Ο Ball Boy Γιώργος Καραμάνος αφιερώνει μερικές αράδες για τον Μανόλο Πρεθιάδο που ακροβατούσε μόνιμα μεταξύ επιτυχίας και τραγωδίας. Υπέγραψε στη Βιγιαρεάλ και την άλλη μέρα απεβίωσε...
Αυτή τη βλακεία πως τι λένε οι Κινέζοι; «Οταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελάει». Ε, στην περίπτωση του Μανόλο Πρεθιάδο ήταν μία ζωή όχι ο Πανάγαθος, μα ο Διάβολος εκείνος που έσπαγε πλάκα μαζί του. Θαρρείς πως ήταν ευλογημένος και καταραμένος την ίδια στιγμή. Σούπερ καταρτισμένος ήξερε μπάλα όσο λίγοι προπονητές στην Ισπανία. Δεν ήταν όμως εμπορικός. Και που να πάει δηλαδή με αυτό το μουστάκι και το ύφος ταβερνιάρη που λάνσαρε μαζί με το καλό φίλο του Βιθέντε Ντελ Μπόσκε, με τον οποίο τα έπιναν συζητώντας ατελείωτες ώρες για μπαλίτσα.
 
Πέντε ανόδους με διάφορες ομάδες κατάφερε σε διάστημα μία 10ετίας. Δεν είχε όμως τα κονέ ούτε και το προφίλ και μεγάλη δουλειά σε καλό πάγκο δεν πήρε. Οι σημαντικές χαρές του ήταν εκείνοι οι πέντε προβιβασμοί και δύο τεράστιες νίκες, αμφότερες με την αγαπημένη του Σπόρτινγκ Χιχόν: στο «Μεστάγια» επί της Βαλένθια το 2008 και το 2011 στη Μαδρίτη. Ειδικά για αυτή την τελευταία το επαναλάμβανε ξανά και ξανά: «Νικήσαμε την μεγαλύτερη Ρεάλ όλων των εποχών. Η χαρά μου δεν έχει όρια». Ηταν λίγο αργότερα όταν υποχρέωνε τον Ζοσέ Μουρίνιο να κάνει κάτι που δεν ταίριαζε στον χαρακτήρα του, να ζητήσει συγνώμη για μία κόντρα που είχαν μήνες πριν και να του βγάλει το καπέλο.
 
Ορια δεν είχε όμως ούτε και η λύπη του. Και αυτή ήταν ατέρμονη. Πολλά και ασήκωτα τα ζόρια που τράβηξε. Η ζωή του μία τραγωδία. Το 2002 έχασε από καρκίνο την γυναίκα του, το 2004 τον μικρότερο γιο του σε αυτοκινητιστικό και έναν χρόνο αργότερα τον πατέρα του. «Η ζωή μου έχει φερθεί σκληρά. Μπορώ να κλειστώ κάπου και να κλαίω τη μοίρα μου ή μπορώ να βγαίνω έξω, να ατενίζω τον ουρανό, να σκάω ένα χαμόγελο και να εξελίσσομαι. Διαλέγω το δεύτερο», είχε απαντήσει σχεδόν θυμωμένος σε μία συνέντευξη όταν ρωτήθηκε σχετικά.
 
Επέμενε παρά τον χαβαλέ του Διαβόλου εις βάρος του, να κάνει σχέδια. Να οραματίζεται το μέλλον. Το τελευταίο πλάνο του το κατέστρωσε με τον πρόεδρο της Βιγιαρεάλ, Φερνάντο Ροτς. Τετάρτη απόγευμα τα έβαλαν κάτω, τα συμφώνησαν και είπαν πως θα την ανεβάσουν και πάλι στην Πριμέρα. Πέμπτη ξημερώματα όμως ο Διάβολος ξεκαρδιζόταν στα γέλια. Στα 54 του ο Μανόλο Πρεθιάδο έφυγε ξαφνικά, απρόσμενα από τον κόσμο μας. Χωρίς να έχει κανένα πρόβλημα υγείας, υπέστη καρδιακή προσβολή (μάλλον εξαιτίας μίας ίωσης που χτύπησε στην καρδιά)!
 
Για να πως την αλήθεια κανονικά η είδηση δεν θα με επηρέαζε τόσο. Φυσιολογικά θα λυπόμουν, θα σκεφτόμουν «κοίτα τι έπαθε ο άνθρωπος». Ελα όμως που είχα μιλήσει μαζί του δύο φορές για θέματα δουλειάς και χαλάστηκα περισσότερο. Την πρώτη τον είχα πάρει τηλέφωνο το 2008 όταν εργαζόμουν στην «ΕΞΕΔΡΑ». «Πάρτον, είναι καλό άτομο και ξέρω ότι κάνει χαβαλέ», με είχε προτρέψει ο τότε προϊστάμενος μου, ο Αλέξανδρος Λοθάνο. Είχε δίκιο. Μου μίλησε άνετα.
 
Η δεύτερη φορά ήταν πέρσι, προς το τέλος Αυγούστου. Ο Παναθηναϊκός και η δική του Χιχόν έριζαν για τα μάτια του Αντρέ Κάστρο. Του ζήτησα να μου κάνει μία αγωνιστική ανάλυση για το gazzetta (http://www.gazzetta.gr/article/item/214944-makari-na-erthei-se-mas-vid), αλλά αυτό που μου έμεινε ήταν το φινάλε της κουβέντας. Αλλος στην θέση του δεν θα μου μίλαγε καν. Εκείνος όμως προτίμησε να κάνει και πλακίτσα. «Τον θέλω στην Χιχόν» μου είπε, πήρε μία ανάσα και συνέχισε: «Μην τα γράψεις όλα καλά, για να μην τον πάρει ο Παναθηναϊκός» και με το γέλιο του να ακούγεται στην άλλη άκρη της γραμμής, έκλεισε το τηλέφωνο...
 
Καλό ταξίδι Μανόλο...

πηγή: gazzetta.gr