Είναι; Δεν είναι; Μπορεί; Δεν μπορεί; Αμφιλεγόμενος όσο κανείς την
τελευταία δεκαετία στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, με τις απόψεις για την αξία
και τις ηγετικές του ικανότητες, ν' αλλάζουν όπως τα ...νερά στη
Χαλκίδα. Εκεί που κάνει το μεγαλύτερο κατόρθωμα, είναι ικανός να φέρει
και την απόλυτη καταστροφή. Και μόνο το γεγονός, πάντως, ότι γύρω από το
όνομά του έχουν στηθεί χιλιάδες συζητήσεις, μαρτυρά ότι πρόκειται για
μια ξεχωριστή περίπτωση.Στα 27 του χρόνια ο Μίλος Τεόντοσιτς επιμένει να είναι ένα απίστευτα χαρισματικό παιδί, ευφυές, αλλά και κακομαθημένο από το σπάνιο ταλέντο του. Ένα ταλέντο, που αποδείχθηκε τελικά ευχή και κατάρα για τον ίδιο, καθώς από τη μία του πρόσφερε μια αξιοσημείωτη καριέρα, από την άλλη όμως, τον κράτησε μακριά από την σκληρή δουλειά και την ατομική βελτίωση. Ποτέ δεν ανακάλυψε μέχρι πού έφταναν τα όριά του, ποτέ δεν θα το μάθουμε κι εμείς...
Προπονητές λένε ότι ο Μίλος θα μπορούσε -βάσει προσόντων- να αφήσει εποχή στο ευρωπαϊκό μπάσκετ και να βαδίσει ακόμη και στα χνάρια του... Ντράζεν, αλλά μάλλον θα τον θυμόμαστε ως έναν σπουδαίο παίκτη που δεν τεντώθηκε ποτέ ως τις... μύτες των δυνατοτήτων του. Δεν δούλεψε το σώμα του όσο θα έπρεπε, δεν χαλιναγώγησε την αναρχική του πλευρά, δεν έμαθε να υπακούει σε εντολές που δεν του αρέσουν. Το 2010 υπό τις οδηγίες του Γιαννάκη στον Ολυμπιακό, αναδείχθηκε ΜVP της ευρωλίγκας, αλλά η μετέπειτα πορεία του δεν ήταν ανάλογα σταθερή.
Στο φετινό μουντομπάσκετ, πάντως κι όσο αυτό κορυφώνεται μας δείχνει μια άνευ προηγουμένου ωριμότητα. Έχει κλειδώσει στο υπόγειο τον... μίστερ Χάιντ του εαυτού του, αφήνοντας τον Δόκτορ Τζέκιλ να μεγαλουργεί. Με 14 πόντους και 4 ασίστ ανά παιχνίδι (49% από τα 6μ.75), αλλά κυρίως με μια ψαρωτική σιγουριά στα νοκ άουτ οδήγησε την Σερβία έως τον τερματισμό της διοργάνωσης. Ειδικά το πρώτο μέρος της χθεσινής παιχνιδάρας με τη Γαλλία ήταν αριστούργημα.
Έβαλε 18 πόντους (4/4 διπ., 3/4 τριπ.), είχε 3 ασίστ, 1 κλέψιμο και 1 ριμπάουντ σε 16 λεπτά και με βάση το βαθμό δυσκολίας και το ύψος της κρισιμότητας του αγώνα, έκανε σίγουρα το καλύτερο ημίχρονο της καριέρας του. Σε αυτό, βέβαια, βοήθησαν και οι Γάλλοι, που ξαπλωμένοι στις δάφνες του θριάμβου με την Ισπανία, λησμόνησαν να τον πιέσουν ψηλά, αφήνοντάς του χρόνο και χώρο να σκεφτεί και ν' αποφασίσει.
Ο Μίλος ένα πράγμα θέλει: Να έχει την μπάλα στα χέρια του. Ουδόλως τον απασχολεί πόσο θα σουτάρει, αρκεί να χαράζει ο ίδιος την πορεία στην επίθεση. Μπορεί να δημιουργεί όλο το βράδυ για τους άλλους του -κανένα πρόβλημα- αλλά για να βρει ρυθμό πρέπει απαραίτητα να κρατά την ...μπακέτα. Αυτό ήταν και το μεγαλύτερο πρόβλημά του, όπως ο ίδιος έλεγε, στην περσινή ΤΣΣΚΑ.
Εκμεταλλεύτηκε, λοιπόν, την ...ιστορική ευκαιρία που του έδωσαν οι τρικολόρ κι έστησε πάρτι στο παρκέ του "Παλάθιος ντε λος Ντεπόρτες". Ήταν ένας Τεόντοσιτς από άλλον πλανήτη, ένας... εξωγήινος play maker που οργάνωνε άψογα, εκτελούσε αλύπητα κι αν οι συμπαίκτες του δεν είχαν σπαταλήσει δυο τρεις πάρε-βάλε πάσες του, θα είχε γράψει ακόμη περισσότερα το κοντέρ.
Εκεί, όμως, που μας έκανε πραγματικά να τσιμπιόμαστε και να αναρωτιόμαστε αν όντως δεν το είχε απαγάγει ιπτάμενος δίσκος, ήταν στην επανάληψη όταν και πιέστηκε πολύ περισσότερο, αλλά δεν έπεσε στην παγίδα. Πάτησε φρένο, δεν εκβίασε προσπάθειες και άνοιξε το πεδίο για τον Μπογκντάνοβιτς και τον Μπιέλιτσα. Μόχθησε στην άμυνα, έκλεψε δύο μπάλες και γενικά δεν λειτούργησε σε καμία περίπτωση εγωιστικά. Έβαλε ένα πολύ μεγάλο τρίποντο πάνω στον γαλλικό οίστρο κι άλλο ένα εντελώς ελεύθερο.
Στο τέλος έκανε με καθαρό μυαλό δύο φάουλ τακτικής και απαγόρευσε από τον σεληνιασμένο Μπατούμ να του πάρει την δόξα. Την είχε καπαρώσει από πιο νωρίς άλλωστε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου