Οι υποδεέστερες ομάδες (outsiders) θα εστιάσουν στην οργάνωση της άμυνας και θα χτυπήσουν στις αντεπιθέσεις και τα «στημένα»
Ως γνωστό, στις μεγάλες διοργανώσεις «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Είναι, επομένως, προφανές ότι το θέαμα θα θυσιαστεί στο βωμό του αποτελέσματος. Οι προπονητές γνωρίζουν πως ο βέλτιστος τρόπος επίτευξης του στόχου είναι να μη δεχτεί τέρμα η ομάδα τους. Είναι, λοιπόν, αναμενόμενο να παρατάξουν εξαιρετικά οπισθοχωρημένες και συμπαγείς αμυντικές διατάξεις προκειμένου να υποσκελίσουν τη διαφορά ατομικής ποιότητας με τον αντίπαλο.
Το παράδειγμα της μεγαλιώδους επιτυχίας της Ελλάδας του 2004 επιβεβαιώνει τα προαναφερθέντα και υπενθυμίζει στους φιλάθλους ότι η φιλοσοφία του Ρεχάγκελ είναι αποτελεσματική, παρά το γεγονός ότι καταντά βαρετή για τον θεατή. Προβλέπεται, επομένως, να το ακολουθήσουν και ομάδες όπως η Τσεχία, η Ιρλανδία και η Ουκρανία.
Οι επιθετικοί δε χρειάζεται να είναι killers
Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, η επίτευξη ενός τέρματος δεν είναι υπόθεση αποκλειστικά του «φουνταριστού» striker. Συνήθως, τα γκολ επιτυγχάνονται κατόπιν ομαδικής προσπάθειας και με την πολύτιμη συνδρομή των επιτελικών μέσων και των εξτρέμ. Σημαίνοντα ρόλο έχουν, επίσης, τα «στημένα» που προσφέρουν την ευκαιρία σκοραρίσματος σε οποιοδήποτε παίκτη διαθέτει τα κατάλληλα σωματικά προσόντα (ανεξάρτητα από τη θέση που αγωνίζεται).
Δεν είναι, επομένως, τυχαίο ότι η Ισπανία κατέκτησε το Mundial του 2010 χωρίς να σκοράρει ο Τόρες (ο Βίγια σκόραρε μόνο μία φορά όταν χρησιμοποιήθηκε ως αριστερό εξτρέμ) και η Ιταλία διέπρεψε στο Mundial του 2006 χωρίς να σκοράρει ο target man Τόνι.
Η ομαδικότητα και η συνοχή είναι το ζητούμενο
Εκτός από τη Σουηδία που φιλοξενεί τον world star Ιμπραϊμοβιτς, κανένα άλλο outsider δε διαθέτει stars στο roster του. Δεν υπάρχουν παίκτες τύπου Χάτζι (Ρουμανία), Στόιτσκοφ (Βουλγαρία), Νέντβεντ (Τσεχία), Ζάχοβιτς (Σλοβενία) που θα πάρουν τις μέτριες ομάδες «από το χέρι» και θα τις οδηγήσουν στην επιτυχία. Ως εκ τούτου, η αποτελεσματικότητα θα καθοριστεί από την ικανότητα των outsiders να χρησιμοποιήσουν την ομαδικότητα ώστε να υπερκεράσουν την προσωπικότητα των μεγάλων αντιπάλων (Ισπανία, Γερμανία κτλ).
Σε αυτό το πλαίσιο, έχει πλεονέκτημα η Ρωσία που αποτελείται κυρίως από ποδοσφαιριστές της Ζενίτ και της ΤΣΣΚΑ και η Ελλάδα που έχει ανάγει την αγωνιστική ομοιογένεια σε εθνικό χαρακτηριστικό.
Παρεμφερή συστήματα και τακτικές
Ευτυχώς ή δυστυχώς, οι ευρωπαϊκές ομάδες δε μοιάζουν με τις Λατινογενείς και λειτουργούν απολύτως ρεαλιστικά. Αποκλείεται, δηλαδή, να δούμε το 3-3-3-1 της Χιλής, το 3-4-3 του Μεξικό και το προσαρμοσμένο 4-1-4-1 της Βραζιλίας. Οι 16 του Euro θα προτιμήσουν να χρησιμοποιήσουν 4 αμυντικούς, 1 επιθετικό, 2 εξτρέμ και 3 αμυντικά χαφ. Επομένως, θα επιλεγούν συστήματα όπως: 4-4-1-1, 4-2-3-1, 4-3-3. Ελπίζουμε να διαψευστούμε (ίσως η Ιταλία επιχειρήσει να ταράξει τα νερά) αλλά κατά πάσα πιθανότητα δε θα έχουμε τακτικές εκπλήξεις.
πηγή: overlap.gr
Ως γνωστό, στις μεγάλες διοργανώσεις «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Είναι, επομένως, προφανές ότι το θέαμα θα θυσιαστεί στο βωμό του αποτελέσματος. Οι προπονητές γνωρίζουν πως ο βέλτιστος τρόπος επίτευξης του στόχου είναι να μη δεχτεί τέρμα η ομάδα τους. Είναι, λοιπόν, αναμενόμενο να παρατάξουν εξαιρετικά οπισθοχωρημένες και συμπαγείς αμυντικές διατάξεις προκειμένου να υποσκελίσουν τη διαφορά ατομικής ποιότητας με τον αντίπαλο.
Το παράδειγμα της μεγαλιώδους επιτυχίας της Ελλάδας του 2004 επιβεβαιώνει τα προαναφερθέντα και υπενθυμίζει στους φιλάθλους ότι η φιλοσοφία του Ρεχάγκελ είναι αποτελεσματική, παρά το γεγονός ότι καταντά βαρετή για τον θεατή. Προβλέπεται, επομένως, να το ακολουθήσουν και ομάδες όπως η Τσεχία, η Ιρλανδία και η Ουκρανία.
Οι επιθετικοί δε χρειάζεται να είναι killers
Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, η επίτευξη ενός τέρματος δεν είναι υπόθεση αποκλειστικά του «φουνταριστού» striker. Συνήθως, τα γκολ επιτυγχάνονται κατόπιν ομαδικής προσπάθειας και με την πολύτιμη συνδρομή των επιτελικών μέσων και των εξτρέμ. Σημαίνοντα ρόλο έχουν, επίσης, τα «στημένα» που προσφέρουν την ευκαιρία σκοραρίσματος σε οποιοδήποτε παίκτη διαθέτει τα κατάλληλα σωματικά προσόντα (ανεξάρτητα από τη θέση που αγωνίζεται).
Δεν είναι, επομένως, τυχαίο ότι η Ισπανία κατέκτησε το Mundial του 2010 χωρίς να σκοράρει ο Τόρες (ο Βίγια σκόραρε μόνο μία φορά όταν χρησιμοποιήθηκε ως αριστερό εξτρέμ) και η Ιταλία διέπρεψε στο Mundial του 2006 χωρίς να σκοράρει ο target man Τόνι.
Η ομαδικότητα και η συνοχή είναι το ζητούμενο
Εκτός από τη Σουηδία που φιλοξενεί τον world star Ιμπραϊμοβιτς, κανένα άλλο outsider δε διαθέτει stars στο roster του. Δεν υπάρχουν παίκτες τύπου Χάτζι (Ρουμανία), Στόιτσκοφ (Βουλγαρία), Νέντβεντ (Τσεχία), Ζάχοβιτς (Σλοβενία) που θα πάρουν τις μέτριες ομάδες «από το χέρι» και θα τις οδηγήσουν στην επιτυχία. Ως εκ τούτου, η αποτελεσματικότητα θα καθοριστεί από την ικανότητα των outsiders να χρησιμοποιήσουν την ομαδικότητα ώστε να υπερκεράσουν την προσωπικότητα των μεγάλων αντιπάλων (Ισπανία, Γερμανία κτλ).
Σε αυτό το πλαίσιο, έχει πλεονέκτημα η Ρωσία που αποτελείται κυρίως από ποδοσφαιριστές της Ζενίτ και της ΤΣΣΚΑ και η Ελλάδα που έχει ανάγει την αγωνιστική ομοιογένεια σε εθνικό χαρακτηριστικό.
Παρεμφερή συστήματα και τακτικές
Ευτυχώς ή δυστυχώς, οι ευρωπαϊκές ομάδες δε μοιάζουν με τις Λατινογενείς και λειτουργούν απολύτως ρεαλιστικά. Αποκλείεται, δηλαδή, να δούμε το 3-3-3-1 της Χιλής, το 3-4-3 του Μεξικό και το προσαρμοσμένο 4-1-4-1 της Βραζιλίας. Οι 16 του Euro θα προτιμήσουν να χρησιμοποιήσουν 4 αμυντικούς, 1 επιθετικό, 2 εξτρέμ και 3 αμυντικά χαφ. Επομένως, θα επιλεγούν συστήματα όπως: 4-4-1-1, 4-2-3-1, 4-3-3. Ελπίζουμε να διαψευστούμε (ίσως η Ιταλία επιχειρήσει να ταράξει τα νερά) αλλά κατά πάσα πιθανότητα δε θα έχουμε τακτικές εκπλήξεις.
πηγή: overlap.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου