Ψάχνοντας εισιτήρια επιστροφής
για το πρωί της Τρίτης, το σκηνικό μοιάζει διαμορφωμένο, λες και
πρόκειται για... ντεζαβού. Μήπως το έχουμε ξαναζήσει; Ναι, ναι...
Ήταν Ιούλιος 2012, στο Καράκας, μαζεύαμε βαλίτσες για την Αθήνα και οι... πυροβολισμοί στο ψαχνό δεν ήταν λόγω της υψηλής εκληματικότητας στη Βενεζουέλα. Ήταν ο υπόκωφος θόρυβος από την εκτέλεση του Ζούρου. Μόνος του τα έτρωγε τα σκάγια... Οι παίκτες στο απυρόβλητο. "Δεν τους είχε κάνει ομάδα ο Ζούρος", "δε μπόρεσε να διαχειριστεί την κατάσταση", "δεν έβαζε τον Φώτση", "πήγε να κερδίσει μόνο με την επίθεση ενώ παραδοσιακά είμαστε μια σχολή που βασίζεται στην άμυνα". Λες και όλα είναι... πατηκωμένα στο καρμπόν.
Ξεκάθαρες χωρίς καμία αμφιβολία οι ευθύνες του Τρινκιέρι και τις αναλύσαμε και χθες. Αλλά πάλι δεν φταίνε σε τίποτα οι παικταράδες (χωρίς κανένα ίχνος ειρωνίας); Παίκτες τόσο υψηλού επιπέδου, πρωταθλητές Ευρώπης, οδηγούν την Εθνική ομάδα της χώρας στην 11η θέση του Πανευρωπαϊκού και πάλι φταίει μόνο ο κόουτς; Basta...
Οι παίκτες στα ομαδικά σπορ είναι οι κατ΄εξοχήν πρώτοι από όλες τις ειδικότητες του πλανήτη, στις δικαιολογίες. Όποιος έχει μιλήσει έστω μια φορά με αθλητή, μπορεί να καταλάβει. Σπάνια θα ακούσει κάποιον να αναλάβει ευθύνη, να πει "έπαιξα άθλια", χωρίς να προσθέσει και ένα "αλλά..." στο οποίο θα αδειάζει τον προπονητή για τον χρόνο που έπαιξε, τον ρυθμό που δεν τον άφησε να βρει, το αστείο πλάνο που έφερε την ήττα, το τραγικό σκάουτινγκ, την ρουφιάνα την τύχη, τον αλήτη τον καιρό και τον κακό του τον φλάρο.
Οι παίκτες είναι πρωταθλητές στις δικαιολογίες! Κι όταν έρχεται η ώρα της απόδοσης των ευθυνών, κάνουν αυτό που δεν τους αρέσει στο γήπεδο. Πάσες...
Τον... ατομικό έλεγχο προόδου που έπαιρναν στο σχολείο ανά τρίμηνο θα τον παραλάβουν όταν καθίσει η σκόνη και τα αποτελέσματα. Προς το παρόν, όμως, χρεώνονται ισότιμα με τον προπονητή τους την ευθύνη για το φιάσκο. Το άνευ προηγουμένου φιάσκο.
Διότι όταν σου βάζει στα μούτρα 25άρες ο Μπελινέλι, ο Κοπόνεν, ο Ντράγκιτς, ο Ρούντι, τότε φταίει το πλάνο, αλλά και οι παίκτες. Αν παίζεις τελικό και χάνεις 21 αμυντικά ριμπάουντ, τίθεται θέμα θέλησης. Και κυρίως: Αν αποκλείεσαι επειδή κουβαλάς ήττα από τη Φινλανδία είσαι αξιολύπητος!
Αλάθητο του πάπα δεν μπορεί να έχει κανείς από όσους φοράνε τη φανέλα της Εθνικής. Από την Εθνική μόνο κέρδισαν όσοι παίζουν. Κανείς δεν έχασε. Πρώτοι μάγκες γίνονται, συμβολαιάρες έχουν, αλλά η συμμετοχή έχει και υποχρέωση. Ο Θανάσης Ασπρούλιας έγραψε ότι δεν πρέπει να τους κακοκαρδίσουμε γιατί χάνουν τα καλοκαίρια τους. Αυτό προφανώς δεν τους δίνει το δικαίωμα να παίζουν με ψηλά τη μύτη, έτσι; Εκτός αν έχασαν από τους Φινλανδούς επειδή έχουν καλύτερη ομάδα, καλύτερους παίκτες, καλύτερο προπονητή. Τι απ' όλα αυτά; Τίποτα φυσικά.
Ο αποκλεισμός οφείλεται στο μυαλό τους! Οι παίκτες ξεπούλησαν δύο μήνες ιδρώτα μέσα στα 40 λεπτά του αγώνα με τη Φινλανδία, όταν δεν είχαν συγκέντρωση, πάθος, ενέργεια, αλλά χαλαρό στιλάκι και αδιαφορία. Εκεί χάθηκε η πρόκριση και όχι σε μια ήττα εντός προγράμματος με τη Σλοβενία ή και την Ιταλία, αν θέλετε. Κι αφού έκαναν το λάθος, δεν κατάφεραν ούτε να διορθώσουν, χάνοντας ουσιαστικά με κάτω τα χέρια από τη Σλοβενία (-26 στο 26ο λεπτό!!!).
Άβρεχτοι λοιπόν και πάλι; Μετατοπίζοντας τις ευθύνες στον προπονητή και στα... media για την άδικη κριτική; Ποια κριτική; Ο πρώτος άνθρωπος που μίλησε για τις τραγικές αμυντικές αντιδράσεις τους στο ένας-ένας και τον λόγο που επέλεξε να χτυπήσει έτσι, δεν ήταν δημοσιογράφος αλλά ο... Μάλκοβιτς που τους εξέθεσε στη συνέντευξη που παραχώρησε στο gazzetta.gr!
Όχι λοιπόν. Πραγματική κριτική δεν έχει ασκηθεί σε κανέναν. Παραχαϊδεμα υπάρχει ακριβώς επειδή αυτά τα παιδιά τα έχουν δώσει όλα, έκαναν περήφανη την Ελλάδα και θεωρούν πως αυτό λειτουργεί και ως κολυμβήθρα εξαγνισμού των αμαρτιών. Διότι είναι αμαρτία να μένεις 11ος στο τουρνουά επειδή έχασες από τη Φινλανδία. Ας σκεφτούν απλά τι... ξέσκισμα θα έπεφτε αν π.χ. η Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου έχανε την πρόκριση χάνοντας από τη Μάλτα του μπάσκετ. Κουδούνια θα τους είχαν κρεμάσει.
Μια καλή ευκαιρία λοιπόν, θα ήταν να αναγνωρίσουν δημόσια την ευθύνη τους. Όχι με τυπικότητες. Με ειλικρίνεια και σεβασμό πρώτα απ' όλα στον εαυτό τους, στην αδιαμφισβήτητη ατομική αξία τους κι έπειτα απέναντι στον κόσμο που δικαίως περίμενε πολλά πολλά περισσότερα από μια δύο αναλαμπές...
Ήταν Ιούλιος 2012, στο Καράκας, μαζεύαμε βαλίτσες για την Αθήνα και οι... πυροβολισμοί στο ψαχνό δεν ήταν λόγω της υψηλής εκληματικότητας στη Βενεζουέλα. Ήταν ο υπόκωφος θόρυβος από την εκτέλεση του Ζούρου. Μόνος του τα έτρωγε τα σκάγια... Οι παίκτες στο απυρόβλητο. "Δεν τους είχε κάνει ομάδα ο Ζούρος", "δε μπόρεσε να διαχειριστεί την κατάσταση", "δεν έβαζε τον Φώτση", "πήγε να κερδίσει μόνο με την επίθεση ενώ παραδοσιακά είμαστε μια σχολή που βασίζεται στην άμυνα". Λες και όλα είναι... πατηκωμένα στο καρμπόν.
Ξεκάθαρες χωρίς καμία αμφιβολία οι ευθύνες του Τρινκιέρι και τις αναλύσαμε και χθες. Αλλά πάλι δεν φταίνε σε τίποτα οι παικταράδες (χωρίς κανένα ίχνος ειρωνίας); Παίκτες τόσο υψηλού επιπέδου, πρωταθλητές Ευρώπης, οδηγούν την Εθνική ομάδα της χώρας στην 11η θέση του Πανευρωπαϊκού και πάλι φταίει μόνο ο κόουτς; Basta...
Οι παίκτες στα ομαδικά σπορ είναι οι κατ΄εξοχήν πρώτοι από όλες τις ειδικότητες του πλανήτη, στις δικαιολογίες. Όποιος έχει μιλήσει έστω μια φορά με αθλητή, μπορεί να καταλάβει. Σπάνια θα ακούσει κάποιον να αναλάβει ευθύνη, να πει "έπαιξα άθλια", χωρίς να προσθέσει και ένα "αλλά..." στο οποίο θα αδειάζει τον προπονητή για τον χρόνο που έπαιξε, τον ρυθμό που δεν τον άφησε να βρει, το αστείο πλάνο που έφερε την ήττα, το τραγικό σκάουτινγκ, την ρουφιάνα την τύχη, τον αλήτη τον καιρό και τον κακό του τον φλάρο.
Οι παίκτες είναι πρωταθλητές στις δικαιολογίες! Κι όταν έρχεται η ώρα της απόδοσης των ευθυνών, κάνουν αυτό που δεν τους αρέσει στο γήπεδο. Πάσες...
Τον... ατομικό έλεγχο προόδου που έπαιρναν στο σχολείο ανά τρίμηνο θα τον παραλάβουν όταν καθίσει η σκόνη και τα αποτελέσματα. Προς το παρόν, όμως, χρεώνονται ισότιμα με τον προπονητή τους την ευθύνη για το φιάσκο. Το άνευ προηγουμένου φιάσκο.
Διότι όταν σου βάζει στα μούτρα 25άρες ο Μπελινέλι, ο Κοπόνεν, ο Ντράγκιτς, ο Ρούντι, τότε φταίει το πλάνο, αλλά και οι παίκτες. Αν παίζεις τελικό και χάνεις 21 αμυντικά ριμπάουντ, τίθεται θέμα θέλησης. Και κυρίως: Αν αποκλείεσαι επειδή κουβαλάς ήττα από τη Φινλανδία είσαι αξιολύπητος!
Αλάθητο του πάπα δεν μπορεί να έχει κανείς από όσους φοράνε τη φανέλα της Εθνικής. Από την Εθνική μόνο κέρδισαν όσοι παίζουν. Κανείς δεν έχασε. Πρώτοι μάγκες γίνονται, συμβολαιάρες έχουν, αλλά η συμμετοχή έχει και υποχρέωση. Ο Θανάσης Ασπρούλιας έγραψε ότι δεν πρέπει να τους κακοκαρδίσουμε γιατί χάνουν τα καλοκαίρια τους. Αυτό προφανώς δεν τους δίνει το δικαίωμα να παίζουν με ψηλά τη μύτη, έτσι; Εκτός αν έχασαν από τους Φινλανδούς επειδή έχουν καλύτερη ομάδα, καλύτερους παίκτες, καλύτερο προπονητή. Τι απ' όλα αυτά; Τίποτα φυσικά.
Ο αποκλεισμός οφείλεται στο μυαλό τους! Οι παίκτες ξεπούλησαν δύο μήνες ιδρώτα μέσα στα 40 λεπτά του αγώνα με τη Φινλανδία, όταν δεν είχαν συγκέντρωση, πάθος, ενέργεια, αλλά χαλαρό στιλάκι και αδιαφορία. Εκεί χάθηκε η πρόκριση και όχι σε μια ήττα εντός προγράμματος με τη Σλοβενία ή και την Ιταλία, αν θέλετε. Κι αφού έκαναν το λάθος, δεν κατάφεραν ούτε να διορθώσουν, χάνοντας ουσιαστικά με κάτω τα χέρια από τη Σλοβενία (-26 στο 26ο λεπτό!!!).
Άβρεχτοι λοιπόν και πάλι; Μετατοπίζοντας τις ευθύνες στον προπονητή και στα... media για την άδικη κριτική; Ποια κριτική; Ο πρώτος άνθρωπος που μίλησε για τις τραγικές αμυντικές αντιδράσεις τους στο ένας-ένας και τον λόγο που επέλεξε να χτυπήσει έτσι, δεν ήταν δημοσιογράφος αλλά ο... Μάλκοβιτς που τους εξέθεσε στη συνέντευξη που παραχώρησε στο gazzetta.gr!
Όχι λοιπόν. Πραγματική κριτική δεν έχει ασκηθεί σε κανέναν. Παραχαϊδεμα υπάρχει ακριβώς επειδή αυτά τα παιδιά τα έχουν δώσει όλα, έκαναν περήφανη την Ελλάδα και θεωρούν πως αυτό λειτουργεί και ως κολυμβήθρα εξαγνισμού των αμαρτιών. Διότι είναι αμαρτία να μένεις 11ος στο τουρνουά επειδή έχασες από τη Φινλανδία. Ας σκεφτούν απλά τι... ξέσκισμα θα έπεφτε αν π.χ. η Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου έχανε την πρόκριση χάνοντας από τη Μάλτα του μπάσκετ. Κουδούνια θα τους είχαν κρεμάσει.
Μια καλή ευκαιρία λοιπόν, θα ήταν να αναγνωρίσουν δημόσια την ευθύνη τους. Όχι με τυπικότητες. Με ειλικρίνεια και σεβασμό πρώτα απ' όλα στον εαυτό τους, στην αδιαμφισβήτητη ατομική αξία τους κι έπειτα απέναντι στον κόσμο που δικαίως περίμενε πολλά πολλά περισσότερα από μια δύο αναλαμπές...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου