Αν το περίμενα ότι θα αποκλειστούμε από τους Σέρβους; Ούτε κατά διάνοια! Αν φοβόμουν τον αγώνα; Όταν μια ομάδα έχει να κερδίσει knock out από το 2009, προφανώς φοβάσαι και έχεις άγχος. Αυτό το καταραμένο το άγχος (που μακάρι να το είχαμε μόνο οι δημοσιογράφοι) από τη μία και η ταμπέλα του φαβορί από την άλλη, ήρθε και η… μπασκετοσύνη της μεγαλύτερης σχολή του ευρωπαϊκού μπάσκετ, των Πλάβι, και «έδεσε το γλυκό».
Κι άντε πάλι να αρχίσουμε τα «πώς» και τα «γιατί». Άντε πάλι τα «δεν πειράζει» και τα «μήπως πειράζει λίγο;». Και ανάμεσα σε αυτά και ο «πόλεμος» μερικών ποδοσφαιρικών και μπασκετικών δημοσιογράφων, στον κατήφορο του οποίου ευτυχώς δεν μας ακολούθησαν οι φίλαθλοι - αναγνώστες.
Είναι δύσκολο να είσαι οπαδός της Εθνικής τον τελευταίο καιρό. Και χρησιμοποιώ επίτηδες, τη λέξη οπαδός, η οποία σε οτιδήποτε δεν αφορά την Εθνική, μου προκαλεί αλλεργία. Το έχω γράψει πολλές φορές, με τον κίνδυνο της γραφικότητας να ελλοχεύει, ότι δηλώνω οπαδός της Εθνικής Ελλάδας. Πετάω στα σύννεφα όταν κερδίζει και δεν μιλιέμαι όταν χάνει. Προσπαθώ -δεν τα καταφέρνω πάντα- να μη χάνω την ευθυκρισία, αλλά ομολογώ ότι η Επίσημη Αγαπημένη, για ‘μένα, είναι κάτι παραπάνω από μια ομάδα!
Η Εθνική Ελλάδας είναι για παίκτες, προπονητές, δημοσιογράφους και φιλάθλους το «διαβατήριο» εξόδου από την παράνοια και την καφρίλα που βασιλεύει στον ελληνικό αθλητισμό των μπράβων, των μαφιόζων, των χούλιγκανς και των υποτακτικών τους. Ειδικά φέτος, νιώθω ότι ο κόσμος, περισσότερο από ποτέ τα τελευταία χρόνια, είχε την ανάγκη να ξεφύγει.
Όπως συνέβη και στο Μουντιάλ με την Εθνική ποδοσφαίρου, που έκανε έναν λαό ολόκληρο να ξενυχτάει στα πέναλτι με την Κόστα Ρίκα, έτσι και στο Μουντομπάσκετ -σε μικρότερη κλίμακα προφανώς- αυτή η νέα Εθνική του Φώτη Κατσικάρη ήταν το… βάλσαμο κατά της καφρίλας. Δυστυχώς τελείωσε γρήγορα και -ακόμα πιο- δυστυχώς, η καφρίλα είναι τόσο μεγάλη, που δεν αρκεί το 5 στα 5 στη Σεβίλλη, ούτε το πλατύ χαμόγελο του Αντετοκούνμπο, ούτε τα δάκρυα του Ζήση, για να τη νικήσουν. Δεν θα αρκούσε ίσως ούτε μια θέση στο βάθρο, αλλά αυτή είναι μια άλλη -στενάχωρη- συζήτηση…
Πέτυχε αποτυγχάνοντας ή απέτυχε πετυχαίνοντας;
Πάμε στα δικά μας! Η Ελλάδα απέτυχε αγωνιστικά να κάνει το βήμα παραπάνω, αλλά πέτυχε να δημιουργήσει ελπίδες για κάτι νέο, κάτι φρέσκο, κάτι με το οποίο ο κόσμος ταυτίζεται σε τέτοιο βαθμό, που μετά την αποτυχία τα «δεν πειράζει, πάμε του χρόνου» ήταν σαφώς περισσότερα από τα πατροπαράδοτα «είστε άσχετοι».
Όμως, μεταξύ μας, πειράζει! Η Ελλάδα, παρά την απουσία του Σπανούλη και του Κουφού, δεν πήγε στο Μουντομπάσκετ για τις εμπειρίες. Δεν πήγε με μοναδικό στόχο να παίξει καλό μπάσκετ.
Πήγε για να διακριθεί και για να ξαναγίνει ομάδα. Το δεύτερο το κατάφερε περίφημα και πρέπει όλοι να ανάψουμε μια λαμπάδα στο μπόι του Ζήση κατά κύριο λόγο, του Μπουρούση (ίσως το πρώτο καλοκαίρι που ο ψηλός πήρε τόσο ζεστά και σοβαρά τον ρόλο του), του Πρίντεζη (που βοηθάει στον απαραίτητο χαβαλέ του εγχειρήματος) και του Κατσικάρη, που εμφανίστηκαν σε μια ομάδα από την οποία πέρσι, μετά το στραπάτσο στη Σλοβενία όλοι έτρεχαν να εξαφανιστούν και μέσα σε 50 μέρες, κανείς δεν ήθελε να αποχωριστεί την παρέα του άλλου. Μεγάλο κατόρθωμα, αλλά δεν αρκεί...
Αποτύχαμε! Για 5ο συνεχόμενο καλοκαίρι φύγαμε πριν την ώρα μας, φύγαμε με χειροκροτήματα παρηγοριάς και πικρή γεύση στο στόμα. Φταίει ο προπονητής; Φταίνε οι παίκτες; Φταίνε οι διαιτητές; Φταίει η Wild Card και ο Βασιλακόπουλος; Φταίει η Μαδρίτη; Κάποιος πρέπει να ευθύνεται πάντως, για το 5ο συνεχόμενο «στραπάτσο».
Επειδή δεν φταίει ούτε το κρασί, ούτε ο θεός που μας μισεί, ούτε το κακό το ριζικό μας, νομίζω ότι πρέπει να αναζητήσουμε τις απαντήσεις σε πιο… ρεαλιστικά αίτια.
Η πραγματικότητα είναι απλή και όχι ιδιαίτερα ευχάριστη. Εμείς δεν είμαστε τόσο καλοί όσο νομίζουμε και οι άλλοι, δεν είναι τόσο μέτριοι όσο τους θεωρούμε. Ξεκαθαρίζω ότι απόλαυσα τη φετινή Εθνική όσο καμία άλλη, ότι τρελάθηκα που είδα τόσους ανθρώπους να χοροπηδάνε στα καλάθια του Μπουρούση, τις πτήσεις του Αντετοκούνμπο, τα «πεταχάρια» του Πρίντεζη και τη μαεστρία του Ζήση και -ειλικρινά- δεν θα άλλαζα το αίσθημα της καθολικής ευφορίας της εβδομάδας στη Σεβίλλη, ούτε καν με μια θέση στην 4άδα.
Η νέα Εθνική είναι ξανά παρέα, είναι ξανά «όλοι για έναν και ένας για όλους», είναι δεδομένο ότι θα ξαναβρεί άμεσα τον δρόμο των επιτυχίων, έχει προπονητή για 10 χρόνια, αλλά φέτος που μας… καίει κιόλας, αποδείχθηκε ότι δεν ήταν τόσο καλή όσο μας έκανε να πιστέψουμε.
Η Ελλάδα δεν έχει Ντιό (η μετενσάρκωση του Φάνη...) και Μπατούμ να «σολάρουν», δεν έχει Γκομπέρτ να «σκεπάζει» τις ρακέτες, δεν έχει Τεόντοσιτς -ποτέ δεν ήταν ο αγαπημένος μου παίκτης, αλλά φέτος κάνει το καλύτερο τουρνουά της καριέρας του- δεν έχει Μπογκντάνοβιτς να τα βάζει από παντού, δεν έχει Ραντούλιτσα και δεν έχει κάν Κάλινιτς. Χρησιμοποιώ επίτηδες παίκτες της Γαλλίας και της Σερβίας, δύο ομάδων από τις οποίες πιστεύαμε ότι υπερέχουμε σε έναν ενδεχόμενο «τελικό». Έχουμε καλούς παίκτες, έχουμε ελπιδοφόρους παίκτες, έχουμε ρολίστες πολυτελείας, αλλά για την ώρα, έχουμε ελάχιστους μεγάλους παίκτες.
Πριν 9 χρόνια στο Βελιγράδι, πριν 8 στην Ιαπωνία, πριν 7 και πάλι στην Ισπανία, πριν 6 στο Πεκίνο, σε μια τετραετία που παρουσιάσουμε την πληρέστερη Εθνική της ιστορίας μας, είχαμε έναν κορμό με Διαμαντίδη, Παπαλουκά, Ζήση, Σπανούλη, Χατζηβρέττα στην περιφέρεια και Βασιλόπουλο, Κακιούζη, Ντικούδη, Φώτση, Τσαρτσαρή, Παπαδόπουλο, Μπουρούση και Σόφο κοντά στο καλάθι. Η διαφορά με το φετινό ρόστερ είναι χαώδης και σε τίτλους και σε παραστάσεις και κυρίως σε… "been there done that".
Απλά είναι τα πράγματα. Με εξαίρεση τον Ζήση, τον Μπουρούση και σε μικρότερο βαθμό τον Πρίντεζη, κανείς παίκτης της Εθνικής δεν είχε ποτέ πρωταγωνιστικό ρόλο σε κάποια επιτυχία με το εθνόσημο κι αυτό, στα δύσκολα, φάνηκε.
Ποντάρω το σπίτι μου –εν αγνοία της συζύγου μου- ότι σε ένα δυο καλοκαίρια οι «μικροί» θα έχουν μεγαλώσει και οι «μεσαίοι» θα έχουν «θεριέψει», αλλά για την ώρα είμαστε στην εποχή που «τρώμε χαστούκια» και μαθαίνουμε μέσα από τις ήττες.
Είναι δύσκολο, πονάει, αφήνει πληγές, αλλά ίσως είναι και ο μόνος δρόμος. Και επειδή 10άδα σαν κι αυτή της 4ετίας 2005-2008 περνάει μια φορά στα 20 χρόνια από το ελληνικό μπάσκετ, ας διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού αυτό που φέρνουν οι «παλιοί» κι ας επενδύσουμε αποφασιστικά σε αυτό που υπόσχονται οι «νέοι».
Ε, αν μας κάτσει και ένα «βάλτο αγόρι μου», ακόμα καλύτερα, γιατί οι μικροί θα μεγαλώσουν απότομα, όπως συνέβη και στους 25χρονους και 23χρονους του 2005!
Υγ: Η Wild Card είναι ένας άθλιος θεσμός, που καταστρέφει το μπάσκετ -όπως και τα εγγυημένα συμβόλαια της Euroleague- την οποία όμως, ΚΑΛΩΣ αποκτήσαμε από τη στιγμή που μας δώθηκε η ευκαιρία. Η Ελλάδα ανήκει στην ελίτ και από τη στιγμή που υπήρχε η -νόμιμη- δυνατότητα να βρεθεί στη Μαδρίτη, ορθότατα έπραξε και την πήρε. Στην κουβέντα περί «ελληνικού λαού που πεινάει» και «χρημάτων που δεν δόθηκαν για να πιούν γάλα τα φτωχά παιδάκια», αρνούμαι να μπω. Μπορεί κάποιος να προσάψει 1000 στραβά στην ΕΟΚ και στον Βασιλακόπουλο, αλλά όχι ότι απέκτησαν τη Wild Card, που επαναλαμβάνω, κακώς υφίσταται ως θεσμός.
Υγ2: Κλειστό συμβόλαιο στον Κατσικάρη μέχρι το 2020! Τέρμα τα πειράματα, τέρμα οι εγωισμοί. Όπως από το 2004 ως το 2008 η Εθνική «είχε το κεφάλι της ήσυχο» με τον Γιαννάκη, έτσι πρέπει να γίνει τώρα με τον Φώτη. Είναι ίσως το μοναδικό πράγμα που 95 στους 100 συμφωνούμε, πράγμα ιδιαίτερα δύσκολο για Έλληνες.
Υγ3: Κατά τη γνώμη μου ο Κώστας Κουφός έχει τελειώσει από την Εθνική. Όχι προφανώς επειδή δεν είναι αρκετά Έλληνας. Το αντίθετο! Επειδή είναι σαφές σε κάθε τόνο και με κάθε αφορμή ότι δεν γουστάρει!
Υγ4: Ελπίζω του χρόνου ο Ζήσης να έχει συγκάτοικο ξανά τον Σπανούλη. Αν μάλιστα κάνουν κανένα μαγικό και πείσουν και τον Διαμαντίδη για τον «τελευταίο χορό», ακόμα καλύτερα. Η Ελλάδα δεν έχει την πολυτέλεια να αφήνει πίσω παίκτες σαν τον Kill Bill… Ρωτήστε και τους αντιπάλους μας!
Υγ5: Χαίρομαι κάθε φορά που βλέπω τους Σέρβους με Τάρλατς, Τομάσεβιτς, Μποντιρόγκα, Τζόρτζεβιτς, αλλά και τον Ντίβατς στα πέριξ, να έχουν αναλάβει ρόλο στο μπασκετικό “status quo” της χώρας τους. Και μετά κοιτάζω το δικό μας «κονκλάβιο» των σοφών και απορώ! Ήρθε η ώρα για τη χρυσή φουρνιά του 2005 να ενεργοποιηθεί και να βγει μπροστά. Πόσο μάλλον αν έχουν και σύμμαχό τους κάποιον από την -ακόμα πιο- χρυσή γενιά του 87…
Υγ6: Τι είναι χειρότερο; Αυτό που έπαθε η Βραζιλία στο Μουντιάλ ή αυτό που έπαθε η Ισπανία στο Μουντομπάσκετ;
Υγ7: Σε λίγες μέρες αρχίζει η νέα σεζόν. Να θυμάστε πάντα το σοφό ρητό «να αγαπάτε τις ομάδες σας, χωρίς να μισείτε τον αντίπαλο». Έχει σαφώς περισσότερη πλάκα έτσι!
Υγ8: Το βράδυ μετά τον αγώνα με την Αργεντινή η Εθνική πήρε ένα «μετάλλιο». Στο μυαλό των φιλάθλων, η Επίσημη Αγαπημένη επέστρεψε. Μεγάλο κέρδος και θα φανεί άμεσα.
Υγ9: Τα όσα λέει ο Αντετοκούνμπο για τον Ζήση και ο Νικόλας για τον Γιαννάκη είναι η καλύτερη απόδειξη ότι η οικογένεια επέστρεψε!
Υγ10: Τους Σέρβους μπορείς να μην τους χωνεύεις, να μην τους γουστάρεις, αλλά είναι αδυνάτον να μην τους παραδέχεσαι. Η μεγαλύτερη σχολή του ευρωπαϊκού μπάσκετ! Είναι μάλλον άτοπο να συζητήσουμε τι θα έκαναν, αν κατέβαιναν ξανά ως μία ενωμένη χώρα...
Υγ11: Αντιπαθής ο Ναβάρο, κωλόπαιδο ο Ρούντι, προκλητικός ο Καλντερόν, γκρινιάρης ο Γκασόλ, υπερτιμημένος ο Ρούμπιο, αλλά ό,τι και να πούμε η Εθνική Ισπανίας εδώ και 15 χρόνια είναι ότι πιο άρτιο έχει να επιδείξει το ευρωπαϊκό μπάσκετ!
Yγ12: Με τα «αν» δεν γίνεται δουλειά, αλλά εκεί στο 41-42 με τρίποντο του Ζήση, 1 λεπτό πριν τη λήξη του ημιχρόνου στο πρώτο και μοναδικό προβάδισμα της Εθνικής στον αγώνα, αν ο Μπορούσης δεν έβγαινε για να προφυλαχθεί κι αν το πείραμα με Καϊμακόγλου και Πρίντεζη στη ρακέτα δεν αποτύγχανε όπως και στα φιλικά κι αν ο Ραντούλιτσα δεν έπαιρνε τόσο εύκολα την μπάλα κι αν... Μαλακίες!
Οι Σέρβοι ήταν καλύτεροι, ήταν πιο έτοιμοι όταν η μπάλα «έκαιγε» και πανάξια έφτασαν ως τον τελικό. Κι αν... Δεν ξέρω! Αν κερδίζαμε, μπορεί να χάναμε στους «8». Μπορεί να χάναμε στους «4». Μπορεί, μπορεί, μπορεί... Αυτή είναι η μιζέρια της αποτυχίας. Ζεις με τα «αν». Ο Κατσικάρης και οι παίκτες του όμως, οφείλουν να αφήσουν τα «αν» σε εμάς και να ζήσουν με το «θα». Η έναρξη της προετοιμασίας για το επόμενο Eurobasket απέχει μόλις... 10 μήνες!
Υγ13: Αυτό. Στις χαρές και στις λύπες!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου