Tι κρατάω από τον Ολυμπιακό του μπάσκετ που δυο χρόνια σπέρνει τον πανικό στην Ευρώπη, έχοντας την πιο νεανική ομάδα της ιστορίας του; Το χρονικό της κατασκευής του και τη γιγάντωσή του ερήμην των περισσοτέρων: για αυτόν τον Ολυμπιακό, το γνωστό «εγώ τα έλεγα» δεν μπορεί να το επικαλεστεί κανείς.
Μπάτζετ
Δυο χρόνια πριν οι αδερφοί Αγγελόπουλοι αποφασίζουν να αποχωρήσουν πικραμένοι μετά από ένα χαμένο πρωτάθλημα. Βάζουν γενικό διευθυντή τον Σκυνδίλια, κάθονται στην άκρη, δίνουν τα κλειδιά στον Ιβκοβιτς να προχωρήσει σε μια υποχρεωτική ανανέωση με το ένα τρίτο του προηγούμενου μπάτζετ. Την ομάδα εγκαταλείπουν σχεδόν οι πάντες, εξαιρουμένων κάποιων λίγων μπασκετόφιλων που εμφανίζονται στο ΣΕΦ περιστασιακά για να δουν τι είναι αυτός ο Χάινς «που παίζει φορ, χωρίς να είναι δύο μέτρα», τι ψάρια πιάνει ο Αντιτς που έχει φύγει σαν αποτυχημένος από την ΑΕΚ, πώς θα τα βγάλουν πέρα κόντρα στ' αστέρια του ΠΑΟ κάτι μικροί που λέγονται Σλούκας, Μάντζαρης, Κατσίβελης κ.λπ. Ο γερο-Ντούντα ποντάρει στον Σπανούλη, στον Πρίντεζη και στον πιο ώριμο 20άρη της οικουμένης Παπανικολάου και στην Πόλη παίρνει την κούπα. Ο κόσμος καταλαβαίνει ότι ο Ολυμπιακός είναι αξιόμαχος όταν η ομάδα φτάνει στα πλέι oφ με τη Σιένα: μόνο τότε το ΣΕΦ γεμίζει.
Μετά
Ενα χρόνο μετά κι ενώ η ομάδα είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης και Ελλάδος στα ματς υπήρχε λίγος περισσότερος κόσμος, αλλά πάντα λιγότερος από αυτόν που η ομάδα άξιζε. Αυτή τη φορά η γκρίνια οφειλόταν στη φυγή του Ντούντα, στους μέτριους Αμερικανούς που ήρθαν, στις ήττες στο ΣΕΦ που ψιλοπάγωσαν έναν κόσμο που ονειρευόταν κατοστάρες. Οι Αγγελόπουλοι, όμως, στηρίζουν τον προπονητή παρά τη μουρμούρα, ενισχύουν την ομάδα, όχι ξοδεύοντας δισεκατομμύρια, αλλά ποντάροντας στο κίνητρο του μικρού γίγαντα Σερμαντίνι, πληγώνονται αλλά δεν το παρατάνε όταν ο τελικός του Κυπέλλου Ελλάδος μετατρέπεται σε πανηγύρι χουλιγκανισμού. Στο τέλος η πίστη στο σχέδιο δικαιώνεται κι ο κόσμος τρέχει να συμπαρασταθεί στην ομάδα: πάλι πρώτα sold out της σεζόν στα πλέι oφ. Εξυπακούεται νομίζω ότι στους τελικούς με τον ΠΑΟ θα υπάρξει μαύρη αγορά!
Σχέδιο
Πιο είναι το συμπέρασμα; Οτι αν υπάρχει ένα σχέδιο, το τηρείς απαρέγκλιτα, δεν ακούς την εξέδρα αλλά τους συνεργάτες που εμπιστεύεσαι, πορεύεσαι μ' αυτό μέχρι τέλους. Και κυρίως φροντίζεις για την αγωνιστική του επιτυχία με σαφείς στόχους κι όχι συζητώντας για «θέαμα», «μεταγραφές», προπονητές που θα ρθουν κ.λπ. Οι προπονητές και οι παίκτες που έχεις είναι οι καλύτεροι. Για σένα κυρίως.
Γκρίνια
Πάμε και στο δεύτερο μάθημα. Από την αρχή σχεδόν της παρουσίας τους οι Αγγελόπουλοι γκρίνιαζαν για τη διαιτησία, την ομοσπονδία, τον ΕΣΑΚΕ κ.λπ. Αλλοτε το έκαναν με ανακοινώσεις, άλλοτε με μπλουζάκια, άλλοτε μέσω δημοσιευμάτων κ.λπ. Τι είχαν καταφέρει; Η αλήθεια είναι ότι το προφίλ του αδικημένου από «την αυτοκρατορία του ΠΑΟ που τους έκλεβε τα πρωταθλήματα» τους έκανε αρκετά συμπαθείς σε πολύ κόσμο και εκτός Ολυμπιακού. Όμως η διαιτητομουρμούρα όπλιζε το χέρι όσων γούσταραν επεισόδια και κυρίως ήταν για την ομάδα ένα υπέροχο άλλοθι: όπως κάτι κασέτες κατέγραψαν οι ίδιοι παίκτες τους που κατήγγειλαν τη διαιτησία πίσω από την πλάτη τους, τους έλεγαν βλάκες!
Απασχολούν
Δεν ξέρω τι έκαναν, αλλά παρατηρώ ότι καιρό τώρα με τη διαιτησία σταμάτησαν ν' ασχολούνται – τουλάχιστον δεν το κάνουν με τηλεβόες, ανακοινώσεις, δηλώσεις κ.λπ. Οταν σταμάτησε να τους ενδιαφέρει η επικοινωνία μίας αδικίας κι έστρεψαν την προσοχή τους στο σπορ και τις αξίες του, η ομάδα, με μικρότερα μπάτζετ, απογειώθηκε! Σήμερα δεν ξέρω αν τους απασχολούν ονόματα όπως Πηλοΐδης, Αναστασόπουλος, Σχινάς κ.λπ. Ισως τους απασχολούν – δεν το αποκλείω. Αλλά λιγότερο από τον Σπανούλη, τον Μπαρτζώκα, τον Σερμαντίνι, τον Παπ.
Σύνοψη
Δύο ωραία μαθήματα μας έδωσε ο Ολυμπιακός. Το πρώτο είναι ότι όποιος ασχολείται με το σπορ, την ομάδα, την οργάνωσή της μπορεί να πετύχει σημαντικά πράγματα χωρίς μάλιστα να σκορπάει δισεκατομμύρια αρκεί να μην παιδεύεται να ικανοποιήσει εξέδρες. Το δεύτερο ότι η γκρίνια για τη διαιτησία σε κάνει συμπαθή, σε βοηθά να εκτονωθείς και κρύβει τα προβλήματα για λίγο. Αλλά η γκρίνια επιτυχία δεν φέρνει ποτέ και το να δηλητηριάζεις ό,τι κάνει ο άλλος σε κάνει συνήθως χειρότερο, γιατί δεν κοιτάς την καμπούρα σου...
Τι κάνουν;
Έχω πάρει δεκάδες mail μετά τον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος όπου διάφοροι καταριούνται τον Γιάχο, τον Τριτσώνη, τον Ολυμπιακό που δεν αφήνει κανέναν να κερδίσει τίποτα κ.λπ. Δεν νομίζω ότι έχει νόημα να συζητήσει κανείς μια καθαρή φάση: το λάθος του Γιάχου υπήρξε μεγάλο. Ωστόσο υπάρχει σε όλα αυτά πάντα το ίδιο ζήτημα. Αν υποθέσουμε ότι ο Ολυμπιακός είναι η αυτοκρατορία του κακού, που όλα τα θέλει και δεν αφήνει τίποτα, δυσκολεύομαι να καταλάβω τι κάνουν οι άλλοι για να τον σταματήσουν ή να τον νικήσουν ή να του πάρουν τα πρωταθλήματα κ.λπ. Συνήθως μόνο φωνάζουν.
Ο Ολυμπιακός κλείνει τη σεζόν με ένα νταμπλ στο ποδόσφαιρο, ας πούμε άδικο αφού το Κύπελλο έπρεπε να το πάρει ο Αστέρας και το πρωτάθλημα κάποιος άλλος: όποιος θέλει ο καθένας. Πήρε όμως και το πρωτάθλημα Ευρώπης στο μπάσκετ, χτυπάει το πρωτάθλημα του πόλο, πήρε το πρωτάθλημα του βόλεϊ: μέχρι και αυτό των γυναικών! Στο Λονδίνο δίπλα στην ομάδα του μπάσκετ ήταν ο Μαρινάκης, που βοηθά και τον Ερασιτέχνη, όπως και οι Αγγελόπουλοι. Θέλω να πω ότι οι παράγοντες του Ολυμπιακού είναι δίπλα σε όλα τα τμήματα, φροντίζοντας πραγματικά όλα να είναι πρώτα. Μετά από δεκαπέντε χρόνια που ο Ολυμπιακός ακούει κατάρες από τους υπόλοιπους για όσα κερδίζει στο ποδόσφαιρο, παραμένει μια γροθιά. Απαιτήσεις των οπαδών του, μουρμούρες και γκρίνιες πάνε πάντα στην άκρη: ο κόσμος του υπάρχει, βοηθά, συσπειρώνεται γιατί βλέπει παράγοντες που «ματώνουν» και δεν το βάζουν στα πόδια.
Ο Ολυμπιακός δεν διακρίνω να έχει προβλήματα, επειδή οι άλλοι φωνάζουν. Οι άλλοι θα κάνουν κάτι, μπας και αποκτήσουν λίγη δύναμη ώστε να υπάρχει του χρόνου λίγο παραπάνω ανταγωνισμός;
Τρέλα
Τρελαμένη με τον Βασίλη Σπανούλη όλη η Ευρώπη! Τόσο που χθες βράδυ στη μετάδοση των Ιταλών οι σχολιάστες θυμήθηκαν τον Καζαλίν, προπονητή κάποτε του Σιγάλα στο Μιλάνο. Οταν του είχαν πει ότι ο Σιγάλας δεν κάνει όσα περίμεναν, ο Καζαλίν είχε απαντήσει ότι όλες οι ομάδες του κόσμου πρέπει να έχουν ένα Ελληνα παίκτη, γιατί είναι στις προπονήσεις το απόλυτο παράδειγμα! «Αν είχαν όλοι έναν Σπανούλη, το μπάσκετ θα ήταν ωραιότερο» είπε (προ) χθες ο Φράνκο Λάουρο…
ΠΗΓΗ: Sportday
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου