεις παίκτες: ο Σουηδός, ο Ντίνας στο πίσω δοκάρι και ο Αμπεϊντ ως κρυφός φορ. 
Η δεύτερη στη φάση του γκολ. Όταν ο «νέοπας» Σπύρος Ρισβάνης, τον οποίο είχαν «σημαδέψει» στο πρέσινγκ ο λοχίας Ουζουνίδης και ο «παλαίουρας» Φανούρης Γουνδουλάκης, αποφάσισε να παρεκκλίνει των εντολών που είχε χθες ο πράσινος ουλαμός. Πήρε μέτρα με τη μπάλα, έφτασε στη μεσαία γραμμή και δεν αρκέστηκε σ’ αυτό. Αφού πάσαρε στον Μπαϊράμι, έκανε την κάθετη κίνηση και βρέθηκε μέσα στη μεγάλη περιοχή ως ο «έξτρα» παίκτης που τόσο λείπει απ΄ αυτόν τον Παναθηναϊκό για να μην παθαίνει κρίσεις απομόνωσης ο Μέρκους Μπεργκ. Τη στιγμή που ο Μπαϊράμι γυρίζει το σώμα του και βλέπει ανενόχλητο (γιατί έχει και το μυαλό και την ενέργεια να φτάσει εκεί, χαμηλά…) τον Μαρινάκη, που σεντράρει: ήταν η μοναδική φορά στο ματς που βρέθηκαν 5 (!) παίκτες του Παναθηναϊκού μέσα στην αντίπαλη περιοχή. Ο Ρισβάνης που πιάνει την κεφαλιά, κοντά του ο Μπεργκ και ο Ατζγακούν, στο πίσω δοκάρι ο Καρέλης και στο ύψος του πέναλτι έχει φτάσει ο Αμπεϊντ.
Ο Αναστασίου χθες για πρώτη φορά έκανε «εκπτώσεις» και αλλαγές στη λογική και στη διάταξή του. Ο Παναθηναϊκός έπαιξε κλειστά, περιμένοντας τον αντίπαλο, με οδηγίες α) για κλεψίματα και γρήγορες πάσες είτε στον Μπεργκ είτε σε έναν από τους δυο εξτρέμ πάνω στην κατοχή μπάλας του αντιπάλου (δεν έγινε σχεδόν ποτέ) β) για κινήσεις των δύο μπακ (ο Νάνο ήταν ο μοναδικός στον οποίο φώναζε από τον πάγκο) ώστε να συνδυάζονται με τους εξτρέμ σε «1-2 ή «τρίγωνα» με τον Μπεργκ και ταυτόχρονη εντολή ένας εκ των Αμπεϊντ – Πράνιτς να μένει πίσω μαζί με τον Τάσο Λαγό για κάλυψη των στόπερ και των αντεπιθέσεων.
Επαιξε πιο επιφυλακτικά, ήταν επιλογή του. Δεν είχε «Σίφο» και Μέντες. Επαιζε με την «ακαδημαϊκή» αμυντική γραμμή και τον Νάνο που έχει τουλάχιστον μια χοντρή γκέλα ανά ματς. Η τετράδα της άμυνας στο προηγούμενο εκτός έδρας ματς με τον Πανιώνιο έπαιζε στα επτά μέτρα από τη μεσαία γραμμή και χθες στα πέντε μέτρα από την περιοχή του ΠΑΟ! Στους δύο πρώτους μήνες τα μάτια του είχαν δει πολλά. Τον Πανιώνιο να προηγείται χωρίς να έχει κάνει ευκαιρία, τη Βέροια να ισοφαρίζει από «μελέ» και κόντρες και να χάνει απίστευτη ευκαιρία για το 1-2 από λάθος του μοναδικού άνω των 25 παίκτη της άμυνας, την Παναχαϊκή να προηγείται 2-0 χωρίς να έχει πατήσει στην περιοχή! Την παρτίδα, όμως, τελικά την «έσωσε». Δεν την κέρδισε. Την έσωσε όταν είδε ότι αυτό το παράξενο 4-3-2-1 που χρησιμοποίησε σε μεγάλο μέρος του ματς, δεν του «βγήκε». Και συνεχίζει να δοκιμάζει, όπως και οι παίκτες συνεχίζουν να εκπαιδεύονται και να μαθαίνουν ο ένας τον άλλον.
Ηρθε ο Ατζαγκούν, ήρθε ο Πράνιτς, ήρθε ο (έτοιμος, αλλά εκτός 18άδας χθες) Κλωναρίδης, απουσίαζαν ο Μέντες και ο Σίλντενφελντ, τρέχει ο Φιγκερόα.... Ολοι μαζί δεν έχουν βρεθεί ποτέ. Στα τρία επόμενα παιχνίδια, με ΟΦΗ, Αστέρα Τρίπολης και Εργοτέλη (Κύπελλο), πριν από τη σκληρή δοκιμασία της Τούμπας και τη διακοπή του πρωταθλήματος λόγω των δύο αγώνων της εθνικής Ελλάδας, ο Αναστασίου θα έχει τους περισσότερους στο «Απήλιον» και έτοιμους να αγωνιστούν.
Και χθες φάνηκε από τις επιλογές του στη λογική διαχείρισης του αγώνα, ότι το αποτέλεσμα το μετράει στο μυαλό του και μάλιστα πολύ. Ξέρει κι αυτός και οι παίκτες ότι κάθε νίκη δεν συνιστά μόνο κέρδος τριών βαθμών, αλλά κέρδος χρόνου. Και όσο δεν έρχονται τα τρίποντα, τόσο καθηλώνεται η ομάδα στα χαμηλά στρώματα της βαθμολογίας, τόσο αυξάνεται η πίεση: τα είχαμε πει, το πολυπόθητο «σερί» τριών ή έστω τεσσάρων νικών που δίνει «ανάσες» σε κάθε ομάδα είναι πολύ δύσκολο εφέτος. Για να γίνει πραγματικότητα, χρειάζεται τουλάχιστον μια εκτός έδρας νίκη. Μόλις πέντε «διπλά» σε 36 ματς της Λίγκας: δυο ο ΟΣΦΠ, δύο η Καλλονή (!), ένα ο ΠΑΟΚ, τέλος.
Ναι, είναι αυτός ο ΠΑΟ μια ολοκαίνουρια ομάδα με τον Ζέκα και δέκα νέους. Ναι, μια ομάδα που έχει 3-5 πιτσιρικάδες στην ενδεκάδα της σε κάθε παιχνίδι. Ναι, μια ομάδα που έβγαλε το 1/2 της προετοιμασίας της χωρίς τις περισσότερες μεταγραφές. Μια ομάδα με «παρθένους» προπονητή και τεχνικό διευθυντή.
Δεν είναι όμως, μόνο αυτός ο Παναθηναϊκός. Είναι και εκείνος ο οποίος για πρώτη φορά από το 1997 δεν «επιβαρύνεται» με ευρωπαϊκές αναμετρήσεις. Είναι και εκείνος ο οποίος έχει το τρίτο (ναι, ναι, παρά το «μνημόνιο») ακριβότερο ρόστερ της κατηγορίας. Είναι κι αυτός ο οποίος για να επιβιώσει αξιοπρεπώς οικονομικά με τα τωρινά τριετή και τετραετή συμβόλαια που υπέγραψε με τους περισσότερους παίκτες, δεν έχει την πολυτέλεια ενός επιπλέον αποκλεισμού από την Ευρώπη και τα έσοδά της την επόμενη σεζόν.
Κι όλα αυτά, υπό την προϋπόθεση της «υπομονής και στήριξης» από τους φίλους του, οι οποίοι δεν βγάζουν «κιχ» στο γήπεδο και ορθώς πράττουν. 
Πηγή: gazzetta.gr