Οι οιωνοί μιας «25άρας»

Ο Αρης Λαούδης γράφει για τη «βαριά» ήττα του ΣΕΦ που ήταν αποκορύφωμα των κακών εμφανίσεων του Παναθηναϊκού τον τελευταίο μήνα, την απουσία του Γκιστ που δεν αρκεί ως δικαιολογία και τον Αλβέρτη που ψάχνει να βρει πώς θα καλύψει τις... τρύπες στο rotation. 

Μπορεί η εικόνα να ήταν απογοητευτική, μπορεί πολλοί να είπαν «μα τι βλέπουμε», μπορεί άλλοι τόσοι να ξαφνιάστηκαν από το μέγεθος της διαφοράς, αλλά η ουσία είναι πως η εμφάνιση του Παναθηναϊκού στο ΣΕΦ δεν ήρθε από το πουθενά, ούτε ξάφνιασε όσους παρακολουθούν τα παιχνίδια από τον τελευταίο αγώνα με την ΤΣΣΚΑ και ύστερα.
Σαφέστατα και το -25 δεν αντικατοπτρίζει την πραγματική διαφορά του Ολυμπιακού με τον Παναθηναϊκό, αλλά η εικόνα στο παρκέ ανταποκρίνεται πλήρως με την συνολική εμφάνιση των «πράσινων» τον τελευταίο μήνα.
Πρώτα η «30άρα» από την ΤΣΣΚΑ, ακολούθως τα πρώτα δύο ματς με τον ΠΑΟΚ που οι πρωταθλητές αγκομάχησαν για να νικήσουν, εν συνεχεία η κάκιστη εμφάνιση με τον Ολυμπιακό στον πρώτο τελικό, για να έρθει η απογοήτευση του ΣΕΦ που συνδυάστηκε βεβαίως με την πολύ καλή εμφάνιση των «ερυθρόλευκων».
Με λίγα λόγια, όλα τα προβλήματα του Παναθηναϊκού «εκτέθηκαν» μονομιάς στο παρκέ, αφού συνδυάστηκε η δική του κακή εμφάνιση με την εξαιρετική ευστοχία του Ολυμπιακού που έκανε την καλύτερή του εμφάνιση σε ντέρμπι την τελευταία διετία.
Η βασική αιτία για τη «βαριά» ήττα του Παναθηναϊκού είναι η αδυναμία να ακολουθήσει έναν διαφορετικό ρυθμό απ’ αυτό που έχει συνηθίσει. Οι «πράσινοι» φτιάχτηκαν το καλοκαίρι με συγκεκριμένη «συνταγή», πάτησαν στην πεπατημένη για να αντιμετωπίσουν τον Ολυμπιακό και τα κατάφεραν σ’ όσα ματς επέβαλλαν τον δικό τους αργό ρυθμό.
Επειδή όμως δεν παίζεις πάντα μόνος σου, αλλά παίζει κι ο αντίπαλος, αυτή τη φορά ο Ολυμπιακός βρήκε τον τρόπο για να αλλάξει το «τσιπάκι». Πολύ πιο επιθετικός, με διάθεση να ρισκάρει, προσήλωση στο στόχο και την έξτρα πάσα σε κάθε νταμπλ τιμ στη ρακέτα, οι «ερυθρόλευκοι» τιμώρησαν τον Παναθηναϊκό και από την στιγμή που πέτυχαν 29 πόντους σ’ ένα 10λεπτο είχαν ουσιαστικά «κλειδώσει» τη νίκη.
Καλώς ή κακώς οι «πράσινοι» είναι μια ομάδα που με τα «υλικά» που διαθέτουν δεν μπορούν να πετύχουν διπλάσιους πόντους σ’ ένα 10λεπτο από τον αντίπαλό τους για να «ρεφάρουν» μια κακή περίοδο. Είναι μια ομάδα που θα ζήσει και θα πεθάνει από την άμυνά της και που θα πρέπει να πάει στους 60-65 πόντους για να έχει τύχη απέναντι σε ομάδες επιπέδου Ευρωλίγκας.
Ο Αλβέρτης έφτασε στο σημείο να δοκιμάσει τον Γιάνκοβιτς στη θέση του πάουερ φόργουορντ, ρισκάροντας μάλιστα να τον ρίξει στο μαρκάρισμα του Πρίντεζη, γνωρίζοντας το μις ματς που προέκυπτε. Ο προπονητής του Παναθηναϊκού έχει να αντιμετωπίσει την παρατεταμένη κακή περίοδο του Μπράμου, την αδυναμία του Κάρι να βοηθήσει, την πολύ κακή χρονιά του Ούκιτς και τις περιορισμένες δυνατότητες του Ράιτ που σ’ άλλες εποχές δεν θα βρισκόταν καν σε ρόστερ αυτού του επιπέδου. Με λίγα λόγια προσπαθεί να ανοίξει το rotation, αλλά είναι τόσο περιορισμένες οι λύσεις του που θα πρέπει να «βγάλει» άσο από το μανίκι στα επόμενα παιχνίδια για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα.
Το μοναδικό κέρδος του Παναθηναϊκού από τον δεύτερο τελικό ήταν η νέα καλή εμφάνιση του Μαυροκεφαλίδη. Ο Αλβέρτης έχει κερδίσει έναν παίκτη κι αυτό το πιστώνεται 100% ο ίδιος, με τα όποια πλεονεκτήματα (στην επίθεση) και τις όποιες αδυναμίες (άμυνα) προκύπτουν, όταν ο Ελληνας φόργουορντ βρίσκεται στο παρκέ.
Η απουσία του Γκιστ στέκει σαν δικαιολογία για το «ξεχαρβάλωμα» της άμυνας, με την έννοια πως ο Αμερικανός είναι παίκτης – κλειδί στις αμυντικές περιστροφές, αλλά βεβαίως δεν επιτρέπεται σε μια ομάδα σαν τον Παναθηναϊκό να παθαίνει καθίζηση και να χάνει με κάτω τα χέρια, επειδή στερήθηκε τον Γκιστ.
Ο Παναθηναϊκός, όπως και ο Ολυμπιακός, έχουν μάθει να διαχειρίζονται τέτοιου είδους ήττες και μπορεί το -25 να αντικατοπτρίζει την εικόνα του δεύτερου τελικού, αλλά δεν αποτελεί στοιχείο του επόμενου αγώνα.
Σαφέστατα και ο Ολυμπιακός πείθει περισσότερο αγωνιστικά τον τελευταίο μήνα, αλλά δεν έχει αποδείξει πως μπορεί να παρουσιάσει το ίδιο πρόσωπο στο ΟΑΚΑ.

Πηγή: gazzetta.gr