Είχε ανάγκη να τραβήξει την προσοχή!

Ο Αλέξης Σπυρόπουλος γράφει για την απεγνωσμένη ανάγκη που είχε ο Γιώργος Κατίδης για να τραβήξει την προσοχή και τα κατάφερε.

Ο Κατίδης άπλωσε το χέρι. H κίνησή του μας έδειξε, in your face baby, το ζήτημα. Εμείς είδαμε το χέρι, και σ’ αυτό μείναμε. Αφήσαμε, αντί να προσεγγίσουμε, το ζήτημα. Όπως ο τύπος, που του ‘δειχναν το φεγγάρι κι έβλεπε το δάχτυλο…
Προφανώς ο συγκεκριμένος ποδοσφαιριστής είναι, σαν κι εκείνη την κοπέλα που πηδάει τριπλούν, κλασικό δείγμα της «νομίζεις πως είσαι πιο έξυπνος από ένα δεκάχρονο;» κατηγορίας. Μου θυμίζει τη διήγηση του γιου μου σπίτι, για ένα συμμαθητή του στην Ε’ Δημοτικού που το ‘χει βρει, ένας τρόπος να τραβά την προσοχή των άλλων, στο διάλειμμα να φωνάζει «Αίμα, Τιμή, Χρυσή Αυγή». Κι ο Κατίδης, αυτό έκανε. Είχε την ίδια απεγνωσμένη ανάγκη να τραβήξει την προσοχή. Το κατάφερε.
Το ζήτημα, όμως, δεν είναι ο Κατίδης. Το ζήτημα είναι, ένας κόσμος στη σύγχυση. Στο χάσιμο. Ενας κόσμος, που δεν έχει καταπού να κάνει. Γιατί όλες οι ενδεχόμενες επιλογές, δεξιά κι αριστερά, τον οδηγούν στην κοινή κατάληξη. Αδιέξοδο. Τοίχος. Και ακριβώς εκεί, ενώπιον των αδιεξόδων, βρίσκει μια αγκαλιά. Απατηλή μεν, ανοιχτή δε. Στο εξτρίμ. Κατακεί θα κάνει. Ο,τι κινείται και υπάρχει σε προβληματικό, κατακεί κάνει. Είναι το πιο εύκολο ψάρι για ν’ αλιευθεί. Σ’ ένα παράδεισο, τάχα αξιών.

Οποιος τρώει ξύλο στη ζωή του, ξύλο με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο, κατακεί κάνει. Κατακεί που θα νιώσει επιτέλους, αντί θύμα, δυνατός. Που θα μπορεί, αυτός να δώσει (αντί να φάει) το ξύλο. ‘Η, έστω, θα το δώσουν άλλοι «για πάρτη του». Στέλνουμε τα παιδιά μας, σε σχολεία όπου το νούμερο-ένα στην ατζέντα της καθημερινότητας είναι η βία. Tο bullying. Το cyber-bullying. Σαν σε ταχύρυθμη εκπαίδευση, προτού μεγαλώσουν και βγουν έξω. Σ’ ένα αντίστοιχο, τον λεγόμενο αληθινό, κόσμο.
Ο νέος ποδοσφαιριστής είναι ο νέος άνθρωπος αυτού του εν συγχύσει κόσμου. Επιπλέον δε, εκ του αντικειμένου του, ο ποδοσφαιριστής (αφού, πρώτα, το έχει κάπως ονειρευτεί από μικρός, ύστερα έρχεται και) δραστηριοποιείται σ’ ένα κατ’ εξοχήν προνομιακό για τους κακοποιούς χώρο. Αυτό δεν είναι, σήμερα, το επαγγελματικό ποδόσφαιρο; Το γήπεδο, που οι κακοποιοί απολαμβάνουν να παίζουν μπάλα. Ο ποδοσφαιριστής, το σημείωσα εδώ τον καιρό της μετακίνησης του Τοροσίδη στη Ρόμα, έχει ανάγκη την καθοδήγηση. Καθοδήγηση, για τον ποδοσφαιριστή, είναι η οικογένεια και ο ατζέντης. Παρακαλούσα τις προάλλες στη Νέα Σμύρνη τον Θεόφιλο Καρασαββίδη, «να καθοδηγείτε τα παιδιά».
Καθοδήγηση δεν είναι μόνον, πόσα-πώς-πότε θα πάρουμε. Καθοδήγηση είναι η παιδεία. Η αγωνία για επιμόρφωση. Θα ξεχάσω πολλά, ήδη σιγά-σιγά αρχίζω να ξεχνώ κάμποσα, στη ζωή μου. Αλλ’ ένα απ’αυτά που δεν θα ξεχάσω ποτέ, ξέρω πως είναι εκείνη η επίσκεψη πέρυσι, παρέα με τους διεθνείς, στο δωρικής λιτότητας υπερώον του Μίκη Θεοδωράκη φάτσα απέναντι στην Ακρόπολη. Η συνάντησή του, για μερικές ώρες, μαζί τους. Πώς έφυγαν μετά, οι διεθνείς, από κει. Τι είχαν αφομοιώσει. Αν ο ποδοσφαιριστής καθοδηγηθεί να μάθει απέξω τον Μίκη, εννοείται πως δεν θα χρειαστεί ποτέ να συζητήσουμε για τον «Ελληνα Χίτλερ» που αίφνης οι Γερμανοί, kiss my ass μετά συγχωρήσεως, βρήκαν.
Η διαφορά του Κατίδη απ’ τον συμμαθητή του γιου μου είναι ότι ο Ελληνας νομοθέτης στον εικοσάχρονο αναγνωρίζει, ενώ στον δεκάχρονο δεν αναγνωρίζει, δικαίωμα ψήφου και ικανότητα δικαιοπραξίας. Αρα, ο Κατίδης χρήζει να τιμωρηθεί. Δεν στέκει το σχήμα, νέος με δικαιώματα ενήλικου και υποχρεώσεις ανήλικου. Κι η τιμωρία άλλωστε, μέσον παιδείας είναι. Το έσχατο μεν, μέσον δε. Αφού δεν κατέστη εφικτό με διαφορετικό τρόπο ν’ αποκτήσει συνείδηση τι είναι αυτό που έκανε, τι συμβολίζει, ας το μάθει έτσι. Μόνο που και εδώ, πάλι, πέφτουμε σ’ ένα κόσμο όπου τιμωρία=επικοινωνία=υποκρισία. Δια βίου, λέει. Για τον εντυπωσιασμό της στιγμής. Ωπα!
Ο Κατίδης θα χάσει το Μουντιάλ Νέων, το καλοκαίρι στην Τουρκία. Αυτό είναι, όλο κι όλο, το «ισόβιο». Επειτα, αν έχει έξυπνη καθοδήγηση, κάπου θα βρει το επόμενο κομμάτι γης για να παίξει ποδόσφαιρο. Και θ’ αναμένει, ώσπου να πάρει μια δεύτερη ευκαιρία, να ευεργετηθεί απ’ την κοντή μνήμη. Short memory, για να καταλαβαίνουν κι οι τόσο, μα τόσο, politically correct που σοκάρονται από μια χειρονομία αλλ’ αυτό αργότερα δεν τους αποτρέπει να δίνουν δουλειά σ’αυτόν που την έκανε. Ο διαβόητος φασίστας Ντι Κάνιο, μέχρι πρότινος, ήταν στην καθωσπρέπει Αγγλία προπονητής (Σουίντον).
Τον Αύγουστο, εκτός απ’ την κοπέλα που πηδάει τριπλούν, απ’ τους Ολυμπιακούς Αγώνες αποβλήθηκε κι ο Μοργκανέλα, ένα προβληματικό που παίζει ποδόσφαιρο στο Παλέρμο. Αποβλήθηκε επειδή στον λογαριασμό του είχε γράψει τους Κορεάτες, μόγγολα. Κι αυτός, τότε «δια βίου» ήταν. Τον Φεβρουάριο, αφού ο Χίτσφελντ δεν έδειξε την παραμικρή αναστολή, τον καμαρώσαμε με την Εθνική Ελβετίας στο Καραϊσκάκη… 
πηγή:gazzetta.gr