Πουγιόλ: ο ηγέτης της Μπάρτσα!!

Ο Ball Boy Γιώργος Καραμάνος θυμάται τον Κάρλες Πουγιόλ μέσα από δυνατές εικόνες όπως η απονομή του Αμπιντάλ και ο αναπτήρας του Πικέ...

H λέξη ηγεσία προέρχεται από το αρχαίο ρήμα «ηγέομαι» (σ.σ.: ηγούμαι), το οποίο σημαίνει προπορεύομαι, οδηγώ, διευθύνω. Συνεπώς ως ηγεσία ορίζουμε την καθοδήγηση ανθρώπων από κάποιον προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Αυτό στη συνέχεια δημιουργεί μια σχέση αλληλεξάρτησης μεταξύ του ηγέτη και των ακόλουθων του. Η ικανότητα ή το προσόν της ηγεσίας δεν είναι τίτλος που αποκτάται με σπουδές ή δίπλωμα που απονέμεται. Δεν αναγράφεται στο βιογραφικό ή σε κάρτα προσωπικών δεδομένων. Η μόνη απόδειξη κατοχής της από κάποιον είναι ο σεβασμός, η εμπιστοσύνη και η έμπνευση των ανθρώπων που πιστεύουν σε αυτόν και αυτό μόνο κερδίζεται...
Σε όλα τα παραπάνω ο Κάρλες Πουγιόλ αποτελεί προσωποποίηση και υπήρξε δικαιωματικά ο ηγέτης της Μπαρτσελόνα. Στο αγωνιστικό κομμάτι, όπου ήταν αρχηγός στην κορυφαία περίοδο της ιστορίας της, μα πάνω απ' όλα ως ιδανικό στο πραγματικό προφίλ του «mes que un club» κόντρα στις διαφημίσεις στη φανέλα και τα -κάθε τύπου Νεϊμάρ- σκάνδαλα.
Χαζεύοντας το παλμαρέ του, παραδόξως δεν δυσκολεύεσαι να ξεχωρίσεις την μεγαλύτερη δική του στιγμή. Είναι αυτή που δεν σηκώνει την κούπα! Που δεν βρίσκεται καν στο κάδρο γύρω από αυτή. Το έχει ομολογήσει ο ίδιος ο ευεργετημένος: «Δεν μου το είχε πει από πριν». Σίγουρα όμως από τη στιγμή της πρόκρισης στον τελικό του «Γουέμπλεϊ», ο Πουγιόλ το είχε φτιάξει το σκηνικό στο μυαλό του. Μετά το 3-1 επί της Γιουνάιτεντ, έτρεξε στον Ερίκ Αμπιντάλ, τον φίλησε και του φόρεσε αιφνιδιαστικά το περιβραχιόνιο στο αριστερό χέρι. Ο Γάλλος που μόλις είχε ξεπεράσει την πρώτη φάση της σοβαρής ασθένειας του (σ.σ.: καρκίνος στο συκώτι) ήταν εκείνος που θα σήκωνε πρώτος το τρόπαιο του Τσάμπιονς Λιγκ. Οσο για τον Πουγιόλ τα τρόπαια δεν είχαν σημασία. Λίγο παραδίπλα ήταν εκείνη τη στιγμή ο πιο ευτυχισμένος και υπερήφανος άνθρωπος του κόσμου (σ.σ.: το επανέλαβε με τον Αμπιντάλ και τον Τίτο Βιλανόβα στην απονομή του περσινού πρωταθλήματος).

Ο ακόμα αρχηγός της Μπάρτσα ήταν-είναι ένας τεράστιος σέντερ μπακ με τα χαρακτηριστικά του στόπερ, του «μαντουμαδόρου» που θα έλεγε και ο Αλέφαντος και λιγότερο λίμπερο. Στο ξεκίνημα της καριέρας του, για περίπου πέντε χρόνια έπαιξε μάλιστα δεξιός μπακ. Δεν θέλω όμως να γράψω γι αυτά τα αγωνιστικά στοιχεία του. Για τον Πουγιόλ μιλάμε και περισσότερο ή λιγότερο άπαντες έχουν μία ιδέα για τον τρόπο που τίμησε τη φανέλα της αγαπημένης ομάδας του. Στην περίπτωση του άλλο είναι το πραγματικό ζητούμενο και αυτό που τον έκανε πραγματικά να ξεχωρίζει.
Οπως στις 21 Οκτωβρίου του 2000, την ημέρα που ο Λουίς Φίγκο επέστρεφε με τη Ρεάλ Μαδρίτης για πρώτη φορά στο «Καμπ Νόου» που έβραζε. Για όσους δεν το γνωρίζουν, ήταν το διαβόητο Clasico με τη γουρουνοκεφαλή που πέταξαν σε ένα κόρνερ του Πορτογάλου. Σε αυτό το ντέρμπι λοιπόν ο Λορένσο Σέρα Φερέρ του έδωσε εντολή να παίξει μαν του μαν τον Φίγκο. Ο 21χρονος αμυντικός τα πήγε τέλεια και η Μπάρτσα νίκησε 2-0. Ο Φίγκο που ήταν το μαύρο πανί δεν ακούμπησε μπάλα και δεν χαιρετήθηκε από κανέναν αντίπαλο, δηλαδή τέως συμπαίκτη. Για την ακρίβεια όχι από κανέναν, καθώς υπήρξε κάποιος που έτρεξε να τον φιλήσει και να τον αγκαλιάσει με το τελευταίο σφύριγμα: φαντάζεστε ποιος...
Καφρίλες δεν έκανε ποτέ του. Ούτε και προκάλεσε. Ακόμα και στη μία και μοναδική φορά που θέλησε να πικάρει κάπως τους οπαδούς της Ρεάλ, το έκανε διακριτικά. Ηταν στο απίστευτο 2-6 στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου», όταν έκανε με κεφαλιά την ανατροπή (1-2) και πανηγύρισε βγάζοντας το περιβραχιόνιο και κουνώντας το μπροστά από την εξέδρα. Ακόμα και για τον Μουρίνιο είχε να πει μία καλή κουβέντα. Την περίοδο που η κόντρα είχε φτάσει στο ζενίθ και γινόταν μπαράζ δηλώσεων από Μαδρίτη και Βαρκελώνη, όταν ρώτησαν τον Πουγιόλ για τον Ζοσέ, εκείνος απάντησε με χαμόγελο: «Πιστεύω ότι ο Μουρίνιο είναι ωραίος τύπος και μεγάλος προπονητής!»

Το φοβερό με αρχηγό των Μπλαουγκράνα, είναι πως για κάθε φορά που έσωνε κάποιο γκολ στη γραμμή, άφηνε και μία ανάμνηση αλτρουισμού ή fair play με την πραγματική του έννοια. Οπως σε ένα ακόμα ντέρμπι με τη Ρεάλ, όταν ο Πικέ είδε μπροστά του έναν αναπτήρα bic που είχαν ρίξει οι οπαδοί των Μαδριλένων, τον μάζεψε και πήγε να τον δείξει στον διαιτητή. Τότε ο Πουγιόλ του τον πήρε από το χέρι και τον πέταξε εκτός τερέν. Αυτές είναι θεωρώ οι πιο δυνατές στιγμές από εκείνον. Οι φωτογραφίες με τα έξι τρόπαια του 2009, τις κατακτήσεις των τριών Τσάμπιονς Λιγκ και κάθε άλλου αγωνιστικού επιτεύγματος του, είναι για να κοσμούν την τροπαιοθήκη της Μπαρτσελόνα και όλα τα υπόλοιπα τις αναμνήσεις μας.

Ολα τα παραπάνω που περιέγραψα ήταν εκείνα που έδιναν άλλο ορισμό στο παρατσούκλι που του είχε κολλήσει ο Μιγκέλ Ανχελ Ναδάλ το 1999, όταν πρωτόπαιξε ως παρτενέρ του. Εάν λοιπόν το «Ταρζάν» έμεινε για το δυναμισμό του, στο δικό μου το μυαλό ήταν απλός ένας ήρωας στη «ζούγκλα» του σκληρού επαγγελματικού ανταγωνισμού. Ενας τύπος που αν και τόσο καταξιωμένος, δεν σταμάτησε ούτε λεπτό να δίνεται 100% σε αυτό που αγάπησε και αυτό περιγράφηκε ιδανικά από τον πιο κοντινό του στο γήπεδο, τον Ζεράρ Πικέ: «Είχε επιστρέψει από τραυματισμό και του είπα ότι μου έλειψε. Μου έριξε μία στο κεφάλι και μου είπε: “Μείνε συγκεντρωμένος”. Εκείνη τη στιγμή νικούσαμε 4-0 και απέμεναν τρία λεπτά!»
ΤΑ ΤΡΟΠΑΙΑ ΤΟΥ ΜΕ ΤΗ ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ
6 Πρωταθλήματα: 2005, 2006, 2009, 2010, 2011, 2013
2 Κύπελλα: 2009, 2012
6 Σούπερ Καπ Ισπανίας:  2005, 2006, 2009, 2010, 2011, 2013
3 Τσάμπιονς Λιγκ: 2006, 2009, 2011
2 Σούπερ Καπ Ευρώπης: 2009, 2011
2 Μουντιάλ Συλλόγων: 2009, 2011
ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ
Είναι ο 2ος σε συμμετοχές σε όλες τις διοργανώσεις (550) πίσω από τον Τσάβι
Με 20 τίτλους είναι ο 2ος πιο πολυνίκης μετά τον Τσάβι και μοιράζεται την θέση με τους Μέσι, Ινιέστα, Βαλδές.
Ο μοναδικός αρχηγός της με έξι τίτλους σε μία χρονιά (2009)
ΑΛΛΕΣ ΑΤΟΜΙΚΕΣ «ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ» ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ
Κορυφαία 11άδα UEFA: 2002, 2005, 2006, 2008, 2009, 2010
Κορυφαίος Ευρωπαίος αμυντικός: 2005
Κορυφαίος Ισπανός αθλητής: 2006
Κορυφαία 11άδα όλων των εποχών της FIFA/PRO

Πηγή: gazzetta.gr