Φυσικά όσο πιο εύρωστες οικονομικά είναι οι ομάδες-χωρίς βέβαια αυτό να είναι το απόλυτο κριτήριο-τόσο πιο οργανωμένες θα παρουσιάζονται σε αυτόν τον τομέα.
Για να μιλήσουμε για τα ελληνικά δεδομένα, η τελευταία που έβγαλε μία καλή φουρνιά παικτών, που έπαιξαν, διακρίθηκαν και προχώρησαν, ήταν η Παιανία. Βγαίνουν κατά διαστήματα και από άλλες ομάδες αλλά σε μικρότερο βαθμό.
Το πως λειτουργεί μία ακαδημία, δεν χρειάζεται να αναλυθεί σε αυτό το κείμενο καθότι δεν είμαι ειδικός. Το θέμα είναι τι παράγουν αυτές.
Βασικά, δεν σημαίνει ότι έχοντας 50-60 παιδιά σε υποδομές, όλα θα παίξουν καλή μπάλα ή θα κάνουν μεγάλη καριέρα. Μπορεί να προωθηθούν και να παίξουν κάποια στην πρώτη ομάδα, αλλά κάτω από προϋποθέσεις . Θα παίξουν ανάλογα με τις δυνατότητές τους φυσικά, με τους στόχους κάθε ομάδας, τα οικονομικά δεδομένα αυτής κ.λ.π. Το ταλέντο μπορεί να εμφανιστεί από το «σιντριβάνι της Ομόνοιας» ή από το τελευταίο χωριό των Αγράφων. Δεν υπάρχουν-για τη χώρα μας πάντα-περιοχές που παράγουν τέτοια ή περιοχές ...στέρφες. Αυτό μόνο σαν αστείο το λες.
Τώρα, στα πρωταθλήματα που γίνονται μεταξύ ακαδημιών, οι νέοι παίζουν σε καλούπια-ρόλους, στερούνται σε μεγάλο βαθμό της προσωπικής πρωτοβουλίας, δεν έχουν την αίσθηση και νοοτροπία της αλάνας. Γίνονται αγώνες μεταξύ ...οικίων, δεν υπάρχει η πίεση για το αποτέλεσμα στο βαθμό που χρειάζεται να υπάρχει.
Από τα ερασιτεχνικά πρωταθλήματα μπορεί πιο εύκολα να ξεπηδήσει κάτι ιδιαίτερο, διότι παίζει σε μεγαλύτερη πίεση, σε αμφισβήτηση, σκληρές συνθήκες και μεταξύ μεγαλυτέρων σε ηλικία και αυτό έχει μεγάλη σημασία. Ακόμα και σε μικρές εθνικές κατηγορίες. Εκεί είναι η δεξαμενή που αντλούν οι ομάδες ποδοσφαιριστές. Βγαίνουν και από ακαδημίες φυσικά, αλλά αν δεν πάρουν εμπειρίες από αυτά που αναφέρονται πιο πάνω δύσκολα κάνουν μεγάλα βήματα. Ακόμα και παίκτες ακαδημιών που έχουν περάσει από ερασιτεχνικά σωματεία έχουν περισσότερες πιθανότητες για εξέλιξη.
Χώρες, όπως η Ισπανία, Πορτογαλία, που παίρνουν τα καλύτερα ταλέντα από Λατινική Αμερική και κυρίως από Βραζιλία και Αργεντινή, που είναι χώρες με τεράστια παραγωγή, ποδοσφαιρική κουλτούρα ανωτάτου επιπέδου, μαθαίνουν τη μπάλα εξ απαλών ονύχων-όπως οι γύφτοι το κλαρίνο-λίγοι παίκτες κάνουν το μπάμ και παίζουν σε μεγάλα club. Οι άλλοι μοιράζονται σε ομάδες με μικρότερες απαιτήσεις, άλλοι δανείζονται σε μικρότερες κατηγορίες μήπως ξεπεταχτούν, πολλοί απορρίπτονται μετά τα 21-22 τους χρόνια και φεύγουν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες για να σταδιοδρομήσουν.
Η οργάνωση μιας ακαδημίας, εξαρτάται από το γενικό ποδοσφαιρικό επίπεδο κάθε χώρας. Όπως και τα συστήματα προπόνησης διαφέρουν από χώρα σε χώρα, ανάλογα με τις απαιτήσεις των πρωταθλημάτων, εγχώριων και ευρωπαϊκών. Άλλη η ποιότητα και η διάρκεια της προπόνησης στην Ισπανία, Αγγλία, Γερμανία και άλλη στην Ελλάδα και άλλες υποδεέστερες ποδοσφαιρικά χώρες. Το ίδιο ισχύει και στο σύστημα εκκόλαψης παικτών.
Σήμερα επίσης έχουμε και το φαινόμενο να αργούν οι νέοι να ανδρωθούν. Είναι ο κανόνας αυτός με τις εξαιρέσεις του βέβαια. Αλλιώς ο 18άρης της δεκαετίας 1960 και αλλιώς του 1990.Όχι φυσικά από άποψη γνώσεων, αλλά από άποψη ανεξαρτητοποίησης και χωρίς προστασία. Αυτό επηρεάζει και την παραγωγή παικτών σε μικρές ποδοσφαιρικά ηλικίες. Εν ολίγοις έχει μεγαλώσει ο μέσος όρος ηλικίας ενός παίκτη να μπει στα δύσκολα. Γι αυτό παρατηρείται και το φαινόμενο παίκτες 22-23 χρονών να θεωρούνται ακόμη ταλέντα και να περιμένουν ευκαιρίες.
Πάρτε για παράδειγμα την δεύτερη στην τάξη εθνική μας, την Ελπίδων (ισχύει και σε ανώτερες ποδοσφαιρικά χώρες) .Πόσοι παίκτες αγωνίζονται στις ομάδες τους.2-3 παίζουν βασικοί και μόνο εκεί που υπάρχουν οικονομικά προβλήματα και κατ επέκταση μικρότερες απαιτήσεις. Οι άλλοι βρίσκονται μεταξύ 18άδας και Κ20.
Εν κατακλείδι οι ακαδημίες είναι ανάγκη για τις ομάδες, μόνο που χρειάζονται και άλλες κινήσεις για να βρίσκεις παίκτες για επάνδρωση της ομάδας. Τα ταλέντα που έχουν ιδιαίτερες ικανότητες δεν βγαίνουν τακτικά. Μπορείς να παράγεις παίκτες αθλητές, τακτικούς, φιλομαθείς ,οργανωμένους, παίκτες συνόλου, ρολίστες, ανάλογα με τις απαιτήσεις σου, αλλά μέχρι εκεί.
Αναφέρω εμπειρίες και απόψεις από την ενασχόλησή μου με το ποδόσφαιρο αρκετά χρόνια. Δεν γράφω ούτε ως πολυγνώστης και ούτε ως ειδήμων, γιατί απλά δεν είμαι. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων.
Για την ομάδα μας τώρα. Παλαιότερα ο Παναιτωλικός επάνδρωνε την ομάδα με παίκτες από τις ερασιτεχνικές ομάδες του νομού. Έπαιρνε τους καλύτερους από ΑΕΜ[Καβάγιας,Δενδρινός,Τζήλιος κ.λ.π], από τον Αμφίλοχο [Γκανιάτσας,Ζαπαντιώτης,Μπεκατώρος,Γαλάνης κ.λ.π.], από τον Κρόνο και Ακαρνάνα, από Βόνιτσα, Ναύπακτο, Αιτωλικό κ.λ.π. Μαζί με άλλους πιο έμπειρους που διέθετε έκανε την πορεία του ανάλογα. Μετά το 1995 και με τον νόμο Μποσμάν, άρχισε η αθρόα εισαγωγή ξένων-σε όλες τις ομάδες-κάποιων καλών και κάποιων ...παλτών, που στάθηκε και τροχοπέδη για κάποιους ντόπιους ευέλπιδες ποδοσφαιριστές, να παίξουν, να δοκιμαστούν και να απορριφθούν τέλος πάντων, αν δεν άξιζαν.
Για τον σημερινό Παναιτωλικό, που έχει καλές ακαδημίες στο βαθμό που μπορεί-ενδεχομένως να μπορούσε περισσότερα-είναι δύσκολο παίκτης να πάρει θέση βασικού. Τουλάχιστον σε αυτή τη φάση και λόγω συνθηκών.
Ο Μπακάκης πριν πάει στα Χανιά ήταν ένας ...Πασσάς. Εκεί ανδρώθηκε, θέριεψε, είχε και τα στοιχεία που τα δούλεψε και τα δείχνει σήμερα. Ο Πασσάς αν έκανε μία καριέρα πιο πέρα, να δοκιμαστεί κάποιο χρόνο σε άλλες συνθήκες και όχι στην ...αγκαλιά του Παναιτωλικού, ίσως να είχε καλύτερη πορεία. Και απορώ γιατί κάποιοι μικροί δεν... καταδέχονται να πάνε δανεικοί σε κάποιες ομάδες [ακόμα και Γ’εθνικής] .Κάνουν λάθος κατά τη γνώμη μου. Εάν πιστεύουν ότι αξίζουν περισσότερα, κάνουν δύο φορές λάθος. Που είναι η φιλοδοξία; Και κυρίως ο ρεαλισμός.
Και κάτι για τους προπονητές των ακαδημιών. Ανιχνευτής ταλέντων δεν γίνεται κάποιος, μόνο και μόνο επειδή έπαιξε μπάλα, ακόμα και επιπέδου. Όπως και οι μεγάλοι προπονητές, δεν υπήρξαν κατ’ανάγκη και μεγάλοι παίκτες, έτσι και οι ανιχνευτές ταλέντων. Έχουν χαθεί ταλέντα και ταλέντα από κάποιους ...τετραπέρατους του είδους. Τα πήραν άλλοι βέβαιοι (τα ταλέντα),πιο καλοί στο είδος, εννοείται.
ΠΗΓΗ: panaitolikos1926.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου