Δεν
θυμάμαι καν ποτέ τον γνώρισα και του μίλησα για πρώτη φορά. Θυμάμαι
όμως, ότι σε κάθε περίπτωση που οι δρόμοι μας διαταυρώνονταν, η συζήτησή
μας έμοιαζε με ένα μοναδικό μάθημα. Από εκείνη την ημέρα, έξω από την
αίθουσα Τύπου του ΟΑΚΑ, στις αρχές τις προηγούμενης δεκαετίας, όταν
άρπαξε το στυλό και σχεδίασε εν ριπη οθφαλμού στο χαρτί ένα γήπεδο,
προκειμένου να μου εξηγήσει με X and O's τι εννοούσε, μέχρι, τότε, στο
αεροδρόμιο, όπου μου έκανε επίθεση για κάτι ανυπόγραφο που είχε
δημοσιευτεί στην εφημερίδα που δούλευα τότε και τον αφορούσε.
Οι σχέσεις μου με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς δεν ήταν ποτέ φιλικές. Ηταν σχέσεις που ορίζονταν από τον ρόλο του καθενός, κυμαίνονταν στο πλαίσιο της επαγγλελματικής συναναστροφής με τα ευδιάκριτα όρια που σχηματίζονταν.
Στην πραγματικότητα, οχι μόνο δεν ήμασταν φίλοι, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις θα μπορούσα να αυτοχαρακτηριστώ pain in the ass για αυτόν και την ομάδα του, καθότι ο ρόλος μου στην ΕΡΤ, που με έφερνε δίπλα στον πάγκο, να μεταφέρω τις οδηγίες του στις ζωντανές μεταδόσεις, ποτέ δεν του άρεσε. Θυμάμαι ακόμα και τώρα και πότε εκνευρίζομαι πότε γελάω, τα στρατηγικά σχέδια που στήνονταν ώστε να μην έχω πρόσβαση στις κουβέντες και τα σχέδιά του.
Ο καημένος ο Σάββας Αρώνης και ο Μανος Παπαδόπουλος, ήταν επιφορτισμένοι να κλείνουν ακόμα και την τελευταία χαραμάδα της οπτικής πρόσβασης που θα μπορούσα να έχω προς τον πάγκο του.
Μόνο που κι αυτοί τότε, δεν είχαν καταλάβει κάτι. Δε θεωρούσα τον εαυτό μου καλό ρεπόρτερ, ούτε τον θεωρώ. Διοτι έχω ένα ελάττωμα. Μεγάλωσα, ανατράφηκα κι έχω αποκτήσει όλη την αθλητική (που εν τέλει έγινε και κοινωνική) κουλτούρα, μέσα στα αποδυτήρια.
Οχι σε μεγάλες ομάδες, αλλά σε ΟΜΑΔΕΣ με την απόλυτη ερμηνεία της λέξης. Και δεν επιχείρησα ποτέ να γίνω κολαούζος κάποιου αδικημένου παίκτη που το στόμα του ήταν περιβόλι, ή ενός πολυλογά παράγοντα για να μου εκμηστυρευτεί τι συμβαίνει στα αποδυτήρια. Αν το έκανα, η συνείδησή μου θα επέβαλλε την ίδια στιγμή να φτύσω τον "ρουφιάνο" και να τον διαγράψω από συνομιλητή μου, διότι τα αποδυτήρια είναι τόπος ιερός, που ουδείς έχει δικαίωμα να διασπά.
Κι αν το κάνει σημαίνει ότι θα έχει ίδιον όφελος. Αρα είναι ρουφιάνος. Κι έχω μεγάλη απέχθεια στους ρουφιάνους, πολύ περισσότερο όταν πρόκειται για την ιερή λειτουργία μίας ομάδας. Δε θα έβαζα ποτέ τις φιλίες μου σε τέτοιο κίνδυνο. Οι πρώην συμπαίκτες μου (και είχαν την τύχη να παίξω με πολλά παιδιά που έκαναν μεγάλες καριέρες) μπορούν να το επιβεβαιώσουν. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχουν γίνει και κάποια λάθη.
Εν ολίγοις, γνώριζα καλά κατά τη διάρκεια ενός τάιμ άουτ τι μεταφέρεται και πως μεταφέρεται. Καλώς ή κακώς αγαπητοί φίλοι, δεν είναι όλα προς έκθεση ή προς δημοσίευση.
Πιστεύω ότι κάποια στιγμή ο Ζέλικο το αντιλήφθηκε αυτό. Το 2010 ήταν, σε μία ιστορία που δε θέλω να δημοσιεύσω. Σε μία ιστορία που ήταν έτοιμη να βγει στον αέρα (χωρίς να έχει και πολύ σπουδαίο ενδιαφέρον, αλλά η πρακτική της ήταν αυτή που είχε σημασία) αλλά δε δημοσιεύτηκε ποτέ.
Θυμάμαι ακόμα και σήμερα, μαζί με καλούς συναδέλφους να περιμένουμε πως και πως τις συνεντεύξεις Τύπου του Ζοτς πριν από τα ευρωπαϊκά παιχνίδια, οι οποίες ήταν σχεδόν μυσταγωγικές και μπασκετικά τελετουργικές. Ενα αληθινό σεμινάριο για όλους εμάς που ανακαλύπταμε την τακτική στο μπάσκετ.
Αυτές οι συνεντεύξεις Τύπου διαρκούσαν. Πολύ!!! Ο Ζοτς με τον Δημήτρη Ιτούδη, ήταν εκεί και στέκονταν απέναντί μας έτοιμοι να απαντήσουν σε κάθε ερώτηση και όσο περνούσε ο καιρός αυτές οι ερωτήσεις γίνονταν ολοένα και πιο μπασκετικές. Και βέβαια όταν τελείωνε, ήταν πρόθυμος να σταθεί όρθιος για ακόμα μισή ώρα, να συζητήσει, να κάνει πλάκα, να εξηγήσει να .ειρωνευτεί. Το έκανε κι αυτό.
Ακόμα και ο τρόπος που απαντούσε, που ειρωνευόταν, όλους εμάς, που βρισκόμασταν από κάτω, μας έκανε καλύτερους δημοσιογράφους. Στον Ομπράντοβιτς δε μπορούσες να κάνεις μία απλή ερώτηση. Αν όντως ήθελες να αποσπάσεις μία καλή απάντηση, χρήσιμη για το κείμενο που θα έγραφες για την εφημερίδα ή το site που εργαζόσουν, έπρεπε να είναι έτσι διατυπωμένη που δε θα του άφηνε περιθώριο, ούτε να ξεφύγει, ούτε να απαντήσει μονολεκτικά, ούτε να πετάξει .χαρταετό. Του άρεσαν οι καλές ερωτήσεις, έστω κι αν κάποιες από αυτές τον έφερναν σε δύσκολη θέση. Είμαι πεπεισμένος ότι ακόμα κι αυτός δοκίμαζε την σπάνια ευφυία του όταν κάποιος δημοσιογράφος στοχευμένα και με επιχειρήματα τον έφερνε σε δύσκολη θέση.
Ο Ομπράντοβιτς δεν είναι Θεός. Και δε θα μπορούσε να είναι. Κι από λάθη; Εχει κάνει πολλά! Ποιος δεν έχει κάνει; Είπε και υποστήριξε πράγματα που δεν υλοποίησε. Ποιος δεν το έχει κάνει όμως; Ο αναμάρτητος να πετάξει πρώτος την πέτρα. Σημασία έχει η συχνότητα. Αν κάποιος θέλει να κατηγορήσει τον Ομπράντοβιτς για το γεγονός ότι δεν πήρε την ομάδα του να φύγει από ένα γήπεδο τη στιγμή που οι οπαδοί πέταξαν .όλμους και πυραύλους στα κεφάλια των αντιπάλων, μπορεί να το κάνει. Κι εγώ τον κατηγορώ για αυτό. Είναι αρκετό για να κριθεί συνολικά ένας άνθρωπος από κάτι τέτοιο;
Ο Ομπράντοβιτς δεν είναι μεγάλος εξαιτίας των όσων έχει καταφέρει μέσα στο γήπεδο, αλλά για όλα αυτά που πρεσβεύει κι εξυπηρετεί έξω από αυτό. Επειδή είναι άνθρωπος και όχι μία σάρκα προστατευμένη από έναν μουσαμά. Μέσα στο γήπεδο, ο Ομπράντοβιτς, περισσότερο από κάθε σπουδαίο σταρ που αγωνίστηκε στον Παναθηναϊκό, ήταν ο άνθρωπος που μας έκανε όλους να πιστεύουμε ότι .impossible is nothing.
Με τον Ζοτς στον πάγκο ήξερες ότι δεν υπάρχει κάτι που μπορεί να θεωρηθεί ακατόρθωτο. Ακόμα και στο Φάιναλ Φορ του 2012, με τον Παναθηναϊκό του Λόγκαν και του Σμιθ, ο Ζοτς, μία μέρα πριν τον ημιτελικό με την σπουδαία, την υπερδύναμη ΤΣΣΚΑ, χαμογελούσε. Τη στιγμή που η ομάδα του ήταν το απόλυτο αουτσάιντερ, ο ίδιος γνώριζε ότι θα νικήσει. "Ρε συ, δε γίνεται.. Κάτι θα ξέρει αυτός για να γελάει" λέγαμε μεταξύ μας. Και ήξερε!
Πολύ περισσότερο όταν έλεγε ότι ο Κιριλένκο είναι η μεγαλύτερη δύναμη και η μεγαλύτερη πληγή για την ΤΣΣΚΑ. Οι πόντοι που σημείωσε ο Παναθηναϊκός σε εκείνο το ματς εξαιτίας της συνήθειας του ΑΚ47 να δίνει βοήθειες παντού κι απρογραμμάτιστα ήταν αμέτρητοι. Ο Παναθηναϊκός έχασε σε εκείνο το ματς, αλλά .ουσιαστικά είχε νικήσει. Αφενός γιατί έφερε το ματς εκεί που ήθελε και γιατί στο τέλος άλλοι παράγοντες του στέρησαν τη νίκη.
Θυμάμαι, όταν ακριβώς 9 χρόνια πριν, στο λόμπι ενός ξενοδοχείου στη Μπολόνια, ένα μπούγιο από δημοσιογράφους κάθισε μέχρι τις 6 το πρωί να συζητά τι μπορεί να κάνει ο Παναθηναϊκός για να νικήσει αρχικά τη Μακάμπι (σούπερ φαβορί για όλη την Ευρώπη τότε) κι εν συνεχεία τη Μπολόνια για να κατακτήσει το 5ο. Αυτός μας είχε μάθει να συζητάμε.
Νωρίτερα αναφέρθηκα στην προσωπικότητά του εκτός γηπέδου. Κι εκεί είναι που στα μάτια του καθενός από εμάς ο Ζοτς γίνεται σπουδαίος. Είναι ο κορυφαίος τω κορυφαίων, χωρίς να έχει κλειστεί μέσα σε μία γυάλα, χωρίς να βάζει στεγανά συμπεριφορών και χωρίς να ακολουθεί το τυπικό παράδειγμα της Ιωαννίδειου σχολής που είχε σαρώσει τότε τα μυαλά των Ελλήνων προπονητών, οι οποίοι είχαν μάθει να επιβάλλονται με τη φωνή, την πειθαρχεία, τον φόβο και την απειλή. Ο Ξανθός ηταν μάγκας γιατί πρωτοπόρησε. Οσοι τον ακολούθησαν ήταν. δάγκες, διότι το χειρότερο που έχεις να κάνεις είναι να προσπαθήσεις να αντιγράψεις ένα άθλιο μοντέλο με λάθος τρόπο.
Ο Ζοτς λοιπόν είναι άνθρωπος. Κανονικός. Πίνει. Βγαίνει έξω. Καπνίζει. Διασκεδάζει και θέλει να περνάει καλά διότι η ζωή είναι μία και δεν μπορεί να είναι μόνο μπάσκετ. Κάτι που εμείς επί πολλά χρόνια δεν είχαμε καν στο μυαλό μας. Είχαμε μαθει αλλιώς. Είναι άνθρωπος που είπε στον Διαμαντίδη σε μία νυχτερινή έξοδο. "Drink vre malaka", ήταν αυτός που μαζί με τον Σάρας κι άλλους παίκτες έκαναν ένα βράδυ το Ροκ, στο Κολωνάκι, καλοκαιρινό.
Ηταν κι αυτός που είπε σε κάποιους φίλους του, βλέποντας τους παίκτες του να φεύγουν ξημερώματα από το ίδιο μαγαζί χωρίς να έχουν πλήρη διαύγεια ότι. "Κοίτα τι μπουρδέλο είμαστε. Για αυτό θα πάρουμε το Ευρωπαϊκό". Και το πήραν. Δεν ήταν χύμα. Ποτέ! Ο,τι κι αν έλεγε, ό,τι κι αν έκανε, είχε ένα στόχο. Δεν άφηνε ποτέ και τίποτα στην τύχη. Και οι παίκτες του ήξεραν πως αν ξεπεράσουν τα όρια .μαύρο φίδι που τους έφαγε.
Εχω φτάσει ήδη στις 1277 λέξεις κι αισθάνομαι ότι μπορώ να γράψω χιλιάδες ακόμα. Σε ένα blog είναι αδύνατον να αποδώσει την προσωπικότητα του Ομπράντοβιτς. Ούτε καν σε ένα βιβλίο σαν κι αυτό που γράψαμε με τον Αρη Λαούδη και τον Βασίλη Σκουντή για το GOAL. Εκατό σελίδες ήταν και αναγκαστήκαμε να αφήσουμε δεκάδες πράγματα εκτός. Ο απόλυτος σεβασμός που του εξέφρασε πάντως ο σπουδαίος κι αξιοσέβαστος Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος το τελευταίο βράδυ πριν αποχωρήσει από την Αθήνα είναι ενδεικτικός.
Κλείνω εδώ. Και μοιράζομαι για πρώτη φορά μία ανησυχία που έχω εδώ και μήνες. Από τότε που ο Ζοτς έφυγε από την Αθήνα. δεν ξέρω αν ο Ζοτς θέλω να γυρίσει στην Αθήνα και τον Παναθηναϊκό. Θεωρητικά θα ήταν σπουδαίο γεγονός και όλοι όσοι αγαπούμε το μπάσκετ θα θέλαμε να συμβεί.
Φοβάμαι όμως ότι ακομα κι αν πρόκειται για τον κορυφαίο όλων των εποχών, το ξαναζεσταμένο φαγητό δεν είναι ποτέ το ίδιο νόστιμο. ΚΙ ανησυχώ με τη σκέψη ότι επιστρέφοντας στην Αθήνα ο Ομπράντοβιτς υπάρχει έστω και μία πιθανότητα να κινδυνεύσουν (επί αγωνιστικών θεμάτων) οι αναμνήσεις που έχουμε από αυτόν και τις ομάδες. Εκτός κι αν ο ίδιος έχει στόχο να μας αποδείξει και το ξαναζεσταμένο φαγητό μπορεί να είναι εξίσου νόστιμο, ίσως και νοστιμότερο. Ε, αν καταφέρει κι αυτό, τότε..
Οι σχέσεις μου με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς δεν ήταν ποτέ φιλικές. Ηταν σχέσεις που ορίζονταν από τον ρόλο του καθενός, κυμαίνονταν στο πλαίσιο της επαγγλελματικής συναναστροφής με τα ευδιάκριτα όρια που σχηματίζονταν.
Στην πραγματικότητα, οχι μόνο δεν ήμασταν φίλοι, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις θα μπορούσα να αυτοχαρακτηριστώ pain in the ass για αυτόν και την ομάδα του, καθότι ο ρόλος μου στην ΕΡΤ, που με έφερνε δίπλα στον πάγκο, να μεταφέρω τις οδηγίες του στις ζωντανές μεταδόσεις, ποτέ δεν του άρεσε. Θυμάμαι ακόμα και τώρα και πότε εκνευρίζομαι πότε γελάω, τα στρατηγικά σχέδια που στήνονταν ώστε να μην έχω πρόσβαση στις κουβέντες και τα σχέδιά του.
Ο καημένος ο Σάββας Αρώνης και ο Μανος Παπαδόπουλος, ήταν επιφορτισμένοι να κλείνουν ακόμα και την τελευταία χαραμάδα της οπτικής πρόσβασης που θα μπορούσα να έχω προς τον πάγκο του.
Μόνο που κι αυτοί τότε, δεν είχαν καταλάβει κάτι. Δε θεωρούσα τον εαυτό μου καλό ρεπόρτερ, ούτε τον θεωρώ. Διοτι έχω ένα ελάττωμα. Μεγάλωσα, ανατράφηκα κι έχω αποκτήσει όλη την αθλητική (που εν τέλει έγινε και κοινωνική) κουλτούρα, μέσα στα αποδυτήρια.
Οχι σε μεγάλες ομάδες, αλλά σε ΟΜΑΔΕΣ με την απόλυτη ερμηνεία της λέξης. Και δεν επιχείρησα ποτέ να γίνω κολαούζος κάποιου αδικημένου παίκτη που το στόμα του ήταν περιβόλι, ή ενός πολυλογά παράγοντα για να μου εκμηστυρευτεί τι συμβαίνει στα αποδυτήρια. Αν το έκανα, η συνείδησή μου θα επέβαλλε την ίδια στιγμή να φτύσω τον "ρουφιάνο" και να τον διαγράψω από συνομιλητή μου, διότι τα αποδυτήρια είναι τόπος ιερός, που ουδείς έχει δικαίωμα να διασπά.
Κι αν το κάνει σημαίνει ότι θα έχει ίδιον όφελος. Αρα είναι ρουφιάνος. Κι έχω μεγάλη απέχθεια στους ρουφιάνους, πολύ περισσότερο όταν πρόκειται για την ιερή λειτουργία μίας ομάδας. Δε θα έβαζα ποτέ τις φιλίες μου σε τέτοιο κίνδυνο. Οι πρώην συμπαίκτες μου (και είχαν την τύχη να παίξω με πολλά παιδιά που έκαναν μεγάλες καριέρες) μπορούν να το επιβεβαιώσουν. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχουν γίνει και κάποια λάθη.
Εν ολίγοις, γνώριζα καλά κατά τη διάρκεια ενός τάιμ άουτ τι μεταφέρεται και πως μεταφέρεται. Καλώς ή κακώς αγαπητοί φίλοι, δεν είναι όλα προς έκθεση ή προς δημοσίευση.
Πιστεύω ότι κάποια στιγμή ο Ζέλικο το αντιλήφθηκε αυτό. Το 2010 ήταν, σε μία ιστορία που δε θέλω να δημοσιεύσω. Σε μία ιστορία που ήταν έτοιμη να βγει στον αέρα (χωρίς να έχει και πολύ σπουδαίο ενδιαφέρον, αλλά η πρακτική της ήταν αυτή που είχε σημασία) αλλά δε δημοσιεύτηκε ποτέ.
Θυμάμαι ακόμα και σήμερα, μαζί με καλούς συναδέλφους να περιμένουμε πως και πως τις συνεντεύξεις Τύπου του Ζοτς πριν από τα ευρωπαϊκά παιχνίδια, οι οποίες ήταν σχεδόν μυσταγωγικές και μπασκετικά τελετουργικές. Ενα αληθινό σεμινάριο για όλους εμάς που ανακαλύπταμε την τακτική στο μπάσκετ.
Αυτές οι συνεντεύξεις Τύπου διαρκούσαν. Πολύ!!! Ο Ζοτς με τον Δημήτρη Ιτούδη, ήταν εκεί και στέκονταν απέναντί μας έτοιμοι να απαντήσουν σε κάθε ερώτηση και όσο περνούσε ο καιρός αυτές οι ερωτήσεις γίνονταν ολοένα και πιο μπασκετικές. Και βέβαια όταν τελείωνε, ήταν πρόθυμος να σταθεί όρθιος για ακόμα μισή ώρα, να συζητήσει, να κάνει πλάκα, να εξηγήσει να .ειρωνευτεί. Το έκανε κι αυτό.
Ακόμα και ο τρόπος που απαντούσε, που ειρωνευόταν, όλους εμάς, που βρισκόμασταν από κάτω, μας έκανε καλύτερους δημοσιογράφους. Στον Ομπράντοβιτς δε μπορούσες να κάνεις μία απλή ερώτηση. Αν όντως ήθελες να αποσπάσεις μία καλή απάντηση, χρήσιμη για το κείμενο που θα έγραφες για την εφημερίδα ή το site που εργαζόσουν, έπρεπε να είναι έτσι διατυπωμένη που δε θα του άφηνε περιθώριο, ούτε να ξεφύγει, ούτε να απαντήσει μονολεκτικά, ούτε να πετάξει .χαρταετό. Του άρεσαν οι καλές ερωτήσεις, έστω κι αν κάποιες από αυτές τον έφερναν σε δύσκολη θέση. Είμαι πεπεισμένος ότι ακόμα κι αυτός δοκίμαζε την σπάνια ευφυία του όταν κάποιος δημοσιογράφος στοχευμένα και με επιχειρήματα τον έφερνε σε δύσκολη θέση.
Ο Ομπράντοβιτς δεν είναι Θεός. Και δε θα μπορούσε να είναι. Κι από λάθη; Εχει κάνει πολλά! Ποιος δεν έχει κάνει; Είπε και υποστήριξε πράγματα που δεν υλοποίησε. Ποιος δεν το έχει κάνει όμως; Ο αναμάρτητος να πετάξει πρώτος την πέτρα. Σημασία έχει η συχνότητα. Αν κάποιος θέλει να κατηγορήσει τον Ομπράντοβιτς για το γεγονός ότι δεν πήρε την ομάδα του να φύγει από ένα γήπεδο τη στιγμή που οι οπαδοί πέταξαν .όλμους και πυραύλους στα κεφάλια των αντιπάλων, μπορεί να το κάνει. Κι εγώ τον κατηγορώ για αυτό. Είναι αρκετό για να κριθεί συνολικά ένας άνθρωπος από κάτι τέτοιο;
Ο Ομπράντοβιτς δεν είναι μεγάλος εξαιτίας των όσων έχει καταφέρει μέσα στο γήπεδο, αλλά για όλα αυτά που πρεσβεύει κι εξυπηρετεί έξω από αυτό. Επειδή είναι άνθρωπος και όχι μία σάρκα προστατευμένη από έναν μουσαμά. Μέσα στο γήπεδο, ο Ομπράντοβιτς, περισσότερο από κάθε σπουδαίο σταρ που αγωνίστηκε στον Παναθηναϊκό, ήταν ο άνθρωπος που μας έκανε όλους να πιστεύουμε ότι .impossible is nothing.
Με τον Ζοτς στον πάγκο ήξερες ότι δεν υπάρχει κάτι που μπορεί να θεωρηθεί ακατόρθωτο. Ακόμα και στο Φάιναλ Φορ του 2012, με τον Παναθηναϊκό του Λόγκαν και του Σμιθ, ο Ζοτς, μία μέρα πριν τον ημιτελικό με την σπουδαία, την υπερδύναμη ΤΣΣΚΑ, χαμογελούσε. Τη στιγμή που η ομάδα του ήταν το απόλυτο αουτσάιντερ, ο ίδιος γνώριζε ότι θα νικήσει. "Ρε συ, δε γίνεται.. Κάτι θα ξέρει αυτός για να γελάει" λέγαμε μεταξύ μας. Και ήξερε!
Πολύ περισσότερο όταν έλεγε ότι ο Κιριλένκο είναι η μεγαλύτερη δύναμη και η μεγαλύτερη πληγή για την ΤΣΣΚΑ. Οι πόντοι που σημείωσε ο Παναθηναϊκός σε εκείνο το ματς εξαιτίας της συνήθειας του ΑΚ47 να δίνει βοήθειες παντού κι απρογραμμάτιστα ήταν αμέτρητοι. Ο Παναθηναϊκός έχασε σε εκείνο το ματς, αλλά .ουσιαστικά είχε νικήσει. Αφενός γιατί έφερε το ματς εκεί που ήθελε και γιατί στο τέλος άλλοι παράγοντες του στέρησαν τη νίκη.
Θυμάμαι, όταν ακριβώς 9 χρόνια πριν, στο λόμπι ενός ξενοδοχείου στη Μπολόνια, ένα μπούγιο από δημοσιογράφους κάθισε μέχρι τις 6 το πρωί να συζητά τι μπορεί να κάνει ο Παναθηναϊκός για να νικήσει αρχικά τη Μακάμπι (σούπερ φαβορί για όλη την Ευρώπη τότε) κι εν συνεχεία τη Μπολόνια για να κατακτήσει το 5ο. Αυτός μας είχε μάθει να συζητάμε.
Νωρίτερα αναφέρθηκα στην προσωπικότητά του εκτός γηπέδου. Κι εκεί είναι που στα μάτια του καθενός από εμάς ο Ζοτς γίνεται σπουδαίος. Είναι ο κορυφαίος τω κορυφαίων, χωρίς να έχει κλειστεί μέσα σε μία γυάλα, χωρίς να βάζει στεγανά συμπεριφορών και χωρίς να ακολουθεί το τυπικό παράδειγμα της Ιωαννίδειου σχολής που είχε σαρώσει τότε τα μυαλά των Ελλήνων προπονητών, οι οποίοι είχαν μάθει να επιβάλλονται με τη φωνή, την πειθαρχεία, τον φόβο και την απειλή. Ο Ξανθός ηταν μάγκας γιατί πρωτοπόρησε. Οσοι τον ακολούθησαν ήταν. δάγκες, διότι το χειρότερο που έχεις να κάνεις είναι να προσπαθήσεις να αντιγράψεις ένα άθλιο μοντέλο με λάθος τρόπο.
Ο Ζοτς λοιπόν είναι άνθρωπος. Κανονικός. Πίνει. Βγαίνει έξω. Καπνίζει. Διασκεδάζει και θέλει να περνάει καλά διότι η ζωή είναι μία και δεν μπορεί να είναι μόνο μπάσκετ. Κάτι που εμείς επί πολλά χρόνια δεν είχαμε καν στο μυαλό μας. Είχαμε μαθει αλλιώς. Είναι άνθρωπος που είπε στον Διαμαντίδη σε μία νυχτερινή έξοδο. "Drink vre malaka", ήταν αυτός που μαζί με τον Σάρας κι άλλους παίκτες έκαναν ένα βράδυ το Ροκ, στο Κολωνάκι, καλοκαιρινό.
Ηταν κι αυτός που είπε σε κάποιους φίλους του, βλέποντας τους παίκτες του να φεύγουν ξημερώματα από το ίδιο μαγαζί χωρίς να έχουν πλήρη διαύγεια ότι. "Κοίτα τι μπουρδέλο είμαστε. Για αυτό θα πάρουμε το Ευρωπαϊκό". Και το πήραν. Δεν ήταν χύμα. Ποτέ! Ο,τι κι αν έλεγε, ό,τι κι αν έκανε, είχε ένα στόχο. Δεν άφηνε ποτέ και τίποτα στην τύχη. Και οι παίκτες του ήξεραν πως αν ξεπεράσουν τα όρια .μαύρο φίδι που τους έφαγε.
Εχω φτάσει ήδη στις 1277 λέξεις κι αισθάνομαι ότι μπορώ να γράψω χιλιάδες ακόμα. Σε ένα blog είναι αδύνατον να αποδώσει την προσωπικότητα του Ομπράντοβιτς. Ούτε καν σε ένα βιβλίο σαν κι αυτό που γράψαμε με τον Αρη Λαούδη και τον Βασίλη Σκουντή για το GOAL. Εκατό σελίδες ήταν και αναγκαστήκαμε να αφήσουμε δεκάδες πράγματα εκτός. Ο απόλυτος σεβασμός που του εξέφρασε πάντως ο σπουδαίος κι αξιοσέβαστος Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος το τελευταίο βράδυ πριν αποχωρήσει από την Αθήνα είναι ενδεικτικός.
Κλείνω εδώ. Και μοιράζομαι για πρώτη φορά μία ανησυχία που έχω εδώ και μήνες. Από τότε που ο Ζοτς έφυγε από την Αθήνα. δεν ξέρω αν ο Ζοτς θέλω να γυρίσει στην Αθήνα και τον Παναθηναϊκό. Θεωρητικά θα ήταν σπουδαίο γεγονός και όλοι όσοι αγαπούμε το μπάσκετ θα θέλαμε να συμβεί.
Φοβάμαι όμως ότι ακομα κι αν πρόκειται για τον κορυφαίο όλων των εποχών, το ξαναζεσταμένο φαγητό δεν είναι ποτέ το ίδιο νόστιμο. ΚΙ ανησυχώ με τη σκέψη ότι επιστρέφοντας στην Αθήνα ο Ομπράντοβιτς υπάρχει έστω και μία πιθανότητα να κινδυνεύσουν (επί αγωνιστικών θεμάτων) οι αναμνήσεις που έχουμε από αυτόν και τις ομάδες. Εκτός κι αν ο ίδιος έχει στόχο να μας αποδείξει και το ξαναζεσταμένο φαγητό μπορεί να είναι εξίσου νόστιμο, ίσως και νοστιμότερο. Ε, αν καταφέρει κι αυτό, τότε..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου