Φάρμακο μπορεί να αποτρέψει την αυτοκτονία!

Σαν κύριο παράγοντα της αυτοκτονίας θεωρείται η έλλειψη σεροτονίνης στον εγκέφαλο. Την ευθύνη για αυτό έχει μια γενετική βλάβη, που εμποδίζει την παραγωγή της ουσίας.

Στο συμπέρασμα αυτό συνηγορούν έρευνες σε εγκεφάλους και στο εγκεφαλονωτιαίο υγρό ανθρώπων που αυτοκτόνησαν. Σε όλους υπήρχε έλλειψη ενός ενζύμου που μετατρέπει την πρόδρομη ουσία τρυπτοφάνη σε σεροτονίνη.

Αν και η έλλειψη του ενζύμου δεν μπορεί να θεωρηθεί ο αποκλειστικός παράγοντας για την αυτοκτονία, η παραπάνω γενετική ανωμαλία μπορεί να αντιμετωπιστεί με ειδική φαρμακευτική αγωγή.

«Είναι πολλοί παράγοντες που παίζουν ρόλο στο να φτάσει κανείς να αυτοκτονήσει κι ένας κύριος παράγοντας είναι η έλλειψη της σεροτονίνης στον εγκέφαλο, η οποία οφείλεται σε μία γενετική βλάβη ενός ενζύμου που μετατρέπει μια πρόδρομη ουσία τρυπτοφάνη σε σεροτονίνη. Γι' αυτό, στο εγκεφαλονωτιαίο υγρό των αυτοχείρων κι αυτών που αποπειρώνται αυτοκτονία βρίσκονται χαμηλά επίπεδα του παραγώγου του μεταβολίτη της σεροτονίνης του 5- υδροξυινδολεοξεικό οξέος κι αυτό προκύπτει από αποτελέσματα προσωπικών ερευνών που έκανα στην Ελλάδα και στην Αμερική. Αυτό παρατηρείται σε όλους τους αυτόχειρες. Βέβαια και στην κατάθλιψη υπάρχει έλλειψη σεροτονίνης, αλλά δεν οφείλεται σε ενζυμική βλάβη», εξηγεί ο ψυχίατρος - αυτοκτονιολόγος Αλέξανδρος Μπότσης, μιλώντας στο ΑΜΠΕ.

Μιλώντας για τη διάγνωση της τάσης αυτοκτονίας, λέει: «Υπάρχουν πάρα πολλοί δείκτες για να διαγνωστεί η αυτοκτονικότητα. Η αυτοκτονιολογία προσπαθεί να βρει τους παράγοντες που αυξάνουν την επικινδυνότητα της αυτοκτονίας, δηλαδή τους παράγοντες κινδύνου, και τους παράγοντες που μειώνουν τον κίνδυνο, που λέγονται προστατευτικοί παράγοντες. Όσο περισσότεροι παράγοντες συμπέσουν την ίδια χρονική στιγμή στο ίδιο άτομο, τόσο η πιθανότητα να αυτοκτονήσει είναι μεγαλύτερη. Γι' αυτό, μέσα από την ψυχιατρική συνέντευξη που κάνει, ο εκπαιδευμένος γιατρός βρίσκει πόσο κινδυνεύει αυτό το άτομο να αυτοκτονήσει. Αν έχει πολλές πιθανότητες να αυτοκτονήσει, προσπαθώ να διαφυλάξω αυτό το άτομο μέσα από την οικογένειά του ή με έναν άνθρωπο, με τον οποίο μπορώ να επικοινωνήσω και να του δώσω θεραπεία ή να μπει σε ψυχιατρική κλινική μέχρι να μειωθεί η επικινδυνότητα για αυτοκτονία».

Αναφορικά με το φάρμακο που θα μπορούσε να αποτρέψει την αυτοκτονία, ο κ. Μπότσης, εξηγεί πως πρόκειται για την κλοζαπίνη. «Υπάρχει ένα φάρμακο, η κλοζαπίνη, για το οποίο έχω κάνει προσωπικές έρευνες και το οποίο προστατεύει εφ' όρου ζωής από την αυτοκτονία. Είναι ένα χάπι πάμφθηνο, που κυκλοφορεί στην αγορά και το οποίο επηρεάζει και καταργεί την αυτοκτονικότητα, όπως και τη βία, γιατί η αυτοκτονικότητα και η βία είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος».

Όπως εξηγεί, η κλοζαπίνη κυκλοφορεί εδώ και πάρα πολλά χρόνια και χορηγείται σε άτομα με ανθεκτικές μορφές σχιζοφρένειας. Οι έρευνες που ο ίδιος έκανε, πριν από δέκα χρόνια, στο Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο Ψυχικής Υγείας, σε 250 ασθενείς, έδειξαν ότι το φάρμακο αυτό καταργούσε την αυτοκτονικότητα και στη συνέχεια την κατάθλιψη. Ανάλογη έρευνα, με την ίδια μεθοδολογία και το ίδιο φάρμακο, έγινε και στο Λος Άντζελες, σε 500 περιστατικά κι έδειξε τα ίδια αποτελέσματα. Το φάρμακο αυτό, σε σπάνιες περιπτώσεις, μπορεί να μειώσει τα λευκά αιμοσφαίρια και γι' αυτό ο ασθενής που το παίρνει θα πρέπει, στο πρώτο διάστημα, να ελέγχεται κάθε εβδομάδα.

Στην ερώτηση αν στην Ελλάδα μπορεί να διαγνωστεί εργαστηριακά η ύπαρξη της γενετικής βλάβης που ευθύνεται για τις αυτοκτονίες με εξέταση των αιμοπεταλίων, ο κ. Μπότσης δίνει την εξής απάντηση: «Στην Ελλάδα δεν γίνονται τέτοιες εξετάσεις, έχουν γίνει όμως στην ομάδα της Αμερικής, με την οποία συνεργάζομαι. Εδώ, πρώτον δεν υπάρχουν οι κατάλληλες υποδομές και δεύτερον δεν είμαστε συνηθισμένοι να κάνουμε τέτοιου είδους σε βάθος έρευνες. Άλλωστε, δεν έχουμε την έγκριση του οικογενειακού περιβάλλοντος και του ασθενούς. Στην Αμερική αμείβονται με 200 δολάρια οι άνθρωποι που εμπεριέχονται στην έρευνα, ενώ εδώ αυτά τα πράγματα θεωρούνται ταμπού».

Ο κ. Μπότσης επισημαίνει ακόμη ότι το 70% των ανθρώπων που αυτοκτονούν, τον τελευταίο μήνα πριν από την αυτοκτονία έχουν επισκεφθεί τον ψυχίατρο για να ζητήσουν βοήθεια, καθώς διακατέχονται από τη διχοτομική σκέψη, «να αυτοκτονήσω ή να μην αυτοκτονήσω».

«Προφανώς, ο ρόλος του ψυχιάτρου είναι δίπλα στον άρρωστο. Βέβαια, όλα αυτά είναι μία τέχνη που θέλει μεγάλη εκπαίδευση. Υπάρχει κι ένας μύθος μεταξύ των ψυχιάτρων, ότι αν ρωτήσεις κάποιον αν έχει ιδέες αυτοκτονίας τού βάζεις σκέψεις στο μυαλό. Τι θα πεις σε έναν άρρωστο, ο οποίος κατακλύζεται από συναισθήματα κατάθλιψης, απελπισίας και αμφιθυμίας; Και απόδειξη αυτής της αμφιθυμίας, δηλαδή του 'θέλω ή δεν θέλω', 'θα το κάνω ή δεν θα το κάνω' είναι ότι το 70% των ανθρώπων που αυτοκτονούν, τον τελευταίο μήνα έχουν επισκεφτεί γιατρό - και κυρίως ψυχίατρο - για να επικοινωνήσουν σχετικά τις αυτοκτονικές τους ιδέες και να στηριχθούν σε αυτούς», εξηγεί ο κ. Μπότσης.

Αναφορικά με τις εφηβικές αυτοκτονίες, πρόσφατη μελέτη από το Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο Ψυχικής Υγιεινής, έδειξε ότι οι νέοι επιλέγουν επιθετικούς τρόπους.

«Εκτός των άλλων είδαμε ότι υπάρχουν πολλές σοβαρές απόπειρες αυτοκτονίας με επιθετικό τρόπο. Και όταν λέμε επιθετικό τρόπο, εννοούμε, όχι απόπειρα με λήψη φαρμάκων, αλλά με τρόπο που να έχει οριστικό αποτέλεσμα και έχει αποτύχει. Δηλαδή απόπειρες που είναι σαν συντελεσμένες αυτοκτονίες διότι ο τρόπος που διάλεξαν είναι θανατηφόρος - π.χ. απαγχονισμός όπου έσπασε το σχοινί, πυροβολισμός με όπλο το οποίο αστόχησε και πτώση από ύψος που προκάλεσε αναπηρία. Συνήθως, όλα αυτά φέρνουν τον θάνατο σε μεγαλύτερο ποσοστό, γι' αυτό το μετράμε σε αυτοκτονίες. Πρέπει να σημειωθεί ότι, διαχρονικά και σε όλες τις εποχές, το μεγαλύτερο στρες δέχονται οι έφηβοι και νεαροί ενήλικες μέχρι 30 ετών. Η αναλογία αυτοκτονιών εφήβων, όπως προκύπτει από την έρευνα, είναι 10 ανά 100.000 πληθυσμού», αναφέρει ο κ. Μπότσης.
Πηγή: www.newsbeast.gr