Πριν από καμία δεκαριά χρόνια
περίπου είχε κυκλοφορήσει ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο από δυο Βρετανούς
συγγραφείς εξειδικευμένους όχι στο ποδόσφαιρο, αλλά στο μάνατζμεντ
επιχειρήσεων. Ο ένας ήταν ο David Bolchover, κάτοχος MBA από το City
University Business School και Master από το London School of Economics.
Κι ο άλλος, ο Chris Brady ήταν κοσμήτορας στο City University Business
School, υπεύθυνος για τα προγράμματα MBΑ.
Πρότυπο ο Χίτσφελντ!
Το βιβλίο που κάποια στιγμή κυκλοφόρησε και στα ελληνικά, από τις εκδόσεις Γκιούρδα, λεγόταν The 90-Minute Manager. Τι προσπάθησαν να κάνουν οι συγγραφείς; Δεν χρησιμοποίησαν, ως είθισται, το κλασικό επιχειρηματικό μοντέλο για να το συγκρίνουν με όσα γίνονται στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, αλλά το ανάποδο. Σου λένε, δηλαδή, ότι «αν είστε επιχειρηματίας και ψάχνετε βελτιωμένες επιδόσεις στην δουλειά σας, τότε δείτε πως ενεργούν οι κορυφαίοι ποδοσφαιρικοί μάνατζερ για να διδαχθείτε από αυτούς».
Κάποτε, μάλιστα, ο Jurgen Schrempp, πρόεδρος της DaimlerChrysler, χαρακτήρισε τον Χίτσφελντ σαν πρότυπο μοντέλο για τους Γερμανούς μάνατζερ επιχειρήσεων!
Ντοκιμαντέρ και μεταγραφές
Πώς θυμήθηκα ξαφνικά εκείνο το βιβλίο; Με τρεις αφορμές. Πρώτον, επειδή παίζει στην επικαιρότητα το όνομα Καντονά, λόγω αυτού του ντοκιμαντέρ για το ντέρμπι. Δεύτερον, επειδή είμαστε στην μέση της μεταγραφικής περιόδου. Και τρίτον, επειδή είναι αναγκαίο όλο και συχνότερα πια να παίρνουμε ανάσες οξυγόνου έξω από την ελληνική ποδοσφαιρική καθημερινότητα και πραγματικότητα.
Πρώτα ο χαρακτήρας στις μεταγραφές
Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, με το κεφάλαιο περί μεταγραφών, έτσι ώστε να δούμε αρχικά πώς ιεραρχούνται μερικά πράγματα εκεί που λειτουργούν σοβαρά ποδοσφαιρικά, αλλά κι επιχειρηματικά:
"Ένα από τα χρονοβόρα στοιχεία σχετικά με την απόκτηση παικτών είναι η έρευνα για τον χαρακτήρα τους. Οι σπουδαίοι μάνατζερ ποδοσφαίρου δέχονται ότι το ταλέντο ως πρώτη ύλη δεν επαρκεί. Θέλουν να έχουν ξεκάθαρη ιδέα για τις ιδιότητες της προσωπικότητας, οι οποίες μαζί με την φυσική κατάσταση θα επιτρέψουν στον παίκτη να έχει επιτυχίες".
Κύριος εντός κι εκτός γηπέδου
Ο Hembert Chapman (ποδοσφαιριστής και μάνατζερ στο αγγλικό ποδόσφαιρο από το 1895-1934) δίνει συνοπτικά τη φιλοσοφία περί απόκτησης παικτών:
«Αγόρασε, χωρίς καμία εξαίρεση, το καλύτερο είδος παίκτη για να αντιπροσωπεύει τον σύλλογο. Πάνω απ’ όλα πρέπει να είναι κύριος εντός κι εκτός γηπέδου. Πρέπει να είναι έξυπνος παίκτης, με μυαλό για ωραίες κι εποικοδομητικές τακτικές. Και πρέπει να διαθέτει φοβερό ενθουσιασμό και να θέλει να προοδεύσει στο παιχνίδι».
Σάνκλι: Και σωστή συμπεριφορά...
Ο Ronnie Moran, μέλος της ομάδας διοικητικών στελεχών της Λίβερπουλ, λέει ότι ο Μπιλ Σάνκλι ήθελε «ικανότητα, αλλά και σωστή συμπεριφορά. Έπρεπε να δουλεύουν, ήθελε να στεναχωριούνται πραγματικά όταν έχαναν, να αισθάνονται την ήττα». Σύμφωνα με τον πρώην παίκτη της Λίβερπουλ, Άλαν Κένεντι, ο Μπομπ Πέισλι «κοίταζε πέρα από το τι είδους παίκτης ήσουν. Κοίταζε πρώτα τον χαρακτήρα του ανθρώπου».
Ψυχική αντοχή!
Όσο για τον σερ Άλεξ Φέργκιουσον; «Ο Φέργκιουσον λέει ότι ο παίκτης της Γιουνάιτεντ πρέπει να διαθέτει ψυχική αντοχή. Είναι σημαντικός παράγοντας, ισχυρίζεται, για τους παίκτες που αγωνίζονται εδώ. Πρέπει να μπορούν να αντιμετωπίζουν τα πάντα. Τα ΜΜΕ, το βάρος της φανέλας, την πίεση από τους φιλάθλους. Χρειάζονται σκληρότητα και αντοχή για να επιβιώσουν. Πρέπει, πάντως, όχι μόνο να ξέρουν να κερδίζουν, αλλά και να χάνουν».
Ο… ανορθόδοξος Καντονά
Και φτάνουμε στην περίπτωση Καντονά: «Η μεταγραφή Καντονά στην Γιουνάιτεντ υποδεικνύει ότι υπό ορισμένες συνθήκες ο θεωρούμενος ως ανορθόδοξος παίκτης μπορεί να συνεισφέρει φοβερά στην επιτυχία μιας ομάδας. Ο Καντονά είχε παίξει με πολλές ομάδες πριν πάει στην Γιουνάιτεντ το 1992. Παρά την αναμφισβήτητη ικανότητά του, κανένας μάνατζερ δεν ήθελε να ασχοληθεί με τον πεισματάρικο και μερικές φορές απείθαρχο χαρακτήρα του για μεγάλο χρονικό διάστημα, οπότε τον πουλούσαν σε άλλη ομάδα…
Στην Λιντς, τον τελευταίο σύλλογο που έπαιξε πριν πάει στην Μάντσεστερ, ο μάνατζερ Χάουαρντ Γουίλκινσον πίστευε ότι δεν ήταν ομαδικός παίκτης, ότι δεν αγωνιζόταν για την ομάδα όταν τα πράγματα πήγαιναν άσχημα και κατά συνέπεια τον απέκλειε από πολλά παιχνίδια. Δεν μπορούσε να ανεχθεί την κακή αντίδραση του Καντονά όταν τον άφηνε εκτός και γι’ αυτό τον πούλησε στην Γιουνάιτεντ. Μέσα σε λίγους μήνες, ο Καντονά είχε δώσει έμπνευση στην Μάντσεστερ για να κατακτήσει το πρώτο της πρωτάθλημα μετά από 26 χρόνια».
Πανούργα διαχείριση και Γκιγκς
Και συνεχίζεται η ανάλυση: «Αν ο Καντονά είχε αποκτηθεί από ομάδα που ήδη όδευε στην επιτυχία του συλλογικού σκοπού της, ίσως είχε καταλήξει να θεωρείται αποτυχημένος. Ο Καντονά, όμως, δεν ήταν μια περιττή προσθήκη σε μια ομάδα που είχε διακρίσεις. Αποτέλεσε τον καταλύτη που μεταμόρφωσε μια καλή ομάδα σε μεγάλη ομάδα. Οι άλλοι παίκτες δεν απεχθάνονταν την παρουσία του. Αντίθετα, οι συμπαίκτες του σέβονταν την ανώτερη ικανότητά του, τον αποδέχονταν ως το στήριγμα της ομάδας και ήταν ευγνώμονες που ανέβασε τον σύλλογο στο υψηλότερο επίπεδο.
Παρότι, μάλιστα, η πανούργα διαχείριση του Φέργκιουσον συνεισέφερε στην παροχή κινήτρων στον Καντονά, ο σεβασμός των συμπαικτών του και η επιθυμία τους να μάθουν από αυτόν, πρέπει να αποτέλεσαν την μεγαλύτερη πηγή έμπνευσης για τον Γάλλο. Τα σχόλια του Γκιγκς αντανακλούν ακριβώς αυτό: "Όλοι μαθαίνουν από τον Καντονά. Είναι μεγάλος… προπονητής εντός αγωνιστικού χώρου. Πολλοί παίκτες που μετά τις προπονήσεις πήγαιναν σπίτι τους, είδαν πόσο σκληρά δουλεύει αυτός κι έτσι μένουν περισσότερο τώρα για εξάσκηση στην τεχνική τους"».
Αυτά, λοιπόν, έτσι σαν μια δόση από πραγματικό ποδόσφαιρο, για να ξεφεύγουμε όσο γίνεται από την αιώνια εγχώρια φαγωμάρα και κακομοιριά…
Πρότυπο ο Χίτσφελντ!
Το βιβλίο που κάποια στιγμή κυκλοφόρησε και στα ελληνικά, από τις εκδόσεις Γκιούρδα, λεγόταν The 90-Minute Manager. Τι προσπάθησαν να κάνουν οι συγγραφείς; Δεν χρησιμοποίησαν, ως είθισται, το κλασικό επιχειρηματικό μοντέλο για να το συγκρίνουν με όσα γίνονται στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, αλλά το ανάποδο. Σου λένε, δηλαδή, ότι «αν είστε επιχειρηματίας και ψάχνετε βελτιωμένες επιδόσεις στην δουλειά σας, τότε δείτε πως ενεργούν οι κορυφαίοι ποδοσφαιρικοί μάνατζερ για να διδαχθείτε από αυτούς».
Κάποτε, μάλιστα, ο Jurgen Schrempp, πρόεδρος της DaimlerChrysler, χαρακτήρισε τον Χίτσφελντ σαν πρότυπο μοντέλο για τους Γερμανούς μάνατζερ επιχειρήσεων!
Ντοκιμαντέρ και μεταγραφές
Πώς θυμήθηκα ξαφνικά εκείνο το βιβλίο; Με τρεις αφορμές. Πρώτον, επειδή παίζει στην επικαιρότητα το όνομα Καντονά, λόγω αυτού του ντοκιμαντέρ για το ντέρμπι. Δεύτερον, επειδή είμαστε στην μέση της μεταγραφικής περιόδου. Και τρίτον, επειδή είναι αναγκαίο όλο και συχνότερα πια να παίρνουμε ανάσες οξυγόνου έξω από την ελληνική ποδοσφαιρική καθημερινότητα και πραγματικότητα.
Πρώτα ο χαρακτήρας στις μεταγραφές
Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, με το κεφάλαιο περί μεταγραφών, έτσι ώστε να δούμε αρχικά πώς ιεραρχούνται μερικά πράγματα εκεί που λειτουργούν σοβαρά ποδοσφαιρικά, αλλά κι επιχειρηματικά:
"Ένα από τα χρονοβόρα στοιχεία σχετικά με την απόκτηση παικτών είναι η έρευνα για τον χαρακτήρα τους. Οι σπουδαίοι μάνατζερ ποδοσφαίρου δέχονται ότι το ταλέντο ως πρώτη ύλη δεν επαρκεί. Θέλουν να έχουν ξεκάθαρη ιδέα για τις ιδιότητες της προσωπικότητας, οι οποίες μαζί με την φυσική κατάσταση θα επιτρέψουν στον παίκτη να έχει επιτυχίες".
Κύριος εντός κι εκτός γηπέδου
Ο Hembert Chapman (ποδοσφαιριστής και μάνατζερ στο αγγλικό ποδόσφαιρο από το 1895-1934) δίνει συνοπτικά τη φιλοσοφία περί απόκτησης παικτών:
«Αγόρασε, χωρίς καμία εξαίρεση, το καλύτερο είδος παίκτη για να αντιπροσωπεύει τον σύλλογο. Πάνω απ’ όλα πρέπει να είναι κύριος εντός κι εκτός γηπέδου. Πρέπει να είναι έξυπνος παίκτης, με μυαλό για ωραίες κι εποικοδομητικές τακτικές. Και πρέπει να διαθέτει φοβερό ενθουσιασμό και να θέλει να προοδεύσει στο παιχνίδι».
Σάνκλι: Και σωστή συμπεριφορά...
Ο Ronnie Moran, μέλος της ομάδας διοικητικών στελεχών της Λίβερπουλ, λέει ότι ο Μπιλ Σάνκλι ήθελε «ικανότητα, αλλά και σωστή συμπεριφορά. Έπρεπε να δουλεύουν, ήθελε να στεναχωριούνται πραγματικά όταν έχαναν, να αισθάνονται την ήττα». Σύμφωνα με τον πρώην παίκτη της Λίβερπουλ, Άλαν Κένεντι, ο Μπομπ Πέισλι «κοίταζε πέρα από το τι είδους παίκτης ήσουν. Κοίταζε πρώτα τον χαρακτήρα του ανθρώπου».
Ψυχική αντοχή!
Όσο για τον σερ Άλεξ Φέργκιουσον; «Ο Φέργκιουσον λέει ότι ο παίκτης της Γιουνάιτεντ πρέπει να διαθέτει ψυχική αντοχή. Είναι σημαντικός παράγοντας, ισχυρίζεται, για τους παίκτες που αγωνίζονται εδώ. Πρέπει να μπορούν να αντιμετωπίζουν τα πάντα. Τα ΜΜΕ, το βάρος της φανέλας, την πίεση από τους φιλάθλους. Χρειάζονται σκληρότητα και αντοχή για να επιβιώσουν. Πρέπει, πάντως, όχι μόνο να ξέρουν να κερδίζουν, αλλά και να χάνουν».
Ο… ανορθόδοξος Καντονά
Και φτάνουμε στην περίπτωση Καντονά: «Η μεταγραφή Καντονά στην Γιουνάιτεντ υποδεικνύει ότι υπό ορισμένες συνθήκες ο θεωρούμενος ως ανορθόδοξος παίκτης μπορεί να συνεισφέρει φοβερά στην επιτυχία μιας ομάδας. Ο Καντονά είχε παίξει με πολλές ομάδες πριν πάει στην Γιουνάιτεντ το 1992. Παρά την αναμφισβήτητη ικανότητά του, κανένας μάνατζερ δεν ήθελε να ασχοληθεί με τον πεισματάρικο και μερικές φορές απείθαρχο χαρακτήρα του για μεγάλο χρονικό διάστημα, οπότε τον πουλούσαν σε άλλη ομάδα…
Στην Λιντς, τον τελευταίο σύλλογο που έπαιξε πριν πάει στην Μάντσεστερ, ο μάνατζερ Χάουαρντ Γουίλκινσον πίστευε ότι δεν ήταν ομαδικός παίκτης, ότι δεν αγωνιζόταν για την ομάδα όταν τα πράγματα πήγαιναν άσχημα και κατά συνέπεια τον απέκλειε από πολλά παιχνίδια. Δεν μπορούσε να ανεχθεί την κακή αντίδραση του Καντονά όταν τον άφηνε εκτός και γι’ αυτό τον πούλησε στην Γιουνάιτεντ. Μέσα σε λίγους μήνες, ο Καντονά είχε δώσει έμπνευση στην Μάντσεστερ για να κατακτήσει το πρώτο της πρωτάθλημα μετά από 26 χρόνια».
Πανούργα διαχείριση και Γκιγκς
Και συνεχίζεται η ανάλυση: «Αν ο Καντονά είχε αποκτηθεί από ομάδα που ήδη όδευε στην επιτυχία του συλλογικού σκοπού της, ίσως είχε καταλήξει να θεωρείται αποτυχημένος. Ο Καντονά, όμως, δεν ήταν μια περιττή προσθήκη σε μια ομάδα που είχε διακρίσεις. Αποτέλεσε τον καταλύτη που μεταμόρφωσε μια καλή ομάδα σε μεγάλη ομάδα. Οι άλλοι παίκτες δεν απεχθάνονταν την παρουσία του. Αντίθετα, οι συμπαίκτες του σέβονταν την ανώτερη ικανότητά του, τον αποδέχονταν ως το στήριγμα της ομάδας και ήταν ευγνώμονες που ανέβασε τον σύλλογο στο υψηλότερο επίπεδο.
Παρότι, μάλιστα, η πανούργα διαχείριση του Φέργκιουσον συνεισέφερε στην παροχή κινήτρων στον Καντονά, ο σεβασμός των συμπαικτών του και η επιθυμία τους να μάθουν από αυτόν, πρέπει να αποτέλεσαν την μεγαλύτερη πηγή έμπνευσης για τον Γάλλο. Τα σχόλια του Γκιγκς αντανακλούν ακριβώς αυτό: "Όλοι μαθαίνουν από τον Καντονά. Είναι μεγάλος… προπονητής εντός αγωνιστικού χώρου. Πολλοί παίκτες που μετά τις προπονήσεις πήγαιναν σπίτι τους, είδαν πόσο σκληρά δουλεύει αυτός κι έτσι μένουν περισσότερο τώρα για εξάσκηση στην τεχνική τους"».
Αυτά, λοιπόν, έτσι σαν μια δόση από πραγματικό ποδόσφαιρο, για να ξεφεύγουμε όσο γίνεται από την αιώνια εγχώρια φαγωμάρα και κακομοιριά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου