Το κατέκτησε, με τα τσαρούχια που λένε. Με πέντε νίκες, σε πέντε ματς. Εβγαλε και τον πρώτο, και τον δεύτερο, και τον τρίτο (!) σκόρερ του τουρνουά. Αήττητη, για ν’ αντιληφθούμε τη «συνέχεια» από τάξη σε τάξη, στις τελευταίες 26 εμφανίσεις της. Ένα σερί τροπαίων, σε όλα τα ηλικιακά επίπεδα, που δικαιώνει την επιμονή τους στο νούμερο-ένα στοιχείο του ποδοσφαίρου. Την τεχνική. Τον έλεγχο της μπάλας. Το να προπονείσαι από οκτώ ετών, εννέα ετών, δέκα ετών μ’ αυτόν τον μπούσουλα. Να μαθαίνεις να κάνεις υποδοχή, υπό (και παρά την) ασφυκτική πίεση του αντίπαλου μαρκαρίσματος. Ο,τι τους σταματούσε ως το 2008 στη Βιέννη, δεν ήταν το μοντέλο τους. Δεν ήταν η φιλοσοφία της σχολής τους.
Ηταν, μόνον, ένας αόρατος αλλ’ αξεπέραστος νοητικός τοίχος. Όταν οι Ανδρες, εκεί και τότε, τον έσπασαν, έκτοτε δεν τους σταματά τίποτα, κανείς, πουθενά. Παράγουν. Και παράγουν. Και παράγουν. Ως εκεί που δεν έχουν πια, πού να τους βάλουν. Και…φρακάρουν. Αν το Μουντιάλ 2014 είναι η τελευταία μεγάλη διοργάνωση για τον Τσάβι, τον Σάμπι Αλόνσο, τον Βίγια, τον Κασίγιας, ακόμη και τον Πουγιόλ αν είναι καλά σ’ ένα χρόνο, τότε θα επέλθει μια κάποια, η ελάχιστη έστω, αποσυμφόρηση. Για ν’ αρχίσουν να παίρνουν σειρά οι νεότεροι. Που, όπου παίζουν, είναι MVP αλλά στη Roja δυσκολεύονται να βρουν ρόλο και χρόνο. Ο Χάβι Μαρτίνεθ, ο Μάτα, ο Καθόρλα, ο Σολδάδο. ‘Η δεν έχουν, καν, θέση στη Roja. Ο Μπενιάτ, ο Αρτέτα, ο Νεγρέδο.
Οι Ιταλοί, ένα χρόνο μετά την τεσσάρα των μεγάλων πέρυσι στο Κίεβο, τώρα στην Ιερουσαλήμ πήραν άλλη μία τεσσάρα-κρυάδα. Πάλι second-best. Αλλ’ ένα σπουδαίο σχολείο, η Ιταλία, επίσης. Με δική της θεότητα. Με δικό της νούμερο-ένα. Τακτική. Αν βάλεις προπονητή της ισπανικής σχολής να δουλέψει σε ιταλικό κλαμπ, θα το…καταστρέψει και θα καταστραφεί. Αντίστροφα, Ιταλός στην Ισπανία, γίνεται. Αλλ’ Ισπανός στην Ιταλία, εκεί δεν υπάρχει συμβατότητα. Στο σύστημα-Ιταλία, τα σπουδαία εκπαιδευτήρια είναι η Serie B. Το Λιβόρνο, η Μπρέσια, η Βερόνα. Τι παίκτη πήραν και τι παίκτη έκαναν τον Κονέ, τον Ταχτσίδη, τον Γκέντζογλου. Αν τα κλαμπ δεν έχουν τα μέσα για να φτάσουν ψηλά, οπωσδήποτε έχουν τον τρόπο να εφοδιάζουν τους ποδοσφαιριστές για να φτάσουν (κάπου αλλού) ψηλά.
Μια άλλη προσέγγιση στο αντικείμενο-ποδόσφαιρο. Το δόγμα είναι ότι, με την τακτική, και οι μέτριοι έσονται ανταγωνιστικοί! Η ζωή αποδεικνύει ότι πράγματι η τακτική σε πηγαίνει ως ένα, σεβαστό κι αξιοπρόσεκτο, σημείο. Αλλ’ η τεχνική σε πηγαίνει ως το τέρμα του δρόμου. Σε σχέση με την ισπανική δε, η ιταλική σχολή υπολείπεται και ως προς την πληθώρα. Των παραγόμενων ποδοσφαιριστών. Γι’ αυτό και τα ιταλάκια ανεβαίνουν πιο γρήγορα στους Ανδρες. Ηδη ο Ντε Σίλιο κι ο Ελ Σααραουί, που αυτές τις μέρες θα μπορούσαν να είναι στο Ισραήλ, είναι στη Βραζιλία. Ενώ στην ομάδα της Ισπανίας που είναι στη Βραζιλία, δεν υπάρχει ούτ’ ένας που θα μπορούσε να είναι στο Ισραήλ. Κι ο Βεράτι, κι ο Φλορέντσι, κι ο Μαρόνε, ο Ινσίνιε, ο Γκαμπιαντίνι, ο Ντέστρο, ο Ιμόμπιλε, αύριο-μεθαύριο πιο εύκολα θα παίξουν στη Σκουάντρα απ’ όσο οι συνομήλικοί τους Ισπανοί στη Ρόχα.
Στην άλλη άκρη, τώρα. Αγγλία. Εκαναν τρεις ήττες στο τουρνουά, οι δύο από Ισραήλ και Νορβηγία. Εβαλαν ένα γκολ στα τρία ματς, με πέναλτι. Φυσικά, έφυγαν. Ντροπιασμένοι. Γιατί; Εξαιτίας του δικού τους νούμερο-ένα. Στη δική τους σχολή, νούμερο-ένα είναι η ταχυδύναμη. Η αντοχή στον υψηλό ρυθμό. Τρομερό προσόν, να το διαθέτει κανείς. Αλλ’ ένα τίποτα, εάν δεν προϋπάρχει η τεχνική και η τακτική. Πολλά χρόνια πριν, ένας δάσκαλος στη Σκωτία είχε ομολογήσει πως «αν μας έφερναν τον Τσάβι και τον Ινιέστα σε ηλικία 13 ετών», αυτομάτως το σύστημα με τα δικά του κριτήρια θα τους είχε απορρίψει. Τόσα χρόνια μετά, δεν φαίνεται να έχει αλλάξει, στην προσέγγισή τους, κάτι. Το πληρώνουν. Όχι μόνο με την αποτυχία.
Το πληρώνουν, και κατά κυριολεξίαν. Πανάκριβα. Τόσο ολιγάριθμο που είναι το εθνικό ταλέντο, υπερτιμάται εξωφρενικά. Ο Κάρολ, ο Χέντερσον, ο Ντάουνινγκ, ο Ρόντγουελ, ο Ουίλσερ, ο Ουέλμπεκ, ο Τσάμπερλεν, ο Στέρλινγκ, ο Τζόουνς, ένας Κάλουμ ΜακΜάναμαν της Ουίγκαν. Η ετικέτα ενός εκάστου εξ αυτών γράφει οκταψήφιο νούμερο! Κι όμως είναι παίκτες που οι Ισπανοί, εάν τους πετύχουν μπροστά τους, «δεν τους βλέπουν» καν. Πέρυσι νομίζω, είχα διαβάσει μια συνέντευξη του Γκουστάβο Πόγετ, παλαιού χαφ της Τσέλσι και της Τότεναμ, ενόσω ήταν προπονητής στη Μπράιτον. Τον ρωτούσαν, γιατί δεν αγοράζει Αγγλους αλλά προτιμά ξένους. Απάντησε, «θ’ αγοράσω Αγγλους όταν οι τιμές θα λογικευτούν».
Μια κατάσταση που σέρνεται, σε μάκρος. Σαν να σταμάτησε ο χρόνος του εθνικού ποδοσφαίρου της Αγγλίας, στο Χέιζελ. Σήμερα, εάν φτιάξουμε μια λίστα με τους 50 top ποδοσφαιριστές στον κόσμο, πόσους Αγγλους θα βρούμε να βάλουμε μέσα; Εγώ λέω, ένα. Ρούνι. Δεύτερο, δυσκολεύομαι. Για…βοήθεια του κοινού, θα ζητούσα το «Αγγλος» να γίνει «Βρετανός». Ώστε να βρω κι ένα δεύτερο. Μπέιλ. Προ Χέιζελ, στο top-50 Βρετανοί θα ήταν, ας είμαι μετριοπαθής, καμιά εικοσαριά! Στο Ισραήλ αυτές τις μέρες, για Εθνική Ελπίδων εμφάνισαν μία Μικτή Επιλέκτων της Τσάμπιονσιπ. Φυσιολογικό. Η Πρέμιερσιπ στελεχώνεται απ’ τις χώρες που παράγουν εκείνους που ξέρουν να παίξουν με τη μπάλα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου