Στα
πρώτα βήματα της πορείας μου στην αθλητική δημοσιογραφία μεγάλωνα δίπλα
σε επαγγελματίες ποδοσφαιριστές που αντιλαμβάνονταν ως πολύ μικρή τη
διάρκεια ζωής τους σε αυτή τη δουλειά και έβαζαν το όριο που δεν
ξεπερνούσε τα 33-34 χρόνια, ειδικά αν αγωνίζονταν σε άλλες θέσεις εκτός
αυτής του στόπερ. Σαν τώρα θυμάμαι πόσο μεγάλη έκπληξη μου προκαλούσαν
τα λόγια που άκουγα από τον Στέλιο Μανωλά το 1996, δηλαδή όταν εκείνος
είχε συμπληρώσει τα 35 και ισχυριζόταν ότι αποδίδει με πολύ μεγαλύτερη
άνεση συγκριτικά με τα προηγούμενα χρόνια της ποδοσφαιρικής ζωής του και
ότι “έβγαζε” τα ματς με λιγότερη κούραση συγκριτικά με πριν. Τον καιρό
εκείνο ο Μανωλάς έκανε μια από τις καλύτερες σεζόν της καριέρας του και
μάλιστα δίχως ροτέισον, δίχως να παίρνει ανάσες και απουσίες από
παιχνίδια για να συντηρηθεί.
Τι υποστήριζε τότε, σε μια εποχή που δεν είχε εξελιχθεί όσο σήμερα η επιστήμη της παρατήρησης των βιορυθμών του επαγγελματία αθλητή, δηλαδή σε έναν καιρό που ο προπονητής δεν έπαιρνε στα χέρια του τις σημερινές μετρήσεις που δείχνουν με απόλυτη ακρίβεια πόσο σκληρά προπονείται ο παίκτης, πόση μπαταρία του μένει, πόσο καλά αντιδρά ο φορτιστής του και πόσο καλά λειτουργεί η μπαταρία ώστε να τον διαχειρίζεται σαν κινητό τηλέφωνο; Οτι του αρκούσε η πολύ καλή εξωγηπεδική ζωή και η καλή διαχείριση του βασικού επαγγελματικού εργαλείου του, δηλαδή του σώματός του, για να αντέχει και να αποδίδει σε τόσο υψηλό επίπεδο στην “προχωρημένη”, σύμφωνα με τις προηγούμενες αντιλήψεις, ποδοσφαιρική ηλικία του.
Ηταν πάντα έτσι. Οι ποδοσφαιριστές με υψηλή αντίληψη, ειδικά αν τα βασικά τους προσόντα δεν ήταν η εκρηκτικότητα και η ταχυδύναμη, διαρκούσαν περισσότερο. Είχαν μεγαλύτερο προσδόκιμο ζωής. Χάρη στην τεχνολογική έκρηξη όμως οι παίκτες και οι προπονητές φυσικής κατάστασης απέκτησαν τόσο αποτελεσματικά εργαλεία, που έχουν φτάσει στη σημερινή εποχή να προγραμματίζουν με ακρίβεια τη διάρκεια ζωής του πειθαρχημένου και ευφυούς ποδοσφαιριστή.
Ολα αυτά μου έρχονταν στο μυαλό την ώρα που απολάμβανα τον Τσάβι στο Σίτι – Μπαρτσελόνα. Περίπου έναν μήνα μετά τα 34α γενέθλιά του, σε μια εποχή που ακόμη και ο ίδιος αναρωτιέται, όπως λέγαμε τις προάλλες, για το αν αντέχει για να διαρκεί πολύ σε παιχνίδια του ρυθμού που απαιτεί η φανέλα της Μπάρτσα, πήγε και έκανε εξοχικό του το “Ετιχαντ”. Ευστόχησε στις 128 από τις 133 πάσες που δοκίμασε (96%), ακούμπησε περισσότερες φορές τη μπάλα από όσες ο Φερναντίνιο, ο Γιάγια Τουρέ και ο Κομπανί μαζί, πήρε πάνω του 49 προσπάθειες να πασάρει στο επιθετικό 1/3 του τερέν και ευστόχησε στις 46, έπαιξε 64 φορές την μπάλα προς τα εμπρός, ευστοχώντας στις 59 (εννοείται ότι είχε απόλυτη ακρίβεια στις μεταβιβάσεις στο πλάι ή προς τα πίσω). Ηταν, δηλαδή, ο κανονικός έξοχος Τσάβι που κρατούσε πάντα την μπαγκέτα στην διεύθυνση της ορχήστρας που παίζει το “τίκι τάκα” που έκανε την Μπαρτσελόνα αυτό που είναι στη διάρκεια των τελευταίων ετών. Χάρισε μια “Τσάβι” εμφάνιση στον εαυτό του (όπως βλέπεις στην εικόνα, όπου με κόκκινο είναι σημειωμένα τα λιγοστά λάθη του...) για να γιορτάσει την ισοφάριση του ρεκόρ του Ραούλ σε συμμετοχές στο Champions League (144), με τις οποίες είναι δεύτερος στην ιστορία, πίσω από τον Ράιαν Γκίγκς, ο οποίος στα 40 του γράφει ακόμη συμμετοχές, ως ένα ακόμη παράδειγμα που τεκμηριώνει τον ισχυρισμό ότι οι μέσοι του σήμερα είναι οι οπισθοφύλακες του χθες, δηλαδή ποδοσφαιριστές που έχουν επίσης καταφέρει να κάνουν μεγαλύτερο το προσδόκιμο της ποδοσφαιρικής ζωής τους.
Προτού μπει για προπόνηση, ο Τσάβι κάθεται μπροστά σε ένα λάπτοπ με τον προπονητή φυσικής κατάστασης που του δείχνει τι έγραψε το gps μηχανάκι που φορούσε πάνω του στην δουλειά της προηγούμενης ημέρας, του δείχνει πόσο κουράστηκε στο τελευταίο ματς, του εξηγεί πόσα λεπτά θα αντέξει αν παίξει στο επόμενο παιχνίδι, τον βοηθά να αντιληφθεί πόσα καλά ποδοσφαιρικά λεπτά έχει μπροστά του αν παίξει την επόμενη ημέρα. Ολα αυτά βεβαίως τα έχουν μπροστά τους και τα επεξεργάζονται ο Τάτα Μαρτίνο με τους συνεργάτες του. Και κάπως έτσι ο Τσάβι ξεκουράζεται με το Σάββατο, στο ματς με τη Ράγιο Βαγεκάνο, και πετάει την Τρίτη στο ματς με τη Σίτι.
Σαν τώρα θυμάμαι τον Τόνι Σαβέβσκι να αποσύρεται, πίσω στο 2001, στα 38 επειδή “ο κόσμος δεν αντέχει να σε βλέπει, νομίζει ότι δεν αντέχεις να παίζεις”, ή τον Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς που το έκοψε στα 37 παρ' όλο που όλοι καταλαβαίναμε ότι μπορούσε να συνεχίσει. Με τα εργαλεία και την υποστήριξη που έχουν σήμερα ο Τσάβι, ο Πίρλο, ή και ο Γκιγκς θα έπαιζαν τουλάχιστον μέχρι τα 40.
Τι υποστήριζε τότε, σε μια εποχή που δεν είχε εξελιχθεί όσο σήμερα η επιστήμη της παρατήρησης των βιορυθμών του επαγγελματία αθλητή, δηλαδή σε έναν καιρό που ο προπονητής δεν έπαιρνε στα χέρια του τις σημερινές μετρήσεις που δείχνουν με απόλυτη ακρίβεια πόσο σκληρά προπονείται ο παίκτης, πόση μπαταρία του μένει, πόσο καλά αντιδρά ο φορτιστής του και πόσο καλά λειτουργεί η μπαταρία ώστε να τον διαχειρίζεται σαν κινητό τηλέφωνο; Οτι του αρκούσε η πολύ καλή εξωγηπεδική ζωή και η καλή διαχείριση του βασικού επαγγελματικού εργαλείου του, δηλαδή του σώματός του, για να αντέχει και να αποδίδει σε τόσο υψηλό επίπεδο στην “προχωρημένη”, σύμφωνα με τις προηγούμενες αντιλήψεις, ποδοσφαιρική ηλικία του.
Ηταν πάντα έτσι. Οι ποδοσφαιριστές με υψηλή αντίληψη, ειδικά αν τα βασικά τους προσόντα δεν ήταν η εκρηκτικότητα και η ταχυδύναμη, διαρκούσαν περισσότερο. Είχαν μεγαλύτερο προσδόκιμο ζωής. Χάρη στην τεχνολογική έκρηξη όμως οι παίκτες και οι προπονητές φυσικής κατάστασης απέκτησαν τόσο αποτελεσματικά εργαλεία, που έχουν φτάσει στη σημερινή εποχή να προγραμματίζουν με ακρίβεια τη διάρκεια ζωής του πειθαρχημένου και ευφυούς ποδοσφαιριστή.
Ολα αυτά μου έρχονταν στο μυαλό την ώρα που απολάμβανα τον Τσάβι στο Σίτι – Μπαρτσελόνα. Περίπου έναν μήνα μετά τα 34α γενέθλιά του, σε μια εποχή που ακόμη και ο ίδιος αναρωτιέται, όπως λέγαμε τις προάλλες, για το αν αντέχει για να διαρκεί πολύ σε παιχνίδια του ρυθμού που απαιτεί η φανέλα της Μπάρτσα, πήγε και έκανε εξοχικό του το “Ετιχαντ”. Ευστόχησε στις 128 από τις 133 πάσες που δοκίμασε (96%), ακούμπησε περισσότερες φορές τη μπάλα από όσες ο Φερναντίνιο, ο Γιάγια Τουρέ και ο Κομπανί μαζί, πήρε πάνω του 49 προσπάθειες να πασάρει στο επιθετικό 1/3 του τερέν και ευστόχησε στις 46, έπαιξε 64 φορές την μπάλα προς τα εμπρός, ευστοχώντας στις 59 (εννοείται ότι είχε απόλυτη ακρίβεια στις μεταβιβάσεις στο πλάι ή προς τα πίσω). Ηταν, δηλαδή, ο κανονικός έξοχος Τσάβι που κρατούσε πάντα την μπαγκέτα στην διεύθυνση της ορχήστρας που παίζει το “τίκι τάκα” που έκανε την Μπαρτσελόνα αυτό που είναι στη διάρκεια των τελευταίων ετών. Χάρισε μια “Τσάβι” εμφάνιση στον εαυτό του (όπως βλέπεις στην εικόνα, όπου με κόκκινο είναι σημειωμένα τα λιγοστά λάθη του...) για να γιορτάσει την ισοφάριση του ρεκόρ του Ραούλ σε συμμετοχές στο Champions League (144), με τις οποίες είναι δεύτερος στην ιστορία, πίσω από τον Ράιαν Γκίγκς, ο οποίος στα 40 του γράφει ακόμη συμμετοχές, ως ένα ακόμη παράδειγμα που τεκμηριώνει τον ισχυρισμό ότι οι μέσοι του σήμερα είναι οι οπισθοφύλακες του χθες, δηλαδή ποδοσφαιριστές που έχουν επίσης καταφέρει να κάνουν μεγαλύτερο το προσδόκιμο της ποδοσφαιρικής ζωής τους.
Προτού μπει για προπόνηση, ο Τσάβι κάθεται μπροστά σε ένα λάπτοπ με τον προπονητή φυσικής κατάστασης που του δείχνει τι έγραψε το gps μηχανάκι που φορούσε πάνω του στην δουλειά της προηγούμενης ημέρας, του δείχνει πόσο κουράστηκε στο τελευταίο ματς, του εξηγεί πόσα λεπτά θα αντέξει αν παίξει στο επόμενο παιχνίδι, τον βοηθά να αντιληφθεί πόσα καλά ποδοσφαιρικά λεπτά έχει μπροστά του αν παίξει την επόμενη ημέρα. Ολα αυτά βεβαίως τα έχουν μπροστά τους και τα επεξεργάζονται ο Τάτα Μαρτίνο με τους συνεργάτες του. Και κάπως έτσι ο Τσάβι ξεκουράζεται με το Σάββατο, στο ματς με τη Ράγιο Βαγεκάνο, και πετάει την Τρίτη στο ματς με τη Σίτι.
Σαν τώρα θυμάμαι τον Τόνι Σαβέβσκι να αποσύρεται, πίσω στο 2001, στα 38 επειδή “ο κόσμος δεν αντέχει να σε βλέπει, νομίζει ότι δεν αντέχεις να παίζεις”, ή τον Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς που το έκοψε στα 37 παρ' όλο που όλοι καταλαβαίναμε ότι μπορούσε να συνεχίσει. Με τα εργαλεία και την υποστήριξη που έχουν σήμερα ο Τσάβι, ο Πίρλο, ή και ο Γκιγκς θα έπαιζαν τουλάχιστον μέχρι τα 40.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου