Ο Χρήστος Ρομπόλης γράφει στο www.sport-fm.gr για την
αναγκαστικά «βίαια» ανανέωση/ελληνοποίηση που υφίσταται τώρα το ρόστερ
του Παναθηναϊκού κι έπρεπε να έχει γίνει προ πολλού και σταδιακά.
Ασφαλώς και πρόκειται για μία «βίαια» προσπάθεια ελληνοποίησης/ανανέωσης του ρόστερ της ομάδας, παράλογης για πολλούς, παράτολμης για αρκετούς και θαρραλέας για τους λιγότερους φιλάθλους. Το λάθος, ωστόσο, του Παναθηναϊκού δεν έγινε τώρα με την απόφαση για αποδόμηση του μεγαλύτερου μέρους του κορμού της τελευταίας διετίας. Τα μεγαλύτερα λάθη είναι αυτά που προηγήθηκαν, τόσο την επομένη της αποχώρησης του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, όσο και κυρίως επί εποχής του «Ζοτς».
Για να απέφευγε ο Παναθηναϊκός τη ριζική ανακατασκευή του με ελληνικά κατά βάση υλικά, θα έπρεπε αυτή να έχει αρχίσει εδώ και χρόνια σταδιακά. Με νεαρούς κι εξελίξιμους Έλληνες παίκτες που δεν θα καλούνταν, όπως πρόκειται να συμβεί τώρα, να πέσουν στον Ατλαντικό και να κολυμπήσουν, αλλά θα έμπαιναν αρχικά δειλά-δειλά στα ρηχά δίπλα στις «παλιοσειρές» και σύντομα θα πετούσαν τα μπρατσάκια και θα εντάσσονταν σιγά-σιγά στο υπάρχον καλοδουλεμένο σύνολο. Πάρτε για παράδειγμα τον Νικ Καλάθη, που χρειάστηκε αρκετούς μήνες μαθητείας δίπλα στον Διαμαντίδη και αρκετά «καντήλια» από τον Ομπράντοβιτς για να γίνει ισότιμο μέλος της ομάδας και τώρα να του προσφέρεται χρυσάφι για να επιστρέψει.
Οι «πράσινοι» δεν έδωσαν τη σημασία και δεν έδειξαν την επιμονή που απαιτείτο στο κομμάτι αυτό τα προηγούμενα χρόνια, την ώρα που ο Ολυμπιακός αποκτούσε την αφρόκρεμα των 90ρηδων (Παπανικολάου, Σλούκα, Μάντζαρη). Η πίεση του πρωταθλητισμού σε Ελλάδα και Ευρώπη δεν επέτρεπε να δοθεί χώρος και χρόνος σε νέα παιδιά, αφού οι περισσότερες κινήσεις έγιναν προς αυτή την κατεύθυνση «κάηκαν», όταν δεν απέδωσαν άμεσα καρπούς. Οι κούπες σε Ελλάδα και Ευρώπη κάλυπταν τα πάντα, η συγκεκριμένη συζήτηση έμοιαζε τότε άτοπη, άκαιρη και ανούσια, αλλά την ίδια ώρα ο ελληνικός κορμός μεγάλωνε κι άρχισε να «αιμορραγεί» όταν το μπάτζετ μειώθηκε, ο Ομπράντοβιτς αποχώρησε και στα πόδια αρκετών παικτών στήθηκε χορός εκατομμυρίων.
Ο Παναθηναϊκός άργησε άλλα δύο χρόνια να ελληνοποιηθεί/ανανεωθεί, αλλά είχε ελαφρυντικά. Το καλοκαίρι του 2012, όταν υπήρξε η μαζική αποχώρηση Ομπράντοβιτς και αστέρων μένοντας με Διαμαντίδη και Τσαρτσαρή, το ρόστερ στελεχώθηκε από πιο έτοιμους παίκτες και δεν δόθηκε τόπος στα νιάτα. Κατανοητό σε έναν βαθμό, αφού μετά από το μεγάλο κύμα φυγής ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος ήθελε να στείλει το μήνυμα πως ο Παναθηναϊκός δεν διαλυόταν, αλλά θα επέστρεφε δριμύτερος (και τα κατάφερε). Το καλοκαίρι του 2013 το ρόστερ ενισχύθηκε με τέσσερις Έλληνες, δύο δοκιμασμένες λύσεις, τους Φώτση και Μαυροκεφαλίδη, και δύο ανερχόμενους παίκτες που έδειχναν έτοιμοι για «εκτόξευση», τους Γιάνκοβιτς και Παππά. Δεν υπήρχε, ωστόσο, η υπομονή για να πετύχει η ελληνοποίηση. Η αρχική διάθεση να παίξει η ομάδα πιο ελεύθερα και να πάρουν χρόνο οι νέοι έδωσε τη θέση της στον πανικό, όταν «στράβωσαν» τα αποτελέσματα στην Ευρωλίγκα, και το πλάνο πήγε περίπατο.
Το μεγαλύτερο λάθος ΟΛΩΝ θα είναι όμως αυτό που δεν έχει γίνει και που επ ουδενί λόγω δεν πρέπει να γίνει: να εγκαταλείψει ο Παναθηναϊκός το πλάνο μαζικής ανανέωσης/ελληνοποίησης του ρόστερ, αν δεν συνοδευτεί με άμεσα αποτελέσματα. Είναι δεδομένο πως ο νεανικός και περισσότερο ελληνικός Παναθηναϊκός θα χρειαστεί χρόνο για να σταθεί στο ύψος της περίστασης. Αναπόφευκτα θα έρθουν ήττες, κάποιες από αυτές απρόσμενες ή ακόμη και βαριές, ενώ πιθανώς οι τίτλοι να λείψουν για (τουλάχιστον) μία σεζόν. Το ζητούμενο είναι ο κόσμος και κυρίως η διοίκηση της ΚΑΕ να είναι οπλισμένοι με την απαιτούμενη υπομονή για τις δύσκολες μέρες που σίγουρα θα έρθουν. Να μην καταφύγουν οι μεν σε αποδοκιμασίες στην πρώτη στραβή νοσταλγώντας αυτούς που έφυγαν (και τους οποίους-σημειωτέον-δεν «τίμησε» η συντριπτική πλειονότητα των φιλάθλων στους φετινούς αγώνες, πλην εξαιρέσεων). Και κυρίως να μην διστάσει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος να θυσιάσει ακόμη και κάποιους τίτλους υποστηρίζοντας μέχρι τέλους το πλάνο του.
Από τη στιγμή που λήφθηκε η τολμηρή απόφαση να χτιστεί ένας νέος Παναθηναϊκός, θα είναι εγκληματικό αν γρήγορα και υπό την πίεση κόσμου, αποτελεσμάτων και πρωταθλητισμού αποφασιστεί στροφή 180 μοιρών και γίνουν μέσα στη χρονιά μαζικές προσθήκες ξένων. Γιατί τότε ΚΑΙ οι επενδύσεις σε νέο και ελληνικό «αίμα» θα έχουν πάει στράφι, αλλά ΚΑΙ η ομάδα θα έχει θυσιάσει χωρίς αντίκρισμα παίκτες με αναμφίβολη αξία όπως οι Λάσμε, Γκιστ, Ματσιούλις και Μπράμος, τους οποίους «ορέγεται» ήδη όλη η μπασκετική Ευρώπη, πιθανώς και ο αιώνιος αντίπαλος... Πηγή: sport-fm.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου