Χαιρόσουν
να το βλέπεις, αυτό που συνέβη το βράδυ της Πέμπτης στο κλειστό του
ΟΑΚΑ κατά την επιστροφή του Ζέλικο Ομπράντοβιτς στο σπίτι του. Διότι
ήταν ακριβώς αυτό. Η επιστροφή στο σπίτι, με όλη την οικογένεια να είναι
εκεί για να τον προϋπαντήσει, να τον καλωσορίσει, να τον τιμήσει, να
τον κάνει να αισθανθεί ακριβώς αυτό που συνέβαινε, δηλαδή ότι επέστρεψε
σπίτι. Κι εκείνος ήταν το ίδιο έτοιμος να συμπεριφερθεί, να δείξει όσα
νιώθει, και να το ζήσει και να το αισθανθεί όπως του έπρεπε, όπως θα
έπρεπε να είναι.
Κοίταζες αυτή την εικόνα και την καμάρωνες. Δεν ήθελες να της αλλάξεις τίποτα, παρά μόνο να την βλέπεις και να την καμαρώνεις. Η εικόνα του αθλητισμού, όπως θα έπρεπε να είναι. Η εικόνα του αθλητικού πολιτισμού, όπως θα έπρεπε αυτός να είναι. Η χαρά σου να τιμάς το παρελθόν σου, την ιστορία σου. Η τιμή σου να τιμάς αυτόν που σε τίμησε.
Δημιούργησε παράδειγμα, κι έγινε σημείο αναφοράς για τον ελληνικό αθλητισμό η βραδιά της Πέμπτης. Κι είναι ευχή για τον ελληνικό αθλητισμό να υπάρξουν κι άλλες τέτοιες, από όλους τους συλλόγους, από όλες τις ομοσπονδίες των αθλημάτων, από όλη την κοινωνία του ελληνικού αθλητισμού.
Δεν έχω ιδέα αν θα επιστρέψει ποτέ στον Παναθηναϊκό ο Ομπράντοβιτς. Και δεν έχει καμιά σημασία αυτό στην υπόθεση που συζητάμε. Δεν υπάρχει κανένας λόγος για να μπαίνει κανείς στο τριπάκι να ψάχνει να κάνει δεύτερες και τρίτες αναγνώσεις σε αυτή τη βραδιά, να ψάχνει κρυμμένα νοήματα και ερμηνείες σε λόγια και κινήσεις. Διότι χάνεται το νόημα, το αυθεντικό και μεγάλο νόημα αυτής της βραδιάς. Οσοι το έζησαν, είτε από τις κερκίδες, είτε από το παρκέ, είτε ακόμη και από την τηλεόραση, το ένιωσαν. Και καμάρωσαν. Και φυσικά δεν αναφέρομαι μόνο σε αυτούς που αγαπούν τον Παναθηναϊκό, αλλά σε όλους που αγαπούν τον αθλητισμό, δηλαδή τον κανονικό αθλητισμό, τον ανθρώπινο αθλητισμό.
Η βραδιά της επιστροφής του Ομπράντοβιτς στο ΟΑΚΑ θα περνούσε σε κάθε περίπτωση στην ιστορία. Εδώ όμως δεν συνέβη απλώς αυτό. Διότι η ιστορία γράφτηκε με γράμματα βγαλμένα από τις ψυχές, χρυσοποίκιλτα και ανεξίτηλα. Ο Παναθηναϊκός έγραψε ιστορία, γραμμένη όπως της πρέπει και της αξίζει. Γραμμένη όπως του έπρεπε και του άρμοζε του Παναθηναϊκού. Γραμμένη όπως του έπρεπε και του άρμοζε και του Ομπράντοβιτς.
Κοίταζες αυτή την εικόνα και την καμάρωνες. Δεν ήθελες να της αλλάξεις τίποτα, παρά μόνο να την βλέπεις και να την καμαρώνεις. Η εικόνα του αθλητισμού, όπως θα έπρεπε να είναι. Η εικόνα του αθλητικού πολιτισμού, όπως θα έπρεπε αυτός να είναι. Η χαρά σου να τιμάς το παρελθόν σου, την ιστορία σου. Η τιμή σου να τιμάς αυτόν που σε τίμησε.
Δημιούργησε παράδειγμα, κι έγινε σημείο αναφοράς για τον ελληνικό αθλητισμό η βραδιά της Πέμπτης. Κι είναι ευχή για τον ελληνικό αθλητισμό να υπάρξουν κι άλλες τέτοιες, από όλους τους συλλόγους, από όλες τις ομοσπονδίες των αθλημάτων, από όλη την κοινωνία του ελληνικού αθλητισμού.
Δεν έχω ιδέα αν θα επιστρέψει ποτέ στον Παναθηναϊκό ο Ομπράντοβιτς. Και δεν έχει καμιά σημασία αυτό στην υπόθεση που συζητάμε. Δεν υπάρχει κανένας λόγος για να μπαίνει κανείς στο τριπάκι να ψάχνει να κάνει δεύτερες και τρίτες αναγνώσεις σε αυτή τη βραδιά, να ψάχνει κρυμμένα νοήματα και ερμηνείες σε λόγια και κινήσεις. Διότι χάνεται το νόημα, το αυθεντικό και μεγάλο νόημα αυτής της βραδιάς. Οσοι το έζησαν, είτε από τις κερκίδες, είτε από το παρκέ, είτε ακόμη και από την τηλεόραση, το ένιωσαν. Και καμάρωσαν. Και φυσικά δεν αναφέρομαι μόνο σε αυτούς που αγαπούν τον Παναθηναϊκό, αλλά σε όλους που αγαπούν τον αθλητισμό, δηλαδή τον κανονικό αθλητισμό, τον ανθρώπινο αθλητισμό.
Η βραδιά της επιστροφής του Ομπράντοβιτς στο ΟΑΚΑ θα περνούσε σε κάθε περίπτωση στην ιστορία. Εδώ όμως δεν συνέβη απλώς αυτό. Διότι η ιστορία γράφτηκε με γράμματα βγαλμένα από τις ψυχές, χρυσοποίκιλτα και ανεξίτηλα. Ο Παναθηναϊκός έγραψε ιστορία, γραμμένη όπως της πρέπει και της αξίζει. Γραμμένη όπως του έπρεπε και του άρμοζε του Παναθηναϊκού. Γραμμένη όπως του έπρεπε και του άρμοζε και του Ομπράντοβιτς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου