«Οι αποφάσεις φυγής από την Ελλάδα, είναι σαν τις υποτιμήσεις. Ανακοινώνονται αιφνιδιαστικά και πάντοτε διαψεύδονται».Με αυτή τη φράση έμπειρο στέλεχος του ΣΕΒ απάντησε στην καίρια ερώτηση για το κατά πόσο μπορεί να υπάρξει και άλλη αποχώρηση μεγάλης βιομηχανίας από την Ελλάδα.
Κι όντως, κάπως έτσι είναι τα πράγματα καθώς η διοίκηση Στασινόπουλου διέψευδε εμφαντικά τα σενάρια αποχώρησης της από τη χώρα ακόμα κι όταν εμείς γράφαμε σχετικά από τον Ιούνιο. Η λογική μιας τέτοιας ενέργειας έχει τη σημασία της. Κι αυτό διότι γνωστό είναι πως όλες οι μεγάλες βιομηχανίες της πατρίδας μας αυτή την στιγμή βρίσκονται σε μια φάση σκληρής και πρωτόγνωρης διαπραγμάτευσης με την κυβέρνηση. Μιας διαπραγμάτευσης σε τρία επίπεδα. Στο τραπεζικό, το ενεργειακό και το φορολογικό. «Το άσχημο της υπόθεσης είναι πως η κυβέρνηση σε κανένα από τα τρία πεδία δεν μπορεί να δώσει μια καλή απάντηση. Κι αυτό είναι που φοβίζει την αγορά» μας λέει η ίδια «σοφή» πηγή της βιομηχανίας.
Θα είναι λοιπόν η οικογένεια Παπαλεξόπουλου το επόμενο θύμα της κυβερνητικής αναποφασιστικότητας και της εν γένει αδυναμίας του τραπεζικού συστήματος; Θα «θρηνήσει» η εγχώρια βιομηχανία άλλη μια φυγή ενός εξόχως ιστορικού ομίλου που παρέα με τη ΒΙΟΧΑΛΚΟ φέρουν το βάρος της μεταπολιτευτικής ανάπτυξης και συγκεκριμένα της οικοδομής; Μια ματιά στα οικονομικά δεδομένα του πάλαι ποτέ γίγαντα Τιτάνα δείχνει πως ενδεχομένως τα όσα έλεγε πέρυσι την άνοιξη στη Welt am Sonntag», ο διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας Δημήτρης Παπαλεξόπουλος, ίσως να αποκτήσουν άμεσα νόημα και υπόσταση. Ερωτώμενος για την ελληνική κρίση και το περιβάλλον στο οποίο καλείται να λειτουργήσει η εταιρεία, δήλωσε λοιπόν ο επιχειρηματίας με δεδομένο αυθορμητισμό ότι «κανείς δεν γνωρίζει αν η κατάσταση μακροπρόθεσμα θα σταθεροποιηθεί ή αν η κρίση έχει όντως περάσει. Γι' αυτό και πρέπει να είμαστε έτοιμοι για κάθε εναλλακτική». Αυτή η δήλωση ξεσήκωσε θύελλα και οι ερμηνείες υπήρξαν πολλαπλές. Όσο κι αν αργότερα η διοίκηση του ομίλου διευκρίνισε πως δεν μελετά έξοδο από τη χώρα, είναι αλήθεια πως το ...σαράκι μπήκε για τα καλά. Κι αυτό διότι κυρίως τα οικονομικά δεδομένα δείχνουν πως μια τέτοια επιλογή μπορεί να μην είναι επιλογή αλλά ανάγκη. Μια ανάγκη επιβίωσης του ομίλου.
Μόνο την περασμένη λοιπόν οικονομική χρονιά η τσιμεντοβιομηχανία Τιτάν πλήρωσε για τόκους δανείων 67 εκατ. ευρώ. Το μέγεθος αυτό ήταν αυξημένο κατά 23% σε σχέση με το 2011, παρά το γεγονός ότι η επιχείρηση κατάφερε πέρυσι να μειώσει το συνολικό ύψος του καθαρού δανεισμού της κατά 112 εκατ. ευρώ. Μια τέτοια διαπίστωση λογικό είναι να δημιουργεί ξεκάθαρα ερωτηματικά για το χρηματοοικονομικό πρόβλημα και το αυξημένο κόστος χρήματος που υπάρχει για μια εταιρεία που – προς το παρόν – επιλέγει να μένει στη χώρα μας. Είναι αυτό το περίφημο «country risk» που πολλές ελληνικές εταιρείες πληρώνουν με αποτέλεσμα να κοιτάζουν προς τις ξένες αγορές – άρα και τράπεζες – ευελπιστώντας σε καλύτερες συνθήκες λειτουργίας. Το γεγονός πως η εταιρεία τον Δεκέμβριο του 2012 κατάφερε και βγήκε στις διεθνείς αγορές ολοκληρώνοντας έκδοση νέων ομολογιών ύψους 200 εκατ. ευρώ αλλά με τοκομερίδιο στο δυσθεώρητο 8,75%. Οι παραπάνω διαπιστώσεις δείχνουν πως η εταιρεία πληρώνει ξεκάθαρα το μέγεθος της εγχώριας κρίσης με κίνδυνο για το μέλλον της.
Όμως αυτό είναι ένα πρώτο δεδομένο. Το κυριότερο πρόβλημα για την οικογένεια Παπαλεξόπουλου έχει να κάνει με τη βουτιά στη ζήτηση τσιμέντου η οποία λόγω της χαμηλής πτώσης στην οικοδομική δραστηριότητα είναι πρωτόγνωρη. Ο πάλαι ποτέ πυλώνας της οικονομίας μας έχει πήλινα ποδάρια. Μπορεί ο Τιτάνας να έχει έντονη εξαγωγική πορεία και μόλις το 20% της ετήσιας παραγωγής του να απευθύνεται εντός τοιχών όμως είναι πασιφανές το πρόβλημα. Οι ζημιές 31 εκατ. ευρώ που ήταν το τελικό αποτέλεσμα αυτή της δραστηριότητας στην Ελλάδα δείχνει το μέγεθος του προβλήματος.
Ο όμιλος Τιτάν μπορεί να τόνισε ότι ύστερα από μια ιστορία 110 και πλέον χρόνων βιομηχανικής δραστηριότητας στην Ελλάδα - η εταιρεία ιδρύθηκε το 1902 - οι βασικοί μέτοχοι, οι οικογένειες Κανελλόπουλου και Παπαλεξόπουλου, δεν σκέφτονται καν το ενδεχόμενο μεταφοράς της έδρας. Μπορεί να ειπώθηκε πως το πέναλτι στην Ελλάδα υποχωρεί και πως νιώθει βαρύ το χρέος ούσα η μοναδική ελληνική τσιμεντοβιομηχανία μιας και οι Ηρακλής και Χάλυψ έχουν περάσει σε γαλλικά χέρια. Το 2012 ο όμιλος πραγματοποίησε πωλήσεις 1,13 δισ. ευρώ (+3,6%), κέρδη EBITDA 195,8 εκατ. ευρώ (-19,8%) και ζημιές 24,5 εκατ. ευρώ έναντι κερδών 11 εκατ. ευρώ το 2011. Παράλληλα, κατάφερε να καταγράψει ελεύθερες ταμειακές ροές 140 εκατ. ευρώ και να μειώσει τον τραπεζικό δανεισμό της από 1.041 εκατ. ευρώ το 2011 σε 879 εκατ. ευρώ το 2012. Στο τέλος του 2012 στο ταμείο του ομίλου τα ρευστά διαθέσιμα ανήρχοντο στα 284 εκατ. ευρώ. Όμως ο όμιλος που διαθέτει παραγωγικές μονάδες σε 9 χώρες και απασχολεί συνολικά 5.400 άτομα, εκ των οποίων 790 στην Ελλάδα αποτελεί μια πολύ όμοια με τη ΒΙΟΧΑΛΚΟ περίπτωση. Τόσο όμοια που πλέον η κυβέρνηση τρομάζει.
Ο Λεωνίδας Καναλλόπουλος
Εμβληματική προσωπικότητα του ομίλου Τιτάν υπήρξε ο Λεωνίδας Κανελλόπουλος. Γεννήθηκε το 1905 στην Αθήνα και ήταν γιος του Άγγελου Κανελλόπουλου. Σπούδασε στο πολυτεχνείο του Μονάχου και εργάστηκε στην επιχείρηση Τιτάν, της οποίας διετέλεσε και πρόεδρος. Επίσης διετέλεσε μέλος του δ.σ. της τράπεζας της Ελλάδος, πρόεδρος της ανωνύμου εταιρείας χημικών προϊόντων και λιπασμάτων και πρόεδρος του ΣΕΒ. Κατά τη διάρκεια της θητείας του στον ΣΕΒ επιδιώχθηκε στενότερη σύνδεση της Ελλάδας με την ΕΟΚ. Το έτος ίδρυσης της επιχείρησης είναι το 1902 και έγινε ως τσιμεντοποιείο στην Ελευσίνα. Το 1912 η εταιρεία εισήχθηκε στο χρηματιστήριο Αθηνών και μόλις το 1933 πραγματοποίησε τις πρώτες εξαγωγές τσιμέντου. Από τη δεκαετία του '60 πραγματοποίησε άλματα ανοίγοντας σειρά εργοστασίων σε όλη τη χώρα και σταδιακά στο εξωτερικό.
Πηγή: fpress.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου