Η εξωφρενική ειρωνεία της συγκυρίας είναι ότι η Μπαρτσελόνα τιμωρείται για τον όλο μηχανισμό που έφερε απ’ την Αργεντινή στην Ισπανία (τον μηχανισμό που ανέθρεψε, που διαπαιδαγώγησε και παρέδωσε στην ανθρωπότητα) τον Μέσι! Με τους περιορισμούς του σημερινού κανονισμού, το φαινόμενο-Μέσι, το πετράδι της Μασία, δεν θα συνέβαινε ποτέ. Μια Μασία, για την οποίαν η Μπαρτσελόνα έχει λάβει την εύφημο μνεία των τιμωρών της…
Προφανώς, ναι, οι περιορισμοί δεν μπήκαν από βίτσιο. Δεν τους έβαλε, καν, η Ρεάλ Μαδρίτης, άλλο που η μαδριδίτις της Καταλούνια κάνει τη Ρεάλ να φταίει για ο,τιδήποτε εκάστοτε τους συμβαίνει. Οι περιορισμοί μπήκαν «υπό το φως» δεδομένων που δεν προϋπήρχαν αλλ’ ανιχνεύθηκε ότι υπάρχουν. Μπήκαν, και καλώς μπήκαν. Ακόμη και με τον Μέσι, διαβάζοντας τη βιογραφία του στα κεφάλαια που δεν είναι ιδιαιτέρως φωτισμένα, θα συναισθανθούμε τι σημαίνει να ξερριζώνεις ένα παιδί 12-13 ετών απ’ το «φυσικό περιβάλλον». Απ’ το σπίτι, τους γονείς, τους φίλους, τους οικείους χώρους της καθημερινότητας. Να του αλλάζεις χώρα, ήπειρο, ημισφαίριο.
Το ζόρι το ‘χει περιγράψει αδρά, τη μετάβαση απ’ την αίσθηση ασφάλειας του σπιτιού στο οικοτροφείο-Μπάρτσα, ως και ο Ινιέστα που στο κάτω-κάτω δεν άλλαξε χώρα, ήπειρο, ημισφαίριο. Νόμιζε, έχει πει, πως τελείωνε ο κόσμος του. Σαν πρώτη μέρα του νηπίου, στον παιδικό σταθμό. Κι ο Μέσι, τουλάχιστον, έγινε ό,τι έγινε. Και είχε, πες, τον ελάχιστο αλλά σημαντικό σύμμαχο της κοινής γλώσσας. Οι 99 στους 100 που δεν θα γίνουν, δεν θ’ αποζημιωθούν ποτέ για τον βίαιο αποχωρισμό. Οι περιορισμοί μπαίνουν για να μη δίνονται τα παιδιά του κόσμου βορά, να μη γίνονται θύματα λαθρεμπόρων των ονείρων.
Αλλ’ όταν τα πράγματα είναι σύνθετα, όχι μονοδιάστατα, εκεί καμία κανονιστική παρέμβαση δεν γίνεται να καλύψει ολόκληρο το φάσμα των περιπτώσεων. Ο Εβρά, για να φύγουμε προς στιγμήν απ’ τη Μπαρτσελόνα, είναι «ένα βιβλίο». Δεν θα το γράψουμε, ολόκληρο, εδώ. Πώς ετοιμαζόταν μια νύχτα να κοιμηθεί, ανήλικος κι απένταρος κι απελπισμένος, στον σιδηροδρομικό σταθμό του Μιλάνου, πριν τον μαζέψει σπίτι του ένας άγνωστος Σενεγαλέζος που το επόμενο πρωί τον πήγε πίσω και τον έβαλε στο σωστό τρένο. Ιστορίες.
Ο Μπαρτομέου, ωστόσο, έχει ένα δίκιο ότι δεν είναι η Μπαρτσελόνα που κάνει παγκόσμιο παιδομάζωμα. Είναι ο κόσμος που παρακαλεί, παιδιά του να καταλήξουν στη Μπαρτσελόνα. Ο Ασούλιν πήρε 12 ετών την υποτροφία για τη Μασία, επειδή ο προπονητής στο Ισραήλ έπεισε τους γονείς του να δοκιμάσουν την τύχη του(ς). Ο Τιάγκο Μότα, ανήλικος έφυγε απ’ τη Βραζιλία και εντάχθηκε στη Μπαρτσελόνα. Ο Ετο’ο έχει στο Καμερούν το ίδρυμα, με στόχο να στέλνει παιδιά, και στέλνει, στη Μπαρτσελόνα. Απ’ το ίδρυμα του Ετο’ο, αυτή τη στιγμή ο Ντόνγκου και ο Μπάγκνακ έχουν φτάσει να είναι στον προθάλαμο της πρώτης ομάδας.
Οποιος πατέρας περιδιαβαίνει ακαδημίες, καταλαβαίνει. Ιδιοκτήτες ακαδημιών, να γράψω και παράδειγμα, ο εξαιρετικός κύριος Καραταίδης, ένα όνειρο έχουν. Να στείλουν κάποτε, ένα παιδί εκεί. Στη βιομηχανία που παράγει δωρεάν, ταπεινούς ανθρώπους. Και, περισσότερο από καλούς παίκτες, καλούς συμπαίκτες. Ο Γιάννης Σαμαράς, κορυφή του ποδοσφαίρου ακαδημιών στη χώρα, έχει τη θεωρία του. Απ’ τα 100 παιδιά που παίζουν μπάλα, σου λέει, ανταγωνιστικό ποδόσφαιρο θα παίξουν ένα, ή δύο.
Τον ενδιαφέρει, ωστόσο, η διαπαιδαγώγηση όλων. Διότι πέραν του ενός ή των δύο, οι υπόλοιποι 98, 99, με τη σωστή διαπαιδαγώγηση, θα γίνουν χρήσιμοι άνθρωποι. Θεατές που θα πηγαίνουν στο γήπεδο και θ’ αντιλαμβάνονται τι είν’ αυτό που βλέπουν. Δημοσιογράφοι, ενδεχομένως, που θα ξέρουν τι λένε. ‘Η, αύριο-μεθαύριο, στελέχη στα κλαμπ, ικανοί εκπαιδευτές ποδοσφαίρου, επιτυχημένοι αθλητικοί διευθυντές κ.λπ.
Πίσω, στη Μπάρτσα. Να εντοπίσεις το πρόβλημα και να φτιάξεις τον κανονισμό που το θεραπεύει, αυτό είναι το μόνο εύκολο. Η παράνοια αρχίζει, εκεί που καλείσαι να εφαρμόσεις τον κανονισμό. Όπως κάθε γιατρός θα μπορούσε να μας βεβαιώσει, ακόμη και σε περιπτώσεις που η διάγνωση είναι κοινή, η θεραπεία δεν μπορεί να είναι κοινή για όλες τις περιπτώσεις. Η Μπαρτσελόνα είναι ξεκάθαρο, στην υπερασπιστική γραμμή της δεν το αρνείται άλλωστε, ότι παρέβη τον κανονισμό. Πράγμα που κάνουν, εξίσου, άλλα «ων ουκ έστιν αριθμός» κλαμπ ανά την υφήλιο. Είναι επίσης ξεκάθαρο ότι η Μπαρτσελόνα παρέβη τον κανονισμό εν γνώσει. Τον αψήφησε. Θέλετε να πούμε ότι τον σνόμπαρε; Ναι, τον σνόμπαρε.
Η Μπαρτσελόνα υπερασπίζει τον εαυτό της, με το ν’ αναδεικνύει πώς η ίδια κινεί αυτή τη διαδικασία του παιδομαζώματος και πώς διαπαιδαγωγεί όσους προσηλυτίζει με τις υποτροφίες της. Ως και ο Κορεάτης Λι για τον οποίον η FIFA τους είχε δώσει από πέρυσι την κίτρινη κάρτα, η «αρχή του κακού», ευρίσκεται στη Βαρκελώνη, εννοείται νόμιμα, εννοείται με την έγκριση της οικογένειας, εννοείται ότι (μετά την κίτρινη) δεν τον βάζουν να παίζει στα παιδικά πρωταθλήματα παρά μονάχα σε φιλικά. Και κάτι περισσότερο. Τον Φεβρουάριο ο πατέρας του έκανε δηλώσεις, χαρούμενος, για το συμβόλαιο που ετοίμαζε το κλαμπ στο παιδί…
Ένα λάθος, λάθος πολιτικής, έχει κάνει σε τούτη την ιστορία η Μπαρτσελόνα. Ότι δεν μπήκε μπροστά, με το λίντερ-μέγεθός της, να προκαλέσει τη ζύμωση που θα οδηγούσε τη FIFA ν’ αναζητήσει άλλης ποιότητας παρεμβάσεις, άλλου είδους λύση. Οι πρόεδροί της άλλωστε, όλ’ αυτά τα (πολλά τελευταία) χρόνια, το πιθανότερο είναι ότι δεν θα μείνουν στην ιστορία ως οι οραματιστές που είχαν την έμπνευση και χάραξαν δρόμους.
Ετσι όπως έχουν έρθει τα πράγματα, πλέον δεν φαντάζει τόσο απλό ότι τρέχουν στο CAS, ανατρέπουν την ποινή, κι όλα μέλι-γάλα ξανά. Ισως χρειαστεί να το υποστούν, όλο αυτό. Μια κοσμοχαλασιά, αν βάλεις κάτω τις πραγματικές ανάγκες τους, πάγιες ανάγκες παραμελημένες εδώ και καιρό, για ψώνια. Αλλά πάλι, όσο έχουν την κιβωτό τους… Πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου