Αν δεν πάει, λέει ο Μωάμεθ
στον βουνό, πάει το βουνό στο Μωάμεθ, αλλά στην προκειμένη περίπτωση, το
ένα δεν αναιρεί το άλλο και αμφότερα συνέβησαν ταυτοχρόνως: την ώρα
που ο Χορόζογλου, ο Βλαχόπουλος, ο Συρίδης και ο Καραγιώργης (τέσσερις
εκλεκτοί δημοσιογράφοι και καλοί φίλοι) παρουσίαζαν στην Αθήνα το βιβλίο
“Θεσσαλονίκη: Η πόλη του μπάσκετ”, αυτή η πόλη του μπάσκετ μαζευόταν
στην πλατεία της ΧΑΝΘ για να ξαναπαίξει το αγαπημένο της άθλημα...
Να διευκρινίσω ότι όντως στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, απέναντι από το “Παλέ ντε Σπορ” (δεν κείται απλώς, αλλά) δεσπόζει η πλατεία ΧΑΝΘ, που μπορεί κιόλας να συνιστά παγκόσμια πρωτοτυπία: το γράφω αυτό, διότι δεν θυμάμαι να 'χω συναντήσει σε κάποια άλλη πόλη του κόσμου πλατεία που να φέρει το όνομα ενός συλλόγου, αν και αυτό παίζεται, διότι η ΧΑΝΘ δε ν είναι αυτό που συμβατικώς θεωρείται ένας αθλητικός σύλλογος...
Τώρα το τι ακριβώς είναι η ΧΑΝΘ, θα σας γελάσω! Από το
νταλαβέρι που είχα μαζί τους, κατάλαβα ότι η Χριστιανική Αδελφότης Νέων
Θεσσαλονίκης πιθανότατα θα πρέπει να καταχωρηθεί σε μια κατηγορία μόνη
της! Σαν να προκύπτει από ένα άλλο ανέκδοτο, που μάλιστα-επειδή
παραμένει προσηλωμένη στις αρχές του ερασιτεχνικού αθλητισμού και του ευ
αγωνίζεσθαι- ανήκει ταυτοχρόνως στην κατηγορία των σόκιν και του μπλακ
χιούμορ!
Εγώ που ούτως ή άλλως είμαι ευαίσθητος τύπος και συγκινούμαι εύκολα, δεν χρειάστηκε να καταβάλω ιδιαίτερη προσπάθεια για να με πάρουν τα... ζουμιά, το Σαββατοκύριακο. Είχα τη μεγίστη τιμή να προσκληθώ από τον (ας τον πούμε, αν και δεν είναι) σύλλογο που έφερε το μπάσκετ στην Ελλάδα για να παρουσιάσω τις εκδηλώσεις ονοματοδοσίας των εγκαταστάσεων του και εγκαινίων του πρώτου εν Ελλάδι μουσείου της καλαθοσφαίρισης και στ' αλήθεια μου έφυγε ο τάκος!
Σοβαρολογώ, μάλιστα τόσο το Σάββατο, που παρουσίαζα το πολυσχιδές έργο του (μπασκετικού μέντορα ολάκερης της πόλης) Μίμη Τσικίνα, όσο και την Κυριακή, με την βράβευση των θρύλων της ομάδας και την ανάρτηση της φανέλας του Τάκη Ταλιαδώρου στην οροφή του γηπέδου, μου 'ρθε να διακόψω την αφήγηση και -όπως ο Χελάκης στο Εuro της Πορτογαλίας- ν' αναφωνήσω “δεν περιγράφω άλλο”!
Και τις δυο στιγμές ένιωσα τα μάτια μου να βουρκώνουν και μ' έπιασε ο βήχας, που δεν ήταν από το τσιγάρο, αλλά από τη συγκίνηση. Είναι όντως πολύ μεγάλη υπόθεση -κι αυτό ασφαλώς το εισέπραξαν όλοι όσοι παρέστησαν στις εκδηλώσεις- να κινείσαι σε ένα περιβάλλον, στο οποίο πριν από 94 χρόνια τρεις - τέσσερις άγνωστοι άνθρωποι έβαλαν αναποδογυρισμένη μια ψάθινη καρέκλα πάνω σε έναν στύλο, πήραν μια εξώραφη μπάλα ποδοσφαίρου και πρωτόπαιξαν μπάσκετ επί ελληνικού εδάφους!
Αυτή η ιστορική στιγμή συνέβη (και παραμένει ανεξίτηλη χάρη στην περίφημη φωτογραφία) εκεί, έξω από ένα παράπηγμα, στην οδό Δαγκλή, που ορθώς λογίζεται ως “τα πάντα όλα” του ελληνικού μπάσκετ: το λίκνον του, η κοιτίδα του, η γενέτειρα και η γεννήτρια του, ο πυλώνας του και (δεδομένης της ιστορίας που συνεχίζεται από τότε) η παντοτινή κιβωτός του!
Οπως ο Νώε κατά παραγγελία του θεού διέσωσε στο καράβι του το ανθρώπινο είδος και τα άλλα είδη ζωής από τον μεγάλο κατακλυσμό, ομοίως και το χρέος και το πεπρωμένο της ΧΑΝΘ (ήταν, είναι και) παραμένει να διασώζει και να διατηρεί άσβεστα και ανεξίτηλα στη μνήμη τα ιερά και τα όσια τόσο της δικής της πρωτοπορίας, όσο και της πορείας ολόκληρου του ελληνικού μπάσκετ.
Αξιον εστί, το δίχως άλλο...
Από εκείνη την “πρώτη φορά” κοντεύει να περάσει ένας αιώνας και η ΧΑΝΘ στέκεται εκεί ως (στην κυριολεξία) αιώνιος σηματωρός και φύλακας του ελληνικού μπάσκετ. Από τα σπλάχνα της ξεπήδησαν μερικές από τις πιο εμβληματικές φιγούρες του ελληνικού μπάσκετ, που στερέωσαν κιόλας δυναστείες άλλων ομάδων και έγιναν οι θεμέλιοι λίθοι θριάμβων των εθνικών ομάδων: ο Μαυροσκούφης, ο Τσικίνας, ο Φουρουτζόπουλος, ο Ματσούκας, ο Ταλιαδώρος (που μόλις προχθές έμαθα ότι το 1951 βολιδοσκοπήθηκε από ομάδες τυου ΝΒΑ, αλλά τους έριξε χυλόπιτα, ομνύοντας στα ιδανικά της ΧΑΝΘ!!!), ο Πεταλίδης, ο Τσιγαρίδας, ο Τρόντζος, ο Τσάβας, ο Γιαννουζάκος, ο ο Ροδόπουλος, ο Ανανιάδης, ο Γκίνης, ο Στρατής, ο Βαμβακούδης, και τελευταίος απ' όλους ο Ζήσης.
Το Σαββατοκύριακο στις εγκαταστάσεις της ΧΑΝΘ, που σφύζουν από ζωή (σε έντεκα σπορ, συν τις σχολές, το θέατρο, τον παιδικό σταθμό, το νηπιαγωγείο, την οργάνωση των κατασκηνώσεων κι ένα σωρό άλλες δράσεις) κι από τις οποίες αναβλύζουν καθαρά τα φρέσκα νάματα του αθλητισμού και της κοινωνικής προσφοράς, συντελέστηκε μια αληθινή κοσμογονία. Η ΧΑΝΘ, που ούτως η άλλως από το 1921, οπότε ιδρύθηκε, αποτελεί πηγή έμπνευσης, δημιουργίας και ζωής έκανε ένα μεγάλο βήμα προς τα πίσω κι ένα τεράστιο άλμα προς τα εμπρός!
Από τα χρόνια της αθωότητας στα χρόνια της όμορφης (συν)ενοχής!
Το σύνθημα της Αδελφότητος είναι το “τρόπος ζωής για μια ζωή” και το... παρασύνθημα “ψυχή-πνεύμα-σώμα”, που αποτυπώνονται και συμβολίζονται στο ισόπλευρο τρίγωνο του σήματος της, το οποίο τέμνεται από μια κάθετη γραμμή για να αποδίδει την κοινωνικότητα της.
Επιστρέφοντας έμπλεος συγκίνησης από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα, σκεπτόμουν πως το Μουσείο του μπάσκετ, το οποίο εγκαινιάστηκε την Κυριακή, μπορεί να λογίζεται ως ιστορικό χρέος, ως ιδέα, που ευτυχώς υλοποιήθηκε και ως κτήμα της ΧΑΝΘ, αλλά αποτελεί την παρακαταθήκη και την περιουσία ολόκληρου του ελληνικού μπάσκετ.
Εριξε από του βήματος την ιδέα που την κουβαλάει εδώ και 45 χρόνια ως απωθημένο ο Ροδόπουλος, την υποστήριξε και μάλιστα δεσμεύτηκε από μικροφώνου ο Χαλβατζάκης ότι θα την εγκρίνει ο ΕΣΑΚΕ και δεν μένει παρά να πάρει σάρκα και οστά: να επεκταθεί το Μουσείο και να φιλοξενήσει ιστορικά κειμήλια ολόκληρου του ελληνικού μπάσκετ!
Η ΧΑΝΘ ανήκει στους ανθρώπους και στην ιστορία της, αλλά θαρρώ πως είναι μια περιουσία που μπορούμε όλοι μας να τη δηλώνουμε στο... Ε9 μας, δίκην συνιδιοκτησίας. Η Αδελφότητα, άλλωστε, έχει ένα μοναδικό προνόμιο: να μην έχει εμπλακεί σε αντιπαραθέσεις και βεντέτες με άλλες ομάδες και να αποτελεί το φυλακτό ολόκληρης της ελληνικής μπασκετικής κοινωνίας και του αθλητισμού μας. Γι' αυτό άλλωστε το Σαββατοκύριακο συνέρρευσαν στις εγκαταστάσεις της άνθρωποι που προέρχονται ή και βρίσκονται ακόμη στον Αρη, στον ΠΑΟΚ, στον Ηρακλή...
Το Μουσείο αφιερώθηκε στη μνήμη του του αείμνηστου Διευθυντή Φυσικής Αγωγής των ΧΑΝ Ελλάδος, Λούις Ρις (1887-1946), ο οποίος υπήρξε μαθητής του γεννήτορα της καλαθοσφαίρισης Τζέημς Νέησμιθ στο κολέγιο του Σπρίνγκφιλντ της Μασαχουσέτης και έπαιξε τον σημαντικότερο ρόλο στην εισαγωγή και στη διάχυση του αθλήματος στην Ελλάδα. Αφιερώνεται επίσης σε όλους (και είναι τόσοι πολλοί, ώστε να μοιάζουν αναρίθμητοι) εκείνους τους ανθρώπους, οι οποίοι καθ' οιανδήποτε ιδιότητα και καθ' οιονδήποτε τρόπο συνέβαλαν στο μεγαλείο της ΧΑΝΘ...
Σε μια χώρα που έχει το κουσούρι να ξεχνάει εύκολα και σε ένα έθνος το οποίο συχνά αποδεικνύεται αχάριστον, η παρουσία της ΧΑΝΘ αποτελεί μια ανεκτίμητη ευλογία. Σε αυτό το πλαίσιο, λοιπόν, νομίζω ότι (έστω και στους τωρινούς χαλεπούς καιρούς, όπου τα λεφτά δεν περισσεύουν, αλλά διάβολε, τα συναισθήματα μένουν ζωντανά) μπορεί να αναλάβει άλλη μια πρωτοβουλία και μέσα στους κόλπους του Μουσείου, να δημιουργήσει το πρώτο “Hall of Fame” του ελληνικού αθλητισμού και του ευρωπαϊκού μπάσκετ!
Οι Αμερικανοί έχουν το “Naismith Memorial Basketball Hall of Fame” στο Σπρίνγκφιλντ της Μασαχουσέτης, ενώ η FIBA δημιούργησε το Μουσείο και το δικό της “Hall of Fame” πρώτα στο Αλκομπέντας της Μαδρίτης και εν συνεχεία το μεταστέγασε στο Μίες της Γενεύης . Ε, λοιπόν, αφού η ΧΑΝΘ έκανε το πρώτο βήμα με το Μουσείο της, ας την υποστηρίξει ολόκληρη η ελληνική μπασκετική πιάτσα για να γίνει αυτό που πρέπει, όχι από αυταρέσκεια, αλλά για λόγους ιστορικού χρέους: αφενός μεν να συγκεντρωθούν και να εκτίθενται όλα τα ανεκτίμητα φυλαχτά του ελληνικού μπάσκετ, αφετέρου δε να αναγνωρισθούν και να τιμηθούν (εν ζωή ή μετά θάνατον, ειδικώς τώρα που άρχισαν να φεύγουν μαζεμένοι) οι άνθρωποι οι οποίοι αφιέρωσαν τη ζωή τους σε αυτό και μας έκαναν πρώτους μάγκες στην πιάτσα.
Να φτιάξουμε κι εμείς, βρε αδερφέ, ένα Μνημείο Παγκόσμιας Μπασκετικής Κληρονομιάς, όπως αυτά που ανακηρύσσει η UNESCO!
Ιδού, λοιπόν, η ΧΑΝΘ, ιδού και το πήδημα...
Να διευκρινίσω ότι όντως στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, απέναντι από το “Παλέ ντε Σπορ” (δεν κείται απλώς, αλλά) δεσπόζει η πλατεία ΧΑΝΘ, που μπορεί κιόλας να συνιστά παγκόσμια πρωτοτυπία: το γράφω αυτό, διότι δεν θυμάμαι να 'χω συναντήσει σε κάποια άλλη πόλη του κόσμου πλατεία που να φέρει το όνομα ενός συλλόγου, αν και αυτό παίζεται, διότι η ΧΑΝΘ δε ν είναι αυτό που συμβατικώς θεωρείται ένας αθλητικός σύλλογος...
Εγώ που ούτως ή άλλως είμαι ευαίσθητος τύπος και συγκινούμαι εύκολα, δεν χρειάστηκε να καταβάλω ιδιαίτερη προσπάθεια για να με πάρουν τα... ζουμιά, το Σαββατοκύριακο. Είχα τη μεγίστη τιμή να προσκληθώ από τον (ας τον πούμε, αν και δεν είναι) σύλλογο που έφερε το μπάσκετ στην Ελλάδα για να παρουσιάσω τις εκδηλώσεις ονοματοδοσίας των εγκαταστάσεων του και εγκαινίων του πρώτου εν Ελλάδι μουσείου της καλαθοσφαίρισης και στ' αλήθεια μου έφυγε ο τάκος!
Σοβαρολογώ, μάλιστα τόσο το Σάββατο, που παρουσίαζα το πολυσχιδές έργο του (μπασκετικού μέντορα ολάκερης της πόλης) Μίμη Τσικίνα, όσο και την Κυριακή, με την βράβευση των θρύλων της ομάδας και την ανάρτηση της φανέλας του Τάκη Ταλιαδώρου στην οροφή του γηπέδου, μου 'ρθε να διακόψω την αφήγηση και -όπως ο Χελάκης στο Εuro της Πορτογαλίας- ν' αναφωνήσω “δεν περιγράφω άλλο”!
Και τις δυο στιγμές ένιωσα τα μάτια μου να βουρκώνουν και μ' έπιασε ο βήχας, που δεν ήταν από το τσιγάρο, αλλά από τη συγκίνηση. Είναι όντως πολύ μεγάλη υπόθεση -κι αυτό ασφαλώς το εισέπραξαν όλοι όσοι παρέστησαν στις εκδηλώσεις- να κινείσαι σε ένα περιβάλλον, στο οποίο πριν από 94 χρόνια τρεις - τέσσερις άγνωστοι άνθρωποι έβαλαν αναποδογυρισμένη μια ψάθινη καρέκλα πάνω σε έναν στύλο, πήραν μια εξώραφη μπάλα ποδοσφαίρου και πρωτόπαιξαν μπάσκετ επί ελληνικού εδάφους!
Αυτή η ιστορική στιγμή συνέβη (και παραμένει ανεξίτηλη χάρη στην περίφημη φωτογραφία) εκεί, έξω από ένα παράπηγμα, στην οδό Δαγκλή, που ορθώς λογίζεται ως “τα πάντα όλα” του ελληνικού μπάσκετ: το λίκνον του, η κοιτίδα του, η γενέτειρα και η γεννήτρια του, ο πυλώνας του και (δεδομένης της ιστορίας που συνεχίζεται από τότε) η παντοτινή κιβωτός του!
Οπως ο Νώε κατά παραγγελία του θεού διέσωσε στο καράβι του το ανθρώπινο είδος και τα άλλα είδη ζωής από τον μεγάλο κατακλυσμό, ομοίως και το χρέος και το πεπρωμένο της ΧΑΝΘ (ήταν, είναι και) παραμένει να διασώζει και να διατηρεί άσβεστα και ανεξίτηλα στη μνήμη τα ιερά και τα όσια τόσο της δικής της πρωτοπορίας, όσο και της πορείας ολόκληρου του ελληνικού μπάσκετ.
Αξιον εστί, το δίχως άλλο...
Από εκείνη την “πρώτη φορά” κοντεύει να περάσει ένας αιώνας και η ΧΑΝΘ στέκεται εκεί ως (στην κυριολεξία) αιώνιος σηματωρός και φύλακας του ελληνικού μπάσκετ. Από τα σπλάχνα της ξεπήδησαν μερικές από τις πιο εμβληματικές φιγούρες του ελληνικού μπάσκετ, που στερέωσαν κιόλας δυναστείες άλλων ομάδων και έγιναν οι θεμέλιοι λίθοι θριάμβων των εθνικών ομάδων: ο Μαυροσκούφης, ο Τσικίνας, ο Φουρουτζόπουλος, ο Ματσούκας, ο Ταλιαδώρος (που μόλις προχθές έμαθα ότι το 1951 βολιδοσκοπήθηκε από ομάδες τυου ΝΒΑ, αλλά τους έριξε χυλόπιτα, ομνύοντας στα ιδανικά της ΧΑΝΘ!!!), ο Πεταλίδης, ο Τσιγαρίδας, ο Τρόντζος, ο Τσάβας, ο Γιαννουζάκος, ο ο Ροδόπουλος, ο Ανανιάδης, ο Γκίνης, ο Στρατής, ο Βαμβακούδης, και τελευταίος απ' όλους ο Ζήσης.
Το Σαββατοκύριακο στις εγκαταστάσεις της ΧΑΝΘ, που σφύζουν από ζωή (σε έντεκα σπορ, συν τις σχολές, το θέατρο, τον παιδικό σταθμό, το νηπιαγωγείο, την οργάνωση των κατασκηνώσεων κι ένα σωρό άλλες δράσεις) κι από τις οποίες αναβλύζουν καθαρά τα φρέσκα νάματα του αθλητισμού και της κοινωνικής προσφοράς, συντελέστηκε μια αληθινή κοσμογονία. Η ΧΑΝΘ, που ούτως η άλλως από το 1921, οπότε ιδρύθηκε, αποτελεί πηγή έμπνευσης, δημιουργίας και ζωής έκανε ένα μεγάλο βήμα προς τα πίσω κι ένα τεράστιο άλμα προς τα εμπρός!
Από τα χρόνια της αθωότητας στα χρόνια της όμορφης (συν)ενοχής!
Το σύνθημα της Αδελφότητος είναι το “τρόπος ζωής για μια ζωή” και το... παρασύνθημα “ψυχή-πνεύμα-σώμα”, που αποτυπώνονται και συμβολίζονται στο ισόπλευρο τρίγωνο του σήματος της, το οποίο τέμνεται από μια κάθετη γραμμή για να αποδίδει την κοινωνικότητα της.
Επιστρέφοντας έμπλεος συγκίνησης από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα, σκεπτόμουν πως το Μουσείο του μπάσκετ, το οποίο εγκαινιάστηκε την Κυριακή, μπορεί να λογίζεται ως ιστορικό χρέος, ως ιδέα, που ευτυχώς υλοποιήθηκε και ως κτήμα της ΧΑΝΘ, αλλά αποτελεί την παρακαταθήκη και την περιουσία ολόκληρου του ελληνικού μπάσκετ.
Εριξε από του βήματος την ιδέα που την κουβαλάει εδώ και 45 χρόνια ως απωθημένο ο Ροδόπουλος, την υποστήριξε και μάλιστα δεσμεύτηκε από μικροφώνου ο Χαλβατζάκης ότι θα την εγκρίνει ο ΕΣΑΚΕ και δεν μένει παρά να πάρει σάρκα και οστά: να επεκταθεί το Μουσείο και να φιλοξενήσει ιστορικά κειμήλια ολόκληρου του ελληνικού μπάσκετ!
Η ΧΑΝΘ ανήκει στους ανθρώπους και στην ιστορία της, αλλά θαρρώ πως είναι μια περιουσία που μπορούμε όλοι μας να τη δηλώνουμε στο... Ε9 μας, δίκην συνιδιοκτησίας. Η Αδελφότητα, άλλωστε, έχει ένα μοναδικό προνόμιο: να μην έχει εμπλακεί σε αντιπαραθέσεις και βεντέτες με άλλες ομάδες και να αποτελεί το φυλακτό ολόκληρης της ελληνικής μπασκετικής κοινωνίας και του αθλητισμού μας. Γι' αυτό άλλωστε το Σαββατοκύριακο συνέρρευσαν στις εγκαταστάσεις της άνθρωποι που προέρχονται ή και βρίσκονται ακόμη στον Αρη, στον ΠΑΟΚ, στον Ηρακλή...
Το Μουσείο αφιερώθηκε στη μνήμη του του αείμνηστου Διευθυντή Φυσικής Αγωγής των ΧΑΝ Ελλάδος, Λούις Ρις (1887-1946), ο οποίος υπήρξε μαθητής του γεννήτορα της καλαθοσφαίρισης Τζέημς Νέησμιθ στο κολέγιο του Σπρίνγκφιλντ της Μασαχουσέτης και έπαιξε τον σημαντικότερο ρόλο στην εισαγωγή και στη διάχυση του αθλήματος στην Ελλάδα. Αφιερώνεται επίσης σε όλους (και είναι τόσοι πολλοί, ώστε να μοιάζουν αναρίθμητοι) εκείνους τους ανθρώπους, οι οποίοι καθ' οιανδήποτε ιδιότητα και καθ' οιονδήποτε τρόπο συνέβαλαν στο μεγαλείο της ΧΑΝΘ...
Σε μια χώρα που έχει το κουσούρι να ξεχνάει εύκολα και σε ένα έθνος το οποίο συχνά αποδεικνύεται αχάριστον, η παρουσία της ΧΑΝΘ αποτελεί μια ανεκτίμητη ευλογία. Σε αυτό το πλαίσιο, λοιπόν, νομίζω ότι (έστω και στους τωρινούς χαλεπούς καιρούς, όπου τα λεφτά δεν περισσεύουν, αλλά διάβολε, τα συναισθήματα μένουν ζωντανά) μπορεί να αναλάβει άλλη μια πρωτοβουλία και μέσα στους κόλπους του Μουσείου, να δημιουργήσει το πρώτο “Hall of Fame” του ελληνικού αθλητισμού και του ευρωπαϊκού μπάσκετ!
Οι Αμερικανοί έχουν το “Naismith Memorial Basketball Hall of Fame” στο Σπρίνγκφιλντ της Μασαχουσέτης, ενώ η FIBA δημιούργησε το Μουσείο και το δικό της “Hall of Fame” πρώτα στο Αλκομπέντας της Μαδρίτης και εν συνεχεία το μεταστέγασε στο Μίες της Γενεύης . Ε, λοιπόν, αφού η ΧΑΝΘ έκανε το πρώτο βήμα με το Μουσείο της, ας την υποστηρίξει ολόκληρη η ελληνική μπασκετική πιάτσα για να γίνει αυτό που πρέπει, όχι από αυταρέσκεια, αλλά για λόγους ιστορικού χρέους: αφενός μεν να συγκεντρωθούν και να εκτίθενται όλα τα ανεκτίμητα φυλαχτά του ελληνικού μπάσκετ, αφετέρου δε να αναγνωρισθούν και να τιμηθούν (εν ζωή ή μετά θάνατον, ειδικώς τώρα που άρχισαν να φεύγουν μαζεμένοι) οι άνθρωποι οι οποίοι αφιέρωσαν τη ζωή τους σε αυτό και μας έκαναν πρώτους μάγκες στην πιάτσα.
Να φτιάξουμε κι εμείς, βρε αδερφέ, ένα Μνημείο Παγκόσμιας Μπασκετικής Κληρονομιάς, όπως αυτά που ανακηρύσσει η UNESCO!
Ιδού, λοιπόν, η ΧΑΝΘ, ιδού και το πήδημα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου