Η Λίβερπουλ προσπάθησε φέτος να αποδείξει ότι ανήκει στις εξαιρέσεις του παραπάνω κανόνα. Κατά τη διάρκεια της σεζόν, η μεγάλη της δύναμη ήταν η επίθεση, με τους Λουίς Σουάρες και Ντάνιελ Στάριτζ να είναι πρώτος και δεύτερος καλύτερος σκόρερ στην Premier League αντίστοιχα. Μαζί με τον επιθετικό «βομβαρδισμό», όμως, ήταν εμφανείς και οι αδυναμίες στην άμυνα. Είναι εκπληκτικό το στατιστικό, που θέλει 11 ομάδες – ανάμεσά τους οι Κρίσταλ Πάλας και Νόριτς - στην κατηγορία να έχουν καλύτερες επιδόσεις στην άμυνα! Αν η Λίβερπουλ κατακτήσει το πρωτάθλημα, τότε θα το κάνει έχοντας την χειρότερη άμυνα από κάθε άλλη πρωταθλήτρια.
Φυσικά, μέχρι εντός σημείου, αυτές είναι οι δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος. Όσο περισσότερο επιτίθεσαι, τόσο αφήνεις ακάλυπτη την άμυνά σου. Αυτή η διαπίστωση δεν είναι απαραίτητα και «συνθήκη» για τους Κόκκινους, που ειδικά τους τελευταίους τρεις μήνες, παίζουν με τη μεσαία τους γραμμή πολύ πίσω, καλύπτοντας επαρκώς την αμυντική 4άδα. Ο Τζέραρντ δεν είναι αυτό που λέμε «holding midfielder», ο άνθρωπος που παίζει ακριβώς μπροστά από την άμυνα, όμως τα έχει πάει εξαιρετικά, ενώ η ενέργεια που βγάζει ο Χέντερσον έχει ανεβάσει την ποιότητα, κάτι που φάνηκε με την απουσία του. Επίσης, πολλοί εντυπωσιάστηκαν από τις αμυντικές ικανότητες του Κουτίνιο, που έδειξε ότι μπορεί να παίξει σε αυτήν την 3άδα. Οι Τζόνσον και Φλάναγκαν, τέλος, τα πήγαν απροσδόκητα καλά όλη τη σεζόν.
Φαίνεται ότι το πρόβλημα ήταν στο κέντρο της άμυνας. Οι τραυματισμοί ήταν πολλοί κατά τη διάρκεια της σεζόν, όμως είναι αβέβαιο ακόμη και αν δεν ήταν τόσοι κατά πόσο ο Ρότζερς έχει βρει την κατάλληλη ισορροπία. Ο Σακό αποδείχθηκε καλή μεταγραφή, όμως ο Άγκερ μοιάζει πιο ταιριαστό «ζευγάρι», παρά ο Σκρτελ, τον οποίο προτιμά ο τεχνικός της Λίβερπουλ. Η υποψία ότι ο Ρότζερς δε θέλει να παίζει με δύο αριστεροπόδαρους (Σακό-Άγκερ), δεν εξηγείται και δεν καλύπτει επαρκώς την επιλογή του.
Ο Άγκερ και ο Σκρτελ έχουν τελείως διαφορετικά στυλ, που είναι και ο λόγος, που είχαν ταιριάξει σαν δίδυμο τα τελευταία χρόνια. Ο Δανός έχει πολύ καλή τεχνική και μπορεί να προωθήσει σωστά την μπάλα, ενώ ο Σλοβάκος είναι δυνατός και εξαιρετικός στο ψηλό παιχνίδι. Μέχρι ενός σημείου ο τελευταίος φαίνεται να ταιριάζει στο σύστημα της Λίβερπουλ περισσότερο στα μεγάλα ματς. Σε αυτά τα παιχνίδια οι Κόκκινοι φυσιολογικά δέχθηκαν μεγαλύτερη πίεση, το αμυντικό δίδυμο έπαιξε πολύ πίσω και αυτό έκανε πολύτιμη τη συνδρομή του Σκρτελ στην περιοχή με τον δυναμισμό του. Η τελευταία φορά που οι δυο τους βρέθηκαν μαζί στο κέντρο της άμυνας ήταν στη νίκη 4-0 επί της Τότεναμ.
*Στο γράφημα οι απομακρύνσεις των Άγκερ και Σκρτελ.
Στα πιο εύκολα παιχνίδια, όμως, η παρουσία του Σκρτελ αναγκάζει αυτόματα τους Κόκκινους να παίζουν πιο πίσω και αυτό με τη σειρά του προκαλεί προβλήματα στον Μινιολέ στην εστία. Αν και ο Βέλγος είναι εξαιρετικός φέτος, δεν μοιάζει ποτέ σίγουρος όταν χρειάζεται να αντιμετωπίσει σέντρες – ήταν άτυχος στο γκολ που δέχθηκε από τον Άντι Κάρολ στο ματς με την Γουέστ Χαμ, καθώς υπήρχε ξεκάθαρα επιθετικό φάουλ – κάτι που φάνηκε στο παιχνίδι με τη Νόριτς.
Το γεγονός ότι η άμυνα της Λίβερπουλ παίζει πιο πίσω, σημαίνει ότι η πίεση δεν διαχειρίζεται σωστά. Η εικόνα δείχνει ότι οι παίκτες του Ρότζερς θα έπαιζαν πολύ καλύτερα, αν η άμυνά τους ήταν λίγα μέτρα πιο μπροστά. Ένα άλλο πρόβλημα είναι ότι ούτε ο Σκρτελ ούτε ο Σακό δεν παίρνουν την πρωτοβουλία να ανεβάσουν την αμυντική γραμμή, κάτι που είναι περισσότερο θέμα προσωπικότητας παρά συστήματος. Προς το τέλος της περσινής σεζόν για παράδειγμα, ο Κάραχερ είχε πιο αναβαθμισμένο ρόλο στο κέντρο της άμυνας και αν και είναι ξεκάθαρο ότι δεν ήταν και πολύ γρήγορος, καταλάβαινε άριστα τη σημασία του να μην μένει πολύ πίσω και συνεχώς φώναζε στους συμπαίκτες του να ανεβάζουν την αμυντική γραμμή.
Ακόμη και σε σχέση με την Τσέλσι (όπως φαίνεται και στο παρακάτω γράφημα στα αντίστοιχα ματς απέναντι στον ίδιο αντίπαλο, τη Νόριτς, εκτός έδρας) η άμυνα της Λίβερπουλ παίζει πολύ πιο πίσω.
Η αξία του να μένεις τόσο πίσω για την Λίβερπουλ, είναι ότι της δίνει περισσότερο χώρο στην αντεπίθεση και οι εμφανίσεις των Σουάρες, Στάριτζ και Στέρλινγκ το αποδεικνύουν. Οι Κόκκινοι, όμως, δεν μπορούν να υπολογίζουν σε τόσο παραγωγικές σεζόν και στο μέλλον από τους επιθετικούς τους. Έτσι, ο Ρότζερς θα πρέπει να στρέψει την προσοχή του στην άμυνα. Η επιστροφή του Άγκερ, λοιπόν, στη βασική 11άδα ή η απόκτηση ενός πιο νέου σε ηλικία αμυντικού, που να μπορεί να κάνει ό,τι και ο Δανός, είναι ο καλύτερος τρόπος, για να βελτιώσει η Λίβερπουλ τις αμυντικές της επιδόσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου