Ο Δημήτρης Ευαγγελάτος γράφει για τα νέα ...κατορθώματα του Νάτσο Σκόκο με τη φανέλα της Νιούελς Ολντ Μπόις!
Τουλάχιστον αφού δεν μπορούμε κάποιους παίκτες να τους βλέπουμε (πια)
στα ελληνικά γήπεδα, ας τους απολαμβάνουμε στα ξένα. Ακόμα κι αν
βρίσκονται εκτός Ευρώπης και δη στο αργεντίνικο πρωτάθλημα, όπου ο
αξιαγάπητος ποδοσφαιρικά Νάτσο Σκόκο διαπρέπει με τη φανέλα της Νιούελς
Ολντ Μπόις. Δεν είναι μόνο ότι ο τύπος έχει βάλει οκτώ γκολ σε δώδεκα
αγωνιστικές, είναι κυρίως το γεγονός ότι τα περισσότερα εξ αυτών είναι
φοβερά και τρομερά.
Εμείς οι Ελληνες ποδοσφαιρόφιλοι σε πολλές περιπτώσεις εκτιμάμε αυτά που έχουμε όταν τα χάνουμε. Να' τος λοιπόν ο βιρτουόζος Ιγκνάσιο. Ο άνθρωπος που στην Ελλάδα χαρακτηρίζαμε κυρίως τεμπέλη και άνθρωπο που διαλέγει ματς (εδώ τα λέγαμε για τον Γκαλέτι, δεν θα μπορούσαμε να μην τα πούμε για τον Σκόκο), στην μαμά πατρίδα του κάνει όργια.
Και για να μην κάνουμε μόνο αγιογραφία και να παρουσιάζουμε όλη την αλήθεια: ναι, είναι αλήθεια ότι ο Σκόκο σε πολλά από τα ματς που τον βλέπαμε εδώ έμοιαζε να είναι αφηρημένος σε ένα κομμάτι του παιχνιδιού. Ναι, διακρινόταν μόνο κατά διαστήματα. Όμως, αυτά τα διαστήματα των προσωπικών του ενεργειών έχουν λείψει τόσο πολύ από τα γήπεδά μας. Και μια απλή σημείωση: αν ο Σκόκο κράταγε την ίδια απόδοση επί 90 λεπτά σε κάθε ματς, τότε αγαπητοί μου να είστε σίγουροι ότι δεν θα έπαιζε ούτε στην ΑΕΚ, ούτε στη Νιούελς.
Θα έπαιζε σε μια από κραταιές δυνάμεις του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Στην προκειμένη περίπτωση, για εμάς τους Έλληνες, θα έπρεπε να ισχύσει το κλασικό ρητό «αγάπα με, με τα ελαττώματά μου». Ναι, ο Νάτσο είχε ελαττώματα. Είχε όμως ταυτοχρόνως τόσο μεγάλα προτερήματα, τόσο φανταχτερές ξεχωριστές στιγμές, που νομίζω ότι έχουμε ήδη αρχίσει -καιρό τώρα- να τις νοσταλγούμε. Μακάρι κάποια στιγμή -με οποιονδήποτε τρόπο και σε οποιαδήποτε ομάδα- να επιστρέψει στα δικά μας εδάφη. Θα είναι ένας σημαντικότατος λόγος για να αγοράσει κανείς εισιτήριο και να πάει στο γήπεδο. Μόνο και μόνο για να τον θαυμάσει.
Πηγή: Sday.gr
Εμείς οι Ελληνες ποδοσφαιρόφιλοι σε πολλές περιπτώσεις εκτιμάμε αυτά που έχουμε όταν τα χάνουμε. Να' τος λοιπόν ο βιρτουόζος Ιγκνάσιο. Ο άνθρωπος που στην Ελλάδα χαρακτηρίζαμε κυρίως τεμπέλη και άνθρωπο που διαλέγει ματς (εδώ τα λέγαμε για τον Γκαλέτι, δεν θα μπορούσαμε να μην τα πούμε για τον Σκόκο), στην μαμά πατρίδα του κάνει όργια.
Και για να μην κάνουμε μόνο αγιογραφία και να παρουσιάζουμε όλη την αλήθεια: ναι, είναι αλήθεια ότι ο Σκόκο σε πολλά από τα ματς που τον βλέπαμε εδώ έμοιαζε να είναι αφηρημένος σε ένα κομμάτι του παιχνιδιού. Ναι, διακρινόταν μόνο κατά διαστήματα. Όμως, αυτά τα διαστήματα των προσωπικών του ενεργειών έχουν λείψει τόσο πολύ από τα γήπεδά μας. Και μια απλή σημείωση: αν ο Σκόκο κράταγε την ίδια απόδοση επί 90 λεπτά σε κάθε ματς, τότε αγαπητοί μου να είστε σίγουροι ότι δεν θα έπαιζε ούτε στην ΑΕΚ, ούτε στη Νιούελς.
Θα έπαιζε σε μια από κραταιές δυνάμεις του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Στην προκειμένη περίπτωση, για εμάς τους Έλληνες, θα έπρεπε να ισχύσει το κλασικό ρητό «αγάπα με, με τα ελαττώματά μου». Ναι, ο Νάτσο είχε ελαττώματα. Είχε όμως ταυτοχρόνως τόσο μεγάλα προτερήματα, τόσο φανταχτερές ξεχωριστές στιγμές, που νομίζω ότι έχουμε ήδη αρχίσει -καιρό τώρα- να τις νοσταλγούμε. Μακάρι κάποια στιγμή -με οποιονδήποτε τρόπο και σε οποιαδήποτε ομάδα- να επιστρέψει στα δικά μας εδάφη. Θα είναι ένας σημαντικότατος λόγος για να αγοράσει κανείς εισιτήριο και να πάει στο γήπεδο. Μόνο και μόνο για να τον θαυμάσει.
Πηγή: Sday.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου