Ηταν αρκετά τα ενδιαφέροντα
νέα που μας έφεραν για τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό τα ματς του
Κυπέλλου. Κυρίως επειδή οι προπονητές τους τα αντιλήφθηκαν, λόγω και της
ανάγκης για rotation, ως μια ευκαιρία να δώσουν χρόνο σε ποδοσφαιριστές
που δεν είχαμε δει πολύ.
Στο Καραϊσκάκη ο Φωκικός δεν μπορούσε να του βάλει αντίσταση του Ολυμπιακού. Αυτό όμως δεν μας εμπόδισε να διαπιστώσουμε ότι ο Ν'Ντιγκά είναι ένα κανονικό “6αρι” με ικανότητα να μοιράζει σωστά, με ακρίβεια τόσο στις κοντινές πάσες όσο και στις μεταφορές προς τις πλευρές για αλλαγή παιχνιδιού. Ενδιαφέροντα σημάδια έδειξε και ο Γιαταμπαρέ, ένα καθαρό “οκταροδεκάρι” με ικανότητα και κινήσεις κρυφού κυνηγού, για τον οποίο όμως επίσης πρέπει να περιμένουμε τα τεστ κόντρα σε ποιοτικότερους ανασταλτικούς μέσους και αμυντικούς. Στο τερέν του Καραϊσκάκη ήταν κι ο Σέποβιτς, που επιβεβαίωσε την φήμη ενός κυνηγού με καλά τελειώματα. Ούτε αυτός ένιωσε μεγάλη πίεση από τους αντιπάλους του, αλλά τα τελειώματα και στα δύο γκολ που πέτυχε, και ειδικά στο δεύτερο, ήταν βγαλμένα από ρεπερτόριο ικανού εκτελεστή.
Αυτά από τους νέους. Κι έπειτα ήρθε ο Ιμπαγάσα. Ο μαέστρος Ιμπαγάσα, ένας από τους μεγαλύτερους μάστορες της μπάλας που έχουν περάσει από τα ελληνικά γήπεδα τα τελευταία χρόνια, που μπήκε με εφηβική ορμή και όρεξη, και μας χάρισε ακόμη μερικές στιγμές ποδοσφαίρου υψηλής ποιότητας.
Στη Λεωφόρο επιβεβαιώσαμε ότι ο Βίκτορ Κλωναρίδης δεν έχει επηρεαστεί πολύ από την αχρησία στη Γαλλία. Εκανε ντεμπούτο και ήταν στον ρυθμό, συγχρονισμένος με το παιχνίδι, με καλά πατήματα, το θράσος της πίστης στα προσόντα και τις δυνατότητές του, με την ηρεμία ποδοσφαιριστή που έχει ξαναδείξει στα ελληνικά γήπεδα την ποιότητά του. Επειδή έχει ποιότητα, είναι βέβαιο ότι στη φόρμα του είναι ικανός να βοηθήσει τον φετινό Παναθηναϊκό. Ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τον Παναθηναϊκό είχαν οι στιγμές που ο Πράνιτς ξανάδειξε ότι μπορεί να γίνει το αφεντικό της μεσαίας γραμμής του, και τα γκολ που προέκυψαν από συνδυαστικό ποδόσφαιρο. Πολύ ενδιαφέρον είχε για τον προπονητή του ΠΑΟ ότι η ομάδα του έψαξε το δεύτερο γκολ με ηρεμία και όχι με τον “αμάν τι πάθαμε, γιόμα κι ότι βγει” εκνευρισμό που παραδοσιακά διακατέχει ποδοσφαιριστές ελληνικών ομάδων.
Ο Παναθηναϊκός είχε και πάλι προβλήματα, στην άμυνα. Η, πιο σωστά, στην ανασταλτική του λειτουργία, εκεί που δεν πήρε την αναμενόμενη βοήθεια από τον Μέντες, όπως συνέβη στη φάση του γκολ που δέχθηκε, το οποίο του βάζει εκνευρισμό ενόψει της ρεβάνς. Είχε όμως καλά διαστήματα δημιουργικά, αναπτύχθηκε πιο σωστά και συγχρονισμένα από τις προηγούμενες φορές, θύμισε λίγο το καλό διάστημα που είχε δείξει στο φιλικό με τη Λάτσιο, κι έδωσε χαμόγελο σε προπονητή και ποδοσφαιριστές.
Στο Καραϊσκάκη ο Φωκικός δεν μπορούσε να του βάλει αντίσταση του Ολυμπιακού. Αυτό όμως δεν μας εμπόδισε να διαπιστώσουμε ότι ο Ν'Ντιγκά είναι ένα κανονικό “6αρι” με ικανότητα να μοιράζει σωστά, με ακρίβεια τόσο στις κοντινές πάσες όσο και στις μεταφορές προς τις πλευρές για αλλαγή παιχνιδιού. Ενδιαφέροντα σημάδια έδειξε και ο Γιαταμπαρέ, ένα καθαρό “οκταροδεκάρι” με ικανότητα και κινήσεις κρυφού κυνηγού, για τον οποίο όμως επίσης πρέπει να περιμένουμε τα τεστ κόντρα σε ποιοτικότερους ανασταλτικούς μέσους και αμυντικούς. Στο τερέν του Καραϊσκάκη ήταν κι ο Σέποβιτς, που επιβεβαίωσε την φήμη ενός κυνηγού με καλά τελειώματα. Ούτε αυτός ένιωσε μεγάλη πίεση από τους αντιπάλους του, αλλά τα τελειώματα και στα δύο γκολ που πέτυχε, και ειδικά στο δεύτερο, ήταν βγαλμένα από ρεπερτόριο ικανού εκτελεστή.
Αυτά από τους νέους. Κι έπειτα ήρθε ο Ιμπαγάσα. Ο μαέστρος Ιμπαγάσα, ένας από τους μεγαλύτερους μάστορες της μπάλας που έχουν περάσει από τα ελληνικά γήπεδα τα τελευταία χρόνια, που μπήκε με εφηβική ορμή και όρεξη, και μας χάρισε ακόμη μερικές στιγμές ποδοσφαίρου υψηλής ποιότητας.
Στη Λεωφόρο επιβεβαιώσαμε ότι ο Βίκτορ Κλωναρίδης δεν έχει επηρεαστεί πολύ από την αχρησία στη Γαλλία. Εκανε ντεμπούτο και ήταν στον ρυθμό, συγχρονισμένος με το παιχνίδι, με καλά πατήματα, το θράσος της πίστης στα προσόντα και τις δυνατότητές του, με την ηρεμία ποδοσφαιριστή που έχει ξαναδείξει στα ελληνικά γήπεδα την ποιότητά του. Επειδή έχει ποιότητα, είναι βέβαιο ότι στη φόρμα του είναι ικανός να βοηθήσει τον φετινό Παναθηναϊκό. Ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τον Παναθηναϊκό είχαν οι στιγμές που ο Πράνιτς ξανάδειξε ότι μπορεί να γίνει το αφεντικό της μεσαίας γραμμής του, και τα γκολ που προέκυψαν από συνδυαστικό ποδόσφαιρο. Πολύ ενδιαφέρον είχε για τον προπονητή του ΠΑΟ ότι η ομάδα του έψαξε το δεύτερο γκολ με ηρεμία και όχι με τον “αμάν τι πάθαμε, γιόμα κι ότι βγει” εκνευρισμό που παραδοσιακά διακατέχει ποδοσφαιριστές ελληνικών ομάδων.
Ο Παναθηναϊκός είχε και πάλι προβλήματα, στην άμυνα. Η, πιο σωστά, στην ανασταλτική του λειτουργία, εκεί που δεν πήρε την αναμενόμενη βοήθεια από τον Μέντες, όπως συνέβη στη φάση του γκολ που δέχθηκε, το οποίο του βάζει εκνευρισμό ενόψει της ρεβάνς. Είχε όμως καλά διαστήματα δημιουργικά, αναπτύχθηκε πιο σωστά και συγχρονισμένα από τις προηγούμενες φορές, θύμισε λίγο το καλό διάστημα που είχε δείξει στο φιλικό με τη Λάτσιο, κι έδωσε χαμόγελο σε προπονητή και ποδοσφαιριστές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου