Ο Σπύρος Καβαλιεράτος και ο Θανάσης Ασπρούλιας σχολιάζουν στο
gazzetta.gr τη νίκη του Ολυμπιακού επί της Ζαλγκίρις, τονίζοντας ότι
καμία ομάδα δεν πήρε τίτλο τέτοια εποχή.
ΣΠΥΡΟΣ ΚΑΒΑΛΙΕΡΑΤΟΣΟ Ολυμπιακός πήρε... εκδίκηση και με την Ζαλγκίρις - μετά δηλαδή την Εφές - θα είναι πρώτος ή δεύτερος στον όμιλό του (εκτός απροόπτου), όμως τώρα έχει μπροστά του άλλη μια δύσκολη διαδικασία. Να διαχειριστεί άλλη μια κατάσταση που χρειάζεται ειδική μεταχείριση σε μια ομάδα.
Πριν και μετά το ματς με την Τσεντεβίτα στο ΣΕΦ ο Ολυμπιακός βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο, δέχθηκε έντονη κριτική, έπαιξε υπό μεγάλη πίεση. Βρέθηκε σε σημείο να ακροβατεί σε τεντωμένο σχοινί, όμως αντέδρασε σωστά. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας πέρασε με άριστα το πρώτο δύσκολο τεστ, οι παίκτες θυμήθηκαν την περυσινή πετυχημένη συνταγή, συσπειρώθηκαν, έγιναν ομάδα με όλη τη σημασία της λέξης. Και ως είθισται, μια προσθαφαίρεση στο ρόστερ βελτίωσε τη χημεία και ανέβασε την ποιότητα. Ο Πάουελ βοηθάει και στην άμυνα και στην επίθεση, οι ερυθρόλευκοι δεν είναι προβλέψιμοι, έχουν λύση και μέσα στη ρακέτα για να σκοράρουν.
Ομως η ουσία είναι ότι πλέον ο Ολυμπιακός παίζει σαν μία γροθιά, κυρίως στο αμυντικό κομμάτι. Η ενέργεια που καταθέτουν οι παίκτες του στο παρκέ είναι το βασικό συστατικό της επιτυχίας, με τον Παπανικολάου και τον Μάντζαρη να κάνουν τρομερή δουλειά στην εκκίνηση και να παραλαμβάνουν τη σκυτάλη οι υπόλοιποι. Για παράδειγμα ο Εϊσι Λο ήταν για δεύτερη συνεχόμενη βραδιά στην Ευρωλίγκα ο πολυτιμότερος, αν συνδυάσουμε την αμυντική επίδοση και τα σημαντικά καλάθια που πέτυχε.
Εξαιρετικός ήταν και ο Παπανικολάου, βοήθεια έδωσαν όλοι όσοι πέρασαν από το παρκέ, ο Μπαρτζώκας έκανε αλλαγές αλλά ο ρυθμός δεν ήταν διαφορετικός. Οσοι έρχονταν από τον πάγκο, έδιναν ακόμα μεγαλύτερη ώθηση. Συν τοις άλλοις το ποσοστά στα τρίποντα είναι υψηλού επιπέδου, η δημιουργία το ίδιο, κυρίως στην τελευταία περίοδο.
Με τον τρόπο, λοιπόν, που παίζει ο Ολυμπιακός προκαλεί ενθουσιασμό. Τιμώρησε και την Εφές και την Ζαλγκίρις, έκανε περίπατο απέναντι σε Αρμάνι και Κάχα. Πλέον τα μεγάλα λόγια έχουν πάρει τη σκυτάλη από την άρνηση, ο Μπαρτζώκας αποθεώνεται και πάει λέγοντας.
Ολο αυτό το σκηνικό ελοχεύει κίνδυνο. Διότι ποτέ μια ομάδα δεν πήρε τίτλο από τον Νοέμβρη ή τον Δεκέμβρη. Ο Ολυμπιακός είναι σε καλή κατάσταση, αλλά οι μεγάλες κούπες μοιράζονται στο τέλος της σεζόν. Ο πήχης ανέβηκε και πάλι ψηλά, τούτη τη φορά όχι λόγω της περυσινής κατάκτησης της Ευρωλίγκα, αλλά γιατί τούτη η ομάδα είναι... τρένο και μετράει πέντε συνεχόμενες νίκες.
Οπως και στις αρχές του μήνα, έτσι και τώρα που πέρασε ο Νοέμβρης, χρειάζεται σωστή διαχείριση. Ο Ολυμπιακός δεν πέτυχε κάτι πλην της πρόκρισης, τα δύσκολα έρχονται. Τα κεφάλια πρέπει να μείνουν χαμηλά, η ομάδα να είναι προετοιμασμένη για τα ματς που δεν θα εξελιχθούν σε περίπατο.
Ο Ολυμπιακός έκανε το 4 στα 4 στα παιχνίδια με υψηλό κίνητρο, έδειξε πως έχει τη στόφα και την καρδιά του πρωταθλητή, αλλά αυτό δεν πρέπει να τον αποπροσανατολίσει... Το βασικό είναι να κρατήσει την πρόκριση, να μην επαναλάβει τα λάθη που τον έφεραν σε δύσκολη θέση και να συνεχίσει να βελτιώνεται. Ειδικά στην επίθεση, εκεί υπάρχουν ακόμα πολλά περιθώρια...
ΘΑΝΑΣΗΣ ΑΣΠΡΟΥΛΙΑΣ
Τον έχω μνημονεύσει πολλές φορές και δε θα σταματήσω να το κάνω, διότι είναι κρίμα που ένα τόσο δαιμόνιο μυαλό, ένας τόσο σπουδαίος παράγοντας απομακρύνθηκε από το μπάσκετ με τον ίδιο τρόπο που οι ψεύτες, οι παρολιτζίδες και τα λαμόγια "απαγόρευσαν" στο Παλαιό Φάληρο πριν από κάποια χρόνια να εξαργυρώσει τους κόπους πολλών ετών, τον ιδρώτα και το μόχθο, συμμετέχοντας στο πρωτάθλημα της Α1... Το Παλαιό Φάληρο της προηγούμενης δεκαετίας ήταν ένας υποδειγματικός οργανισμός (μέσα στο παρκέ και μόνο εκεί) που υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να μπει στη χρυσή λίστα των ομάδων που δημιούργησαν το δικό τους μοντέλο στο ελληνικό μπάσκετ. Όπως ήταν κάποτε οι Αμπελόκηποι, όπως είναι τώρα η Κηφισιά... Με προπονητή τον Κώστα Σορώτο κι επικεφαλής τον σπουδαίο Γιάννη Σπανό. Ήταν ο άνθρωπος, που, όταν το Παλαιό Φάληρο στα μέσα της δεκαετίας του ΄90 ξεκινούσε την θαυμαστή πορεία του από τη Γ'Εθνική με παιδαρέλια 18-19 ετών, πολλοί εκ των οποίων αργότερα έπαιξαν στην Α1 (Γκαγκαλούδης, Καλαμπόκης, Κρίτσαλος, Κανταρτζής, Στεφανίδης, Γκογκιδης κτλ) κι ένα μάτσο άλλους νεαρούς που διάφοροι φωστήρες υποστήριζαν ότι δεν έχουν στον ήλιο μοίρα και τους έδιωχναν από εφηβικά τμήματα μεγαλύτερων ομάδων, δεχόταν σωρεία ερωτημάτων... "Που πας ρε Σπανέ με τον Γκαγκαλούδη, που είναι τσιλιβήθρα, τον Κρίτσαλο, που δεν μπορεί να σουτάρει;" κι αργότερα... "Ποιος Καλαμπόκης; Από τους Νέους Παλατιανής; Η τον Στεφανίδη, τον κοντό;". Ο Σπανός απλά γελούσε. Σε μία κουβέντα που κάναμε (από τις ...χιλιάδες στα 5 χρόνια που συνυπήρξαμε) ένα ηλιόλουστο πρωινό έξω από την Τέντα, μου είχε πει... "Άστους να λένε... Όταν ο παίκτης είναι μικρός και προχωράει, ο οργανισμός του μαθαίνει να ανταποκρίνεται και να αντιδρά αναλόγως. Όσο πιο ψηλά φτάνει, εξελίσσεται και ο ίδιος και μαθαίνει να στέκεται και να αντιμετωπίζει πιο δυνατούς, ή πιο γρήγορους αντιπάλους". Μία από τις πιο σοφές κουβέντες που έχω ακούσει ποτέ και μάλιστα απο έναν άνθρωπο που δεν έπαιξε μπάσκετ, ούτε προπονητής ήταν. Το λάτρευε όμως, ενώ το μυαλό του δεχόταν μία πληροφορία και την έσπαγε σε χρόνο μηδέν σε δέκα κομμάτια.
Αν αναρωτιέστε για ποιο λόγο αφιέρωσα τόσο χρόνο να γράψω μία (αδιάφορη για τους περισσότερους) ιστορία, θα έλεγα ότι μάλλον δεν είναι και τόσο άσχετη. Βλέποντας τον Ολυμπιακό στο εκπληκτικό παιχνίδι του απέναντι στη Ζαλγκίρις, αυτή η σκέψη κυριαρχούσε στο μυαλό μου. Έβλεπα παιδιά, που ακριβώς ένα χρόνο πριν, ήταν περιστοιχισμένα από προκατάληψη και αμφιβολία. Ο Μάντζαρης, ο Σλούκας, ο Παπανικολάου για πολλούς ήταν η τρανή απόδειξη, ότι ο Ολυμπιακός πετάει λευκή πετσέτα στο καναβάτσο. Ακριβώς ένα χρόνο μετά, ο Παπανικολάου είναι ό,τι καλύτερο έχει να παρουσιάσει το ευρωπαϊκό μπάσκετ στην ηλικία του και μάλιστα του αξίζουν τα περισσότερα συγχαρητήρια που ένας άνθρωπος μπορεί να μετρήσει. Όταν κατέβηκε από τη Θεσσαλονίκη, με τον Παναθηναϊκό να αρνείται την απόκτησή του, κάποιοι περιέφεραν φήμες για κακό και δύστροπο χαρακτήρα. Για ένα παιδί που δεν έχει το μυαλό του στη δουλειά και το παίζει καμπόσος χωρίς να είναι. Σήμερα, ο Παπανικολάου έχει κάθε δικαίωμα να τους κοιτάξει στα μάτια και να τους γνέψει: "Βουλώστε το"!!!.
Ο Μάντζαρης, προερχόμενος από το Περιστέρι, με παρουσιαστικό ...καχεκτικό δεν έπεισε τον Παναθηναϊκό να τον αποκτήσει και πήγε στον Ολυμπιακό ο οποίος πέρσι έκανε το παιδομάζωμα. Έχω την αίσθηση και θα το ανακαλέσω αμέσως αν κάνω λάθος, ότι ακόμα και στον Ολυμπιακό, ελάχιστοι ήταν αυτοί που πραγματικά τον πίστευαν. Και χθες, ο Μαντζαράκος, μπήκε στη Ζαλγκίριο Αρίνα, σκότωσε την πιο φορμαρισμένη ομάδα της Ευρώπης και στάθηκε ως (κι όχι σαν) ένας κλασσάτος γκαρντ, με χρόνια εμπειρίας και τσαγανό που λιώνει και την καυτή έδρα. Το ίδιο και ο Σλούκας. Το ίδιο και όλοι οι υπόλοιποι (Αντιτς, Πρίντεζης, Χάινς κτλ κτλ) που πέρσι αντιμετωπίστηκαν σαν βετεράνοι μίας άλλης εποχής, που έφτασαν σε μία ομάδα έτοιμη να αναζητήσει άλλοθι σε περίπτωση αποτυχίας. Έτσι πίστευαν πολλοί. Ακόμα κι εγώ ο ίδιος (μου αρέσει να αναλαμβάνω τις ευθύνες και να αναγνωρίζω τα λάθη μου).
Αυτά τα παιδιά, όμως, ΕΠΑΙΞΑΝ! ΔΟΚΙΜΑΣΤΗΚΑΝ! ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΘΗΚΑΝ! ΚΑΙ ΠΈΤΥΧΑΝ! Πλέον μερικούς μήνες μετά, είναι άλλοι παίκτες... Όπως ακριβώς το έλεγε ο Σπανός. Πήραν την ευκαιρία, ανταποκρίθηκαν και πλέον κουβαλώντας την εμπειρία, αλλά και την αυτοπεποίθηση (που δεν εξαγοράζεται με όλα τα λεφτά του κόσμου), συνθέτουν το πιο υγιές, το πιο υποσχόμενο, το πιο όμορφο σύνολο που έχει να παρουσιάσει αυτή τη στιγμή ο ελληνικός αθλητισμός. Προς Θεού, όχι ότι ο Παναθηναϊκός παρουσιάζει κάτι αρρωστημένο. Κάθε άλλο. Υγιέστατο και γεμάτο κίνητρο είναι και το πράσινο εγχείρημα. Απλά ο Ολυμπιακός, αυτή τη στιγμή, είναι μερικούς μήνες μπροστά. Και με τη σφραγίδα της επιτυχίας δικά του πια. Όπως παλιά, σαν κι αυτές που είχαν οι βασιλείς. Ο Παναθηναϊκός, με το παρόν ροστερ, πρέπει να φτάσει σε αυτό το σημείο. Ίσως και να τα καταφέρει.
πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου