Ο Μάνος Αντώναρος γράφει στο blog του για ποιούς
(εξω-αγωνιστικούς) λόγους ο Γιώργος Δώνης δεν μπορεί να "μιλήσει" στις
καρδιές των οπαδών του ΠΑΟΚ.
Για να γίνεις πετυχημένος προπονητής στον Ολυμπιακό ή στον Παναθηναϊκό
πρέπει να φέρνεις τίτλους. Ο συναισθηματισμός έρχεται δεύτερος.
Για να γίνει πετυχημένος προπονητής στον ΠΑΟΚ πρέπει να μιλάς στην καρδιά των οπαδών του. Ο συναισθηματισμός κυριαρχεί αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα τις επιτυχίες.
Γι’ αυτό αγαπώ (και) τον ΠΑΟΚ.
Ο Πάμπλο Γκαρσία δεν έφερε τίτλους στην ομάδα… όμως αν «διαβάσει» κάποιος την σκέψη των Παοκτσίδων (ειδικά τώρα που με το internet είναι πιο εύκολο) θα διαπιστώσει ότι είναι καρφιτσωμένος στις καρδιές των οπαδών του. Αμα προσπαθήσεις να τον ντριμπλάρεις (ειδικά) μέσα στην Τούμπα θα σου δώσει τα πόδια σε λαδόχαρτο και άμα χρειασθεί να πάρει το παιγνίδι θα βάλει γκολ απ’ευθείας από το κόρνερ. Ορίστε λοιπόν το καρφίτσωμα στην μαυρόασπρη καρδιά.
Οι φίλοι του Ολυμπιακού αγάπησαν π.χ. τον Μιραλάς που τους έφερε τίτλους και οι (δικοί μου) οι Παναθηναϊκοί τον Σισέ που επίσης έφερε τον τελευταίο τίτλο. Καρφιτσωμένοι πάντως στις καρδιές τους δεν είναι. Και αυτό αποδείχθηκε αφού βασικά δεν κουνήθηκε φύλλο όταν και οι δυο αποχώρησαν από τις ομάδες τους.
Ο Πάμπλο και μεγάλος σε ηλικία είναι και ίσως να μην μπορεί να προσφέρει αυτά που έδινε 2-3 χρόνια πριν. Δεν έχει καμμιά σημασία. Ο Γκαρσία αφιερώθηκε στον ΠΑΟΚ και αυτό είναι το κλειδί. Συμπεριφέρεται λες και δεν γεννήθηκε στο Πάντο της Ουρουγουάης, αλλά στην Άνω Τούμπα και από παιδί φορούσε το ασπρόμαυρο κασκόλ στη Θύρα4 θαυμάζοντας τον Κούδα και την παρέα του. Γουστάρει ΠΑΟΚ… κι όχι τώρα που διανύει τα τελευταία του ποδοσφαιρικά βήματα, αλλά από τότε που πρωτό ‘ρθε.
Εχω προσωπική εμπειρία επ’ αυτού. Όταν πριν από (περίπου) 2 χρόνια έγραψα εδώ στο gazzetta για το πώς νιώθω για την ομάδα και βασικά τον κόσμο της, οι -έτσι κι αλλιώς συχνές μου- επισκέψεις στην Θεσσαλονίκη γέμισαν με απόλαυση + συγκίνηση.
Ο πατέρας μου ήταν Σαλονικιός. Η γυναίκα μου είναι βέρα Σαλονικιά… εγώ πάντα ένιωθα μισός Θεσσαλονικιός…
Τρίχες.
Ημουν ένας χαμουτζής. Ξαφνικά αυτό τέλειωσε. Είτε είμαι στην Αριστοτέλους για καφέ, είτε στο Cosmos για χάζι, είτε στην Χαλκιδική για μπανάκι με τον φίλο μου τον Θοδωρή Κολλαρίδη, είτε συναντώ σε παιδότοπο για να παίξουν τα παιδιά μας, την ΠΑΟΚτσού Μαρίκα Μπούρα, είτε πάω στην Τούμπα για να μου φτιάξει τον υπολογιστή στην σκιά του γηπέδου, ο φιλαράκος μου ο Τζων φορώντας πάντα μια μπλούζα με θέμα τον ΠΑΟΚ… πάντα… ΠΑΝΤΑ-ΠΑΝΤΑ με πλησιάζουν πολλοί άνθρωποι (άνδρες, γυναίκες, νεαροί, γκομενίτσες ακόμα και … γιαγιάδες) για να μου πουν ένα «ευχαριστώ»… να μου απλώσουν το χέρι για μια ζεστή χειραψία, να με κτυπήσουν αγαπησιάρικα στην πλάτη.
Δεν φαντάζεστε πόσο με γεμίζει αυτό.
Σωρηδόν έσπευσαν να γίνουν φίλοι μου στο Facebook. Και ενώ γνωρίζουν ότι η ομάδα της καρδιάς μου είναι ο Παναθηναϊκός, επιμένουν: «ΠΑΟΚ είσαι.»
Με έχουν προσκαλέσει άπειρες φορές να πάω μαζί τους στην «Θύρα 4»…πράγμα που ποθώ, αλλά δεν το τολμώ από σεβασμό στο άβατο… Είναι όμως μεγάλη τιμή.
Ακόμα και η καζούρα (αντίδραση) των φίλων του Άρη επιβεβαιώνει το παραπάνω.
Φοβάμαι ότι ο Γιώργος Δώνης δεν έχει καταλάβει τίποτε από όλα αυτά. Mου έκανε εντύπωση, τότε που τον είδα να φορά το μαύρο γιαλιστέρο, φουφουλέ, φλωρέ μπουφάν, όταν ο ΠΑΟΚ κατέβηκε στην Αθήνα να παίξει με τον Παναθηναϊκό.
Ο ΠΑΟΚ δεν είναι μόδα coach, είναι θρησκεία.
Ο Δώνης ούτε καν που το΄χει μυρισθεί. Το κατάλαβα όταν διάβασα ότι είχε κόντρα με τον Πάμπλο. Προφανώς δεν «διάβασε» σωστά την κατάσταση. Για να γίνεις μεγάλος προπονητής δεν έχει μόνο σημασία αν παίζεις 4-3-3 ή 3-4-2-1 ή 5-0-5…μεγάλη σημασία έχει να μπορείς να μπερδευθείς στα ιδιαιτερα χαρακτηριστικά της ομάδας… Να εισπράξεις την αύρα της. Οποιασδήποτε ομάδας. Άλλο πράγμα να’σαι προπονητής στην Μάντσεστερ Γιουνάϊτεντ κι άλλο της Τσέλσι. Οποιος το καταλαβαίνει αυτό το καταλαβαίνει…
Ο Γιώργος Δώνης πάντως δεν φαίνεται να το καταλαβαίνει.
Τις προάλλες διάβασα ένα ποστ εδώ στο gazzeta με θέμα τον Δώνη και την κόντρα του με τον Γκαρσία. (δυστυχώς –ζητώ συγγνώμη- δεν θυμάμαι ποιος το’γραψε) Το άρθρο τέλειωνε με αυτές τις 5 λέξεις: «… ο πρώην προπονητής του Ατρομήτου.»
Χμ… αυτό τα λέει ΟΛΑ.
ΠΑΟΚ είσαι κυρ Γιώργο μου;
Εμ , δεν είσαι.
Για να γίνει πετυχημένος προπονητής στον ΠΑΟΚ πρέπει να μιλάς στην καρδιά των οπαδών του. Ο συναισθηματισμός κυριαρχεί αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα τις επιτυχίες.
Γι’ αυτό αγαπώ (και) τον ΠΑΟΚ.
Ο Πάμπλο Γκαρσία δεν έφερε τίτλους στην ομάδα… όμως αν «διαβάσει» κάποιος την σκέψη των Παοκτσίδων (ειδικά τώρα που με το internet είναι πιο εύκολο) θα διαπιστώσει ότι είναι καρφιτσωμένος στις καρδιές των οπαδών του. Αμα προσπαθήσεις να τον ντριμπλάρεις (ειδικά) μέσα στην Τούμπα θα σου δώσει τα πόδια σε λαδόχαρτο και άμα χρειασθεί να πάρει το παιγνίδι θα βάλει γκολ απ’ευθείας από το κόρνερ. Ορίστε λοιπόν το καρφίτσωμα στην μαυρόασπρη καρδιά.
Οι φίλοι του Ολυμπιακού αγάπησαν π.χ. τον Μιραλάς που τους έφερε τίτλους και οι (δικοί μου) οι Παναθηναϊκοί τον Σισέ που επίσης έφερε τον τελευταίο τίτλο. Καρφιτσωμένοι πάντως στις καρδιές τους δεν είναι. Και αυτό αποδείχθηκε αφού βασικά δεν κουνήθηκε φύλλο όταν και οι δυο αποχώρησαν από τις ομάδες τους.
Ο Πάμπλο και μεγάλος σε ηλικία είναι και ίσως να μην μπορεί να προσφέρει αυτά που έδινε 2-3 χρόνια πριν. Δεν έχει καμμιά σημασία. Ο Γκαρσία αφιερώθηκε στον ΠΑΟΚ και αυτό είναι το κλειδί. Συμπεριφέρεται λες και δεν γεννήθηκε στο Πάντο της Ουρουγουάης, αλλά στην Άνω Τούμπα και από παιδί φορούσε το ασπρόμαυρο κασκόλ στη Θύρα4 θαυμάζοντας τον Κούδα και την παρέα του. Γουστάρει ΠΑΟΚ… κι όχι τώρα που διανύει τα τελευταία του ποδοσφαιρικά βήματα, αλλά από τότε που πρωτό ‘ρθε.
Εχω προσωπική εμπειρία επ’ αυτού. Όταν πριν από (περίπου) 2 χρόνια έγραψα εδώ στο gazzetta για το πώς νιώθω για την ομάδα και βασικά τον κόσμο της, οι -έτσι κι αλλιώς συχνές μου- επισκέψεις στην Θεσσαλονίκη γέμισαν με απόλαυση + συγκίνηση.
Ο πατέρας μου ήταν Σαλονικιός. Η γυναίκα μου είναι βέρα Σαλονικιά… εγώ πάντα ένιωθα μισός Θεσσαλονικιός…
Τρίχες.
Ημουν ένας χαμουτζής. Ξαφνικά αυτό τέλειωσε. Είτε είμαι στην Αριστοτέλους για καφέ, είτε στο Cosmos για χάζι, είτε στην Χαλκιδική για μπανάκι με τον φίλο μου τον Θοδωρή Κολλαρίδη, είτε συναντώ σε παιδότοπο για να παίξουν τα παιδιά μας, την ΠΑΟΚτσού Μαρίκα Μπούρα, είτε πάω στην Τούμπα για να μου φτιάξει τον υπολογιστή στην σκιά του γηπέδου, ο φιλαράκος μου ο Τζων φορώντας πάντα μια μπλούζα με θέμα τον ΠΑΟΚ… πάντα… ΠΑΝΤΑ-ΠΑΝΤΑ με πλησιάζουν πολλοί άνθρωποι (άνδρες, γυναίκες, νεαροί, γκομενίτσες ακόμα και … γιαγιάδες) για να μου πουν ένα «ευχαριστώ»… να μου απλώσουν το χέρι για μια ζεστή χειραψία, να με κτυπήσουν αγαπησιάρικα στην πλάτη.
Δεν φαντάζεστε πόσο με γεμίζει αυτό.
Σωρηδόν έσπευσαν να γίνουν φίλοι μου στο Facebook. Και ενώ γνωρίζουν ότι η ομάδα της καρδιάς μου είναι ο Παναθηναϊκός, επιμένουν: «ΠΑΟΚ είσαι.»
Με έχουν προσκαλέσει άπειρες φορές να πάω μαζί τους στην «Θύρα 4»…πράγμα που ποθώ, αλλά δεν το τολμώ από σεβασμό στο άβατο… Είναι όμως μεγάλη τιμή.
Ακόμα και η καζούρα (αντίδραση) των φίλων του Άρη επιβεβαιώνει το παραπάνω.
Φοβάμαι ότι ο Γιώργος Δώνης δεν έχει καταλάβει τίποτε από όλα αυτά. Mου έκανε εντύπωση, τότε που τον είδα να φορά το μαύρο γιαλιστέρο, φουφουλέ, φλωρέ μπουφάν, όταν ο ΠΑΟΚ κατέβηκε στην Αθήνα να παίξει με τον Παναθηναϊκό.
Ο ΠΑΟΚ δεν είναι μόδα coach, είναι θρησκεία.
Ο Δώνης ούτε καν που το΄χει μυρισθεί. Το κατάλαβα όταν διάβασα ότι είχε κόντρα με τον Πάμπλο. Προφανώς δεν «διάβασε» σωστά την κατάσταση. Για να γίνεις μεγάλος προπονητής δεν έχει μόνο σημασία αν παίζεις 4-3-3 ή 3-4-2-1 ή 5-0-5…μεγάλη σημασία έχει να μπορείς να μπερδευθείς στα ιδιαιτερα χαρακτηριστικά της ομάδας… Να εισπράξεις την αύρα της. Οποιασδήποτε ομάδας. Άλλο πράγμα να’σαι προπονητής στην Μάντσεστερ Γιουνάϊτεντ κι άλλο της Τσέλσι. Οποιος το καταλαβαίνει αυτό το καταλαβαίνει…
Ο Γιώργος Δώνης πάντως δεν φαίνεται να το καταλαβαίνει.
Τις προάλλες διάβασα ένα ποστ εδώ στο gazzeta με θέμα τον Δώνη και την κόντρα του με τον Γκαρσία. (δυστυχώς –ζητώ συγγνώμη- δεν θυμάμαι ποιος το’γραψε) Το άρθρο τέλειωνε με αυτές τις 5 λέξεις: «… ο πρώην προπονητής του Ατρομήτου.»
Χμ… αυτό τα λέει ΟΛΑ.
ΠΑΟΚ είσαι κυρ Γιώργο μου;
Εμ , δεν είσαι.
πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου