Γράφει ο Μιχάλης Λεάνης.Ο πανικός δεν είναι καλός σύμβουλος και οι όποιες αποφάσεις δεν μπορούν να λαμβάνονται εν θερμώ. Οποιος είναι αιχμάλωτος του πανικού, είναι πάρα πολύ πιθανό να κάνει λάθος.
Να πάρουμε μερικά πράγματα από την αρχή.
Πρώτον, δεν πρέπει να σκεφτόμαστε μόνο με γνώμονα το παρελθόν και να συγκρίνουμε τα πάντα με όσα έχουν γίνει στο παρελθόν. Πρέπει να κτίζουμε με βάση το παρελθόν, αλλά να ασχολούμαστε με το παρόν και το μέλλον.
Ο,τι πήρες ή ότι έχει γράψει η ιστορίας, δεν σου δίνει και κάρτα ελευθέρας ότι θα παίρνει πάντα τα… πάντα, ότι θα νικάς σε μόνιμη βάση. Ούτε καν ότι θα έχεις σταθερή πορεία. Οποιος το έχει κάνει αυτό, έκανε χρόνια να συνέλθει.
Δηλαδή τι να πει η Ρεάλ Μαδρίτης που έχει να πάρει Ευρωλίγκα από το 1995. Η Μακάμπι, που ασχολείται μαζί της όλο το Ισραήλ, έχει να σηκώσει την κούπα από το 2005. Η ΤΣΣΚΑ τι πρέπει να κάνει που κάθε χρόνο έχει το μεγαλύτερο μπάτζετ και από το 2002 έχει κατακτήσει μόνο δύο φορές την Ευρωλίγκα. Μιλάμε για ομάδες με βαριά φανέλα, ιστορία και μεγάλες οικονομικές δυνατότητες.
Ας μην ξεχνάμε και την παράμετρο της κρίσης στην Ελλάδα, δεν γίνεται να κατηγορήσουμε τις διοικήσεις των ομάδων μας που μείωσαν τα μπάτζετ. Εχουν ρίξει ένα σκασμό λεφτά, αλλά έχουν αλλάξει τα δεδομένα και οι οικονομικές παροχές. Την ίδια στιγμή, οι αντίπαλοι ρίχνουν λεφτά, εξελίσσονται και βελτιώνονται.
Δεύτερον, ήρθε η ώρα να συνειδητοποιήσουμε ότι κάθε φορά που μια ομάδα μας πρωταγωνιστεί, ο κορμός είναι ελληνικός. Δεν έχουμε τη δυνατότητα ως ελληνικό μπάσκετ να βγάζουμε κάθε χρόνο 7-8 γηγενείς, που να είναι πρωταγωνιστές σε επίπεδο Ευρωλίγκα. Θα χρειαστεί να περιμένουμε την επόμενη φουρνιά.
Ακόμα και ο Ολυμπιακός που κέρδισε δύο Ευρωλίγκες, είχε πολλά παιδιά στο ρόστερ του που ηλικιακά βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση με τον κανόνα. Πολύ μικροί πρωταγωνίστησαν σε κατάκτηση Ευρωλίγκα, τα καλά μπασκετικά χρόνια έρχονται μετά τα 27 στους μπασκετμπολίστες. Δεν χρειάζεται να τους ξεζουμίσουμε και τους πιέσουμε περισσότερο απ” όσα πρέπει. Γιατί θα έρθει η ώρα που ο ελληνικός κορμός σε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό θα ξεκολλήσει το κάρο από τη λάσπη.
Ο Λάσμε, ο Γκιστ, ο Ντάνστον, ο Χάινς είναι προσθήκες πολύ σημαντικές, αλλά θα ήταν κρεμάστες δίχως ρούχα αν δεν υπήρχαν οι Ελληνες. Ακόμα και τώρα. Ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να δείξει υπομονή μέχρι να βγουν οι επόμενες φουρνιές μεγάλων Ελλήνων, δεν βγαίνουν από τη μία στιγμή στην άλλη παίκτες κορυφαίου επιπέδου.
Δεν είναι, λοιπόν, απαραίτητο να φταίει αυτός που κάθεται στον πάγκο για τις ήττες ή γιατί θα χρειαστεί και ένα στάδιο… αγρανάπαυσης. Γιατί και στον αθλητισμό υπάρχει η ακμή και η παρακμή, χρειάζεται υπομονή μέχρι να ξαναγίνει κάτι μεγάλο. Το επιβάλλει και η φύση…
Και ερωτώ: αν δεν πάει ελληνική ομάδα φέτος στο φάιναλ φορ είναι αποτυχία; Αν οι ελληνικές ομάδες φτάσουν μόνο μέχρι τους «8″ είναι αποτυχία; Τα προπονητικά τιμ θα έχουν αποτύχει αν δεν φτάσουν στο Μιλάνο;
Οχι βέβαια. Γιατί εκτός φάιναλ φορ έχει μείνει και ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός με πιο έμπειρους προπονητές, πιο ακριβά ρόστερ και πιο έτοιμους παίκτες, Ελληνες και ξένους. Δεν πήγαν φάιναλ φορ, αλλά δεν διαλύθηκαν. Κανείς δεν τους έδιωξε… Αυτό δεν ήταν το σωστό;
Τα τελευταία 7 χρόνια η Ελλάδα πήρε 5 Ευρωπαϊκά, δηλαδή μα καλόμαθαν οι ομάδες μας. Το θέμα είναι να μην μας κακομάθουν κιόλας. Να αλλοιώσουν το χαρακτήρα και να γίνουμε αλαζονικοί. Μόνο ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκό να νικάει, όχι οι άλλοι. Κι ας έχουν ιστορία και παράδοση κι ας έχουν μεγαλύτερα μπάτζετ.
Ο μεγάλος κίνδυνος είναι η μεγάλη ιδέα, ξαφνικά να πιστέψουμε ότι οι Ελληνες είναι καταδικασμένοι να βγαίνουμε πάντα και μόνο πρώτοι. Οταν το ξεπεράσουμε, όλα θα πάρουν πάλι το δρόμο τους. Γιατί και ταλέντο μπασκετικό υπάρχει σε αυτή τη χώρα και κόσμος που αγαπάει το μπάσκετ.
Πηγή:superbasket.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου