Πρώτα – πρώτα, η ομάδα ήταν πειθαρχημένη και προσηλωμένη στο πλάνο της. Είχε διάθεση, είχε τρεξίματα, είχε οργάνωση, είχε σοβαρότητα. Ακόμη, είχε έναν θαυμάσιο Σκόνδρα, που βρισκόταν παντού και τα έκανε όλα, είχε έναν εξαιρετικό Νομπόα, που έτρεχε σαν σκυλί, που μάρκαρε, έκοβε και μοίραζε, είχε και έναν πολύ ορεξάτο και δραστήριο Περέιρα, που με τις έξυπνες κινήσεις του έδωσε οντότητα στην επιθετική γραμμή.
Δεν ήταν οι μόνοι που άρεσαν χθες, αλλά νομίζω ήταν οι κορυφαίοι. Επίσης, μου άρεσαν ο Παπαγιαννόπουλος (πιστεύω ότι αυτό το παιδί έχει ποδοσφαιρική παιδεία και θα προσφέρει πολλά), ο Βίτορ, που επιτέλους σκόραρε και ο πανταχού παρών Κάτσε. Αντίθετα, έκανα μεγάλη προσπάθεια (πάλι) να δω με συμπάθεια τον Γκολάσα, αλλά δεν τα κατάφερα. Πολλή φασαρία για το τίποτε. Τρέχει σαν τρελός, προσπαθεί να κάνει πολλά και τελικά δεν κάνει τίποτε.
Χρειαζόταν αυτή η νίκη για να ηρεμήσει κάπως η ομάδα και να πάψουν οι παίκτες να... φοβούνται, όπως είπε ο Αγγελος. Τώρα, γιατί να φοβούνται και τι έφταιξε για να φτάσουν στο σημείο να φοβούνται σε κάθε παιχνίδι μην τυχόν χάσουν, είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία. Πάντως, καλώς τους τα είπε στα αποδυτήρια πριν το παιχνίδι. «Πρέπει να κερδίσουμε τον κόσμο. Να τον έχουμε κοντά μας. Γιατί αυτός ο κόσμος ή θα σε σηκώσει ψηλά ή θα σε καταρρακώσει».
Μακάρι να ήταν αυτά τα λόγια που έπρεπε να ειπωθούν και μακάρι να έπιασαν τόπο, για να δούμε από εδώ και πέρα έναν ΠΑΟΚ που θα αλλάξει την εικόνα του, που θα ανεβεί βαθμολογικά και που θα δώσει πάλι λίγη χαρά στον πικραμένο από τα αγωνιστικά χάλια των τελευταίων δυόμιση μηνών κόσμο του.
Το επόμενο παιχνίδι, με τον Εργοτέλη, στην Τούμπα, προσφέρεται για μια ακόμη καλή εμφάνιση και μια ακόμη νίκη. Για τον φετινό ΠΑΟΚ, ωστόσο, τίποτε δεν είναι δεδομένο και τίποτε αυτονόητο. Ολοι οι αγώνες είναι δύσκολοι και όλοι οι αγώνες πρέπει να αντιμετωπίζονται από την ομάδα σα να είναι τελικοί. Με πάθος, αλλά χωρίς φόβο. Κανένας δεν υπάρχει λόγος να φοβάται αν όλοι κάνουν αυτό που μπορούν, προσφέροντας τον καλύτερο εαυτό τους. Ο κόσμος του ΠΑΟΚ δεν απαιτεί σώνει και καλά τη νίκη σε κάθε παιχνίδι, γιατί δεν είναι παράλογος. Ο κόσμος του ΠΑΟΚ απαιτεί το αυτονόητο: Προσπάθεια. Προσπάθεια και σεβασμό στη φανέλα και την ιστορία της ομάδας.
Τι είπε άλλωστε και ο Ρόμπερτ Μακ. «Αυτή την εβδομάδα προετοιμαστήκαμε πολύ καλά και είπαμε ότι αυτό το ματς είναι ή όλα η τίποτα και ότι πρέπει να παίξουμε για τον κόσμο μας». Το ερώτημα είναι γιατί θα έπρεπε να φτάσει η κατάσταση στο απροχώρητο για να καθίσουν να συζητήσουν το εύλογο και το προφανές. Στο φινάλε, δεν είναι υγιές να λειτουργεί σωστά μια ομάδα μόνο όταν παίκτες και προπονητής αισθάνονται στριμωγμένοι με την πλάτη στον τοίχο. Αυτοί οι ίδιοι είχαν βρεθεί μόνοι πρώτοι με πέντε βαθμούς διαφορά από τον δεύτερο χωρίς να τους στριμώχνει κανείς. Γιατί, λοιπόν, τώρα να χρειάζεται το στρίμωγμα;
ΥΓ. Για να μην παρασυρόμαστε σε λανθασμένες εντυπώσεις, ακόμη και στο χθεσινό εύκολο, όπως εξελίχθηκε, παιχνίδι, οι ευκαιρίες του ΠΑΟΚ ήταν λιγοστές, ενώ στο δεύτερο ημίχρονο η Βέροια δημιούργησε περισσότερες. Κι αν δεν υπήρχε ο Νομπόα, δεν ξέρω ποια θα ήταν η κατάσταση. Πάντως, το παλικάρι από το Εκουαδόρ είναι δεξιοτέχνης, «βλέπει» γήπεδο, ξέρει να μοιράζει πάσες και σαφώς είναι ένας γνήσιος επιτελικός χαφ, ο οποίος είναι ταυτόχρονα «σκύλος» στο μαρκάρισμα. Είναι δηλαδή ένας τύπος παίκτη που ποτέ δεν διέθετε τα τελευταία χρόνια ο ΠΑΟΚ...
*Πηγή: metrosport.gr*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου