Και μετά τον Μόγιες ποιος;

Ο Μιχάλης Τσόχος καταγράφει τους λόγους απομάκρυνσης του Σκωτσέζου, αλλά δυσκολεύεται να δει το σχέδιο της επόμενης μέρας στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

Νομίζω ότι αυτό που συνέβη τώρα με τον Ντέιβιντ Μόγιες και τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είναι απόφαση τουλάχιστον δύο μηνών η οποία απλά ωρίμασε στο μυαλό αυτών που την πήραν. Θα είχε συμβεί μάλιστα νωρίτερα αν δεν είχε μεσολαβήσει ο... Ολυμπιακός.

 

Εκείνη η πρόκριση σε βάρος των πρωταθλητών Ελλάδας έκρυψε για μερικές ημέρες κάτω από το χαλί, το χάλι της Γιουνάιτεντ, το οποίο φυσικά στην πορεία εμφανίστηκε εκ νέου.

Η απόφαση λοιπόν της απομάκρυνσης του Μόγιες είναι μάλλον φυσιολογική, έτσι όπως κύλησαν τα πράγματα. Οσο κι' αν έχεις καλή διάθεση στον τρόπο με τον οποίο θα τον κρίνεις δεν υπάρχει κάτι στο οποίο να σταθείς. Τα αποτελέσματα είναι τα χειρότερα δυνατά. Η Μάντσεστερ για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια μετρά 15 ήττες μέσα σε μία σεζόν. Για πρώτη φορά δεν θα παίξει στο επόμενο Τσάμπιονς Λιγκ και δύσκολα θα παίξει και στην Ευρώπη γενικά. Φυσικά δεν πήρε κανέναν τίτλο (ας μην συζητάμε για το Τσάριντι Σιλντ το οποίο δεν θυμάμαι καν αν έτσι το λένε ακόμη), αλλά κυρίως και πάνω από όλα η εικόνα της συνεχώς χειροτέρευε όσο περνούσε ο καιρός. Αντί ο χρόνος να δούλευε για τον Μόγιες και την δουλειά του, δούλευε για την απόλυσή του...

 

Το ματς κόντρα στην Εβερτον ανήμερα το Πάσχα ήταν χαρακτηριστικό. Σε ενενήντα λεπτά παιχνιδιού δεν είχες την παραμικρή αμφιβολία ότι η Εβερτον είναι η καλή ομάδα, η μεγάλη ομάδα. Μία άνετη και εύκολη νίκη της καλής ομάδας κόντρα σε αυτήν που δεν ήξερε τι ακριβώς έκανε. Τόσο εύκολη επικράτηση της Εβερτον επί της Γιουνάιτεντ θα πρέπει να είχαμε πάρα πολλά χρόνια να δούμε. Η Εβερτον, η οποία θυμίζω, είχε νικήσει και στο “Ολντ Τράφορντ” και ήταν η πρώην ομάδα του Μόγιες.

 

Εδώ είναι που τελειώνουν και τα όποια επιχειρήματα της παραμονής του Μόγιες. Ο Ρομπέρτο Μαρτίνεθ σε εννιά μήνες στον πάγκο της Εβερτον έχει ήδη πετύχει περισσότερα πράγματα από αυτά που πέτυχε ο Μόγιες στα 11 χρόνια παραμονής του στο “Γκούντισον Παρκ”. Για παράδειγμα επί Μόγιες η Εβερτον δεν συγκέντρωσε ΠΟΤΕ 69 βαθμούς όσους έχει ήδη φέτος, τρεις αγωνιστικές πριν το φινάλε του πρωταθλήματος. Τι να περιμένει λοιπόν να δει η διοίκηση της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ όταν ακόμη και το επιχείρημα “ναι άλλα έκανε πολύ καλή δουλειά στην Εβερτον” έχει πάει περίπατο για τον Σκωτσέζο;

 

Η απομάκρυνση του Μόγιες όμως δεν λύνει όλα τα προβλήματα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ όπως λαθεμένα πιστεύουν πολλοί. Το αντίθετο θα έλεγα. Πείτε μου ποιός θα διαδεχτεί τον Μόγιες, γενικά ποιό είναι το σχέδιο της επόμενης ημέρας για να δούμε αν θα λυθούν τα προβλήματα;

Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ θέλει λέει για προπονητή τον Γιούργκεν Κλοπ, τον Ντιέγκο Σιμεόνε ή τον Κάρλο Αντσελότι. Ε, και; Φέτος δεν μπορεί να έχει κανέναν από τους τρεις. Οι δύο πρώτοι ήδη απάντησαν “ευχαριστώ πολύ” και ο τρίτος επί της ουσίας το ίδιο έκανε, χώρια που γιατί να αφήσει τη Ρεάλ Μαδρίτης για τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ που δεν θα παίζει καν Τσάμπιονς Λιγκ;

 

Πάμε λοιπόν παρακάτω, με την σημείωση ότι είναι φανερό ότι η διοίκηση της Μαντσεστερ Γιουνάιτεντ, ενώ εδώ και καιρό έβλεπε ότι τελικά τον Μόγιες θα... αναγκαστεί να τον διώξει, δεν είχε ψαχτεί.

Τι άλλες λύσεις υπάρχουν; Στην Αγγλία υποστηρίζουν ότι το πρώτο φαβορί είναι ο Λουίς Φαν Χάαλ. Αν όντως στραφούν στον Ολλανδό πιθανότατα θα τον πείσουν εύκολα να αναλάβει, το θέμα είναι ποιός θα αναλάβει στη συνέχεια το ρίσκο. Ο Φαν Χάαλ μας έχει αποδείξει ότι μπορεί, αλλά μόνο με έναν τρόπο. Τον δικό του. Και ο δικός του τρόπος πρώτον θέλει χρόνο (το λιγότερο δύο ολοκληρωμένες σεζόν χρειάζονται για να κρίνεις το έργο του) και δεύτερον γερό στομάχι. Ο Φαν Χάαλ όταν ανέλαβε μεγάλη ομάδα (Μπαρτσελόνα, Μπάγερν) τον πρώτο χρόνο τα έκανε μούσκεμα. Για την ακρίβεια τον πρώτο χρόνο θέλησε ή και τα κατάφερε να ξηλώσει τα πάντα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα πολύ κακές χρονιές. Αντέχει η Γιουνάιτεντ άλλη μία σεζόν εκτός Τσάμπιονς Λιγκ; Αντέχει η Γιουνάιτεντ έναν προπονητή που μέσα σε μερικούς μήνες θα έχει διώξει ή τελειώσει τουλάχιστον 15 παίκτες της. Αντέχει η Γιουνάιτεντ την επένδυση σε νέους παίκτες και τελείως διαφορετική φιλοσοφία παιχνιδιού που θέλει τουλάχιστον δύο χρόνια δουλειάς για να φανούν οι πρώτοι καρποί;

 

Πολύ αμφιβάλλω ότι οι Αμερικανοί ιδιοκτήτες στρέφονται στη λύση Φαν Χάαλ γνωρίζοντας τι ρίσκο παίρνουν. Πολύ αμφιβάλλω αν ξέρουν ότι αυτό που παίζει σήμερα η Γιουνάιτεντ ή αυτό που έπαιζε επί χρόνια με τον Σερ Αλεξ είναι τελείως διαφορετικό από αυτό που παίζει ο Φαν Χάαλ. Δεν έχω ιδέα αν γνωρίζουν ότι παίκτες όπως ο Φλέτσερ, ο Κάρικ, ο Κλέβερλι, ο Σμόλινγκ, ο Εβανς, δεν θα μπορούν να περνούν ούτε έξω από το προπονητικό κέντρο με προπονητή τον Φαν Χάαλ. Πολύ αμφιβάλλω αν ακόμη και παίκτες όπως ο Φελαϊνί και ο Μάτα, οι δύο πανάκριβες μεταγραφές του Μόγιες ταιριάζουν σε αυτό που παίζει ο Φαν Χάαλ. Για να μην πω ότι και για τον Ρούνεϊ το χέρι μου στην φωτιά δεν το βάζω με προπονητή τον Φαν Χάαλ. Και αυτόν ακόμη μπορεί εύκολα να τον αχρηστεύσει ή να τον στείλει να παίξει στα άκρα. Ο μόνος που σίγουρα θα κάνει σπουδαίες χρονιές είναι ο Φαν Πέρσι, κανείς άλλος.

Το αντέχει όλο αυτό η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ή του χρόνου τέτοια εποχή θα διώξει τον Φαν Χάαλ και θα ψάχνει τον επόμενο;

 

Αλλά ας πάμε και στις εναλλακτικές επιλογές. Εντός της Βρετανίας υπάρχει κάποιος προπονητής που να ταιριάζει και να μπορεί να αντέξει το βάρος της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ; Δύσκολο ως αδύνατο. Ποιός; Ο Ρομπέρτο Μαρτίνεθ; Μα θα είναι κωμικό να πάρουν πάλι τον προπονητή της Εβερτον. Αλλος, επί της ουσίας δεν υπάρχει, αφού ο Ρότζερς, ο Βενγκέρ ο Πελεγκρίνι και ο Μουρίνιο απλά δεν γίνεται και οι υπόλοιποι δεν έχουν σε καμία περίπτωση πιο σπουδαίο βιογραφικό από τον Μόγιες. Κάπου διάβασα για τον Ποκετίνιο της Σαουθάμπτον ή τον Λάουντρουπ (πρώην Σουόνσι), αλλά δεν νομίζω ότι έχουν το ειδικό βάρος για να το κάνουν. Και αυτοί θα χρειαστούν πολύ μεγάλη στήριξη.

 

Για να μην το κουράζουμε και πολύ η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ δεν έχει προφανή λύση. Δεν έχει γιατί δεν την ετοίμασε, δεν την έψαξε σωστά και γιατί πέρυσι άκουσε τον Σερ Αλεξ και δεν ακούμπησε το μέλλον της πάνω στον Μουρίνιο, όταν μπορούσε, αλλά το ακούμπησε πάνω στον Μόγιες.

Τώρα λοιπόν μοιάζει ξεκρέμαστη. Δεν ξέρω εν τέλει που θα καταλήξουν, αλλά έτσι όπως κυλάει το πράγμα εμένα ο Ράιαν Γκιγκς μου φαίνεται αυτό που λέμε “ουδέν μονιμότερον του προσωρινού”. Δεν λέω ότι μπορεί. Κανείς δεν το ξέρει. Λέω όμως ότι αν είναι να πάρει ρίσκο, που όπως όλα δείχνουν όχι απλώς θα πάρει ρίσκο, αλλά θα τραβήξει λαχείο, τότε ας το κάνει με κάποιον που ξέρει την ομάδα.

Πηγή: gazzetta.gr