Στα δυο ντέρμπι του Σαββατοκύριακου, υπήρχε νικητής!!

Μπορεί για άλλες χώρες και άλλες αθλητικές κουλτούρες να είναι αυτονόητο να γίνει ένα ντέρμπι χωρίς ασχήμιες, μπούκες και επεισόδια, αλλά εδώ που ζούμε δεν είναι. Tο Fight Club σχολιάζει.

Στην Ελλάδα, είναι περίπου φυσιολογικό σε ΟΑΚΑ (ανοιχτό ή κλειστό), «Καραϊσκάκης» και ΣΕΦ, να μπαίνει κόσμος μέσα, να πετάνε καπνογόνα σημαδεύοντας παίκτες, κέρματα, αναπτήρες ή καφέδες, να διακόπτεται το ματς, να κόβουν βόλτες οπαδοί στα όρια του αγωνιστικού χώρου, να μην μπορούν οι παίκτες να εκτελέσουν κόρνερ ή βολές από τη «βροχή».
Στα δυο παιχνίδια του Σαββατοκύριακου, σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ, τέτοια δεν είχαμε. Φυσικά το καφριλίκι δεν εξαλείφεται ποτέ εντελώς, ένα πανό με υβριστικό περιεχόμενο θα περάσει, τα μπινελίκια θα ακουστούν, το λέιζερ θα σημαδεύει τον παίκτη του Ολυμπιακού που εκτελεί βολές ή τον Κουίνσι την ώρα που επελαύνει (ωραίο ήταν ειδικά το ριπλέι με το πρόσωπο του Γκανέζου να έχει γίνει πράσινο), αλλά μέχρι εκεί. Κι εδώ που τα λέμε, από τα χάλια που ζήσαμε τα προηγούμενα χρόνια, πάλι καλά να λέμε και να μένουν μέχρι εκεί τα πράγματα, διότι είναι σχετικά «ελεγχόμενα» και σχετικά «ανώδυνα». Όταν και οι ίδιοι οι παίκτες δηλώνουν στο τέλος ανακουφισμένοι ή έκπληκτοι με την ατμόσφαιρα ή όταν οι ίδιοι οι παράγοντες ευχαριστούν για τη φιλοξενία, τότε ένα μικρό βηματάκι προς τα εμπρός δείχνει να έχει γίνει.
Βέβαια τα δυο ντέρμπι δεν έκριναν απολύτως τίποτα: ούτε πρωτάθλημα, ούτε πρόκριση σε κύπελλο ή το κύπελλο το ίδιο, ούτε πλεονέκτημα έδρας για τα play-offs. Έγιναν σε μια χρονική περίοδο που υπάρχει το περιθώριο να αντιδράσεις, να καλύψεις διαφορά πόντων ή απώλειες βαθμών, να αντεπιτεθείς και να κάνεις τα κουμάντα σου. Ασφαλές συμπέρασμα για τη συμπεριφορά του κόσμου, θα βγάλουμε στα ματς εκείνα, όπου δεν υπάρχει αύριο. Αλλά μέχρι τότε, κρατάμε την εικόνα του Σαββατοκύριακου, όπου το σασπένς και η αγωνία μέχρι το τέλος, το καλό θέαμα (στο ποδόσφαιρο) και η κοντινή διαφορά (στο μπάσκετ), μπορούν να συνοδεύονται από έδρες πύρινες, αλλά κόσμιες. Από οπαδούς που υποστηρίζουν με φανατισμό την ομάδα τους, χωρίς να απειλούν τη σωματική ακεραιότητα των αντιπάλων.
Κι όταν το καλό παράδειγμα το δίνουν πρώτα απ’ όλα οι ίδιοι οι προπονητές, Βαλβέρδε και Φερέιρα στο ποδόσφαιρο, Ομπράντοβιτς και Ίβκοβιτς στο μπάσκετ, τότε κάτι καλό μπορεί να γίνει. Πρώτα από τους παίκτες τους, που δεν τσακώνονται σαν τα κοκόρια στο χορτάρι ή το παρκέ και μετά από τον κόσμο στις εξέδρες.
ΠΗΓΗ: sport-fm.gr