Κερδίζω άρα υπάρχω!!

Τι άρεσε και τι δεν άρεσε στην πρεμιέρα του Παναθηναϊκού στην Ευρωλίγκα; Ο Γιώργος Κογκαλίδης αναλύει στον SportDog! To πάρτι των οπαδών, το ποτήρι και μία ερώτηση...Πάντα υπάρχει αναντιστοιχία σε αυτούς που βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο κι εκείνους που το νιώθουν μισοάδειο. Ο φετινός Παναθηναϊκός προσφέρει την ικανοποίηση και στους μεν, και στους δε, να εκφέρουν άποψη. Γιατί, τηρουμένων των αναλογιών, δεν είναι μόνο καλός (ως προς τα αποτελέσματα και την εικόνα του στο μπροστινό μέρος του γηπέδου), αλλά "ψήνει" και τον κόσμο του, που γέμισε πολύ περισσότερο το ΟΑΚΑ από τις εποχές που εκλιπαρούσε ο Ομπράντοβιτς να πάνε να στηρίξουν την ομάδα, ή ακόμα κι από τις μέρες των δύο νταμπλ επί Πεδουλάκη.

Όλα αυτά με αντίπαλο μια ομάδα που "βαριά" είναι για το Eurocup. Η Τουρόφ δεν έχει ούτε το όνομα, ούτε τους παίκτες (ανάθεμα κι αν τους περισσότερους τους είχαμε ξανακούσει), ούτε το ειδικό βάρος για να τραβήξει κόσμο στις εξέδρες. Κι όμως, οι "πράσινοι" έστησαν ένα όμορφο πάρτι, το οποίο ήταν μια χαρά να το ζεις και να το δεις.

Στο αγωνιστικό μέρος, από τη μέση και μπροστά υπήρξαν πολλά καλά στοιχεία για να σταθεί κανείς. Μπλουμς, Σλότερ, Παππάς και Γιάνκοβιτς, με αρκετή ελευθερία στις κινήσεις τους, με τον Ντούσκο Ιβάνοβιτς να τους δίνει το ΟΚ να δημιουργήσουν, πρόσφεραν πόντους και θέαμα. Έστω κι αν υπήρχαν στιγμές που η ατομικότητα υπερίσχυσε των συνεργασιών. Όχι παράλογο, ακόμα στην αρχή είμαστε. Όχι, όμως, κι ασφαλής διαδρομή για το ...αύριο.

Ο Μπατίστα είναι σταθερό σημείο αναφοράς, ο Ράιτ είχε διάθεση, είχε πάθος κι εντέλει βοήθησε το λίγο διάστημα που έπαιξε. Ο Διαμαντίδης προστατεύτηκε, ο Γκιστ είναι ακόμα μακριά από τον καλό του εαυτό, ο Φώτσης συνεχίζει σε χαμηλό ρυθμό.

Στο πίσω μέρος του παρκέ η εικόνα ήταν απογοητευτική (επιεικής ο όρος). Κι αυτός ήταν ο λόγος που, παρότι η διαφορά έφτασε και σε διψήφιο νούμερο, οι Πολωνοί έμειναν ως το τέλος στη διεκδίκηση της νίκης. Η ατομική άμυνα ήταν πρόβλημα, η ομαδική τραγωδία. Από μόνο του το γεγονός ότι ο Μάρντι Κόλινς πέτυχε ένα ...τσουβάλι πόντους (23, με 0/2 κρίσιμες βολές στο τέλος), πήρε 9 ριμπάουντ και μοίρασε 5 ασίστ, φτάνει για να βάλουμε βαθμό κάτω από τη βάση στους "πράσινους".

Κι εδώ η παρέα εκείνων που βλέπουν το ποτήρι μισοάδειο θέτει την ερώτηση του ...ενός εκατομμυρίου: "Τι θα γίνει στα -πραγματικά- δύσκολα";

Δεν υπάρχει απάντηση, αφενός γιατί κανείς δεν είναι μελλοντολόγος, αφετέρου επειδή κανείς δεν μπορεί με ασφάλεια να κάνει αναγωγή σε διαφορετικού συντελεστή δυσκολίας αναμετρήσεις. Εδώ αυτή μετατράπηκε σε ντέρμπι…

Η αλήθεια είναι πως δεν με πείθει (μακάρι να κάνω λάθος) ο φετινός Παναθηναϊκός ότι μπορεί να πάει μακριά στην Ευρώπη. Βεβαίως, έχει απουσίες, έχει παίκτες που ακόμα δεν έχουν παιχνίδια στα πόδια τους και δεν ξέρουν καλά - καλά τους συμπαίκτες του και μπορεί κάποιος να ισχυριστεί (και να έχει δίκιο) ότι αφού κερδίζει με όλα αυτά που κουβαλάει (τραυματισμούς, προσθήκες της τελευταίας στιγμής, απουσίες βασικών στελεχών), μόνο καλύτερα μπορεί να πάει.

Όπως και να ΄χει, σε αυτόν τον όμιλο, που μόνο εύκολος δεν είναι, κατ΄ αρχάς ζητούμενο είναι οι βαθμοί, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για εντός έδρας αναμετρήσεις. Οι βαθμοί μπήκαν στο σακούλι και πάμε παρακάτω. Και, μάλιστα, μπήκαν σε μια βραδιά που ο κόσμος -παρά το χτυποκάρδι- τραγούδησε, χειροκρότησε, διασκέδασε, πρόσφερε απλόχερα ψήφο εμπιστοσύνης σε όλους. Άλλωστε τον κέρδισαν με τη νίκη επί του "αιωνίου" αντιπάλου…*Πηγή: sportdog.gr*