Πριν ο καθένας από εμάς, προβάλλοντας τον εγωισμό του, επιτεθεί σε όλους τους υπεύθυνους, θα πρέπει να γνωρίζει ότι κυρίως και πάνω απ'όλα το συναισθηματικό τραύμα θα ταλαιπωρεί όλους αυτούς που εδώ και καιρό βρίσκονται στο επίκεντρο της δίκαιης, ή εντελώς άδικης κριτικής. Αναλογιστείτε, ότι το στραπάτσο της Σλοβενίας, για κάποια από αυτά τα παιδιά θα είναι η τελευταία γεύση που θα έχουν από την Εθνική. Η ύστατη εμπειρία. Και δε θα έχουν την ευκαιρία ποτέ να επανορθώσουν. Αν είναι δύσκολο να το συλλάβετε, απλά προσπαθήστε. Από τους 10 θλιμμένους ήρωες που αγωνίστηκαν εναντίον της Κροατίας συν τον Παπανικολάου και τον Μαυροκεφαλίδη, κάποιοι δε θα προσπεράσουν ποτέ ξανά το κατώφλι της Εθνικής. Είναι σκληρό να την αποχαιρετούν με αυτόν τον τρόπο. Χθες έμαθα, ότι το βράδυ της ήττας από τη Σλοβενία, σε κάποια δωμάτια του ξενοδοχείου PLAZA, τα δάκρυα είχαν μουσκέψει τη μοκέτα. Και κάποια βλέμματα παρέμεναν απλανή, κοιτώντας στο άπειρο. Επί ώρες. Μου αρκεί!
Ευθύνες για το ναυάγιο και την αποτυχία της Σλοβενίας υπάρχουν πολλές και μπορούν να αποδοθούν. Πρέπει! Με μία αντικειμενική και δίκαιη δοσολογία όμως προς όλες τις πλευρές. Όχι οριζόντια, ούτε κάθετα.
Μέσα από τους λόγους τους οποίους θα παραθέσω ευθύς αμέσως σχετικά με την ξεκάθαρη άποψή μου περί παραμονή του Τρινκιέρι στην Εθνική, θα γίνει κατανοητή και ο προσωπικός καταμερισμός των ευθυνών για το κάζο της Σλοβενίας.
Ο Τρινκιέρι λοιπόν, πρέπει να παραμείνει ως ομοσπονδιακός τεχνικός της εθνικής ομάδας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχει να λογοδοτήσει για αυτά που έπραξε, ακόμα και για αυτά που είπε μετά τη λήξη του τουρνουά. Θα το εξηγήσω επιμερίζοντας τη συνολική ευθύνη του σε διάφορους ξεχωριστούς τομείς.
Ο Ιταλός λοιπόν.
Εχασε τον έλεγχο του ρόστερ του και συμβιβάστηκε. Κάτι που μπορεί να μην το παραδέχθηκε, αλλά ισχύει μέχρι κεραίας. Κι όχι μόνο αυτό, μα οι περισσότερες κινήσεις (όπως το σκωτσέζικο ντουζ στον Φώτση, ή την απομόνωση στη δεύτερη φάση του Περπέρογλου) φάνηκε ότι γίνονται στο πλαίσιο της ικανοποίησης των παικτών και έξωθεν πιέσεων, παρά με βάση τις απαιτήσεις του αγωνιστικού πλάνου.
Ο δικηγόρος του διαβόλου: Σε μία χώρα με τόσο ιδιαίτερο τρόπο σκέψης, όπου μάλιστα η Ομοσπονδία παίζει το δικό της πολύ βασικό ρόλο, είναι άδικο να απαιτούμε από έναν άνθρωπο, να επιτύχει πλήρως στη διαχείριση του υλικού του, όταν μάλιστα αυτό αποτελείται από ξεχωριστές, ιδιαίτερες και πολλές φορές παράξενες προσωπικότητες. Ποιος θα μπορούσε να επιτύχει μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Ο Τρινκιέρι όλοι αναγνωρίζουν ότι έχει κατάρτιση ως κόουτς και όπως κάθε άνθρωπος, έτσι κι αυτός δικαιούται μίας δεύτερης ευκαιρίας. Και η Εθνική το ίδιο. Κι αν έκανε συμβιβασμούς; Ποιος θα τον κατηγορήσει; Αυτοί που από την αρχή τον έβαλαν σε αυτή τη διαδικασία, σχεδόν υποχρεωτικά; Η θα κατηγορηθεί επειδή δε κατάφερε να διαχειριστεί τους συμβιβασμούς που έκανε; Αυτό μου θυμίζει την κουβέντα περί της ολόκληρης πίτας και του χορτάτου σκύλου.
Λειτούργησε εγωιστικά στους χειρισμούς του και έχασε τον Μπουρούση
Πολύ σωστό. Και ο Μπουρούσης (για τους λόγους που ήδη έχετε διαβάσει από τα tweets του Βασίλη Παπαθεοδώρου, τα οποία είναι πέρα για πέρα ακριβή) τον τιμώρησε με τον στυγμό, το πιο αποστομωτικό τρόπο. Ο Ιταλός με τον ψηλό έκανε μεγάλο λάθος. Και το πλήρωσε, αφού ο ψηλός και στην 12άδα ήταν τελικά, και ο καλύτερος παίκτης του τουρνουά (με τον Ζήση) αποδείχτηκε. Μεγάλο παλικάρι ο ψηλός φέτος. Ο Τρινκιέρι όμως τον έχει χάσει. Χωρίς να θέλω να ισχυριστώ ότι ο Μπουρούσης δεν έπρεπε να είναι στο ρόστερ (κάθε άλλο), ο ρόλος του προπονητή είναι να παίρνει αποφάσεις. Τις δικές του αποφάσεις. Και να πεθαίνει με τις ιδέες του, κι όχι με τις ιδέες των άλλων. Οποιοι κι αν είναι οι άλλοι.
Δεν παρουσίασε τίποτα σχετικό με συγκεκριμένη φιλοσοφία μπάσκετ στο τουρνουά.
Εν τέλει αποδείχτηκε ότι έτσι ήταν. Αν και στα τρία πρώτα ματς, η φιλοσοφία, ιδιαίτερα στην επίθεση της Ελλάδας, ήταν απόλυτα σαφής, ολοκληρωτική και δελεαστική να την παρακολουθεί και να την αναγνωρίζεις. Προσωπικά επιμένω, ότι το παιχνίδι χάνεται στο σημείο που ο Τρινκιερι, ενεργώντας με μεγάλη απειρία, χάνει τους παίκτες του. Η κάποιους από αυτούς. Και βέβαια στο γεγονός ότι οι αντίπαλοι διάβασαν τις απόψεις τους και είχαν απαντήσεις. Ένα μεγάλο λάθος που έκανε ο Τρινκιέρι αφορά στο γεγονός ότι είχε χτίσει ένα μεγάλο μέρος των ιδεών του υπολογίζοντας ότι ο Μαυροκεφαλίδης, θα ήταν σούπερ στο τουρνουά, όπως και στα περισσότερα φιλικά προετοιμασίας ή στις προπονήσεις (οι συμπαίκτες του είχαν ξετρελαθεί με τον Λουκά και το αγωνιστικό χαρακτήρα που έδειχνε). Ωστόσο, ο φόργουορντ του Παναθηναϊκού, στην πρώτη παρουσία του σε μεγάλο τουρνουά, δε λειτούργησε. Αυτή ήταν επιλογή κι εκτίμηση, όχι οφθαλμοφανές λάθος.
Δεν έπεισε τους παίκτες του ότι πρέπει να παίξουν άμυνα.
Το λάθος είναι εξ ολοκλήρου δικό του. Το πλάνο του δε ήταν και προβληματικό. Ατύχησε! Κι αυτό είναι αλήθεια. Ολοι οι παίκτες έκαναν απέναντι στην Ελλάδα τα καλύτερα παιχνίδια τους. Δεν είναι δικαιολογία όμως. Δεν στέκεται. Οφειλε το πλάνο του να είναι πιο ξεκάθαρο και πειστικό, ειδικά όταν έπρεπε να πείσει παίκτες που δεν τον ..γούσταραν, αλλά ήταν αποφασισμένοι να παίξουν για το καλό της Ελλάδας. Και το έκαναν.
· Εκανε λάθος στον σχηματισμό του ρόστερ
Ναι, είναι γεγονός. Και παράλληλα ήταν ο προπονητής που στη σύγχρονη ιστορία του μπάσκετ αντιμετώπισε τους πιο κακούς Θεούς και δαίμονες που είχαν συστρατευτεί εναντίον του κι εναντίον της Εθνικής ομάδας. Κι άλλες ομάδες είχαν τραυματισμούς. Καμία δεν τελείωσε το τουρνουά με δέκα παίκτες. Καμία δεν αντιμετώπισε τόσο σοβαρούς τραυματισμούς σε τόσο σημαντικούς παίκτες. Ναι, ίσως έκανε λάθος. Πήρε το ρίσκο και δεν δικαιώθηκε. Αλλά ποιος μπορεί να πει με βεβαιότητα, ότι ακόμα κι διαφορετικούς παίκτες να έπαιρνε στο ρόστερ, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Κανείς! Η τύχη βοηθάει τους τολμηρούς. Ο Τρινκιέρι τόλμησε να τα βάλει με τη λογική, κόβοντας τον Ιαν και τον Κατσίβελη, αλλά η τύχη δεν τον βοήθησε.
Από εκεί και πέρα.
· Δε γίνεται η Ελλάδα μέσα σε τέσσερα χρόνια να έχει αλλάξει τρεις προπονητές. Και μάλιστα τρεις κόουτς με εντελώς διαφορετική φιλοσοφία ο ένας από τον άλλο. Από το γρήγορο τέμπο του Καζλάουσκας, στην αμυντικογενή νοοτροπία του Ζούρου που τελικά έπαιξε μόνο επίθεση, στον υβριδικό Τρινκιέρι, των αποστάσεων, της άμυνας του πάσινγκ γκέιμ, από τα οποία τελικά δεν είδαμε τίποτα. Η Ελλάδα έχει χρέος να δώσει τα κλειδιά σε έναν προπονητή, ο οποίος θα ενεργεί χωρίς εσωτερικές παρεμβάσεις. Είτε το θέλουν κάποιοι, είτε όχι. Είναι αστείο πια, να αλλάζουν οι προπονητές κάθε λίγο μετά την πρώτη αποτυχία. Και βέβαια, ως ελληνικό μπάσκετ να αποφασίσουμε ποια θα είναι η φιλοσοφία μας.
· Πολύ ωραία τα είπε ο Ιταλός σχετικά με την αλλαγή σελίδας και το πέρασμα στη νέα εποχή του μπάσκετ όπου κυριαρχεί η αθλητικότητα των παικτών, η δύναμη και όχι τόσο το σκεπτόμενο μπάσκετ. Πράγματι όλες οι ομάδες που διακρίνονται, ή τέλος πάντων οι περισσότερες, διαθέτουν παίκτες με πολλά αθλητικά προσόντα, ενέργεια και δύναμη, έχοντας καταφέρει να φτιάξουν μία πολύ καλή χημεία ως σύνολα. Εστω κι αν οι καλύτεροι παίκτες είναι απόντες. Τα προσόντα όμως σε μία εθνική ομάδα δεν αγοράζονται και η Ελλάδα δεν είναι χώρα που αγοράζει διαβατήρια. Αν ο Τρινκιέρι θέλει να περάσουμε σε μία άλλη εποχή, είναι σίγουρος ότι η Ελλάδα διαθέτει τα συστατικά που απαιτούνται; Εν τέλει, αν είναι να αλλάξουμε σελίδα ως μπάσκετ, γιατί να μην εμπιστευτούμε τη νέα γενιά σε αυτούς τους Ελληνες προπονητές που τη γνωρίζουν, έχουν εργαστεί μαζί της και το κάτω κάτω την ανέδειξαν; Εγγυάται ο Τρινκιέρι ότι μπορεί να χτίσει πάνω σε αυτή τη νέα γενιά; Προσωπικά δε είμαι σίγουρος.
· Φυσικά και στην εξίσωση θα πρέπει να μπουν και οι παίκτες, οι οποίοι τελικά είναι αυτοί που εφαρμόζουν το πλάνο. Είτε είναι λάθος, είτε σωστό. Εν τέλει, η περσινή αποτυχία στη Βενεζουέλα και η φετινή στη Σλοβενία είχαν τους ίδιους παρονομαστές, αλλά με διαφορετικούς προπονητές. Ε, δε γίνεται να ευθύνονται πάντα οι κόουτς. Και καταλήγω στο συμπέρασμα: Μήπως τελικά έχουμε υπερεκτιμήσει τις δυνατότητες της εθνικής; Μήπως παρασυρθήκαμε από την ιστορία και την παράδοση, βάζοντας παρωπίδες στην πραγματικότητα που μας χτυπούσε επίμονα στην πλάτη; Δεν είμαι καθόλου μακριά να πω το ναι! Φυσικά και οι άλλες ομάδες δεν είχαν καλύτερο ή περισσότερο ταλέντο, αλλά πέτυχαν εκεί που η Εθνική απέτυχε. Να βρουν τη χημεία τους, τους ρόλους τους, τη συνοχή τους και να παίζουν γνωρίζοντας ότι η αφετηρία τους είναι το: «Αν δεν παλέψω, αν δε δαγκώσω σίδερα θα αποτύχω». Στην Ελλάδα κυριάρχησε η αίσθηση, ότι είτε με τον έναν τρόπο, είτε με τον άλλον, θα κερδίσουμε. Και φυσικά χάσαμε!
Για την Ομοσπονδία αναφέρθηκα νωρίτερα, αλλά έχω να προσθέσω και τούτο:
Επιτέλους, να τελειώσει αυτή η φαιδρή ιστορία με τη πρόβα τζενεράλε κάθε μεγάλης διοργάνωσης που γίνεται στο τουρνουά Ακρόπολις. Προφανώς και δε γίνεται να καταργηθεί το συγκεκριμένο τουρνουά, είναι υποχρεωτική πια η ανάγκη όμως, να αλλάξει ημερομηνίες και να γίνεται μεσούσης ή στην αρχή της προετοιμασίας. Όχι στο τέλος της. Η καλή πρόθεση που έχουν όλοι (Ομοσπονδία, διαιτητές και λοιποί συγγενείς) να προσφέρουν ένα ψυχολογικό βάθρο στην ελληνική ομάδα λίγες ημέρες πριν το τζάμπολ μίας μεγάλης διοργάνωσης, βαίνει εντελώς αρνητικά. Και ειδικά φέτος, η Ελλάδα πλήρωσε πολύ ακριβά το Ακρόπολις, που γίνεται με σκοπό η Εθνική να κερδίζει και να αποκτά καλή ψυχολογία. Η πραγματική εικόνα της φάνηκε στο Ουλμ, όταν η Βοσνία και τα Σκόπια αποκάλυψαν όλα τα αληθινά αμυντικά προβλήματά της. Λίγες μέρες αργότερα η Ελλάδα είχε μετατραπεί σε αμυντικό ογκόλιθο, περιορίζοντας τους αντιπάλους στους 60-65 πόντους. Ακόμα και τους Λιθουανούς. Τότε αρχίσαμε να ψάχνουμε για το ευρώ που μας λείπει ώστε ν γίνουμε εκατομμυριούχοι. Και δε χάσαμε μόνο τα 999.999 που υποτίθεται ότι είχαμε συγκεντρώσει ως ομάδα, αλλά και τα αυγά με τα πασχάλια. Πολύ απλά διότι το Ακρόπολις με τον τρόπο και τον σκοπό που γίνεται, πρόσφερε εντελώς ανάποδα συμπεράσματα.
Εν κατακλείδι θεωρώ ότι ο Τρινκιέρι πρέπει να μείνει διότι είναι καλός κόουτς, έχει φιλοσοφία και απλά χρειάζεται το κατάλληλο περιβάλλον για να την εφαρμόσει. Δεν είναι ο καλύτερος προπονητής της Ευρώπης. Δεν είναι καν ανάμεσα στους κορυφαίους. Αν η Ομοσπονδία έχει τη δυνατότητα να προσλάβει έναν κόουτς από το πρώτο ράφι, φυσικά και δεν θα επιμείνω στον Ιταλό. Αν μπορεί να προσλάβει τον Φώτη Κατσικάρη, προφανώς και θα υποστηριξω την επιλογή με όλη μου την ψυχή. Αν όμως, το πρώτο ράφι είναι ρεζερβέ και οι απολαβές που προσφέρει η ΕΟΚ (δεν εξαρτάται από την ίδια αν θα γίνει ανταγωνιστική με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, αλλά από την χρηματοδότηση της Πολιτείας) δε καλύπτουν (που δεν καλύπτουν) τους προπονητές της υψηλότερης κλίμακας, ε όχι, σε αυτή την περίπτωση, προτιμώ τα κλειδιά να πάρει ο Τρινκιέρι που δέχθηκε ήδη το πρώτο σοκ και πλέον ξέρει. Και πολύ καλά μάλιστα, διότι είναι έξυπνος άνθρωπος.
Υ.Γ. Μετά από 1782 λέξεις έχω και υστερόγραφα; Ναι έχω!
Υ.Γ. 1 Αν ο Τρινκιέρι παραμείνει θα πρέπει να μάθει να μιλάει λιγότερο, να ξεχάσει τι σημαίνει .κωλομπαριλίκι (χρησιμοποιώ τη λέξη διότι αυτός την ξεστόμισε πρώτος) λιγότερο και να μιλάει με όλους το ίδιο. Ετσι κερδίζεται η εμπιστοσύνη.
Υ.Γ. 2 Δε θα βάλω ποτέ στην εξίσωση τους ασίσταντ κόουτς, όταν ξέρω καλά ότι έκαναν πολύ σωστά τη δουλειά τους, ξενύχτησαν, έμειναν άυπνοι και εν τέλει πρόσφεραν τις σωστές πληροφορίες στον κόουτς, ο οποίος τελικά τις διαχειρίστηκε. Κι αν ο Λιμνιάτης με τον Παπανικολάου είναι νέοι (αλλά με άριστη γνώση του μπάσκετ και απίστευτη δουλειά σε χρόνο και όγκο που έκαναν τους τελευταίους πέντε μήνες) τον Καντούρη, δε θα τον κρίνω τώρα. Τον έχω κρίνει εδώ και καιρό. Κι έχει περάσει με άριστα.
Υ.Γ. 3 Πόσο διαφορετικό θα ήταν το Ευρωμπάσκετ αν ο ανόητος Σβεντ δε είχε κάνει το βλακώδες φάουλ στον Μότολα;
Υ.Γ. 4 Η τελευταία πράξη της Εθνικής κόντρα στην Κροατία ήταν ηρωική! Και ευχαριστούμε τους 10 εναπομείναντες που απέδειξαν απέναντι σε μία ομάδα που είχε τρομακτικό κίνητρο για τη νίκη (σε αντίθεση με το ρεαλιστικό της Ελλάδας), ότι αν μη τι άλλο έχουν κότσια και ψυχή. Και αδίκησαν τους εαυτούς του.
Υ.Γ. 5 Σε κάποια θέματα το πρόβλημα είναι πολύ πιο βαθύ απ'όσο φαίνεται.
Υ.Γ. 6 Δε μπορεί να ληφθεί η παραμικρή απόφαση για τον προπονητή αν δεν οριστικοποιηθεί η συμμετοχή η η μη παροχή wild card στην Ελλάδα για το παγκόσμιο πρωτάθλημα της Ισπανίας. Σε περίπτωση που δεν τα καταφέρει ο Γιώργος Βασιλακόπουλος, τότε η Ελλάδα αναγκαστικά θα περάσει σε μία νέα εποχή, διότι με προκριματικούς αγώνες για το Ευρωμπάσκετ την περίοδο του Σεπτεμβρίου το ρόστερ θα είναι ελλιπές. Και η απόφαση για την επιλογή προπονητή (για μία περίοδο όπου όλοι οι κόουτς θα θέλουν να είναι με τις ομάδες τους και όχι να τρέχουν στα απίθανα σημεία της Ευρώπης για αγώνες) θα είναι ακόμα πιο δύσκολη.
Υ.Γ.7 Στη νέα εποχή που αναφέρει ο Τρινκιέρι, ο Σπανούλης και ο Ζήσης έχουν θέση;
Υ.Γ. 8 Πρώτη φορά είδα ξένο προπονητή να είναι έτοιμος να βάλει τα κλάματα και να τα συγκρατεί με μεγάλο κόπο μετά από μία αποτυχία. Ο Τρινκιέρι πραγματικά πόνεσε!
Πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου