Ξαφνικά βρέθηκαν νέοι ήρωες. Ξαφνικά υπάρχει λόγος
να ενδιαφερθείς για το ελληνικό πρωτάθλημα. Οχι μόνο στο ποδόσφαιρο,
αλλά και στο μπάσκετ. Καινούργια πρόσωπα, φρέσκες φάτσες. Γράφει ο
Διονύσης Μαρίνος.
Κάτι έχουν να σου πουν. Κάτι να διηγηθούν που να μην το έχεις ακούσει
ξανά. Είναι και αυτή η αδήριτη ανάγκη των ΜΜΕ, αλλά του απλού κόσμου, να
ταυτιστεί με το ολοκαίνουργιο. Οχι ότι απομυθοποιεί τις παλιές
καραβάνες, ωστόσο ακόμα και το αίμα στον οργανισμό οφείλει να
ανανεώνεται.
Λίγο η κρίση, λίγο τα χαμηλά μπάτζετ, λίγο η λογική όλων των μεγάλων ομάδων στην Ευρώπη να μη χαθούν στον τρελό χορό των εκατομμυρίων (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων που ολοένα και λιγοστεύουν), αρχίζουμε να βλέπουμε πλέον... αμούστακα στα γήπεδα να γίνονται πρωταγωνιστές του Σαββατοκύριακου.
Για πόσο θα μείνουν στον αφρό; Θα καούν σύντομα ή θα αντέξουν στην πίεση που τους ασκείται (ακόμα και με καλό σκοπό) από τον ηχηρό περίγυρό τους; Αυτό μόνο το μέλλον μπορεί να μας το απαντήσει και για τον καθένα ξεχωριστά. Πολλές φορές ένα ταλέντο μπορεί να μείνει σε αυτήν την πρωτόλεια κατάσταση για κάμποσα χρόνια, μέχρι που στο τέλος θα χάσει και αυτό που η φύση η ίδια του πρόσφερε απλόχερα. Είναι θέμα συγκυριών, τύχης, αλλά και αναπτυγμένης νοημοσύνης.
Ξαφνικά μπήκαν στη ζωή μας ο Καπίνο, ο Μέγερι, ο Γιαννιώτας, ο Σταφυλίδης, ο Βελλίδης. Πιο πριν είχε ξεδιπλώσει -και εξακολουθεί να το κάνει- ο Κλάους Αθανασιάδης, αλλά και ο Μαυρίας, ο Κλωναρίδης, ο Καρέλης και άλλοι πολλοί. Πραγματικά πολλοί και τούτο πλέον δεν είναι σχήμα λόγου. Δεν παραμένει σε επίπεδο δηλώσεων ή προθέσεων. Γίνεται πραγματικότητα.
Είναι μαθηματικά βέβαιο πως δεν θα πιάσουν όλοι. Είπαμε το να αρπάξεις την ευκαιρία από τα μαλλιά είναι μια διακήρυξη που ο καθένας την κάνει, αλλά ελάχιστοι μπορούν να την ακολουθήσουν μέχρι τέλους. Είναι σίγουρο και λογικό πως αρκετά από αυτά τα νέα παιδιά, που τώρα βρίσκουν πεδίο δόξης λαμπρό, κάπου μεσοπέλαγα θα χαθούν. Αλλα μπορούν να μην έχουν τις δυνατότητες να κολυμπήσουν στα βαθιά. Τι γίνεται, όμως, με τους άλλους που ενώ έχουν τις δυνατότητες στο τέλος θα χαθούν ανεπιστρεπτί;
Μακάρι να μη συμβεί κάτι τέτοιο, αλλά ας μην κρυβόμαστε πίσω από τα γεγονότα. Ο Νίνης εμφανίστηκε μια ωραία πρωία και έθελξε με την ποδοσφαιρική του παρουσία. Ο πρόλογός του ήταν αρκούντως ευφάνταστος και ιδιαίτερος. Το πρόβλημα είναι ότι το... κυρίως θέμα αποδείχθηκε μέτριο. Κάτι οι τραυματισμοί, κάτι τα δικά του λάθη ή τον εκάστοτε προπονητών του βρίσκεται τώρα μεταξύ φθοράς και επαναπροσδιορισμού της αξίας του. Εχει ακόμα περιθώριο να κάνει μια νέα αρχή, αρκεί φυσικά να το θέλει πραγματικά.
Το αυτό συμβαίνει και με τον Φετφατζίδη στον Ολυμπιακό. Αίφνης όλοι μιλούσαν γι' αυτόν, έγινε το next big thing του πειραιώτικου λιμανιού και τώρα βρίσκεται στην άκρη του πάγκου. Ισως λίγο καταπτοημένος, ίσως κάπως «ξενερωμένος», ωστόσο το μέταλλο του παίκτη γυαλίζει (ή όχι) στις δυσκολίες και όχι στον στρωμένο δρόμο.
Η αλήθεια είναι ότι οι ομάδες μας δεν ξέρουν με ποιον τρόπο θα προστατεύσουν τα νιόβγαλτα ταλέντα τους. Είτε θα τα... κάψουν πριν την ώρα τους είτε θα τα εξαφανίσουν δίχως να γνωρίζουν το γιατί. Ούτε τα media στην Ελλάδα μπορούν να κάνουν κράτει με τους διθυράμβους που ρίχνουν δεξιά αριστερά στους διάττοντες αστέρες της σήμερον. Ποιος νοιάζεται για το αύριο; Κανονικά θα έπρεπε, αλλά αυτή η κουβέντα μπορεί να τραβήξει σε μάκρος και να μη βγάλει σε σωστό συμπέρασμα.
Αυτή τη στιγμή στο στόμα των φίλων του Παναθηναϊκού (αλλά και των «εχθρών» της συγκεκριμένης ομάδας) βρίσκεται το όνομα του Καπίνο. Είναι ο μόσχος ο σιτευτός των ημερών. Ολα τα φώτα βρίσκονται πάνω του, αρκεί να μην τον τυφλώσουν. Πάνω από όλα για το καλό το δικό του και μετά για την ομάδα του. Πάνω από όλα είναι στο χέρι του να κρατήσει τα μπόσικα και να παραμείνει το Νο 1 των «πράσινων» με το σπαθί του. Το καλύτερο φάρμακο σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ένα καλό ζευγάρι... ωτοασπίδες. Δεν ακούς τι λένε για σένα, δεν ενδιαφέρεσαι αν τα σχόλια τριγύρω σου είναι θετικά ή αρνητικά. Κατεβάζεις το κεφάλι και δουλεύεις. Αλλη λύση δεν υπάρχει.
Αυτό ισχύει θεωρητικά για όλους τους παίκτες ανεξάρτητα από την ηλικία τους, ωστόσο σε έναν «περπατημένο» παίκτη που ενδεχόμενα έχει πιάσει τα πρώτα -άντα ή τα πλησιάζει, δύσκολα μπορείς να του αφαιρέσεις από το μυαλό την αρρώστια της δημοσιότητας. Είναι ποτισμένος από τη λάμψη της αναγνωρισιμότητας και δεν μπορεί χωρίς αυτήν. Ισως δε έπειτα από τόσα χρόνια στα γήπεδα κάπου να τη δικαιούται κιόλας. Αυτός λοιπόν δεν εντάσσεται στην ίδια κατηγορία με τον πιτσιρικά που τώρα μπαίνει στη... ζούγκλα και επειδή βλέπει πρώτη θέση τη φωτογραφία του, αρχίζει να πιστεύει πως χειροτονήθηκε στη Ρώμη ως νέος Πάπας.
Δεν είναι η έλλειψη ταλέντου που δεν βγάζουμε εύκολα νέους ήρωες στα γήπεδα. Είναι πάνω από όλα η διαχείριση του ταλέντου που δεν υπάρχει στα μέρη μας. Η άμετρη θεοποίηση, αλλά συνακόλουθα και η απερίσκεπτη καταβαράθρωση. Ο σημερινός αστέρας, αύριο κουρνιάζει σε μια άβολη σκιά και κανείς δεν τον ξέρει και κανείς δεν τον θυμάται. Τώρα όμως υπάρχει δυνητικά μια ευκαιρία επιπλέον για τους νέους παίκτες να δείξουν ότι μπορούν να βγουν μπροστά και να πάρουν τα ηνία.
Οι περισσότερες ομάδες αναγκαστικά ή μη τους ανοίγουν την πόρτα, τους αφήνουν να δουν τον... ήλιο της βασικής 11άδας, τους μετατρέπουν σε σημαντικούς παράγοντες του παιχνιδιού. Δική τους δουλειά (των παικτών) είναι να δίνουν ό,τι μπορούν να κρατήσουν τη θέση, να την εδραιώσουν, να την κάνουν κτήμα τους.
Δεν φταίει πάντα το κακό... σύστημα που τρώει τα παιδιά του, είναι που πολλές φορές τα ίδια τα παιδιά αποφασίζουν να γίνουν εύκολη λεία...
Πηγή: Goal
Λίγο η κρίση, λίγο τα χαμηλά μπάτζετ, λίγο η λογική όλων των μεγάλων ομάδων στην Ευρώπη να μη χαθούν στον τρελό χορό των εκατομμυρίων (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων που ολοένα και λιγοστεύουν), αρχίζουμε να βλέπουμε πλέον... αμούστακα στα γήπεδα να γίνονται πρωταγωνιστές του Σαββατοκύριακου.
Για πόσο θα μείνουν στον αφρό; Θα καούν σύντομα ή θα αντέξουν στην πίεση που τους ασκείται (ακόμα και με καλό σκοπό) από τον ηχηρό περίγυρό τους; Αυτό μόνο το μέλλον μπορεί να μας το απαντήσει και για τον καθένα ξεχωριστά. Πολλές φορές ένα ταλέντο μπορεί να μείνει σε αυτήν την πρωτόλεια κατάσταση για κάμποσα χρόνια, μέχρι που στο τέλος θα χάσει και αυτό που η φύση η ίδια του πρόσφερε απλόχερα. Είναι θέμα συγκυριών, τύχης, αλλά και αναπτυγμένης νοημοσύνης.
Ξαφνικά μπήκαν στη ζωή μας ο Καπίνο, ο Μέγερι, ο Γιαννιώτας, ο Σταφυλίδης, ο Βελλίδης. Πιο πριν είχε ξεδιπλώσει -και εξακολουθεί να το κάνει- ο Κλάους Αθανασιάδης, αλλά και ο Μαυρίας, ο Κλωναρίδης, ο Καρέλης και άλλοι πολλοί. Πραγματικά πολλοί και τούτο πλέον δεν είναι σχήμα λόγου. Δεν παραμένει σε επίπεδο δηλώσεων ή προθέσεων. Γίνεται πραγματικότητα.
Είναι μαθηματικά βέβαιο πως δεν θα πιάσουν όλοι. Είπαμε το να αρπάξεις την ευκαιρία από τα μαλλιά είναι μια διακήρυξη που ο καθένας την κάνει, αλλά ελάχιστοι μπορούν να την ακολουθήσουν μέχρι τέλους. Είναι σίγουρο και λογικό πως αρκετά από αυτά τα νέα παιδιά, που τώρα βρίσκουν πεδίο δόξης λαμπρό, κάπου μεσοπέλαγα θα χαθούν. Αλλα μπορούν να μην έχουν τις δυνατότητες να κολυμπήσουν στα βαθιά. Τι γίνεται, όμως, με τους άλλους που ενώ έχουν τις δυνατότητες στο τέλος θα χαθούν ανεπιστρεπτί;
Μακάρι να μη συμβεί κάτι τέτοιο, αλλά ας μην κρυβόμαστε πίσω από τα γεγονότα. Ο Νίνης εμφανίστηκε μια ωραία πρωία και έθελξε με την ποδοσφαιρική του παρουσία. Ο πρόλογός του ήταν αρκούντως ευφάνταστος και ιδιαίτερος. Το πρόβλημα είναι ότι το... κυρίως θέμα αποδείχθηκε μέτριο. Κάτι οι τραυματισμοί, κάτι τα δικά του λάθη ή τον εκάστοτε προπονητών του βρίσκεται τώρα μεταξύ φθοράς και επαναπροσδιορισμού της αξίας του. Εχει ακόμα περιθώριο να κάνει μια νέα αρχή, αρκεί φυσικά να το θέλει πραγματικά.
Το αυτό συμβαίνει και με τον Φετφατζίδη στον Ολυμπιακό. Αίφνης όλοι μιλούσαν γι' αυτόν, έγινε το next big thing του πειραιώτικου λιμανιού και τώρα βρίσκεται στην άκρη του πάγκου. Ισως λίγο καταπτοημένος, ίσως κάπως «ξενερωμένος», ωστόσο το μέταλλο του παίκτη γυαλίζει (ή όχι) στις δυσκολίες και όχι στον στρωμένο δρόμο.
Η αλήθεια είναι ότι οι ομάδες μας δεν ξέρουν με ποιον τρόπο θα προστατεύσουν τα νιόβγαλτα ταλέντα τους. Είτε θα τα... κάψουν πριν την ώρα τους είτε θα τα εξαφανίσουν δίχως να γνωρίζουν το γιατί. Ούτε τα media στην Ελλάδα μπορούν να κάνουν κράτει με τους διθυράμβους που ρίχνουν δεξιά αριστερά στους διάττοντες αστέρες της σήμερον. Ποιος νοιάζεται για το αύριο; Κανονικά θα έπρεπε, αλλά αυτή η κουβέντα μπορεί να τραβήξει σε μάκρος και να μη βγάλει σε σωστό συμπέρασμα.
Αυτή τη στιγμή στο στόμα των φίλων του Παναθηναϊκού (αλλά και των «εχθρών» της συγκεκριμένης ομάδας) βρίσκεται το όνομα του Καπίνο. Είναι ο μόσχος ο σιτευτός των ημερών. Ολα τα φώτα βρίσκονται πάνω του, αρκεί να μην τον τυφλώσουν. Πάνω από όλα για το καλό το δικό του και μετά για την ομάδα του. Πάνω από όλα είναι στο χέρι του να κρατήσει τα μπόσικα και να παραμείνει το Νο 1 των «πράσινων» με το σπαθί του. Το καλύτερο φάρμακο σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ένα καλό ζευγάρι... ωτοασπίδες. Δεν ακούς τι λένε για σένα, δεν ενδιαφέρεσαι αν τα σχόλια τριγύρω σου είναι θετικά ή αρνητικά. Κατεβάζεις το κεφάλι και δουλεύεις. Αλλη λύση δεν υπάρχει.
Αυτό ισχύει θεωρητικά για όλους τους παίκτες ανεξάρτητα από την ηλικία τους, ωστόσο σε έναν «περπατημένο» παίκτη που ενδεχόμενα έχει πιάσει τα πρώτα -άντα ή τα πλησιάζει, δύσκολα μπορείς να του αφαιρέσεις από το μυαλό την αρρώστια της δημοσιότητας. Είναι ποτισμένος από τη λάμψη της αναγνωρισιμότητας και δεν μπορεί χωρίς αυτήν. Ισως δε έπειτα από τόσα χρόνια στα γήπεδα κάπου να τη δικαιούται κιόλας. Αυτός λοιπόν δεν εντάσσεται στην ίδια κατηγορία με τον πιτσιρικά που τώρα μπαίνει στη... ζούγκλα και επειδή βλέπει πρώτη θέση τη φωτογραφία του, αρχίζει να πιστεύει πως χειροτονήθηκε στη Ρώμη ως νέος Πάπας.
Δεν είναι η έλλειψη ταλέντου που δεν βγάζουμε εύκολα νέους ήρωες στα γήπεδα. Είναι πάνω από όλα η διαχείριση του ταλέντου που δεν υπάρχει στα μέρη μας. Η άμετρη θεοποίηση, αλλά συνακόλουθα και η απερίσκεπτη καταβαράθρωση. Ο σημερινός αστέρας, αύριο κουρνιάζει σε μια άβολη σκιά και κανείς δεν τον ξέρει και κανείς δεν τον θυμάται. Τώρα όμως υπάρχει δυνητικά μια ευκαιρία επιπλέον για τους νέους παίκτες να δείξουν ότι μπορούν να βγουν μπροστά και να πάρουν τα ηνία.
Οι περισσότερες ομάδες αναγκαστικά ή μη τους ανοίγουν την πόρτα, τους αφήνουν να δουν τον... ήλιο της βασικής 11άδας, τους μετατρέπουν σε σημαντικούς παράγοντες του παιχνιδιού. Δική τους δουλειά (των παικτών) είναι να δίνουν ό,τι μπορούν να κρατήσουν τη θέση, να την εδραιώσουν, να την κάνουν κτήμα τους.
Δεν φταίει πάντα το κακό... σύστημα που τρώει τα παιδιά του, είναι που πολλές φορές τα ίδια τα παιδιά αποφασίζουν να γίνουν εύκολη λεία...
Πηγή: Goal
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου