Στις αρχές της δεκαετίας του '70 ο Αγιαξ άπλωσε την κυριαρχία του και εκτός ολλανδικών συνόρων με το λανσάρισμα του «ολοκληρωτικού ποδοσφαίρου». Ένας τρόπος παιχνιδιού που άλλαξε την ιστορία του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Πλέον οι διαστάσεις του γηπέδου γίνονταν «ευμετάβλητες» καθώς το γήπεδο όταν είχε την κατοχή ο Αγιαξ έπρεπε να «μεγαλώνει» και όταν την είχε ο αντίπαλος «συρρικνωνόταν». Ο επιθετικός γινόταν αμυντικός και στην αμέσως επόμενη φάση το ακριβώς αντίθετο, σύμφωνα με την έμπνευση του Ρίνους Μίχελς. Δεν ήταν λίγες οι φορές που βλέποντας αυτή την ομάδα, ένιωθες ότι παίζει με παίχτη περισσότερο. Η κατάργηση των θέσεων και των κλισέ είχε επιτευχθεί. Το μοντέρνο ποδόσφαιρο όπως πια το ξέρουμε σήμερα, ξεκινούσε.
Η υπερομάδα εκείνη ανταμείφθηκε με τρία συνεχόμενα Ευρωπαϊκά τρόπαια. Στον τελικό του Γουέμπλεϊ το 1971 λύγισε 2-0 τον Παναθηναϊκό και συνέχισε με το ίδιο σκορ απέναντι στην Ιντερ στο Ρότερνταμ, το 1972. Το 1973 νίκησε και τη Γιουβέντους με 1-0 στο Βελιγράδι κάνοντας χατ τρικ τίτλων! Αποτελούσε για χρόνια αυτό που οι Αμερικάνοι ονομάζουν «the team to beat», η ομάδα που οφείλεις να νικήσεις για να κατακτήσεις την κορυφή.
Εξ ου και το σύνθημα που ακουγόταν συχνά πυκνά στα ελληνικά γήπεδα: «Φέρτε μας τον Άγιαξ!». Και το πλήρωμα του χρόνου ήρθε. Το 1973 ο Αγιαξ κατέφτασε και μάλιστα δύο φορές. Τον Φεβρουάριο έπαιξε δύο φιλικούς αγώνες με ΠΑΟΚ (1-1 στην Τούμπα) και με τον Ολυμπιακό (νίκη 2-1) στο Στάδιο Καραϊσκάκη.
Τον Ιούνιο όμως του ίδιου έτους συνέβη κάτι απίθανο. Ο Ολλανδός Αίαντας επέστρεψε για να γνωρίσει τον τόπο καταγωγής του! Ο Δήμος της πόλης, αλλά και ο αείμνηστος πρόεδρος του Ολυμπιακού ο Νίκος Γουλανδρής έκαναν συντονισμένες προσπάθειες και έτσι ένα καλοκαιρινό απόγευμα η ομάδα των εν ενεργεία και επί τριετία πρωταθλητών Ευρώπης έφτανε στο νησί! Το ημερολόγιο έδειχνε 12 Ιουνίου 1973.
Ο Άγιαξ βέβαια ήρθε για το φιλικό χωρίς τα πρωτοκλασάτα ονόματα. Μόνο ο Τζόνι Ρεπ, σκόρερ του τελικού στο Βελιγράδι μερικές εβδομάδες πριν, εκπροσωπούσε την «αυθεντική» ομάδα και πλαισιωνόταν από νέους παίκτες οι οποίοι δεν έφτασαν ποτέ σε πολύ υψηλό επίπεδο. Το όλο σκηνικό θύμιζε κάτι από σχολική εκδρομή ή από ελληνική ταινία, όμως τίποτα δεν εμπόδιζε τους Σαλαμίνιους να νιώσουν για ένα βράδυ «ιπτάμενοι». Πάνω από 3.000 άτομα και αυτοκινητοπομπή συνόδεψε τους Ολλανδούς στο «Αιάντειο» το ξενοδοχείο όπου θα κατέλυαν. Οι παίκτες κάθισαν το βράδυ και απόλαυσαν την ηρεμία της θάλασσας και δεν σταμάτησαν να υπογράφουν αυτόγραφα!
Την επομένη επισκέφθηκαν τον αρχαιολογικό χώρο του Αιαντείου, κοντινές παραλίες και στις 5 και μισή το απόγευμα έδωσαν ραντεβού στο γήπεδο για να τους θαυμάσουν και να τους χειροκροτήσουν οι περίπου 6.000 φίλαθλοι κάθε ηλικίας.
Από νωρίς η ποιότητα του Τζόνι Ρεπ στο γήπεδο ξεχώρισε και τα δύο δικά του γκολ έγραψαν το τελικό σκορ 2-0. Η ικανότητα και η τεχνική των παικτών του Αγιαξ αν και δεν είχαν ξαναπαίξει σε ξερό γήπεδο, ήταν τόσο εμφανής που την επόμενη μέρα στην «Απογευματινή» υπήρχε ένα κείμενο για το ματς, με τίτλο «Ιπτάμενοι και στο… μπετόν» για τους ποδοσφαιριστές του. Ομως και ο Αίαντας Σαλαμίνας έχασε δύο καλές ευκαιρίες να σκοράρει, ενώ είχε και δύο δοκάρια. Ενα απόγευμα ονειρικό που θυμούνται με νοσταλγία όσοι το έζησαν από κοντά, καθώς ακόμα και τα γκολ των Ολλανδών πανηγυρίζονταν σαν να τα είχε σημειώσει ο τοπικός Αίας. Αξίζει να σημειώσουμε τις συνθέσεις των δύο ομάδων σε αυτό το ιστορικό από κάθε άποψη ματς.
Άγιαξ: Ντέτσον, Βανκ, Βίσερ, Ντορντ, Μέτιχ, Μόρατ, Ρεπ, Αλμπερτ, Μπούμα, Κιούπερτ (41' Λόγκχαρντ), Μπανκ.
Αίας Σαλαμίνας: Πέππας (87' Βάγιας), Λεονταρίτης, Φουρούκης (78' Παυλάκης), Πιλάβης, Μπισμπινωνάκης, Φραντζής, Χειράκης, Μπακούρος, Στασινόπουλος (59' Φουρίκης) Παπαλεξάνδρου, Συράκης (85' Βασιλάκης).
Οπως γράφτηκε στον Τύπο της εποχής, ακόμα και η δεύτερη ομάδα με την οποία είχε έρθει ο Αγιαξ, θα μπορούσε άνετα να κατακτήσει το Πρωτάθλημα Ελλάδας και δεν απείχε πολύ από την πραγματικότητα.
Μετά τον αγώνα ο Τζόνι Ρεπ έλεγε «Τόσο εγώ όσο και οι συμπαίκτες μου θέλαμε πολύ να δούμε το νησί του Αίαντος, απ' όπου πήρε την ονομασία ο σύλλογός μας». Εκανε μάλιστα και προβλέψεις για το «καυτό» μεταγραφικό καλοκαίρι που θα ακολουθούσε: «Αν θα φύγω από τον Αγιαξ θα το αποφασίσει η ομάδα, υπάρχουν πάντως πολλές πιθανότητες να μεταπηδήσω στην Μπαρτσελόνα. Αντίθετα ο Κρόιφ νομίζω ότι θα παραμείνει στον Αγιαξ για έναν ακόμη χρόνο». Σαν ποδοσφαιριστής ήταν σπουδαίος αλλά σαν μελλοντολόγος μάλλον απογοητευτικός!
Λίγο καιρό μετά στην εσωτερική ψηφοφορία των παικτών για την αρχηγία της ομάδας, ο Πιτ Κάιζερ θα κερδίσει οριακά και ο Κρόιφ αμέσως θα κινήσει τη διαδικασία αποχώρησης από την ομάδα. Πήγε στην Μπαρτσελόνα απορρίπτοντας λόγω Φράνκο τη Ρεάλ και με το ποσό - ρεκόρ για την εποχή του ενός εκατομμυρίου δολαρίων έγινε ο άνθρωπος που θα άλλαζε το DNA όχι μόνο των «μπλαουγκράνα» αλλά όλου του τρόπου σκέψης στο ισπανικό ποδόσφαιρο. Αντίθετα ο Ρεπ έμεινε άλλα δύο χρόνια στον Αγιαξ μέχρι να μεταγραφεί και αυτός στην Ισπανία και τη Βαλένθια.
Το κομμάτι είναι από το βιβλίο-μπεστ σέλερ του Χρήστου Σωτηρακόπουλου «Της Κυριακής τα είδωλα» που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις ΤΟΠΟΣ.
Πηγή: SportDay
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου