Παρόλο που προσωπικά επιμένω ότι θα είχε ιδιαίτερο και πολύπλευρο ενδιαφέρον να ντυνόταν ο διεθνής αμυντικός στα «ερυθρόλευκα» - ακόμα και αν δεν κατόρθωνε να καθιερωθεί τους επόμενους μήνες, φορώντας απλά την κόκκινη φόρμα ενώ θα εξακολουθούσε να τον πληρώνει ο Παναθηναϊκός κι αυτό από μόνο του θα ήταν μοναδικό και πρωτόγνωρο χουνέρι για την «πράσινη» διοίκηση και τους ερασιτεχνικούς χειρισμούς της – το συμπέρασμα που προκύπτει λέει ότι ο λαός του Ολυμπιακού, όντως, είναι ο μεγάλος partner αυτού του μύθου και πραγματικότητας που ακούει στον τίτλο: «το κορυφαίο συλλογικό μαγαζί γωνία».
Το μεγαλείο του «ερυθρόλευκο» κόσμου δεν έχει ομοιότητες με κανένα άλλο λαϊκό έρεισμα! Δεν μειώνω, αντίθετα αναγνωρίζω, την δύναμη της εξέδρας και των άλλων μεγάλων συλλόγων της χώρας, ΠΑΟ, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, Άρη, ακόμα και του ΟΦΗ στην Κρήτη, καθώς και αρκετών επίσης ισχυρών πόλων του επαρχιακού ποδοσφαίρου (Λάρισα, Γιάννινα, Βόλος, κλπ.), ωστόσο η παραδοσιακή δυναμική και το πάθος των «γαύρων» είναι μνημειώδης!
Είναι η φωνή που έχει άποψη και βροντερό «πέρασμα». Είναι η πιστοποίηση του «φωνή λαού, οργή Θεού»! Γι’ αυτό και ο Ολυμπιακός είναι… κυβέρνηση. Με αυτή την ανατρεπτική έννοια και όχι έτσι όπως βολεύονται να την παρουσιάζουν (με τρόπο παρασκηνιακό) οι αντίπαλοί του, για να δικαιολογήσουν τα (δικά τους) αδικαιολόγητα και επειδή ασφαλώς εκείνα που δεν φτάνει η πονηρή αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια…
Με… πράσινους κόκκους!
Χαίρομαι, εντυπωσιάζομαι και θαυμάζω το κοινό του Ολυμπιακού, που σε κάθε ευκαιρία καταρρίπτει τη φαιδρή επιχειρηματολογία οποιουδήποτε «αντιφρονούντος», αφήνοντας το… κουτόχορτο να αναμασιέται από τα «πραγματικά πρόβατα».
Στην περίπτωση της σκέψης των πρωταθλητών να κάνουν τη μεταγραφή του Βύντρα – όπως συνέβη και στο πρόσφατο παρελθόν με Κυργιάκο και Τζιόλη, ασχέτως αν κατά τη γνώμη μου ήταν διαφορετικές περιπτώσεις, αλλά ήταν «προϊόντα» με την ίδια «χημική βάση», τους… πράσινους κόκκους… - αναδείχθηκε (έστω και στον υψηλότερο βαθμό της υπερβολής κατά την ταπεινή άποψη μου) η υπερηφάνεια και ο εγωισμός του οπαδού του Ολυμπιακού.
Αυτός ο κόσμος, που μέσα από την ομάδα του και τις κατακτήσεις της (σε όλα τα σπορ, όχι μόνο στο ποδόσφαιρο), γαλουχήθηκε να είναι ο αποκλειστικός νικητής παντού και πάντα και σε όλα, με αποτέλεσμα κάπου να τον διακρίνει μια απαιτητικότητα σε βαθμό ίσως και… αμετροέπειας απέναντι όλα (τίτλους, διακρίσεις, μεταγραφές, νίκες και μεγάλη μπάλα) έχει γνώμη και, κυρίως, αυτό που κατονομάζουμε: «το θάρρος της γνώμης του».
Προσέξτε: Είναι εκ διαμέτρου αντίθετη η δύναμη της έκφρασης από την επιβολή. Ο Ολυμπιακός δεν είναι «Θύρα 4», «Φορέας», «Original», «Super-άδες» και δεν ξέρω εγώ τι άλλο, για να του κάνει κουμάντο το κομμάτι των οργανωμένων. Απέχει πολύ το ένα από το άλλο. Και ως έννοια και ως ουσία, πράξη…
Από την περίοδο την μετέπειτα της ιστορικής ταλαιπωρίας των «πέτρινων χρόνων»με την ατυχία των Κοσκωτάδων και Σαλιαρέληδων, ο Ολυμπιακός του έμελλε να διαθέτει στιβαρές, ακμαίες, φερέγγυες, εύρωστες και υγιείς διοικήσεις.
Από τον Κόκκαλη στον Μαρινάκη καλλιεργήθηκε, στηρίχτηκε και με κάθε αφορμή, σε κάθε εκδήλωση, προάγεται το οικογενειακό πνεύμα. Το συνολικό καλό της ομάδας.
Ο λαός του Ολυμπιακού επί της ουσίας, πραγματικά, εδώ και πολλά χρόνια, συμμετέχει στις καίριες αποφάσεις που παίρνονται. Είτε με τη συμμετοχή εκπροσώπου του στα διοικητικά συμβούλια (βλέπε και την προεδρία Μιχάλη Κουντούρη στον ερασιτέχνη), είτε με τη στεντόρεια φωνή του στις κερκίδες του Καραϊσκάκη. Είτε ακόμα, στη σύγχρονη ηλεκτρονική εποχή, με έκφραση από τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης (όπως έγινε τώρα με το θέμα Βύντρα).
Ο Βαγγέλης Μαρινάκης έχει αποδείξει πολλές φορές στα δυόμιση χρόνια που ηγείται των «ερυθρολεύκων» ότι είναι σαρξ εκ της σαρκός με το λαό του Ολυμπιακού. Νιώθει και οσφραίνεται τη θέληση του κόσμου από… μίλια μακριά. Την ακούει, τη λαμβάνει υπόψη του.
Οι Πορτογάλοι έμειναν… παγωτά με το τέλος συνεργασίας με τον Ζαρντίμ. Μπορεί, ναι, να ήταν μέχρι και για… Βιβλίο Γκίνες η απόλυση ενός αήττητου προπονητή!
- Έλα όμως που η ομάδα δεν έπαιζε μπάλα. Δεν «τραβούσε» τον κόσμο της….
Ο Βύντρα – το αναλύσαμε, το εξηγήσαμε και από χτες – θα ήταν μια «καλή περίπτωση» από πολλές πλευρές. Έλα όμως που δεν ελκυόταν ένα μεγάλο (εν τέλει) μέρος του κοινού της ομάδας στη θέα του παίκτη με την ερυθρόλευκη φανέλα…
Τέλος κι αυτό το ζήτημα – όπως και του Ζαρντίμ – με καταλυτική προεδρική επέμβαση.
Θέλω όμως από εδώ και πέρα να δω πώς ανταποκρίνεται και αναγνωρίζει ένα μέρος του κοινού, που δεν πολύ-πηγαίνει φέτος στο Καραϊσκάκη, την ικανοποίηση των αιτημάτων του. Γιατί, κακά τα ψέματα: Για να έχεις άποψη και να την υποστηρίζεις, πρέπει να είσαι και κοντά, δίπλα στην ομάδα. Αρωγός των προσπαθειών της. Και όχι «τα δικά μου δικά μου και τα δικά σου... πάλι δικά μου…». Έτσι;
πηγή: sportdog.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου