Η συνέπεια και η σταθερότητα του Ολυμπιακού!!

Ο Αλέξης Σπυρόπουλος γράφει για τον Ολυμπιακό που είναι πλέον πρωταγωνιστής και το 9-9-10 που σε βάθος τριετίας είναι πειστήριο συνέπειας. 
Στο ποδόσφαιρο ό,τι συμβαίνει ωφελεί, νομίζω, να το τοποθετεί κανείς εντός του πλαισίου της ευρύτερης συγκυρίας. Και έτσι να το αξιολογεί. Εδώ, η συγκυρία είναι ότι δεν μπήκε στους «16» του Τσάμπιονς Λιγκ η πρωταθλήτρια Ουκρανίας, δεν μπήκε στους «16» του Τσάμπιονς Λιγκ η πρωταθλήτρια Ιταλίας, η πρωταθλήτρια Πορτογαλίας, οι πρωταθλήτριες Ολλανδίας και Βελγίου, η πρωταθλήτρια Ελβετίας.

Και είναι, στους «16», ο πρωταθλητής της χώρας μου. Δεν μπορώ παρά να το εκτιμώ. Δεν συμβαίνει δα, για να το προσπερνώ, κάθε χρόνο. Τέσσερα χρόνια είχε να γίνει. Από την προηγούμενη πρόκριση σε Μουντιάλ! Παλαιότερα, που συνέβαινε πιο συχνά, ίσως. Πλέον, όχι. Ο πρωταθλητής της χώρας μου είναι εκεί. Απέκλεισε τη Μπενφίκα, φιναλίστ Γιουρόπα Λιγκ έξι μήνες πίσω. Μεταξύ μας, τώρα που το ξανασκέφτομαι, έπρεπε να το περιμένουμε. ‘Η να το περιμένουν εκείνοι! Πορτογάλοι δεν τα καταφέρνουν με Ελληνες…ποτέ.
   
Ο Ολυμπιακός έκανε δέκα πόντους. Εφτασαν. Πέρυσι είχε κάνει εννέα, δεν έφτασαν. Πρόπερσι είχε κάνει εννέα, δεν έφτασαν. Η οικονομία ενός εκάστου γκρουπ είναι, κάθε χρόνο, αστάθμητη. Μπορεί να προχωρήσει ομάδα με επτά, ή και με έξι, ή ν’ αποκλειστεί ομάδα με δέκα. Εφέτος, αποκλείστηκε ομάδα με δώδεκα! Αλλά, πέρα από το σχήμα προκρίθηκε/αποκλείστηκε,αυτό το 9-9-10 σε βάθος τριετίας είναι κάτι άλλο. Πειστήριο συνέπειας. Και του χρόνου, λες άφοβα, πάλι κάπου εκεί θα κυμανθεί.
   
Ένα πειστήριο σταθερότητας. Συνεπώς, είναι παρουσία που δίνει στον Ολυμπιακό ξεκάθαρο δικαίωμα να διεκδικεί, στο τοπίο του Τσάμπιονς Λιγκ, ρόλο σημαντικής περιφερειακής δύναμης. Ολοι, αυτές τις ημέρες ως την κλήρωση της Δευτέρας, κοιτάζουμε τη λίστα των επτά πιθανών αντιπάλων τον Φεβρουάριο. Προτιμώ να κοιτάζω ολόκληρη τη λίστα, των δεκαέξι. Τι βλέπω;
   
Πρέμιερσιπ, Μπούντεσλιγκα, Πριμέρα, Serie A. Το αναπόφευκτο mainstream. Εκτός mainstream; Θέση στους «16» βρήκαν μία Παρί Σεν-Ζερμέν, μία Ζενίτ, μία Γαλατάσαραϊ, κλαμπ που ξοδεύουν με τρέλα για να κόψουν δρόμο και να καλύψουν το έδαφος. Ισότιμη θέση ανάμεσά τους, Ολυμπιακός. Ο οποίος Ολυμπιακός, σε σχέση με τους συγκεκριμένους Γάλλους/Τούρκους/Ρώσους, δηλαδή Αλ Τζαζίρα, Γκάζπρομ, Τουρκ Τέλεκομ κ.λπ., παίζει απείρως πιο fair. Μιλώντας για financial fair play…
   
Ένα κλαμπ που συμμετέχει ενεργά στα κοινά της Ευρώπης, που μπορεί να είναι αξιόπιστος συνομιλητής, που διαθέτει γήπεδο για να πάρει εν καιρώ ένα event τύπου Σούπερ Καπ, που αγοράζει, πωλεί, ανταγωνίζεται, διοχετεύει στο mainstream άγνωστους ή μισοάγνωστους (προτού τους κάνει γνωστούς) ποδοσφαιριστές όπως ο Τουρέ, ο Μιραλάς, ο Τοροσίδης, ο Φετφατζίδης, παλαιότερα ο Γεωργάτος, αύριο ο Μήτρογλου, μεθαύριο ο Μανωλάς, ένας οργανισμός που ανήκει στο διεθνές γίγνεσθαι.
   
Και που, να το βάλουμε κι αυτό, last but not least που λένε, μπορεί να έχει προπονητή από το mainstream, ένα Βαλβέρδε ή ένα Μίτσελ. Στον Μίτσελ, ξεχωρίζω δύο πράγματα. Ένα, η δικαιοσύνη της προπόνησης. Και μόνον αυτή. Κανένα άλλο κριτήριο. Είσαι καλός, παίζεις. Δεν είσαι όσο καλός χρειάζεται, μένεις πιο πίσω. Τελεία. Ανεκτίμητο, για την ατμόσφαιρα των αποδυτηρίων.
   
Το δεύτερο, η συνέπεια λόγου/έργου. Όταν ο Μήτρογλου τραυματίστηκε, έπειτα ο Ισπανός βρήκε κάποια ευκαιρία να πει δημοσίως πως, όποιος έρχεται από τον πάγκο ν’ απαιτήσει θέση βασικού, ας το κάνει όπως ο Ολάιταν. Ως εκεί, θα μπορούσε να είναι έπεα πτερόεντα. Μια κουβέντα, να την πάρει ο άνεμος και να ξεχαστεί. Μία ώρα πριν αρχίσει ο αγώνας κατά της Αντερλεχτ, η ανακοίνωση της ενδεκάδας, έκανε την κουβέντα βεβαιότητα. Πως αυτός, ό,τι λέει το εννοεί. Ανεκτίμητο, επίσης.
Πηγή: gazzetta.gr