"Η Συμμορία"

Ο Μάνος Αντώναρος γράφει επ' ευκαιρία του προηγούμενου blog του. Βασικά κάνει συνενόχους του τους τακτικούς σχολιαστές των κειμένων του.

Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχα…
Ολο αυτό που συνέβη με τα comments (τους ανθρώπους που τα γράφουν δλδ) μοιάζει λιγάκι με συγκέντρωση …συμμορίας. Κάτι σαν να μαζευτούν οι ειδικοί για το Μεγάλο Κόλπο…. Κάτι σαν την «Συμμορία των 11» για όσους έχουν δει την ταινία.
Σας ευχαριστώ όλους/ες, που είστε εδώ και σας ευχαριστώ ακόμα πιο πολύ για αυτά που λέτε, ή υποννοείτε.
Γιατί βασικά όλοι το ίδιο λέτε: Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα και είναι κρίμα να λείπουν μερικοί από το πάρτι.
Νομίζω ότι έχουμε να κάνουμε πολλά πράγματα μαζί. Γιατί αυτό το «μαζί» δεν το κάναμε μετά από ένα casting, αλλά εξ ενστίκτου Ηρθε από μόνο του, που λένε…
Ξέρετε, μπορεί και να μην συναντηθούμε ποτέ… αν όμως μετά από χρόνια κάθομαι σε ένα καφενείο και με πλησιάσει ένας νεαρός και μου πεί: Γειας σας είμαι ο γιός π.χ. του Χαράλαμπου, ή του Θρυλεόντα  ή του Χονδρόπουλου ή.... ή… ενστικτωδώς θα σηκωθώ θα τον αγκαλιάσω, θα τον βάλω να κάτσει και πιθανότατα να του λέω ιστορίες για τον πατέρα του, τον όποιον….δεν συνάντησα ποτέ.
Αφού λοιπόν είστε τόσο καλοί μαζί μου, πρέπει να σας πω ότι σας οφείλω ακριβώς το ίδιο. Ποτε τα κείμενα μου δεν θαταν αυτά που είναι, αν δεν σχολιάζατε εσείς από κάτω.
Αυτή η e-γραφή που ξεκίνησε από τα blogs, άνοιξε ένα παράθυρο που άλλαξε για πάντα την θέση αυτού που δημοσιογραφεί. Μάλιστα κύριε, τα λες αυτά που λές, αλλά για δες τι έχω να πω κι εγώ.
Αλλοι το είδαν ότι τους πήραν την μισή χαρά (εξουσία)… εγώ πάλι το είδα εντελώς ανάποδα: ότι πολλαπλασιαστηκε η χαρά.
Παύει να είναι δικό μου το άρθρο και γίνεται δικό ΜΑΣ.
Σε όποιον μεγαλοδημοσιογράφο το πεις αυτό, καλύτερα να του κόψεις το ένα χέρι, παρά να συμφωνήσει.
Γι’ αυτό και θα εξαφανισθούν… το καλύτερο είναι ότι δεν το ξέρουν, αλλά αντιθέτως πιστεύουν το ανάποδο.
Διάβαζα αυτές τις μέρες το κύριο άρθρο ενός μεγαλοδημοσιογράφου. Γενικά για το τι γίνεται αυτές τις μέρες με την τρόϊκα, τα εργασιακά κ.λ.π. Θεέ μου, δεν θα το δημοσίευα ούτε σε σχολική εφημερίδα (της εποχής μου… γιατί οι σημερινές είναι super). Διάβασα τουλάχιστον 30 λέξεις κλισέ στην πρώτη παράγραφο.
Εξη πάράγραφοι. Δώδεκα προτάσεις…
Είναι κάτι σαν τον Μάυρο που θέλησε να γίνει Πρόεδρος στην ΑΕΚ. Επειδή (λέμε τώρα) «πουλάς» δεν σημαίνει ότι ξέρεις και να γράφεις.
Μου αρέσει πολύ λοιπόν και με κολακεύει που συχνά-πυκνά σας κάνει κέφι να «συμπληρώνετε» τη σκέψη μου δλδ το postμου. Δεν έχει καμμιά σημασία, αν συμφωνείτε ή όχι… Δεν είμαι ινστρούκτορας, δημοσιογράφος είμαι… και τραβώντας σας από το χέρι, σας κάνω και σας για λίγο δημοσιογράφους.
Και επειδή εγώ –όπως καταλαβαίνετε βλέπω νούμερα κι αριθμούς- μας διαβάζουν ταυτόχρονα και μερικές άλλες χιλιάδες… που δεν μιλούν… είναι αυτοί που γουστάρουν να διαβάζουν το περιοδικό μας … και ξέρουν ότι όποια στιγμή θέλουν μπορούν να γράψουν κι αυτοί.
-Μα πού είσαι Μπάγιερν; Αναρωτήθηκε η ομήγυρις
Και εκείνος (ενδεχομένως) άρρωστος, αν κρίνω από τα μερικά φωνήεντα που χάθηκαν χαχαχαχαχαχαχα, έσπευσε να δηλώσει παρών. Όχι μόνο εκείνος αλλά και άλλοι… που βέβαια είχαν τις δουλειές τους οι άνθρωποι.
Να σας εξομολογηθώ κάτι;
Το να «παίζουμε» όλοι με διάφορα θέματα, εκτός ατζέντας, βασικά είναι εύκολο για όλους μας. Το δύσκολο είναι να γράφω και να με διαβάζουν οι καμένοι.
Το να γράψω μια ωραία πρόταση, το πολύ-πολύ να κάνω τον Ramon να χαμογελάσει… Δεν έγινε δα και τίποτα….
Αμα «κρύψω» όμως την ίδια πρόταση σε ένα κείμενο που θα διάβαζε ο καμένος πιτσιρικάς, τότε θα του την περάσω μία, θα του την περάσω δυό, θα του την περάσω τρεις… την άλλη φορά θα διαβάσει μέχρι το τέλος το κείμενο που ξεκινάει πώς η μικρή μου κόρη  κι εγω περάσαμε μερικές ωρες στο «Παίδων» και φτάνει στην εμπιστοσύνη.
Εγω στην πραγματικότητα θέλω τον 30άρη καμένο οπαδό και πατέρα που θα του ανάψω το φυτίλι , που δεν μπορεί να του το ανάψει κανένα Τσάμπιονς Ληγκ.
Στην Ελλάδα δεν πάσχουμε από ανθρώπους που ξέρουν, αλλά από ανθρώπους που ΔΕΝ ξέρουν.
Δεν χρειάζεται να τους μάθουμε Πλάτονα η Καζαντζάκη… είναι αργά για δάκρυα Στέλλα… χρειάζεται όμως να τους ξυπνήσουμε κάποια πράγματα μέσα τους… που για χρόνια ολόκληρα τα ραντίζαμε με Στεντόν.
Θέλω να πιστεύω ότι η γυναίκα μου κι εγω είμαστε coolτύποι. Μεγαλώνουνε δυο παιδιά… ένα βρεφος κι ένα παιδάκι… Ολοι οι φίλοι και οι συγγενείς τα αγαπάνε πάρα πολύ…. Τους παρατηρώ με τα παιδιά… είναι απίστευτο από πόσο αγχωμένους ανθρώπους περιτριγυρίζονται σήμερα τα παιδιά…
Παράδειγμα:
Η μικρή (και η μαμά της) περπάτανε στο σπίτι ξυπόλυτες. Είτε χιονίζει είτε είναι καύσωνας. Στο Μόναχο πήγαμε που χιόνιζε και τα Γερμανάκια ήταν ντυμένα σαν Εσκιμώοι και η Αθηνά δυσανασχετούσε με το μπουφάν της. Το ίδιο και η γυναίκα μου. Είναι απλό: Δεν κρυώνουν.
Ερχονται λοιπόν στο σπίτι μας επίσκεψη. Οοποιοςσδήποτε και πάντα.
-Καλέ, δεν θα κρυώσει το παιδί ξύπόλυτο;
-Όχι, δεν κρυώνει (λέω την ιστορία στο Μόναχο)
Στα παπάρια του.
-Ναι, αλλά θα κρυώσει αμα δεν φοράει καλτσάκια. Που είναι τα καλτσάκια σου αγάπη μου;
(Η Αθηνά φέρνει τα καλτσάκια)
Της φοράει τα καλτσάκια λέγοντας:
-Πάντα φοράνε τα καλτσάκια τους τα καλά κορίτσια.
Την αφήνει στο μάρμαρο…
Χαρα η μικρή… τρέχει στα παιγνίδια της… ναι, αλλά αν δεν φοράς τα καλτσάκια με την πλαστική πατούσα…τότε γλύστράς… και βέβαια πέφτει…ανώδυνα…
Ένα κλάσμα πριν πέσει… αυτός/η που έβαλε τα καλτσάκια και οι λοιποί επισκέπτες που νοερά συμφωνούσαν με τα καλτσάκια πετάγονται όρθιοι με κραυγές τρόμου λες και το παιδί το απήγαγε γύπας…Κι αυτό είναι μόνο η εισαγωγή γιατί ακολουθεί το κρεσέντο μόλις το παιδί πέσει…
Αμέσως μετα ξεχωρίζει από τον χορό της τραγωδίας ένας/μία , αυτός/ η που φόρεσε τα καλτσάκια και λέει:
-Γιατί δεν φοράει παπούτσια το παιδί;
Δεν σε γαμώ τώρα 1ον γιατί δεν προλαβαίνω και 2^ον γιατί είναι μπροστά το παιδί.
Εγραψα πολλά κομμάτια περί πολιτικής εδώ στο gazzetta… τα διάβασαν πολλοί… θα γράψω κι άλλα… αλλά δεν βγαίνει τίποτε… Βασικά δεν διαβάζουν αυτοί που πρέπει να τα διαβάσουν… αλλά και αν τα διαβάσουν η Ναπολεόντειος λογική τους τα φλιτράρει αμέσως.
Ακριβώς αυτό που παθαίνει και αυτός με τα καλτσάκια.
Και σε άλλο σπίτι όταν πάει πάλι καλτσάκια θα βάλει στο ξένο παιδί… Για να μην σας πω τι θα κάνει στο δικό του παιδί.
Δεν έχει τύχει ποτέ στη δημοσιογραφική μου καριέρα να μιλήσω με πολτικό, που να μην πιστεύει ακράδαντα ότι Ελεύθεριος Βενιζέλος ήταν το δεξί του αρχίδι.
Δεν γίνεται δουλειά όμως έτσι.
Εσείς εδώ είστε η παρέα μου… (συγχωρέστε μου το εγωιστικό) το κοινό μου… δεν είστε όμως ο θησαυρός μου. Ο θησαυρός μου είναι (το’γραψα και στο προηγούμενο post) οι πιτσιρικάδες που μου γράφουν  στα ίσια (με ονοματεπώνυμο) msgστο FB, χωρίς να θέλουν κάτι… απλώς να ακούσω την κραυγή τους. Συνήθως είναι σκληροπυρηνικά ΠΑΟΚτσάκια. Όλα δεν πιστεύουν στο αύριο. Κραυγάζουν γι’ αυτό αλλά βασικά δεν το πιστεύουν.
Διακρίνω μια έντονη παθητικότητα και καθόλου αυτοπεποίθηση…. Δυστυχώς δεν έχουν κι αυτοεκτίμηση… Ευτυχώς έχουν όνειρα.
Ο κ. MarkZuckerberg ετών 28 διοικεί εδω και μερικά χρόνια τον πλανήτη με το Facebook. Η οι πιτσιρικάδες της Google τον κυβερνούν επίσης κι όχι ο Ομπάμα, ο Πούτιν ή η Μέρκελ… και αύριο είναι εντελώς σίγουρο ότι ενας άλλος 20άρης θα κάνει μια άλλη μαγκιά στο Internetκαι θα κυβερνήσει και εκείνος τον κόσμο… και ποιος σας λέει ότι μεθαύριο δεν θα’ναι ενας 14άρης; Και τότε τράβα να συνεννοηθείς μαζί του…
Ο κόσμος δοκίμασε να τον κυβερνούν δεινόσαυροι… Το μοντέλο αυτό τέλειωσε… είναι η σειρά των πιτσιρικάδων όχι ως μέλλον αλλά ως παρόν.
Εμείς όλοι εδώ είμαστε μαζεμένοι γιατί μας αρέσει ένα παιγνίδι. Με όλη τη σημασία της λέξης: Παι-γνι-δι. Το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ. Είτε μπει γκολ, είτε κρίσιμο τρίποντο κάνουμε σαν παιδιά… και είναι φυσικό γιατί παίζουμε το παιγνίδι.
Οι άνθρωποι γεννιούνται παιδιά και πεθαίνουν παιδιά.
Εδώ μέσα ξέρετε, υπάρχουν νεαρά παιδιά που είναι πατεράδες…  δεν φαντάζεστε πόσες πιτσιρίκες μαμάδες υπάρχουν… Προοπτική δεν υπάρχει, φόβος υπάρχει και τότε οι άνθρωποι τεκνοποιούν για να επιβεβαιώσουν την ύπαρξη τους. Ιστορικά έχει συμβεί άπειρες φορές.
Πρέπει να πούμε σ’ αυτά τα παιδιά…αυτά που παραλείψαμε να τους πούμε.



πηγή: gazzetta.gr