Μου φαίνεται πως ο Τάρπλεϊ έφυγε από μια ζωή που δεν έζησε, δεν του ανήκε, δεν την πόθησε τόσο ώστε να την εκτιμήσει και να την πάρει με άλλο μάτι, την πούλησε φτηνά και γι' αυτό κιόλας εδώ και χρόνια ήταν ένας...ζωντανός νεκρός: ένας νεκρός εν αναμονή, ένας άνθρωπος που έτυχε να σβήσει από τα προβλήματα στο συκώτι του τα χαράματα σε ένα κρεβάτι του νοσοκομείου της γενέτειρας του, αλλά στην πραγματικότητα είχε σβήσει εδώ και χρόνια...
Είχε τραβήξει ο ίδιος την κόκκινη γραμμή της διαγραφής σε αυτό που οι κανόνες του καθωσπρεπισμού και της συμβατικότητας ορίζουν ως "normal life", ξεστρατίζοντας από τον δρόμο της αρετής και διανύοντας εκείνον της κακίας, ξεμυαλισμένος και πλανεμένος από μια άλλη ζωή...
Τουλάχιστον αυτή τη ρουφιάνα, την έζησε, την απόλαυσε, τη ρούφηξε ως το μεδούλι, την καταβρόχθισε, μα πάνω απ' όλα τη... φύσηξε (sic) και την ήπιε!
Στην κυριολεξία την ήπιε, μαζί με τα κουτάκια από τις αμέτρητες μπίρες που κατέβαζε, μάλιστα εκείνη τη φορά (την οποία υπέμνησε σε προηγούμενο σημείωμα του ο Αρης Λαούδης) στη Χαλκίδα άδειασε τριάντα οκτώ μετρημένα από δαύτα μέσα στην μπανιέρα του δωματίου του στο ξενοδοχείο "Lucy" και βούτηξε μέσα βιώνοντας τον απόλυτο συβαριτισμό!
Αυτός όμως ήταν ο φιλαράκος μας ο... Μπιρόι! Χαρισματικός στο ταλέντο, χαρισματικός στις εμπνεύσεις του,χαρισματικός στην αυτοκαταστροφή, χαρισματικός και στον τρόπο με τον οποίο ως ιδανικός αυτόχειρ, σκότωνε κάθε μέρα και πιο πολύ τον εαυτό του...
Αλλά, νισάφι πια με τα ολέθρια λάθη, τους αμάχητους εθισμούς του, τη διαρκή αιχμαλωσία του από το πιοτό και τα ναρκωτικά και τους λόγους για τους οποίους από προφανές παράδειγμα προς μίμηση (και πρόδρομος όλων των μεταγενέστερων πληθωρικών πάουερ φόργουορντ) , κατάντησε συνώνυμο της αποφυγής: όχι διότι σώνει και καλά ο νεκρός δεδικαίωται ούτε επειδή τάχα το μνήμα στο οποίο θα κείτεται θα γίνει το καθαρτήριο της αμαρτωλής φύσης του, αλλά για έναν απλό λόγο...
Τους ανθρώπους πρέπει να τους μνημονεύουμε γι' αυτό που ήταν κι όχι για εκείνο που δεν έγιναν!
Αργησα πολύ να αποφασίσω τι θα ήθελα να γράψω σε αυτόν το επικήδειο άρθρο: τον μακαρίτη τον θαύμαζα από πριν, τον γνώρισα καλά από την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι του στην Ελλάδα και όπως ολάκερη η μπασκετική πιάτσα υπέβαλα κι εγώ τα σέβη μου στο μεγαλείο και στην ατέρμονη μπασκετοσύνη του, που για πολύ καιρό την κωδικοποιούσα στο 1.941, την συντελεσθείσα στον αγώνα Αρης-Πειραϊκός (21 Οκτωβρίου 1992) και αξεπέραστη επί δέκα επτά χρόνια (μέχρι να την καταρρίψει ο Δημήτρης Μαυροειδής με 1.991) επίδοση του στο tendex!
Εύρηκα όμως!
Ψάχνοντας μέσα στα κιτρινισμένα, αραχνιασμένα και σκοροφαγωμένα αρχεία μου βρήκα και ανέσυρα μια συνέντευξη που του πήρα τις παραμονές του Φάιναλ Φορ στο Τελ Αβίβ και δημοσιεύθηκε στα "ΝΕΑ" στις 14 Απριλίου του 1994...
Θυμάμαι τη συνάντηση σαν να συνέβη χθες: στο σπίτι του στη Βούλα, αραχτός και light, με τη μικρή Αρμονι να τσιρίζει, αλλά να γαληνεύει στην αγκαλιά του μπαμπά της, ένας Ρόι σκέτος χείμαρρος, ένας Ρόι να τον πιεις στο ποτήρι!
Λόγω της μεγάλης έκτασης της, αναδημοσιεύω αυτή τη συνέντευξη, σε δύο μέρη: Ιn memoriam, που λένε σε τέτοιες περιπτώσεις, με αγάπη, με σεβασμό και διερμηνεύοντας τη θλίψη, αλλά και με τις ανεξίτηλες αναμνήσεις της απανταχού της Γης μπασκετικής φυλής...
-Τι θα ήθελες να κάνεις στη ζωή σου, όταν σταματήσεις το μπάσκετ;
"Το έχω αποφασίσει αυτό: θα καθίσω να γράψω ένα βιβλίο, που σίγουρα θα γίνει best seller. Mε όλα αυτά που έχω βιώσει, αλλά και με αυτά που σίγουρα θα μου συμβούν στο μέλλον με τις απανωτές μεταπτώσεις, η ζωή μου είναι πολύ ενδιαφέρουσα...
-Μήπως έχεις βρει κιόλας από τώρα τον τίτλο του βιβλίου;
"Τον έχω έτοιμο: "Τhe adventures of Roy Tarpley". Τον εμπνεύστηκα από τις περιπέτειες του Ιντιάνα Τζόουνς, αλλά σε διαβεβαιώ ότι και οι δικές μου δεν είναι λιγότερο συναρπαστικές από τις δικές του. Μου αρέσουν πολύ οι ταινίες, κάθομαι και τις βλέπω συνεχώς και αν έβγαινε σε φιλμ η ζωή μου, θα ζητούσα από τον Χάρισον Φορντ να με υποδυθεί".
Άρα στην προηγούμενη ζωή σου ήσουν εξερευνητής και αναζητούσες κι εσύ τη χαμένη κιβωτό;
"Στην προηγούμενη ζωή μου, φίλε, ήμουν πιστολέρο στο Φαρ Ουέστ και τους έπαιρνα όλους παραμάζωμα. Ενας παράνομος που επιβίωνε ως το τέλος, όχι από αυτούς τους κομπάρσους που σκοτώνονται στην αρχή του έργου"!
Ρόι Τάρπλεϊ αυτοστήσου. Ποιος είσαι με λίγες λέξεις;
"Είμαι ένας τύπος που ενδιαφέρεται πολύ για όλο τον κόσμο και αγαπά τους συνανθρώπους του".
-Γι' αυτό έδωσες 25.000.000 δραχμές από τα πριμ σου στον Ολυμπιακό σε φιλανθρωπικά ιδρύματα;
"Οταν βάλαμε αυτόν τον όρο στο συμβόλαιο μου δεν είχα ιδέα πόσες νίκες θα κάναμε, ούτε καν πόσο καλή ομάδα θα είχαμε. Τώρα όμως που το σκέπτομαι καλύτερα, νομίζω ότι έκανα λάθος και μ' αυτό το βιολί στο τέλος δεν θα έχω λεφτά για το γάλα και τις πάνες της κόρης μου"!
Ποιος θέλεις να είσαι;
"Τhe best και δεν σηκώνω κουβέντα επ' αυτού! Στον λόγο της τιμής μου, πιστεύω ότι αυτή την εποχή, στη συγκεκριμένη φάση της ζωής μου είμαι ο καλύτερος Ρόι , από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Πολύ καλός μέσα κι έξω από το γήπεδο, άσχετα με το τι λέει ο κόσμος. Ξέρεις κάτι; Οταν είσαι επιτυχημένος, πολλοί σε ζηλεύουν, σε φθονούν, σε πολεμούν και θέλουν να σε ρίξουν από την κορυφή. Πάρε για παράδειγμα τον Μητρούδη, που βγαίνει στις τηλεοράσεις και με βρίζει από το πρωί έως το βράδυ"!
Μπορεί να συμβεί και κάτι καλύτερο, τώρα που βρίσκεσαι σε αυτή τη φάση: να σε ξαναθέλουν πίσω στο ΝΒΑ...
"Θέλω να ξαναπαίξω στο ΝΒΑ και να πάρω το αίμα μου οπίσω, αλλά γουστάρω και τη φάση με τον Ολυμπιακό, αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι θα συμβεί στο μέλλον. Ο Μπέρι πέρυσι έκανε φοβερή σεζόν, εφέτος ο Ολυμπιακός πήρε εμένα και του χρόνου μπορεί να βρουν κάποιον καλύτερο από εμένα".
Υπάρχει τέτοιος; Λένε ότι είσαι ο καλύτερος Αμερικανός που έχει παίξει στην Ευρώπη και μάλιστα σε νεαρή ηλικία, όχι όπως ο Μακ Αντου και ο Γκέρβιν...
"Ωπα, δεν σηκώνω κουβέντα για τον Γκέρβιν, διότι είναι το απόλυτο είδωλο μου. Οσο γι αυτή την άποψη, την εκτιμώ, αλλά δεν με νοιάζει και πολύ. Εγώ προσπαθώ να είμαι ο καλύτερος Τάρπλεϊ".
Λέγαμε για το ΝΒΑ και τον Ολυμπιακό...
"Α, ναι. Θέλω να μείνω εδώ, αλλά εάν με θέλει και ο Ολυμπιακός, να μου το πουν νωρίς. Οχι να μαζέψω τα πράγματα μου, να γυρίσω στο σπίτι μου και ξαφνικά να με ειδοποιήσουν "έλα πίσω". Θέλω να ξέρω νωρίς την απόφαση τους".
Σε ποια ομάδα του ΝΒΑ θα ήθελες να παίξεις;
"Το Ντάλας διατηρεί τα δικαιώματα μου για άλλον έναν χρόνο, αλλά εγώ θα ήθελα να παίξω στους Σαν Αντόνιο Σπερς επειδή εκεί είναι προπονητής ο φίλος μου ο Τζον Λούκας. Με φαντάζεσαι δίπλα στον Ντέηβιντ Ρόμπινσον; Ε, ρε κηδείες που έχουμε να κάνουμε"!
Άσχετο... Περπατάς στο δρόμο και βλέπεις κάτω ένα τριαντάφυλλο κι ένα δολάριο; Τι θα σκύψεις να πάρεις;
"Δολάριο ή εκατοδόλαρο; Θα έπιανα το τριαντάφυλλο για να κάνω καλή εντύπωση σε ένα κορίτσι, αλλά με το εκατοδόλαρο θα μπορούσα να της κάνω κι μένα καλό τραπέζι"!
Γιατί έγινες μπασκετμπολίστας;
Μόνο λόγω του ύψους μου, για κανέναν άλλο λόγο. Οταν ήμουν μικρός, ήθελα να γίνω μοντέλο, διότι ενώ οι περισσότεροι ψηλοί είναι... Γκούφηδες, εγώ είχα ωραίο παράστημα, αρχοντιά, αρμονία και χάρη στις κινήσεις μου. Αυτά τα χαρακτηριστικά τα έχουν όλοι στην οικογένεια μου, αλλά τελικά αντί για μοντέλο έγινα παίκτης του μπάσκετ".
* ΥΓ: Στο επόμενο, ο Ρόι Τάρπλεϊ μιλάει με διευθύνσεις και ονόματα για όλους και για όλα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου