Γράφει ο Νίκος Βαγγέλης
Βίοι παράλληλοι για τους δύο εκπροσώπους μας στην Ευρωλίγκα, οι
οποίοι έπαιζαν με την πλάτη στον τοίχο, όμως κατάφεραν να ξεπεράσουν το
άγχος τους, μετατρέποντάς το σε πάθος και ενέργεια, μειώνοντας τις
σειρές τους σε 2-1.
Βέβαια, ούτε ο Παναθηναϊκός, αλλά ούτε και ο Ολυμπιακός έπεισαν πως θα κάνουν την ολική επαναφορά και θα προκριθούν στο Φάιναλ Φορ του Μιλάνου, όμως έστειλαν βροντερό μήνυμα σε ΤΣΣΚΑ και Ρεάλ, αντίστοιχα, πως θα πουλήσουν ακριβά τα τομάρια τους…
Η άρνηση προς το θάνατο ήταν σαφής από τους «αιώνιους», που αντιμετώπισαν στην έδρα τους δύο ποιοτικότερες και πληρέστερες ομάδες, όμως έδειξαν το σκληρό τους μέταλλο, πάλεψαν μέχρι τελικής πτώσεως και βγήκαν νικητές. Με διαφορετικό τρόπο ο καθένας, αλλά με αποτέλεσμα ίδιο. Μείωση σε 2-1 και ράπισμα στα… κοράκια που ετοιμάζονταν να σκίσουν τις σάρκες τους πριν τους ξεριζώσουν τις ψυχές.
Έχουν χάσει ήδη από δύο μάχες, έχουν κερδίσει μία. Στην ιστορία των προημιτελικών ποτέ κάποια ομάδα δεν έχει επιστρέψει από το 0-2, όμως για όλα στη ζωή υπάρχει η πρώτη φορά. Ακόμη και για κάτι που βάσει του νόμου των πιθανοτήτων φαντάζει σαν όνειρο απατηλό…
Ο Ολυμπιακός έχει κατακτήσει τα δύο τελευταία ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, χωρίς να έχει κάποιο βαρύγδουπο όνομα πέραν του Βασίλη Σπανούλη και κατάφερε να ανατρέψει όλα τα προγνωστικά με το πάθος και τη μαχητικότητα των παικτών και των προπονητών τους. Όταν φτάνει στο σημείο να παίζει με την πλάτη στον τοίχο ανταποκρίνεται και επιβιώνει. Τώρα έχει μπροστά του την πιο δύσκολη αποστολή και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να τον ξεγράψει!
Στο τρίτο ματς με τη Ρεάλ δεν διορθώθηκαν δραματικά πολλά πράγματα. Σίγουρα, η παρουσία του κόσμου έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην κατάκτηση της νίκης. Οι αλλαγές στην άμυνα αποσυντόνισαν τους Ισπανούς, όπως είχε συμβεί και στα τελευταία λεπτά του δεύτερου ματς. Το βασικότερο όμως είναι πως δεν μπήκε στον ρυθμό της «βασίλισσας». Δεν βρέθηκε από την αρχή να κυνηγάει στο σκορ. Ήταν στη θέση του οδηγού από το πρώτο λεπτό και γι” αυτό και στο τέλος «νίκησε» και την κούραση.
Ο Μπράιαντ Ντάνστον ήταν και πάλι συγκλονιστικός, ο Σπανούλης σταθερός και κουβάλησε την ομάδα σε κρίσιμα σημεία, ενώ ο Μπρεντ Πέτγουεϊ μπορεί να «χάθηκε» στο τέλος, όμως συνέχισε τις θετικές εμφανίσεις, κάτι που ισχύει και για τον Ματ Λοτζέσκι. Ο Γιώργος Πρίντεζης που δεν έχει βρει ακόμα ρυθμό μετά την απουσία του, είχε το ψυχικό σθένος να πετύχει το τρίποντο-μαχαιριά που έκρινε εν πολλοίς το παιχνίδι και ο Σλούκας να βάλει τις βολές που «σφράγισαν» το ροζ φύλλο.
Ο Μάρντι Κόλινς μπήκε και… ξάπλωσε κάτω τον Ρούντι Φερνάντεθ, ο Βαγγέλης Μάντζαρης πίεζε λυσσαλέα στην άμυνα, ο Σέντρικ Σίμονς ήταν «κέρβερος» κοντά στο καλάθι, τη στιγμή που ο Ιωάννης Παπαπέτρου αδικείται και πάλι από τον χαμηλό χρόνο συμμετοχής του, προλαβαίνοντας και πάλι να κάνει αισθητή την παρουσία του. Όσο για τον Γιώργο Μπαρτζώκα,
Μπορεί ο Ολυμπιακός να σκορπίσει εγκεφαλικά σε όλη την Ευρώπη και να τινάξει την μπάνκα στον αέρα, παίρνοντας την πρόκριση για το Φάιναλ Φορ με 2-3; Ας κάνει πρώτα το 2-2 και μετά το ανέφικτο μπορεί να περάσει από τη σφαίρα της φαντασίας σε αυτή της λογικής…
Ανάλογα πράγματα ισχύουν και για τον Παναθηναϊκό. Την ομάδα που από τη νέα χιλιετία και μετά έχει κατακτήσει πέντε φορές το πρωτάθλημα Ευρώπης και συγκαταλέγεται στους πολυνίκες του θεσμού. Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς αποτελεί από πέρυσι παρελθόν, όμως ο εξάστερος αποδεικνύεται και… εξάψυχος. Δεν παραδίδει τα όπλα και όπως συμβαίνει και στην περίπτωση του Ολυμπιακού, προτίθεται να πουλήσει ακριβά το τομάρι του.
Η ποιότητα των παικτών και το βάθος στο ρόστερ του δεν είναι στο επίπεδο που είχαμε συνηθίσει όλα αυτά τα χρόνια. Όμως, στο ρόστερ υπάρχει ο παίκτης-θρύλος, που έχει συνδυάσει το όνομά του με όλες τις μεγάλες επιτυχίες του «τριφυλλιού». Καταντάμε κουραστικοί επαναλαμβάνοντάς το συνέχεια, όμως ο Φραγκίσκος Αλβέρτης δεν είναι ακόμα προπονητής επιπέδου Ευρωλίγκα. Όμως, ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος φρόντισε να τον «θωρακίσει» με ένα εξαιρετικό τεχνικό τιμ, που μαζί με το πάθος και την φλόγα του Φράγκι η ομάδα παραμένει εξαιρετικά ανταγωνιστική. Ακόμα και κόντρα σε έναν αντίπαλο με τόσο βαριά… χαρτιά, όπως η ΤΣΣΚΑ.
Θα επιμείνουμε, επίσης, πως ρυθμιστής των πάντως εντός παρκέ είναι ο Δημήτρης Διαμαντίδης. Όσο κι αν είναι εμφανές πως έχει «βαρύνει» και πολλές φορές το σώμα του δεν ακολουθεί, καλό θα ναι να αναλογιζόμαστε τι συμβαίνει όταν βρίσκεται στον πάγκο. Και το πιο τρανό παράδειγμα είναι το «στραπάτσο» στο δεύτερο ματς με την ΤΣΣΚΑ.
Ο «3D» δεν είναι μηχανή. Δεν φταίει αυτός που περνάνε τα χρόνια και οι «σωματοφύλακες» έχουν φύγει όλοι από δίπλα του. Όταν έβγαζε μάτια συνήθιζε να έχει στο πλευρό παικταράδες, σαν τον Σπανούλη και τον Γιασικεβίτσιους. Ο φιλότιμος Ράιτ τον βοηθάει όσο μπορεί, αλλά δεν είναι τόσο οργανωτής, όσο «διεμβολιστής» της αντίπαλης άμυνας, ενώ ο Ρόκο Λένι Ούκιτς δεν είναι πλέι μέικερ, χωρίς αυτό να αποτελεί μομφή για το τεράστιο επιθετικό του ταλέντο.
Ο Στεφάν Λάσμε είναι το μεγάλο ατού του Φραγκίσκου Αλβέρτη και ένας από τους λίγους σέντερ στην Ευρώπη που μπορεί να βγει νικητής σε match-ups με παίκτες σαν τον Νέναντ Κρστιτς και τον Κάιλ Χάινς. Ο Αντώνης Φώτσης επίσης δίνει άλλον αέρα στον άλλοτε συμπαίκτη του, αν και η άνοδός του έχει αντίκτυπο στην πεσμένη απόδοση του Τζέιμς Γκιστ, καθώς ο ρόλος του τελευταίου είναι ελαφρώς μπερδεμένος τελευταία…
Η άμυνα πολλές φορές τσακίζει κόκαλα και αυτή του Παναθηναϊκού μπορεί να καλύψει τις χτυπητές αδυναμίες που υπάρχουν στο οργανωτικό και στο εκτελεστικό κομμάτι. Παρά την εχθρική αντιμετώπιση από τη διαιτησία και την αστοχία στην επίθεση έγινε το 2-1, χάρη και στην συμβολή της κερκίδας και πλέον έχει την ευκαιρία να ισοφαρίσει και να τα παίξει όλα για όλα στη Μόσχα…
Οι Έλληνες έχουμε την τρέλα να κυνηγάμε το ανέφικτο. Μόνο που στην προκειμένη περίπτωση αυτή θα πρέπει να έχει μέτρο και να συνοδεύεται από συγκέντρωση και υπομονή. Αυτό το τρίπτυχο αν επιτευχθεί, είναι ικανό να κάνει θαύματα. Οψόμεθα…
Πηγή: superbasket.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου