Οταν
ένας κύκλος ανοίγει, πρέπει να ολοκληρωθεί. Να κλείσει. Τη βραδιά της
απόλυτης μαγείας, που μοιράστηκαν συναισθήματα μοναδικής έντασης, στο
σπιτικό της οικογένειας Ομπράντοβιτς, ένας κύκλος άνοιξε και μόνο η
μοίρα, ή το ριζικό θα ορίζει το μέλλον του.
"Ο γιος μου ο Τζόρντι μαζί με την ομάδα του αναδείχθηκε πρωταθλητής Βελιγραδίου. Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά. Δεν ξέρω αν θα γίνει καλός παίκτης, αλλά ειλικρινά ένα πράγμα ζητάω από το ζωή μου. Να γίνει κάποτε παίκτης του Παναθηναϊκού. Στο σταυρό που σας κάνω. Να μπει στο ΟΑΚΑ, να νιώσει αυτό που θα συμβεί. Κι εγώ σε μία γωνίτσα να το ζω, να είμαι εκεί χωρίς να αντιληφθεί κάποιος την παρουσία μου. Ούτε ο ίδιος ο Τζόρντι".
Οι κουβέντες αυτές ειπώθηκαν από τα χείλη του Ζέλικο Ομπράντοβιτς πριν από μερικούς μήνες και όταν πια ο δρόμος του με τον Παναθηναϊκό είχε χωρίσει. Το συναίσθημα δεν περίσσευε ποτέ στα λόγια του Ζέλικο. Ηταν μία από τις σπάνιες φορές που επέτρεψε στον εαυτό του να απεκδυθεί το γνώριμο κυνικό μανδύα του, αποκαλύπτοντας τα όνειρά του. Το μισό γραμμάτιο εκπληρώθηκε στη βραδιά της 20ης Μαρτίου... Μερικά χρόνια νωρίτερα, σε αντίστοιχη θέση είχε βρεθεί ο Ντέγιαν Μποντίρογκα, που καμάρωσε να γύφτικο σκεπάρνι, όχι στην πρώτη επιστροφή του, στο Σπόρτιγκ, αλλά στο ΟΑΚΑ. Ακριβώς, επειδή ο μονάκριβός του, ήταν πια σε ηλικία να καταλάβει.
Ο Ζέλικο άντεξε. Δεν λύγισε. Επιστρατεύοντας και την δόλια πονηριά του, απέφυγε τις κακοτοπιές. Τη στιγμή που στο μάτριξ του ΟΑΚΑ ήταν στραμμένα 20 χιλιάδες ζευγάρια μάτια και τα δάκρυα έτρεχαν ποτάμια στις αυλακωμένες από τις αναμνήσεις ψυχές των ιπποκόμων του πρίγκιπα της πράσινης πεδιάδας, η αυτού μεγαλειότητά του, ήταν κλειδωμένη στα αποδυτήρια, με το πρόσχημα της επαγγελματικής ευσυνειδησίας που τον διακρίνει. Ακόμα και 200 πόντους να προηγούνταν η Φενέρ στο ημίχρονο, ο Ζοτς δε θα εμφανιζόταν στο παρκέ.
Ο Ζοτς όμως λύγισε και δάκρυσε, ένιωσε! Εστω κι αν το πρόσωπό του δε μούσκεψε μπροστά στις κάμερες.... "Σήμερα στο γήπεδο βρέθηκαν τα παιδιά μου. Κι αυτό που είδαν να συμβαίνει είναι ο μεγαλύτερος τίτλος που μπορεί να κατακτήσει ένας άνθρωπος. Να αισθάνεσαι ότι βρίσκεσαι ανάμεσα σε τόσο κόσμο που σε αγαπάει" είπε στη συνέντευξη Τύπου, έπειτα από μία μεγάλη παύση, που περιελάμβανε ένα βαρύ αναστεναγμό, και ένα σφίξιμο των χειλιών του που έμοιαζαν εκείνη τη στιγμή να μονομαχούν με τους αδένες του.
Την 20η Μαρτίου 2014, η μοίρα, που δεν υπογράφει γραμμάτια, ούτε συμβόλαια, έντυσε με χρώμα το σύννεφο των ονείρων του Ζοτς. Ο Τζόρντι, σε ηλικία πια που αντιλαμβάνεται, καταλαβαίνει και νιώθει, ήταν εκεί, όχι σαν άγνωστος μεταξύ αγνώστων, όχι σε μία κρυφή γωνιά, και ίσως για πρώτη φορά στη ζωούλα του, εισέπραξε τι σημαίνει να κουβαλάς στην Αθήνα και την Ελλάδα το επώνυμο "Ομπράντοβιτς". Αν το μήλο πέσει κάτω από τη μηλιά και τα γονίδια του Ζοτς μεταφερθούν αυτούσια στον μικρό Τζόρντι, πιθανώς, όταν έρθει η στιγμή, να σταθεί μπροστά του και να του πει με ...Ομπραντοβίτσιο θράσος... "Πατέρα, εσύ κατάφερες αυτά που μπορούσες. Εγώ θέλω να ακολουθήσω άλλο δρόμο και μην περιμένεις από εμένα να κάνω το όνειρό σου πραγματικότητα". Αν όμως ο μικρός Τζόρντι, ονειρευτεί τον εαυτό του αθλητή, παίκτη του μπάσκετ., την 20η Μαρτίου, θα έβγαλε το τετράδιο από τη σάκα του και θα έγραψε στην κορυφή της λίστας με τα 100 πράγματα που θα ήθελε να κάνει πριν πεθάνει... "ΝΑ ΠΑΙΞΩ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΣΤΟΝ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟ ΚΑΙ ΝΑ ΖΗΣΩ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΓΙΑ ΕΝΑ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟ ΤΗ ΜΑΓΕΙΑ ΠΟΥ ΖΟΥΣΕ ΕΠΙ 13 ΧΡΟΝΙΑ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ".
Αν ποτέ οι ρόλοι αντιστραφούν είναι αδύνατον να το προβλέψει κανείς. Πόσο θα ήθελα όμως, να είμαι κι εγώ σε μία γωνιά και να παρατηρώ το δακρυσμένο βλέμμα του καμουφλαρισμένου, γερασμένου προσώπου του Ζοτς, όταν ο Τζόρντι θα πατάει στο παρκέ με την πράσινη φανέλα και θα χειροκροτάει ακούγοντας τον κόσμο να τον υποδέχεται φωνάζοντας... "Ομπράντοβιτς πο ρομ πο πέρομ περόμ". Οχι για τον ίδιο όμως!
Γράφω αυτές τις γραμμές, ακούγοντας ξανά ξανά και ξανά το "Coming home" των Diddy και Dirty Money (μτφ. Βρώμικα χρήματα), τέτοια που ο Ζοτς δε θέλησε ποτέ να εισπράξει στη ζωή του. Πιθανώς, η πληθώρα των λίγων η πολλών αναγνωστών του blog θα περίμενε και μία ανάλυση για το παιχνίδι, όπου οι παίκτες της Φενέρ προσέβαλλαν τους εαυτούς τους και την ιστορία του Ζοτς με την εμφάνιση που έκαναν, αναγκάζοντας τον Ομπράντοβιτς να αισθανθεί πολύ άσχημα για την εικόνα της ομάδας του, που έμοιαζε με ένα κακόγουστο αστείο για τον άνθρωπο στον οποίο υποκλίθηκε χθες, μία ολόκληρη χώρα, ακριβώς επειδή δεν επέτρεψε ποτέ επί 13 χρόνια στις ομάδες του να εμφανίζουν μία τόσο αποκρουστική αθλιότητα. Αυτή ήταν η φάρσα της μοίρας στο πρόσωπο του Ζοτς, που εκτός των άλλων, είδε τον Παναθηναϊκό να ξεγυμνώνει τα σχέδιά του, χτυπώντας εκεί ακριβώς που ο κόουτς πίστευε ότι υστερεί, στο μακρινό σουτ. Αλλά να σας εκμυστηρευτώ κάτι; Δεν έχω καμία διάθεση να γράψω για μπάσκετ παρά μόνο τούτο...
Το τεχνικό τιμ του Παναθηναϊκού και ο Αλβέρτης, μέχρι στιγμής, έχουν καταφέρει κάτι που έλειπε τους προηγούμενους μήνες... Να δημιουργήσουν κίνητρο στους παίκτες και αυτό αποδεικνύεται από τον τρόπο που οι παίκτες μιλάνε στον Αλβέρτη, που τον ακούν, που τον προσεγγίζουν. Προπονητικά, συνταρακτικό λάθος δεν μπορεί να τους καταλογίσει κανείς και η διαχείριση γίνεται με το ενδεδειγμένο μοτίβο.
Πριν όμως, ο κόσμος νιώσει την ανάγκη να αποθεώσει τον Φραγκίσκο Αλβέρτη και τους συνεργάτες του, καλό θα ήταν, έστω και συνειρμικά, με μία εσωτερικά διαδικασία, να σφίξει και το χέρι του Αργύρη Πεδουλάκη, πάνω στις νόρμες του οποίου εξακολουθεί να λειτουργεί το σύστημα και πάνω στις ράγες που τοποθέτησε αυτός (αμυντικά), τροχοδρομεί το πράσινο τρένο... Ακόμα και για την επιλογή του Ζακ Ράιτ, από τον οποίο ο Αρτζι απλά δεν πρόλαβε να τον βγάλει ως άσο από το μανίκι του.
Αυτά... Περισσότερα τις επόμενες ημέρες...
Υ.Γ. Η πιο συγκλονιστική στιγμή της βραδιάς δεν είναι άλλη από το γοερό κλάμα του Θανάση Γιαννακόπουλου... Τα δάκρυά του έκαναν πολύ κόσμο να λυγίσει. Μακάρι να είχαμε τη δυνατότητα για ένα λεπτό να μπούμε εκείνη τη στιγμή στο μυαλό του... Πόσα πολλά θα είχε να μας διηγηθεί.
"Ο γιος μου ο Τζόρντι μαζί με την ομάδα του αναδείχθηκε πρωταθλητής Βελιγραδίου. Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά. Δεν ξέρω αν θα γίνει καλός παίκτης, αλλά ειλικρινά ένα πράγμα ζητάω από το ζωή μου. Να γίνει κάποτε παίκτης του Παναθηναϊκού. Στο σταυρό που σας κάνω. Να μπει στο ΟΑΚΑ, να νιώσει αυτό που θα συμβεί. Κι εγώ σε μία γωνίτσα να το ζω, να είμαι εκεί χωρίς να αντιληφθεί κάποιος την παρουσία μου. Ούτε ο ίδιος ο Τζόρντι".
Οι κουβέντες αυτές ειπώθηκαν από τα χείλη του Ζέλικο Ομπράντοβιτς πριν από μερικούς μήνες και όταν πια ο δρόμος του με τον Παναθηναϊκό είχε χωρίσει. Το συναίσθημα δεν περίσσευε ποτέ στα λόγια του Ζέλικο. Ηταν μία από τις σπάνιες φορές που επέτρεψε στον εαυτό του να απεκδυθεί το γνώριμο κυνικό μανδύα του, αποκαλύπτοντας τα όνειρά του. Το μισό γραμμάτιο εκπληρώθηκε στη βραδιά της 20ης Μαρτίου... Μερικά χρόνια νωρίτερα, σε αντίστοιχη θέση είχε βρεθεί ο Ντέγιαν Μποντίρογκα, που καμάρωσε να γύφτικο σκεπάρνι, όχι στην πρώτη επιστροφή του, στο Σπόρτιγκ, αλλά στο ΟΑΚΑ. Ακριβώς, επειδή ο μονάκριβός του, ήταν πια σε ηλικία να καταλάβει.
Ο Ζέλικο άντεξε. Δεν λύγισε. Επιστρατεύοντας και την δόλια πονηριά του, απέφυγε τις κακοτοπιές. Τη στιγμή που στο μάτριξ του ΟΑΚΑ ήταν στραμμένα 20 χιλιάδες ζευγάρια μάτια και τα δάκρυα έτρεχαν ποτάμια στις αυλακωμένες από τις αναμνήσεις ψυχές των ιπποκόμων του πρίγκιπα της πράσινης πεδιάδας, η αυτού μεγαλειότητά του, ήταν κλειδωμένη στα αποδυτήρια, με το πρόσχημα της επαγγελματικής ευσυνειδησίας που τον διακρίνει. Ακόμα και 200 πόντους να προηγούνταν η Φενέρ στο ημίχρονο, ο Ζοτς δε θα εμφανιζόταν στο παρκέ.
Ο Ζοτς όμως λύγισε και δάκρυσε, ένιωσε! Εστω κι αν το πρόσωπό του δε μούσκεψε μπροστά στις κάμερες.... "Σήμερα στο γήπεδο βρέθηκαν τα παιδιά μου. Κι αυτό που είδαν να συμβαίνει είναι ο μεγαλύτερος τίτλος που μπορεί να κατακτήσει ένας άνθρωπος. Να αισθάνεσαι ότι βρίσκεσαι ανάμεσα σε τόσο κόσμο που σε αγαπάει" είπε στη συνέντευξη Τύπου, έπειτα από μία μεγάλη παύση, που περιελάμβανε ένα βαρύ αναστεναγμό, και ένα σφίξιμο των χειλιών του που έμοιαζαν εκείνη τη στιγμή να μονομαχούν με τους αδένες του.
Την 20η Μαρτίου 2014, η μοίρα, που δεν υπογράφει γραμμάτια, ούτε συμβόλαια, έντυσε με χρώμα το σύννεφο των ονείρων του Ζοτς. Ο Τζόρντι, σε ηλικία πια που αντιλαμβάνεται, καταλαβαίνει και νιώθει, ήταν εκεί, όχι σαν άγνωστος μεταξύ αγνώστων, όχι σε μία κρυφή γωνιά, και ίσως για πρώτη φορά στη ζωούλα του, εισέπραξε τι σημαίνει να κουβαλάς στην Αθήνα και την Ελλάδα το επώνυμο "Ομπράντοβιτς". Αν το μήλο πέσει κάτω από τη μηλιά και τα γονίδια του Ζοτς μεταφερθούν αυτούσια στον μικρό Τζόρντι, πιθανώς, όταν έρθει η στιγμή, να σταθεί μπροστά του και να του πει με ...Ομπραντοβίτσιο θράσος... "Πατέρα, εσύ κατάφερες αυτά που μπορούσες. Εγώ θέλω να ακολουθήσω άλλο δρόμο και μην περιμένεις από εμένα να κάνω το όνειρό σου πραγματικότητα". Αν όμως ο μικρός Τζόρντι, ονειρευτεί τον εαυτό του αθλητή, παίκτη του μπάσκετ., την 20η Μαρτίου, θα έβγαλε το τετράδιο από τη σάκα του και θα έγραψε στην κορυφή της λίστας με τα 100 πράγματα που θα ήθελε να κάνει πριν πεθάνει... "ΝΑ ΠΑΙΞΩ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΣΤΟΝ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟ ΚΑΙ ΝΑ ΖΗΣΩ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΓΙΑ ΕΝΑ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟ ΤΗ ΜΑΓΕΙΑ ΠΟΥ ΖΟΥΣΕ ΕΠΙ 13 ΧΡΟΝΙΑ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ".
Αν ποτέ οι ρόλοι αντιστραφούν είναι αδύνατον να το προβλέψει κανείς. Πόσο θα ήθελα όμως, να είμαι κι εγώ σε μία γωνιά και να παρατηρώ το δακρυσμένο βλέμμα του καμουφλαρισμένου, γερασμένου προσώπου του Ζοτς, όταν ο Τζόρντι θα πατάει στο παρκέ με την πράσινη φανέλα και θα χειροκροτάει ακούγοντας τον κόσμο να τον υποδέχεται φωνάζοντας... "Ομπράντοβιτς πο ρομ πο πέρομ περόμ". Οχι για τον ίδιο όμως!
Γράφω αυτές τις γραμμές, ακούγοντας ξανά ξανά και ξανά το "Coming home" των Diddy και Dirty Money (μτφ. Βρώμικα χρήματα), τέτοια που ο Ζοτς δε θέλησε ποτέ να εισπράξει στη ζωή του. Πιθανώς, η πληθώρα των λίγων η πολλών αναγνωστών του blog θα περίμενε και μία ανάλυση για το παιχνίδι, όπου οι παίκτες της Φενέρ προσέβαλλαν τους εαυτούς τους και την ιστορία του Ζοτς με την εμφάνιση που έκαναν, αναγκάζοντας τον Ομπράντοβιτς να αισθανθεί πολύ άσχημα για την εικόνα της ομάδας του, που έμοιαζε με ένα κακόγουστο αστείο για τον άνθρωπο στον οποίο υποκλίθηκε χθες, μία ολόκληρη χώρα, ακριβώς επειδή δεν επέτρεψε ποτέ επί 13 χρόνια στις ομάδες του να εμφανίζουν μία τόσο αποκρουστική αθλιότητα. Αυτή ήταν η φάρσα της μοίρας στο πρόσωπο του Ζοτς, που εκτός των άλλων, είδε τον Παναθηναϊκό να ξεγυμνώνει τα σχέδιά του, χτυπώντας εκεί ακριβώς που ο κόουτς πίστευε ότι υστερεί, στο μακρινό σουτ. Αλλά να σας εκμυστηρευτώ κάτι; Δεν έχω καμία διάθεση να γράψω για μπάσκετ παρά μόνο τούτο...
Το τεχνικό τιμ του Παναθηναϊκού και ο Αλβέρτης, μέχρι στιγμής, έχουν καταφέρει κάτι που έλειπε τους προηγούμενους μήνες... Να δημιουργήσουν κίνητρο στους παίκτες και αυτό αποδεικνύεται από τον τρόπο που οι παίκτες μιλάνε στον Αλβέρτη, που τον ακούν, που τον προσεγγίζουν. Προπονητικά, συνταρακτικό λάθος δεν μπορεί να τους καταλογίσει κανείς και η διαχείριση γίνεται με το ενδεδειγμένο μοτίβο.
Πριν όμως, ο κόσμος νιώσει την ανάγκη να αποθεώσει τον Φραγκίσκο Αλβέρτη και τους συνεργάτες του, καλό θα ήταν, έστω και συνειρμικά, με μία εσωτερικά διαδικασία, να σφίξει και το χέρι του Αργύρη Πεδουλάκη, πάνω στις νόρμες του οποίου εξακολουθεί να λειτουργεί το σύστημα και πάνω στις ράγες που τοποθέτησε αυτός (αμυντικά), τροχοδρομεί το πράσινο τρένο... Ακόμα και για την επιλογή του Ζακ Ράιτ, από τον οποίο ο Αρτζι απλά δεν πρόλαβε να τον βγάλει ως άσο από το μανίκι του.
Αυτά... Περισσότερα τις επόμενες ημέρες...
Υ.Γ. Η πιο συγκλονιστική στιγμή της βραδιάς δεν είναι άλλη από το γοερό κλάμα του Θανάση Γιαννακόπουλου... Τα δάκρυά του έκαναν πολύ κόσμο να λυγίσει. Μακάρι να είχαμε τη δυνατότητα για ένα λεπτό να μπούμε εκείνη τη στιγμή στο μυαλό του... Πόσα πολλά θα είχε να μας διηγηθεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου