Στην
διάρκεια του ζωντανού σχολιασμού στο twitter οι Αγγλοι αναλυτές
διαπίστωναν ότι αυτό που έβλεπαν στο “Ολντ Τράφορντ” ήταν το καλύτερο
στήσιμο και το καλύτερο κοουτσάρισμα που έχουν δει από τον Ντέιβιντ
Μόγες στον καιρό του στη Γιουνάιτεντ. Πιθανόν να έχουν δίκιο. Ηταν
κυρίως μια επιλογή που του έδωσε το “φιλί της ζωής” που πήρε,
τουλάχιστον στις εντυπώσεις, με αυτή την πρόκριση: ο Ράιαν Γκιγκς.
Το σχολίαζα στο ραδιόφωνο από την παραμονή του παιχνιδιού, όταν το πρωτοάκουσα ότι ο Μόγες σκέφτεται τον Γκιγκς για το βασικό σχήμα. Εμοιαζε και στην θεωρία ιδανική αυτή η επιλογή. Το “εγώ” ενός τόσο μεγάλου ποδοσφαιριστή, που μετρά περισσότερες συμμετοχές στο Champions League από όσες είχαν αθροιστικά όλοι οι υπόλοιποι. Το “εγώ” που δεν θα ανεχόταν να γραφτεί ο επίλογος της ευρωπαϊκής διαδρομής του με έναν αποκλεισμό από μια ελληνική ομάδα. Το “εγώ” που ενέπνευσε τον Ρούνεϊ, τον Φαν Πέρσι και τον Ντε Χέα, για να φτιάξουν μια τετράδα που αποδείχθηκε αρκετή για να αποφασίσει τον νικητή σε ένα παιχνίδι της ισορροπίας, της 50-50 κατοχής της μπάλας, του περίπου ίσου αριθμού εύστοχων πασών (239-248), του περίπου ίσου αριθμού ευκαιριών (12-14). Το εγώ του Γκιγκς, που “ζωγράφισε” και του Φαν Πέρσι που εκτέλεσε, απέναντι στην έλλειψη πίστης που φανέρωσαν τα τόσο κακά τελειώματα του Πέρεζ, που μεγάλωναν την νοσταλγία για τον Μήτρογλου.
Η φλόγα του Γκιγκς, του Ρούνεϊ και του Φαν Πέρσι, απέναντι στην έλλειψη ηρεμίας και συγκέντρωσης που τόσο τρανά έδειξαν τα παιδαριώδη λάθη, σαν αυτό του Χολέμπας στο πέναλτι, ή αυτό του Ρομπέρτο και του τείχους στην φάση του τρίτου γκολ.
Ο Ολυμπιακός πέταξε την ευκαιρία που ο ίδιος δημιούργησε στη βραδιά του Καραϊσκάκη με το 2-0 και την εικόνα του. Την πέταξε επειδή δεν πίστεψε ότι θα τα καταφέρει στο “Ολντ Τράφορντ”, ή επειδή πνίγηκε από την επιθυμία για την ολοκλήρωση του θαύματος, της υπέρβασης. Μέχρι το τελευταίο σφύριγμα του χρειαζόταν μόνο ένα γκολ. Και η εύθραυστη ψυχολογικά Γιουνάιτεντ του έδειξε ότι είναι τρωτή, αλλά και ότι τον φοβάται, ειδικά στο τελευταίο ημίωρο του παιχνιδιού. Ομως ο Ολυμπιακός δεν το πίστεψε πολύ. Κι όσες φορές έφτασε μπροστά από την αντίπαλη εστία και κατάφερε να βρει καλές εκτελέσεις, έπεσε πάνω σε έναν τερματοφύλακα που είχε αποφασίσει να κάνει τα πάντα για να βοηθήσει την ομάδα του να περάσει.
Ο Γκάρι Λίνεκερ τουίταρε ότι ο Μόγες είναι ιδιοφυΐα. Το λογοπαίγνιο οφείλεται στο πανό που σήκωσαν την περασμένη Κυριακή οι οπαδοί της Λίβερπουλ, που χαρακτήριζαν περιπαικτικά ιδιοφυΐα τον προπονητή της Γιουνάιτεντ. Δεν ξέρω αν ο Λίνεκερ σοβαρολογούσε ή όχι, αλλά η επιλογή του Μόγες να ρίξει στο τερέν τον – συνεργάτη του – Γκιγκς ήταν παραπάνω από καθοριστική. Ηταν ιδιοφυής. Ηταν αποφασιστική. Αλλαξε τη μοίρα της Γιουνάιτεντ στο Champions League, και άλλαξε και τη δική του, η οποία μέχρι και σήμερα έμοιαζε προδιαγεγραμμένη. Σε αυτό το επίπεδο του ποδοσφαίρου είναι παίκτες με την ποιότητα, την εμπειρία και τις παραστάσεις των Γκιγκς, Ρούνεϊ, Φαν Πέρσι, Ντε Χέα που κρίνουν τον νικητή σε μια ισορροπημένη παρτίδα.
Θα περάσει πολύς πολύς καιρός μέχρι να χωνέψει ο Ολυμπιακός αυτό που συνέβη. Διότι έχασε μια τεράστια ευκαιρία να γράψει ιστορία με μια από τις μεγαλύτερες προκρίσεις ελληνικής ομάδας στην ιστορία των ευρωπαϊκών διοργανώσεων. Θα περάσει καιρός για να το χωνέψει όχι μόνο επειδή η ευκαιρία ήταν μεγάλη, αλλά κυρίως διότι την έχασε επειδή δεν το πίστεψε και όχι επειδή ήταν κατώτερος της μεγάλης αντιπάλου του.
Το σχολίαζα στο ραδιόφωνο από την παραμονή του παιχνιδιού, όταν το πρωτοάκουσα ότι ο Μόγες σκέφτεται τον Γκιγκς για το βασικό σχήμα. Εμοιαζε και στην θεωρία ιδανική αυτή η επιλογή. Το “εγώ” ενός τόσο μεγάλου ποδοσφαιριστή, που μετρά περισσότερες συμμετοχές στο Champions League από όσες είχαν αθροιστικά όλοι οι υπόλοιποι. Το “εγώ” που δεν θα ανεχόταν να γραφτεί ο επίλογος της ευρωπαϊκής διαδρομής του με έναν αποκλεισμό από μια ελληνική ομάδα. Το “εγώ” που ενέπνευσε τον Ρούνεϊ, τον Φαν Πέρσι και τον Ντε Χέα, για να φτιάξουν μια τετράδα που αποδείχθηκε αρκετή για να αποφασίσει τον νικητή σε ένα παιχνίδι της ισορροπίας, της 50-50 κατοχής της μπάλας, του περίπου ίσου αριθμού εύστοχων πασών (239-248), του περίπου ίσου αριθμού ευκαιριών (12-14). Το εγώ του Γκιγκς, που “ζωγράφισε” και του Φαν Πέρσι που εκτέλεσε, απέναντι στην έλλειψη πίστης που φανέρωσαν τα τόσο κακά τελειώματα του Πέρεζ, που μεγάλωναν την νοσταλγία για τον Μήτρογλου.
Η φλόγα του Γκιγκς, του Ρούνεϊ και του Φαν Πέρσι, απέναντι στην έλλειψη ηρεμίας και συγκέντρωσης που τόσο τρανά έδειξαν τα παιδαριώδη λάθη, σαν αυτό του Χολέμπας στο πέναλτι, ή αυτό του Ρομπέρτο και του τείχους στην φάση του τρίτου γκολ.
Ο Ολυμπιακός πέταξε την ευκαιρία που ο ίδιος δημιούργησε στη βραδιά του Καραϊσκάκη με το 2-0 και την εικόνα του. Την πέταξε επειδή δεν πίστεψε ότι θα τα καταφέρει στο “Ολντ Τράφορντ”, ή επειδή πνίγηκε από την επιθυμία για την ολοκλήρωση του θαύματος, της υπέρβασης. Μέχρι το τελευταίο σφύριγμα του χρειαζόταν μόνο ένα γκολ. Και η εύθραυστη ψυχολογικά Γιουνάιτεντ του έδειξε ότι είναι τρωτή, αλλά και ότι τον φοβάται, ειδικά στο τελευταίο ημίωρο του παιχνιδιού. Ομως ο Ολυμπιακός δεν το πίστεψε πολύ. Κι όσες φορές έφτασε μπροστά από την αντίπαλη εστία και κατάφερε να βρει καλές εκτελέσεις, έπεσε πάνω σε έναν τερματοφύλακα που είχε αποφασίσει να κάνει τα πάντα για να βοηθήσει την ομάδα του να περάσει.
Ο Γκάρι Λίνεκερ τουίταρε ότι ο Μόγες είναι ιδιοφυΐα. Το λογοπαίγνιο οφείλεται στο πανό που σήκωσαν την περασμένη Κυριακή οι οπαδοί της Λίβερπουλ, που χαρακτήριζαν περιπαικτικά ιδιοφυΐα τον προπονητή της Γιουνάιτεντ. Δεν ξέρω αν ο Λίνεκερ σοβαρολογούσε ή όχι, αλλά η επιλογή του Μόγες να ρίξει στο τερέν τον – συνεργάτη του – Γκιγκς ήταν παραπάνω από καθοριστική. Ηταν ιδιοφυής. Ηταν αποφασιστική. Αλλαξε τη μοίρα της Γιουνάιτεντ στο Champions League, και άλλαξε και τη δική του, η οποία μέχρι και σήμερα έμοιαζε προδιαγεγραμμένη. Σε αυτό το επίπεδο του ποδοσφαίρου είναι παίκτες με την ποιότητα, την εμπειρία και τις παραστάσεις των Γκιγκς, Ρούνεϊ, Φαν Πέρσι, Ντε Χέα που κρίνουν τον νικητή σε μια ισορροπημένη παρτίδα.
Θα περάσει πολύς πολύς καιρός μέχρι να χωνέψει ο Ολυμπιακός αυτό που συνέβη. Διότι έχασε μια τεράστια ευκαιρία να γράψει ιστορία με μια από τις μεγαλύτερες προκρίσεις ελληνικής ομάδας στην ιστορία των ευρωπαϊκών διοργανώσεων. Θα περάσει καιρός για να το χωνέψει όχι μόνο επειδή η ευκαιρία ήταν μεγάλη, αλλά κυρίως διότι την έχασε επειδή δεν το πίστεψε και όχι επειδή ήταν κατώτερος της μεγάλης αντιπάλου του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου