Είχε όντως ο καιρός γυρίσματα κι ο φτωχός έκανε την τύχη του ή για να το θέσω σε πιο λατινογενή βάση, οι πατρίκιοι έγιναν πληβείοι και τούμπαλιν! Η αριστοκρατική πνοή που ανέκαθεν εξέπεμπε η Ολύμπια Μιλάνο μυρίζει τώρα σαν μούχλα και μπορεί το κλέος αυτής της ομάδας να είναι αδιαμφισβήτητο, αλλά τόσα χρόνια που βρίσκεται στο περιθώριο, εξάντλησε τα αποθεματικά της δόξας της και τώρα ζητιανεύει στο δρόμο.
Δεν ξέρω σε ποιον δρόμο, αλλά ένας Giorgio Armani μονάχα σε μια Via Monte Νapoleone μπορεί να επαιτεί , χώρια που και αυτός ο (θεωρούμενος ως) πιο ακριβός δρόμος του κόσμου θα του πέφτει λίγος!
Για το ιταλικό μπάσκετ η Ολύμπια Μιλάνο είναι ότι η Γιουβέντους για το ποδόσφαιρο της «Bel Paese»: η σημαία της, η υπερηφάνεια της, τα ιερά και τα όσια της, η διαχρονική κιβωτός της: μια κιβωτός στην οποία ο δικός της Νώε, ο Τσέζαρε Ρουμπίνι φρόντισε, προτού εκδημήσει εις Κύριον, να εναποθέσει και να διασώσει 38 τρόπαια: 25 Πρωταθλήματα, τέσσερα Κύπελλα, τρία Κύπελλα Πρωταθλητριών, τρία Κύπελλα Κυπελλούχων, δύο Κύπελλα Κόρατς και ένα Διηπειρωτικό Κύπελλο~
Φρόντισε επίσης ο «πατερούλης» των Μιλανέζων και ο «homo universalis» του ιταλικού αθλητισμού, να διασώσει σπουδαίους παίκτες, μεγάλους προπονητές και μια αυθεντική μπασκετική legacy που είχε ανέκαθεν ως λάβαρο την άμυνα ζώνης 1-3-1, κωδικοποιημένη ως aquila, που σημαίνει αετός και υπήρξε ο φόβος και ο τρόμος όλων των αντιπάλων της!
Σε αυτή την κιβωτό διασώθηκαν επίσης και εκατοντάδες ζευγάρια κόκκινα παπούτσια, που κρατούν ζωντανή τη νοσταλγία των παλιών καιρών: «Scarpette rosse» (κόκκινα παπούτσια), αυτό είναι το παρατσούκλι των αμέσως προηγούμενων αντιπάλων του Παναθηναϊκού και των προσεχών του Ολυμπιακού, που ωστόσο πλέουν στα πόδια των τωρινών παικτών , όσους πάτους κι αν τους βάλει ο Αρμάνι! Η ειρωνεία της τύχης, αλλά και η εκδίκηση της νομοτέλειας των πραγμάτων είναι ότι η ομάδα, η οποία στην κορύφωση της ακμής και της... μεγαλομανίας της, συστηνόταν ως η 24η ομάδα του ΝΒΑ (τότε που ο Στερν δεν είχε διανοηθεί καν να προχωρήσει στο «expansion»), τώρα ντρέπεται να συστήνεται ως η πέμπτη ομάδα της ιταλικής; λίγκας, μαζί με τη Σάσαρι της Σαρδηνίας, η οποία διάγει μόλις την τέταρτη σεζόν της στην Α1!
«Ο tempora, o mores», που έλεγε και ο Κικέρων!
Ο Ολυμπιακός δεν παίζει σε όποια κι όποια πόλη της Ευρώπης, αλλά στην αθλητική πρωτεύουσα της! Το εννοώ αυτό, διότι το Μιλάνο πέρα από τη μόδα, το φαγητό, τη Scala και το Duomo με τη Madonina, έχει να μοστράρει στην (ανεκτίμητη) συλλογή του και 13 Κύπελλα Πρωταθλητριών Ευρώπης στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ: επτά από τη Μίλαν, τρία από την Ιντερ κι άλλα τρία από την Ολύμπια!
Όλως περιέργως, ενώ οι Ιταλοί ως έθνος έχουν να επιδείξουν 18 Κύπελλα Πρωταθλητριών στο βόλεϊ και 12 στο γουότερ πόλο, κανένα από αυτό δεν κατακτήθηκε από ομάδα της πρωτεύουσας της Λομβαρδίας, όπου αυτά τα δυο αθλήματα δεν ευδοκίμησαν!
Δεν ευδοκιμεί, όμως, πια ούτε η Ολύμπια Μιλάνο, προς θλίψιν του διάσημου μόδιστρου του οποίου η προσωπική περιουσία πλησιάζει τα εννέα δισεκατομμύρια δολάρια! Το τελευταίο Κύπελλο Πρωταθλητριών έχει πιάσει αράχνες από το 1988, όταν ο Γιάννης Ιωαννίδης δεν μπόρεσε να ρυθμίσει το χέρι του Λευτέρη Σούμποτιτς, όσοι για το έσχατο ιταλικό πρωτάθλημα αυτό είναι στη ναφθαλίνη εδώ και 17 χρόνια, όταν (υπό τη μαεστρική καθοδήγηση του Μπόγκνταν Τάνιεβιτς και με δύο αλλεπάλληλες ανατροπές πλεονεκτήματος έδρας) το σήκωσαν τρεις παίκτες που είτε νωρίτερα, είτε αργότερα αγωνίστηκαν στην Ελλάδα: ο Ντέγιαν Μποντιρόγκα, ο (μπαμπάς του Σάντρο) Νάντο Τζεντίλε και ο Ρολάντο Μπλάκμαν!
Τότε οι σχέσεις μας ήταν κυρίως εξ αγχιστείας, αργότερα εξελίχθηκαν σε αίματος! Βεβαίως-προς αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας- ο πρώτος Έλληνας μπασκετμπολίστας που φόρεσε τη φανέλα της ήταν ο Μίμης Στεφανίδης: ο περιβόητος "κούκλος" του Πανελληνίου (και παρεμπιπτόντως, μπαμπάς της Τατιάνας, εάν τούτο συντείνει σε μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα!) διέπρεψε στην Μπορλέτι Μιλάνο δίπλα στον Σάντρο Ριμινούτσι και στον Σάντρο Γκάμπα, υπό τις οδηγίες του Ρουμπίνι, τη σεζόν 1955-56 (με μέσο όρο 15.6 πόντους), όντας ένας από τους πρώτους ξένους που αγωνίστηκαν στην Ιταλία.
Εξήντα χρόνια αργότερα ο Στεφανίδης λατρεύεται ακόμη στο Μιλάνο και η εικόνα του παραμένει ανεξίτηλη, όπως επίσης και το πολύ ξεχωριστό αγωνιστικό στιλ του, που αποτελούσε καινό δαιμόνιον για τα στάνταρ εκείνης της εποχής.
Τέσσερις δεκαετίες μετά την παρουσία του Στεφανίδη, στην Ολύμπια Μιλάνο στεγάστηκε ο Γιώργος Καλαϊτζής (1997), τη σκυτάλη πήρε την επόμενη σεζόν (1997-98), ο Γιώργος Σιγάλας, που έπαιξε μαζί της στον τελικό του Κυπέλλου Σαπόρτα και ακολούθησαν για μια διετία (2011-13) ο Γιάννης Μπουρούσης και ο Αντώνης Φώτσης, οι οποίοι κατά το πρώτο δίμηνο της θητείας τους, είχαν παρέα τους και τον Γιώργο Τσιάρα!
Τώρα που το σκέπτομαι ευρύτερα, εκτός από τους μπασκετμπολίστες, το Μιλάνο υπήρξε φιλόξενο και για τους Έλληνες ποδοσφαιριστές: τον Γρηγόρη Γεωργάτο (Ιντερ), τον Γιώργο Καραγκούνη (Μίλαν) και τον Δημήτρη Ελευθερόπουλο (Μίλαν), οπότε ως αθλητικό έθνος δεν μπορούμε να έχουμε παράπονο από τους Λομβαρδούς!
Αμ το άλλο; Η γενέτειρα του (μέχρι αποδείξεως του εναντίου προπονητή της εθνικής ομάδας) Αντρέα Τρινκιέρι είναι ο απόλυτος μπασκετικός προορισμός μας στην εφετινή σεζόν: στις 16 και στις 18 Μαίου το Μιλάνο θα φιλοξενήσει το Φάιναλ Φορ της Ευρωλίγκας, που βρίσκεται στον ορίζοντα του Ολυμπιακού με τον μεγαλεπήβολο στόχο του three-peat και του Παναθηναϊκού, ο οποίος έχει βγει προς άγραν της έβδομης κούπας του!
Δόξα τω Θεώ κι όσο η μνήμη δεν εξασθενίζει, ως (ελληνικό) μπασκετικό έθνος έχουμε μπόλικα πράγματα να θυμόμαστε από το Μιλάνο: άλλα από αυτά είναι ευχάριστα, αλλά δυσάρεστα, αλλά ευκρινέστατα και άλλα τόσο μυστηριώδη, ώστε να καθίστανται αντικείμενο θεωριών συνωμοσίας, που δεν εξιχνιάστηκαν ποτέ!
Με κίνδυνο η φλυαρία μου να οδηγήσει σε μια ατέρμονα αναδρομή, σταχυολογώ κάποια από αυτά τα γεγονότα σε τίτλους κι ο Θεός κι η ψυχή μου!
- Η πρώτη ελληνική ομάδα που βρήκε απέναντι της η Ολύμπια υπήρξε η ΑΕΚ, τη σεζόν 1971-72 στο Κύπελλο Κυπελλούχων και το κοντέρ ων Μιλανέζων έγραψε δυο άνετες νίκες με 84-57 και 117-76.
- Χρειάστηκε να περάσουν 15 χρόνια για το δεύτερο συναπάντημα που υπήρξε τόσο ανατρεπτικό ώστε να συζητείται μέχρι σήμερα, χωρίς να έχει εξιχνιασθεί: τον Νοέμβριο του 1986, στο Αλεξάνδρειο στο πλαίσιο της προκριματικής φάσης του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης, ο Αρης (χοροστατούντος του Νίκου Γκάλη που είχε πετύχει 44 πόντους με 15/20 σουτ και παρά το γεγονός ότι ο Παναγιώτης Γιαννάκης χρεώθηκε από πολύ νωρίς με τέσσερα φάουλ, πληρώνοντας τη λυσσασμένη άμυνα του πάνω στον Μάικ Ντ' Αντόνι) , διέλυσε εις τα εξ ων συνετέθη την τότε Τρέισερ Μιλάνο με 98-67! Το αποτέλεσμα προκάλεσε σοκ και δέος σε όλη την Ευρώπη, μάλιστα εκείνο το βράδυ ο (πρωταθλητής με τους Λέικερς και πρώτος σκόρερ του ΝΒΑ) Μπομπ Μακ Αντού είχε παραδεχτεί ότι «τέτοια ξεφτίλα δεν έχω γνωρίσει ούτε από τους Σέλτικς»! Μια εβδομάδα αργότερα (6 Nοεμβρίου) ο Αρης μπήκε σαν υπνωτισμένος στο «Palatroussardi», όπου παραδόθηκε άνευ όρων γνωρίζοντας τη συντριβή με 83-49! Για εκείνο το ματς όντως αναπτύχθηκαν διάφορες θεωρίες συνωμοσίας, εκ των οποίων (κάποτε που τον ρώτησα) ο Γιάννης Ιωαννίδης προέκρινε εκείνη σύμφωνα με την οποία οι Ιταλοί είχαν ρίξει υπνωτικά χάπια στον καφέ που ήπιαν πριν από το ματς οι παίκτες του! Ο μόνος που στάθηκε αξιοπρεπώς ήταν ο Αμερικανός Ντέηβιντ Τζάκσον, επειδή δεν έπινε ποτέ καφέ!
- Την επόμενη σεζόν (1987-88) ο Αρης και η Τρέισερ αναμετρήθηκαν τρεις φορές: στις 21 Ιανουαρίου του 1988 οι «κίτρινοι» την κατατρόπωσαν και πάλι με 120-95, πρωτοστατούντων του Γκάλη που εκείνο το βράδυ παρέλαβε το βραβείο «Εuroscar» από την ιταλική εφημερίδα «Gazzetta dello Sport» (ως ο κορυφαίος Ευρωπαίος παίκτης του 1987) και σταμάτησε τους 50 πόντους με 21/29 σουτ και 8/12 βολές και του Λευτέρη Σούμποτιτς ο οποίος διέλυσε τη ζώνη 1-3-1 του Καζαλίνι με 37 πόντους, σουτάροντας 7/11 δίποντα, 7/9 τρίποντα και 2/3 βολές! Στον αγώνα του δευτέρου γύρου ο Αρης, αγωνιζόμενος χωρίς τον Γκάλη και τον Γιαννάκη, ηττήθηκε με 97-82, ενώ ακολούθησε ο αλήστου μνήμης ημιτελικός στο Φάιναλ Φορ της Γάνδης. Τη Μεγάλη Τετάρτη του '88 ο Αρης αποδείχθηκε κατώτερος των περιστάσεων, και διωκόμενος και από τη... μαύρη γάτα η οποία κοσμούσε ως θυρεός το εξοχικό «Αuberge du Pecheur», όπου είχε καταλύσει η αποστολή, γνώρισε την ήττα με 97-82, με τον Ιωαννίδη να τα βάζει με όλον τον κόσμο. Ο πρώτος που τα άκουσε ήταν ο Σούμποτιτς , με το σκεπτικό «εγώ δεν μπορώ να σου ρυθμίσω το χέρι», ενώ στο αεροπλάνο της επιστροφής έλεγε «εγώ είμαι βουλγάρικο κεφάλι, γι αυτό λοιπόν ξεφωνήστε όσο θέλετε, διότι θα ξαναχάσω σ' έναν χρόνο»!
- Σε όλους τους αγώνες κόντρα στην Ολύμπια Μιλάνο, το σύνθημα που δονούσε την ατμόσφαιρα ήταν το περίφημο «Ντίνο, Ντίνο Τσιτσιολίνο», το οποίο είχαν σκαρώσει και φώναζαν οι Αρειανοί για να πικάρουν τον Ντίνο Μενεγκίν, αντιπαραβάλλοντας τον με τη συμπατριώτισσα του πορνοστάρ και μετέπειτα Βουλευτή Τσιτσιολίνα!
- Ο Αρης και οι Μιλανέζοι ξανασυναντήθηκαν και τις περιόδους 1989-90 και 1991-92, ενώ στη συνέχεια ανέλαβαν υπηρεσία ο Πανιώνιος, ο ΠΑΟΚ, ο Πανιώνιος, το Περιστέρι, ο Σπόρτιγκ, ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός. Στην πιο δραματική και απρόβλεπτη από αυτές τις αναμετρήσεις, τη σεζόν 1997-98 οι Ιταλοί ανέτρεψαν το 77-58 της ήττας τους από τον Παναθηναϊκό, επιβλήθηκαν με 86-61 και προκρίθηκαν ελόγου τους στον τελικό του Κυπέλλου Σαπόρτα.
- Οι αγώνες με την Ολύμπια Μιλάνο φέρνουν γούρι στον Ολυμπιακό! Την αντιμετώπισε για πρώτη φορά τη σεζόν 1996-97 στο δρόμο προς τη Ρώμη και τη συνάντησε και πέρυσι καθ' οδόν προς το θρόνο στο Λονδίνο. Τη σεζόν 2005-06, οπότε ξαναβρέθηκαν αντιμέτωποι, ο Ολυμπιακός έφτασε μια ανάσα από το Φάιναλ Φορ, καθώς αποκλείστηκε από τη Μακαμπί Τελ Αβίβ στα πλέι οφς με το άστοχο σουτ του Μανώλη Παπαμακάριου, ενώ την περίοδο 2008-09 έφτασε στο Βερολίνο, επιστρέφοντας σε Φάιναλ Φορ μετά από δέκα πέτρινα χρόνια! Συνολικά σε οκτώ αγώνες, οι πρωταθλητές Ευρώπης έχουν να επιδείξουν έξι νίκες και δύο ήττες.
- Στις 8 Νοεμβρίου του 2012 ο Ολυμπιακός άλωσε το «Mediolanum Forum» νικώντας την Εμπόριο Αρμάνι Μιλάνο με 84-71 σε μια βραδιά που δεν θα ξεχάσει ποτέ ο Βασίλης Σπανούλης: όχι για τους 23 πόντους (με 5/8 τρίποντα) και τις 9 ασίστ, αλλά για το πολύ εντυπωσιακό και σπάνιο «standing ovation», που του επιφύλαξαν οι πάντοτε σκληροί και ενίοτε άγριοι με τους αντιπάλους τους, Μιλανέζοι φίλαθλοι. Αυτό είναι όντως ένα σπουδαίο παράσημο για τον αρχηγό των πρωταθλητών Ευρώπης!
Πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου