Ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος γράφει για την συμμετοχή της Εθνικής Νέων στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Τουρκίας.
Και το στοίχημα πρέπει να είναι πάντα ένα για όλα αυτά τα παιδιά: το να κάνουν καριέρα. Γιατί καλή και άγια η επιτυχία του να διακριθείς σε ένα Euro ή ακόμα καλύτερα σε ένα Μουντιάλ Νέων, ωστόσο αν δεν το συνδυάσεις με διάρκεια στην καριέρα σου και μείνεις κομήτης, τότε θα αποδειχτεί δώρο άδωρο η όποια εφήμερη δόξα.
Το ταλέντο δεν έλειψε άλλωστε ποτέ από την Ελλάδα στις μικρές ηλικίες. Αλλά εκείνο που διαφοροποιεί το να είσαι ταλέντο κάτω από τα 18 με το να κάνεις τελικά καριέρα είναι το μυαλό. Και επειδή, κακά τα ψέματα, σε αυτές τις ηλικίες θα ήταν πολύ δύσκολο να ζητάμε υποχρεωτικά αμούστακα παιδιά να έχουν τόσο μυαλό που να καταφέρνουν να διαχειριστούν απότομα τη δημοσιότητα, αλλά και το (όποιο) χρήμα που πέφτει στα χέρια τους, ευθύνη έχει και το περιβάλλον.
Η πρόσφατη θλιβερή περίπτωση του Κατίδη, που ας μη λησμονούμε πως ήταν ο αρχηγός αυτής της ομάδας στην περσινή επιτυχία των Νέων στο Ταλίν, έρχεται ως καμπανάκι για να υπενθυμίσει σε όλα αυτά τα παιδιά πως όσο εύκολα ανεβαίνεις ψηλά άλλο τόσο πανεύκολα γκρεμίζεσαι!
Συνεπώς για να βγει σωστή η εξίσωση, πρέπει το ταλέντο να συνδυαστεί με πολλή προσπάθεια και σοβαρότητα, σε συνάρτηση με την επιρροή που πάντα ασκεί το περιβάλλον στη ζωή ενός νέου παιδιού που -σε αντίθεση με τους πιο πολλούς συνομηλίκους του- όλα μοιάζουν να του έρχονται βολικά!
Στο αγωνιστικό κομμάτι τώρα, αυτά τα τουρνουά αναδεικνύουν πάντα πρωταγωνιστές και κάποιοι θα μας συντροφεύουν τα επόμενα χρόνια στις βραδιές του Τσάμπιονς Λιγκ και στα μεγάλα καλοκαιρινά ραντεβού στα Μουντιάλ και τα Euro. Φυσικά δεν γίνονται όλοι σταρ, επειδή πρωταγωνιστούν σε μία διοργάνωση.
Για κάθε Μπεσόνοφ το 1977 υπήρχε και ένας Πάουλο Ρομπέρτο που χάθηκε στον δρόμο, για κάθε Μαραντόνα το 1979 ένας Πονομαρίοφ που δεν έκανε κάτι, για κάθε Σαβιόλα το 2001, Μέσι το 2005 ή Αγουέρο το 2007 υπάρχουν και οι κάθε λογής Μπόατενγκ, Γκαμπόρ, Βί- τεσεκ ή Σαρπ που η καριέρα τους δεν εξελίχτηκε.
Είχα τη χαρά και την τύχη να βρεθώ το 1987 στη Χιλή και να ζήσω για τρεις εβδομάδες το εκπληκτικό τουρνουά που έκαναν οι μικροί τής τότε ενωμένης Γιουγκοσλαβίας, κατακτώντας στα πέναλτι τον τίτλο κόντρα στους Δυτικογερμανούς.
Ο Ρόμπερτ Προσινέτσκι, ο Νταβόρ Σούκερ, ο Ζβόνιμιρ Μπόμπαν, ο Πρέντραγκ Μιγιάτοβιτς, ο Ρόμπερτ Γιάρνι, ο Ιγκόρ Στίματς αποτελούσαν μία απίστευτης ποιότητας ομάδα και άλλωστε φάνηκε και από την εξέλιξη της καριέρας τους το πόσο σπουδαίοι παίκτες ήταν. Αλλά και σε εκείνο το τουρνουά είδα για παράδειγμα να ξετρελαίνουν κόσμο ο Δυτικογερμανός Στρέμελ, ο Χιλιανός Πίνο ή ο Βραζιλιάνος Αλσίντο χωρίς σήμερα να θυμάται κανείς τι απέγιναν!
Και μια επιτυχία που αποτυπώνεται για την Ελλάδα (μια και δεν έχουμε παραδείγματα σε Μουντιάλ παρά μόνο σε Euro) σε μία τρίτη θέση ή ακόμη και σε ένα τελικό δεν σημαίνει κάτι. Το 1974 πήγαμε στα τελικά των Νέων για πρώτη φορά στη Σουηδία και παρ' ότι αγωνιστικά αποτύχαμε, μερικά από τα παιδιά που αποτελούσαν την ομάδα ήταν η βάση της μεγάλης επιτυχίας (υπό τον Αλκέτα Παναγούλια) της πρώτης μας πρόκρισης στο Euro το 1980.
Το 1985 βγήκαμε δεύτεροι στο Πανευρωπαϊκό (U-16) της Βουδαπέστης χάνοντας 4-0 από τη Σοβιετική Ενωση στον τελικό, αλλά μόνο ο Αλεξανδρής και ο Ουζουνίδης (που τότε μάλιστα έπαιζε χαφ) έκαναν μεγάλη καριέρα, ενώ το 1999 ποιος θυμάται αλήθεια πως σε επίπεδο Νέων μπήκαμε στην τετράδα και παίξαμε μικρό τελικό κόντρα στην Ιρλανδία;
Για κάθε έναν Χαριστέα και Δημήτρη Παπαδόπουλο, που έγιναν πρωταθλητές Ευρώπης το 2004, και για τον Ταυλαρίδη που έπαιξε με καλά συμβόλαια στο εξωτερικό, υπάρχουν πολλοί που τους ξέχασαν ο χρόνος και ο κόσμος. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο μάθημα από τέτοιες διοργανώσεις, λίγο πριν από τη σέντρα στην Τουρκία. Πηγή: sport-fm.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου