Διαβάζω καθημερινά όσα συμβαίνουν στο "Νησί", τη συζήτηση
προβληματισμού που έχει ανοίξει η επιλογή του Ρίο Φέρντιναντ να μη
φορέσει το περασμένο Σαββατοκύριακο το "αντιρατσιστικό" ("Kick it out")
μπλουζάκι που φορέθηκε από τους ποδοσφαιριστές για να στείλει το μήνυμα
και η πληροφορία ότι ο αμυντικός της Γιουνάιτεντ σκέφτεται να ηγηθεί για
τη δημιουργία ενός νέου συνδέσμου, μιας Ενωσης μαύρων ποδοσφαιριστών,
που θα ονομαστεί "The Federation of Black Players" ή κάπως έτσι και θα
βάλει στόχο να τους προστατέψει καλύτερα από ρατσιστικές επιθέσεις.
Στη συμπεριφορά όλων στην Premier League διαβάζει κανείς την ανησυχία και τον προβληματισμό για την πιθανότητα όσα εξελίσσονται από την στιγμή της "χαμηλής" ποινής του Τζον Τέρι για την επίθεση στον Αντον Φέρντιναντ να φέρουν το αγγλικό πρωτάθλημα πίσω, στην εποχή που ήταν συχνό το φαινόμενο των ρατσιστικών επιθέσεων.
Βάζω όσα παρατηρώ να συμβαίνουν στην Αγγλία σε σύγκριση με όσα παρατηρώ να μη συμβαίνουν στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Το περασμένο Σαββατοκύριακο βεβαίως η Superleague έτρεξε μια "κόκκινη κάρτα στον ρατσισμό" καμπάνια στα γήπεδά της, η οποία κύλησε και ολοκληρώθηκε δίχως προβλήματα και "απρόοπτα". Και μπράβο της που το έκανε σε μια "ευαίσθητη" εποχή για την ελληνική κοινωνία. Σε μια εποχή που δεν είναι της μόδας το αντιρατσιστικό κίνημα.
Αυτό ακριβώς όμως είναι το θέμα. Ο σύνδεσμος των Αγγλων ποδοσφαιριστών έχει βρει νόημα να καλοπληρώνει ένα σωρό στελέχη που έχουν αφοσιωθεί στην ενασχόληση με αυτό το θέμα. Την ίδια ώρα ο ελληνικός σύνδεσμος των επαγγελματιών ποδοσφαιριστών δεν βρίσκει νόημα να κάνει πολλά, τουλάχιστον στο προσκήνιο. Ρίχνεις μια ματιά στο website του ΠΣΑΠ, γυρεύεις την τελευταία σχετική ανάρτηση και απογοητεύεσαι: Δεκέμβριος 2011. Από τότε μέχρι σήμερα, δηλαδή μέσα στο 2012, που αναπτύχθηκε πολύ και στο ποδόσφαιρο η "μόνο δικά μας παιδιά, όχι ξένους" αντίληψη, ο Σύνδεσμος των Αμειβομένων Ποδοσφαιριστών δεν βρήκε λόγο να μιλήσει δημόσια και συντονισμένα επί του θέματος.
Οχι, δεν υπήρξε κάποιο μεγάλο, σοβαρό κρούσμα στα γήπεδα του επαγγελματικού ποδοσφαίρου τον τελευταίο καιρό, σε ώρα αγώνα, πάνω στην εξέλιξη παιχνιδιού. Εδώ και μήνες όμως, και ειδικά από το περασμένο καλοκαίρι, πληθαίνουν οι φήμες για τις δυσκολίες που συναντούν και την αντιμετώπιση της οποίας τυγχάνουν αλλοδαποί ποδοσφαιριστές σε μεσαίες και μικρότερες ομάδες, σε μικρότερες και μικρές κατηγορίες, σε Αττική και επαρχιακές πόλεις.
Είναι υπέροχο που ο αθλητισμός και - ειδικά αυτό - το ποδόσφαιρο, δηλαδή ο κόσμος του, η "υψηλή κοινωνία" του έχει μείνει έξω από όλη αυτή τη ρατσιστική συζήτηση της εποχής. Είναι όμως και ανησυχητικό που δεν ανησυχεί, ειδικά αυτή, η κοινωνία των αθλητών, και ειδικά των ποδοσφαιριστών για να προλάβει την πιθανή έξαρση των ρατσιστικών φαινομένων και στον δικό της χώρο. Διότι είναι παραπάνω από υπαρκτός ο κίνδυνος να πιαστούν απροετοίμαστοι. Και με τα αντανακλαστικά που δεν έχουν, η ζημιά θα είναι μεγάλη, διότι δεν θα προλάβουν να την περιορίσουν.
Στη συμπεριφορά όλων στην Premier League διαβάζει κανείς την ανησυχία και τον προβληματισμό για την πιθανότητα όσα εξελίσσονται από την στιγμή της "χαμηλής" ποινής του Τζον Τέρι για την επίθεση στον Αντον Φέρντιναντ να φέρουν το αγγλικό πρωτάθλημα πίσω, στην εποχή που ήταν συχνό το φαινόμενο των ρατσιστικών επιθέσεων.
Βάζω όσα παρατηρώ να συμβαίνουν στην Αγγλία σε σύγκριση με όσα παρατηρώ να μη συμβαίνουν στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Το περασμένο Σαββατοκύριακο βεβαίως η Superleague έτρεξε μια "κόκκινη κάρτα στον ρατσισμό" καμπάνια στα γήπεδά της, η οποία κύλησε και ολοκληρώθηκε δίχως προβλήματα και "απρόοπτα". Και μπράβο της που το έκανε σε μια "ευαίσθητη" εποχή για την ελληνική κοινωνία. Σε μια εποχή που δεν είναι της μόδας το αντιρατσιστικό κίνημα.
Αυτό ακριβώς όμως είναι το θέμα. Ο σύνδεσμος των Αγγλων ποδοσφαιριστών έχει βρει νόημα να καλοπληρώνει ένα σωρό στελέχη που έχουν αφοσιωθεί στην ενασχόληση με αυτό το θέμα. Την ίδια ώρα ο ελληνικός σύνδεσμος των επαγγελματιών ποδοσφαιριστών δεν βρίσκει νόημα να κάνει πολλά, τουλάχιστον στο προσκήνιο. Ρίχνεις μια ματιά στο website του ΠΣΑΠ, γυρεύεις την τελευταία σχετική ανάρτηση και απογοητεύεσαι: Δεκέμβριος 2011. Από τότε μέχρι σήμερα, δηλαδή μέσα στο 2012, που αναπτύχθηκε πολύ και στο ποδόσφαιρο η "μόνο δικά μας παιδιά, όχι ξένους" αντίληψη, ο Σύνδεσμος των Αμειβομένων Ποδοσφαιριστών δεν βρήκε λόγο να μιλήσει δημόσια και συντονισμένα επί του θέματος.
Οχι, δεν υπήρξε κάποιο μεγάλο, σοβαρό κρούσμα στα γήπεδα του επαγγελματικού ποδοσφαίρου τον τελευταίο καιρό, σε ώρα αγώνα, πάνω στην εξέλιξη παιχνιδιού. Εδώ και μήνες όμως, και ειδικά από το περασμένο καλοκαίρι, πληθαίνουν οι φήμες για τις δυσκολίες που συναντούν και την αντιμετώπιση της οποίας τυγχάνουν αλλοδαποί ποδοσφαιριστές σε μεσαίες και μικρότερες ομάδες, σε μικρότερες και μικρές κατηγορίες, σε Αττική και επαρχιακές πόλεις.
Είναι υπέροχο που ο αθλητισμός και - ειδικά αυτό - το ποδόσφαιρο, δηλαδή ο κόσμος του, η "υψηλή κοινωνία" του έχει μείνει έξω από όλη αυτή τη ρατσιστική συζήτηση της εποχής. Είναι όμως και ανησυχητικό που δεν ανησυχεί, ειδικά αυτή, η κοινωνία των αθλητών, και ειδικά των ποδοσφαιριστών για να προλάβει την πιθανή έξαρση των ρατσιστικών φαινομένων και στον δικό της χώρο. Διότι είναι παραπάνω από υπαρκτός ο κίνδυνος να πιαστούν απροετοίμαστοι. Και με τα αντανακλαστικά που δεν έχουν, η ζημιά θα είναι μεγάλη, διότι δεν θα προλάβουν να την περιορίσουν.
πηγή: Gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου