Κι όμως χρειάστηκε να ξεπεράσει πολλά εμπόδια -μερικά από τα οποία ήταν και... αόρατα δια γυμνού οφθαλμού- για να φτάσει σ' αυτή την νίκη ο Παναθηναϊκός.
Με πρώτο και καλύτερο τον ορατό κίνδυνο να έχει ξεφουσκώσει σαν ομάδα, από το ότι είχε δώσει για ένα ολόκληρο μήνα σχεδόν την σημασία του "όλα ή τίποτε" για ένα παιχνίδι και συγκεκριμένα για το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό.
Αυτό σε πολλούς δεν είναι ορατό. Στο ποδόσφαιρο όμως, όταν βάζεις ένα "ορόσημο" στην διάρκεια της σεζόν, κινδυνεύεις πάρα πολύ να ξεφουσκώσεις ψυχολογικά αλλά και αγωνιστικά μετά απ' αυτό, όποια κι αν ήταν η εξέλιξή του.
Φάνηκε αυτό, στον τρόπο με τον οποίο μπήκε στο γήπεδο ο Παναθηναϊκός και από την απόδοσή του σ' αυτό το διάστημα.
Πολλά λάθη, νευρικότητα, λίγη πίεση γενικά κι ένα στιλ που σου έδινε την εντύπωση, πως οι παίκτες είχαν ακόμα το μυαλό τους αλλού και όχι στις απαιτήσεις του συγκεκριμένου αγώνα.
Το ξεπέρασε κι αυτό όμως ο Παναθηναϊκός και το ξεπέρασε χάρις στο γκολ του Κλωναρίδη, που τους έβαλε όχι μόνο μπροστά στο σκορ, αλλά και ξανά στο παιχνίδι και στις απαιτήσεις του.
Από κει και πέρα τα πράγματα ήταν λίγο απλά. Ή για να είμαστε και πιο σωστοί, τα πράγματα φαινόταν να είναι πιο απλά.
Μέχρι την στιγμή που ήρθε το σοκ με τον Μαρινάκη.
Ένα σοκ που αν ο καθένας σκεφτεί τι συναισθήματα που του προκάλεσε απλά βλέποντας το σκηνικό από την τηλεόραση, μπορεί να καταλάβει τι συνέβαινε εκείνη την στιγμή στο μυαλό και τα συναισθήματα των συμπαικτών του νεαρού μέσα στο γήπεδο.
Ελπίζω νάναι καλά το παιδί, καθώς την στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές δεν ξέρω κάτι παραπάνω απ' όσα είδαμε και μάθαμε όλοι μας από την τηλεοπτική μετάδοση.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, ήρθε και η αποβολή του Κλωναρίδη λίγο μετά το 0-2.
Παρ' όλα αυτά, ο Παναθηναϊκός τα ξεπέρασε κι αυτά.
Και τα ξεπέρασε. γιατί μπαίνοντας στο δεύτερο ημίχρονο με το γκολ του Κλωναρίδη υπέρ του, μπήκε με άλλο αέρα και άλλη άνεση στον αγωνιστικό χώρο.
Με πολύ καλή δουλειά από τα χαφ του, ξεκαθάρισε και σε αντιπάλους και σε θεατές και σε τηλεθεατές, πως το παιχνίδι σε σχέση με το ποιός θα ήταν ο τελικός νικητής, είχε τελειώσει από το ημίχρονο.
Και με δεδομένη την πλήρη ανυπαρξία και αδυναμία του Άρη που ειλικρινά δεν βλέπω τον τρόπο με τον οποίο θα μείνει στην κατηγορία, αν δεν αλλάξει κάτι δραματικά σ' αυτόν, έφτασε άνετα και χωρίς ιδιαίτερο ζόρι στην τελική επικράτηση.
Συμπερασματικά, ο Παναθηναϊκός κατάφερε όχι απλά να πάρει μια καλή νίκη, αλλά κυρίως να επιστρέψει και να... ξαναπροσγειωθεί σε "γήινες καταστάσεις και τρόπο σκέψης" μετά την συναισθηματική και όχι μόνο φόρτιση -ακόμα και απογείωση- στο διάστημα πριν και μετά το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό.
Και κάτι τελευταίο ακόμα σε σχέση με το αγωνιστικό πρόσωπο του Παναθηναϊκού.
Με τον Κλωναρίδη σε ρόλο.... Φιγκερόα και τον Αμπέϊντ αρχικά και τον Ατζαγκούν στην συνέχεια σε ρόλο... Πράνιτς, ο Παναθηναϊκός ήταν σαφέστερα πιο γεμάτος και κινητικός στον χώρο του κέντρου.
Καταφέρνοντας έτσι να ξεπεράσει ένα ακόμα εμπόδιο, που και δεν φάνηκε και κυρίως δεν του κόστισε, αυτό δηλαδή της πολύ κακής απόδοσης μετά από καιρό του Μπέργκ, που έδειχνε ολοφάνερα άδειος από δυνάμεις για να μπορέσει να βοηθήσει ουσιαστικά.
Απόδειξη σ' αυτό, ότι στα ελάχιστα λεπτά που μπήκε ο προερχόμενος από τραυματισμό Φιγκερόα, κατάφερε να γίνει πιο απειλητικός και να φανεί γενικότερα μέσα στο γήπεδο, πολύ περισσότερο από τον Σουηδό.
Πηγή: sportdog.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου