Γεμάτος κώδικες ζωής είναι ο αθλητισμός. Με αφορμή το πρόσφατο
συγκινητικό περιστατικό στην Ισπανία, ο Βασίλης Γαλούπης θυμάται
μοναδικές στιγμές μεγαλείου και δύναμης!
Μπαίνοντας στο gazzetta το πρωϊ για να ρίξω, όπως κάθε μέρα, μια ματιά
για το τι παίζει στην επικαιρότητα, το μάτι μου έπεσε αμέσως πάνω σε ένα
θέμα που έδειχνε το μεγαλείο του αθλητισμού. Με τον δρομέα Φερνάντεζ
Ανάγια κι ένα πρόσφατο περιστατικό στην Ισπανία (http://www.gazzetta.gr/stibos/article/360414-fair-play-toy-aiona-vidpic).
Αυτός είναι ο αθλητισμός! Γεμάτος κώδικες ζωής. Κι αυτή ακριβώς είναι η δύναμή του. Ότι ουσιαστικά ο αθλητισμός είναι πάνω από τη νίκη και την ήττα.
Δεν υπάρχει άθλημα να μην έχει πολλές τέτοιες αληθινές ιστορίες, γνωστές ή άγνωστες. Ιστορίες που να φανερώνουν ψυχή, συναίσθημα, πανανθρώπινα νοήματα και διαχρονικούς συμβολισμούς.
Ξεπερνάνε τα όρια!
Το μυαλό μου πήγε, ξαφνικά, στον μαραθώνιο. Στους ολυμπιακούς αγώνες, αλλά και τον τεράστιο Κυριακίδη για τον οποίο έχω γράψει παλιότερα από εδώ. Όπως και στον υπερμαραθώνιο με τον Κούρο και όλες αυτές τις τεράστιες, ηρωϊκές, αλλά και σε μεγάλο βαθμό άγνωστες μορφές.
Δεν μπορείς να μην σεβαστείς, για παράδειγμα, και να μην αναγνωρίσεις τους υπερμαραθωνοδρόμους και την τιτάνια προσπάθεια που κάνουν κάθε φορά στο Σπάρταθλο, κι όχι μόνο. Σε αγώνες απίστευτης καταπόνησης για το κορμί και το μυαλό τους. Στα όριά τους φτάνουν! Και τα ξεπερνάνε! Μοναχικά… Χωρίς να περιμένουν οικονομικές απολαβές και φλας από τα ΜΜΕ…
«Συναγωνιστές, όχι ανταγωνιστές»
«Δεν είμαστε ανταγωνιστές, είμαστε συναγωνιστές…», μου είχε πει πριν κάμποσα χρόνια ένας υπερμαραθωνοδρόμος. Κι επειδή είχα την τύχη να συνομιλώ με αρκετούς, είχαν να μου αφηγηθούν δεκάδες ιστορίες δύναμης, υπέρβασης, αλληλεγγύης. Έριξα μια ματιά στο αρχείο μου, λοιπόν, για να τις φρεσκάρω στο μυαλό μου και να τις μοιραστούμε, με αφορμή την κατάθεση ψυχής στο πρόσφατο περιστατικό που είπαμε στην αρχή.
Μαζί την υπέρβαση
Στο Σπάρταθλο, που είναι ένας αγώνας με παγκόσμια αναγνώριση, το αργότερο μέσα σε 36 ώρες οι αθλητές πρέπει να διανύσουν τα 246 χιλιόμετρα (!!!) στην επίπονη διαδρομή Αθήνας – Σπάρτης, δηλαδή την ίδια διαδρομή που ακολούθησε και ο ημεροδρόμος Φειδιππίδης κατά την αρχαιότητα.
Γυρνάμε 20 χρόνια πριν από σήμερα. Το 1992. Τότε δυο φίλοι δρομείς, ο Φινλανδός Σεπολένονεν και ο Γάλλος Πιρούγκ έρχονται στην Ελλάδα για το Σπάρταθλο. Τις προηγούμενες χρονιές η καλύτερη θέση που είχαν καταλάβει ήταν η 4η. Στόχος τους η υπέρβαση για τον καθένα. Η 3η θέση, δηλαδή.
Πράγματι, έφτασαν οι δυο τους να συναγωνίζονται για την 3η θέση και το βάθρο. Κυνήγαγε ο ένας τον άλλον και η μονομαχία τους ήταν συναρπαστική.
Δεν τον στήριζε το κορμί του
Και οι δυο ήταν εξαντλημένοι μετά από 245 χιλιόμετρα υπερπροσπάθειας. Ο τερματισμός απείχε λίγα μέτρα όταν ο Γάλλος εξαντλημένος άρχισε να καταρρέει. Δεν τον στήριζε πια το κορμί του και φαινόταν ότι δεν θα τερματίσει. Κι ας απέμεναν λιγότερα από 1.000 μέτρα.
Ο Φινλανδός ερχόταν από πίσω έχοντας δυνάμεις και ήταν έτοιμος να προσπεράσει. Βλέποντας τον Γάλλο να τρεκλίζει, ο Σεπολένονεν σταματάει σαν να τον κτύπησε κεραυνός. Σηκώνει τον φίλο του και τον παίρνει αγκαλιά, όπως κρατάμε τα μωρά παιδιά. Και τερματίζουν και οι δυο μαζί ταυτόχρονα!
Με τον μαθητή
Το 2004 έγινε ένα άλλο παρόμοιο περιστατικό. Με μαθητή του Σεπολένονεν αυτή τη φορά. Τον επίσης Φινλανδό Κανκασίργια. Κι αυτός ήθελε να ανέβει στο βάθρο, αφού δεν τα είχε καταφέρει πιο πριν άλλη φορά.
Ο Φινλανδός πάλευε με νύχια και με δόντια και είχε μπροστά του τον Αυστριακό Γιούρι, που ήταν στην 3η θέση. Πριν τον τερματισμό ο Αυστριακός που είχε αδειάσει από δυνάμεις, παθαίνει μπλακ άουτ. Χάνει τον κόσμο. Σωριάζεται στον δρόμο.
Έτρεχε προς τα πίσω!
Ο Κανκασίργια, πλησιάζοντας τον Γιούρι, κάνει ό,τι και ο δάσκαλός του. Πρώτα προσπερνάει συγκεντρωμένος στην προσπάθειά του, έπειτα συνειδητοποιεί τι έχει συμβεί και ότι ο Αυστριακός έχει καταρρεύσει και στην συνέχεια σταματάει. Και ο Φινλανδός αρχίζει να τρέχει προς τα πίσω, προς τον πεσμένο συναθλητή του! Απίστευτα σκηνικά…
… Τον σηκώνει τον Αυστριακό, τον κουβαλάει στα χέρια του και φτάνουν ΜΑΖΙ στον τερματισμό. Και τερματισμός στο Σπάρταθλο είναι εκεί ακριβώς που βρίσκεται το άγαλμα του Λεωνίδα.
Δάκρυσε όλος ο κόσμος
Και τότε έγινε αυτό που έκανε όλο τον κόσμο που ήταν εκεί να δακρύσει: Ο Φινλανδός πιάνει το χέρι του ημιλιπόθυμου Αυστριακού και το βάζει να ακουμπήσει το άγαλμα, έτσι ώστε να αναδειχθεί ο Γιούρι στην 3η θέση. Ανατριχίλα… Υποκλίθηκαν όλοι τότε στον Κανκασίργια!
Αυτός δεν είναι;
Μετά τον αγώνα, λοιπόν, ρωτήθηκε από τους δημοσιογράφους ο Κανκασίργια γιατί το έκανε αυτό και για ποιο λόγο θυσίασε την διάκριση. Και τι απάντησε; «Ευνόητη η απορία σας, αλλά θυμήθηκα τι είχε πράξει ο προπονητής μου το 1992. Κι όπως καταλαβαίνετε, αυτόν τον αθλητισμό έχω διδαχθεί από τον δάσκαλό μου, σ’ αυτόν τον αθλητισμό με μύησε…».
Αλήθεια, αυτός δεν είναι ο αθλητισμός που έπρεπε να είχαμε διδαχθεί όλοι;
πηγή: gazzetta.gr
Αυτός είναι ο αθλητισμός! Γεμάτος κώδικες ζωής. Κι αυτή ακριβώς είναι η δύναμή του. Ότι ουσιαστικά ο αθλητισμός είναι πάνω από τη νίκη και την ήττα.
Δεν υπάρχει άθλημα να μην έχει πολλές τέτοιες αληθινές ιστορίες, γνωστές ή άγνωστες. Ιστορίες που να φανερώνουν ψυχή, συναίσθημα, πανανθρώπινα νοήματα και διαχρονικούς συμβολισμούς.
Ξεπερνάνε τα όρια!
Το μυαλό μου πήγε, ξαφνικά, στον μαραθώνιο. Στους ολυμπιακούς αγώνες, αλλά και τον τεράστιο Κυριακίδη για τον οποίο έχω γράψει παλιότερα από εδώ. Όπως και στον υπερμαραθώνιο με τον Κούρο και όλες αυτές τις τεράστιες, ηρωϊκές, αλλά και σε μεγάλο βαθμό άγνωστες μορφές.
Δεν μπορείς να μην σεβαστείς, για παράδειγμα, και να μην αναγνωρίσεις τους υπερμαραθωνοδρόμους και την τιτάνια προσπάθεια που κάνουν κάθε φορά στο Σπάρταθλο, κι όχι μόνο. Σε αγώνες απίστευτης καταπόνησης για το κορμί και το μυαλό τους. Στα όριά τους φτάνουν! Και τα ξεπερνάνε! Μοναχικά… Χωρίς να περιμένουν οικονομικές απολαβές και φλας από τα ΜΜΕ…
«Συναγωνιστές, όχι ανταγωνιστές»
«Δεν είμαστε ανταγωνιστές, είμαστε συναγωνιστές…», μου είχε πει πριν κάμποσα χρόνια ένας υπερμαραθωνοδρόμος. Κι επειδή είχα την τύχη να συνομιλώ με αρκετούς, είχαν να μου αφηγηθούν δεκάδες ιστορίες δύναμης, υπέρβασης, αλληλεγγύης. Έριξα μια ματιά στο αρχείο μου, λοιπόν, για να τις φρεσκάρω στο μυαλό μου και να τις μοιραστούμε, με αφορμή την κατάθεση ψυχής στο πρόσφατο περιστατικό που είπαμε στην αρχή.
Μαζί την υπέρβαση
Στο Σπάρταθλο, που είναι ένας αγώνας με παγκόσμια αναγνώριση, το αργότερο μέσα σε 36 ώρες οι αθλητές πρέπει να διανύσουν τα 246 χιλιόμετρα (!!!) στην επίπονη διαδρομή Αθήνας – Σπάρτης, δηλαδή την ίδια διαδρομή που ακολούθησε και ο ημεροδρόμος Φειδιππίδης κατά την αρχαιότητα.
Γυρνάμε 20 χρόνια πριν από σήμερα. Το 1992. Τότε δυο φίλοι δρομείς, ο Φινλανδός Σεπολένονεν και ο Γάλλος Πιρούγκ έρχονται στην Ελλάδα για το Σπάρταθλο. Τις προηγούμενες χρονιές η καλύτερη θέση που είχαν καταλάβει ήταν η 4η. Στόχος τους η υπέρβαση για τον καθένα. Η 3η θέση, δηλαδή.
Πράγματι, έφτασαν οι δυο τους να συναγωνίζονται για την 3η θέση και το βάθρο. Κυνήγαγε ο ένας τον άλλον και η μονομαχία τους ήταν συναρπαστική.
Δεν τον στήριζε το κορμί του
Και οι δυο ήταν εξαντλημένοι μετά από 245 χιλιόμετρα υπερπροσπάθειας. Ο τερματισμός απείχε λίγα μέτρα όταν ο Γάλλος εξαντλημένος άρχισε να καταρρέει. Δεν τον στήριζε πια το κορμί του και φαινόταν ότι δεν θα τερματίσει. Κι ας απέμεναν λιγότερα από 1.000 μέτρα.
Ο Φινλανδός ερχόταν από πίσω έχοντας δυνάμεις και ήταν έτοιμος να προσπεράσει. Βλέποντας τον Γάλλο να τρεκλίζει, ο Σεπολένονεν σταματάει σαν να τον κτύπησε κεραυνός. Σηκώνει τον φίλο του και τον παίρνει αγκαλιά, όπως κρατάμε τα μωρά παιδιά. Και τερματίζουν και οι δυο μαζί ταυτόχρονα!
Με τον μαθητή
Το 2004 έγινε ένα άλλο παρόμοιο περιστατικό. Με μαθητή του Σεπολένονεν αυτή τη φορά. Τον επίσης Φινλανδό Κανκασίργια. Κι αυτός ήθελε να ανέβει στο βάθρο, αφού δεν τα είχε καταφέρει πιο πριν άλλη φορά.
Ο Φινλανδός πάλευε με νύχια και με δόντια και είχε μπροστά του τον Αυστριακό Γιούρι, που ήταν στην 3η θέση. Πριν τον τερματισμό ο Αυστριακός που είχε αδειάσει από δυνάμεις, παθαίνει μπλακ άουτ. Χάνει τον κόσμο. Σωριάζεται στον δρόμο.
Έτρεχε προς τα πίσω!
Ο Κανκασίργια, πλησιάζοντας τον Γιούρι, κάνει ό,τι και ο δάσκαλός του. Πρώτα προσπερνάει συγκεντρωμένος στην προσπάθειά του, έπειτα συνειδητοποιεί τι έχει συμβεί και ότι ο Αυστριακός έχει καταρρεύσει και στην συνέχεια σταματάει. Και ο Φινλανδός αρχίζει να τρέχει προς τα πίσω, προς τον πεσμένο συναθλητή του! Απίστευτα σκηνικά…
… Τον σηκώνει τον Αυστριακό, τον κουβαλάει στα χέρια του και φτάνουν ΜΑΖΙ στον τερματισμό. Και τερματισμός στο Σπάρταθλο είναι εκεί ακριβώς που βρίσκεται το άγαλμα του Λεωνίδα.
Δάκρυσε όλος ο κόσμος
Και τότε έγινε αυτό που έκανε όλο τον κόσμο που ήταν εκεί να δακρύσει: Ο Φινλανδός πιάνει το χέρι του ημιλιπόθυμου Αυστριακού και το βάζει να ακουμπήσει το άγαλμα, έτσι ώστε να αναδειχθεί ο Γιούρι στην 3η θέση. Ανατριχίλα… Υποκλίθηκαν όλοι τότε στον Κανκασίργια!
Αυτός δεν είναι;
Μετά τον αγώνα, λοιπόν, ρωτήθηκε από τους δημοσιογράφους ο Κανκασίργια γιατί το έκανε αυτό και για ποιο λόγο θυσίασε την διάκριση. Και τι απάντησε; «Ευνόητη η απορία σας, αλλά θυμήθηκα τι είχε πράξει ο προπονητής μου το 1992. Κι όπως καταλαβαίνετε, αυτόν τον αθλητισμό έχω διδαχθεί από τον δάσκαλό μου, σ’ αυτόν τον αθλητισμό με μύησε…».
Αλήθεια, αυτός δεν είναι ο αθλητισμός που έπρεπε να είχαμε διδαχθεί όλοι;
πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου